Δημήτρης Πιατάς:«Όταν η τέχνη είναι απόλαυση και αμείβεται είναι μια μορφή πορνείας»

     «Ο χώρος του θεάματος έχει άμεση σχέση με την χρεοκοπία της χώρας μας, είναι φούσκα» δηλώνει στο «Κ» ο ηθοποιός Δημήτρης Πιατάς. Έχοντας παίξει από την Επίδαυρο μέχρι το Globe Theatre του Λονδίνου και όντας από τους πιο σοβαρούς και αγαπητούς ηθοποιούς, το καλοκαίρι αυτό, στις 16 Ιουλίου, θα απολαύσουμε τον ταλαντούχο Δημήτρη Πιατά στο θέατρο Πέτρας στην παράσταση «η Ασπίς και το Συμπόσιο».

Στην Πέννυ Κροντηρά

 

Πώς ασχοληθήκατε με την τέχνη της ηθοποιίας;

Με τράβηξαν τα φώτα, ίσως στην προηγούμενή μου ζωή να ήμουν κουνούπι! Είναι αυτό που λένε «είδα φως και μπήκα», το εννοώ. Η ιστορία της προβολής, αυτός ο κόσμος που φαντάζει απέξω τόσο όμορφα και μυθικά φτιαγμένος ήταν ένα κίνητρο και ένα δέλεαρ να βρεθώ σε αυτό τον χώρο. Όταν βέβαια βρέθηκα κατάλαβα ότι τα φώτα σε τυφλώνουν και δεν έχει τίποτα το φανταστικό. Έχει δουλειά και μόνο δουλειά, τίποτα άλλο.

Απομυθοποιήσατε τον χώρο;

Ανήκω στην κατηγορία ενός κωμικού ηθοποιού που αυτοσαρκάζεται, γιατί, αλλιώς, δεν θα μπορούσε να είναι κωμικός. Οπότε καταλαβαίνετε απομυθοποιώ τα πάντα, πολύ περισσότερο δε αυτή τη δήθεν προβολή. Ο χώρος του θεάματος έχει άμεση σχέση με τη χρεοκοπία της χώρας μας, είναι φούσκα. Όλα αυτά είναι φτιαχτά δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα που η κατάσταση είναι αρκετά πιο οδυνηρή και έχει άλλο χρώμα από αυτό που φανταζόμαστε εμείς. Από αυτή την πλευρά, η οικονομία και η τέχνη είναι δύο πράγματα που πάνε μαζί. Γι’ αυτό μπερδευόμαστε καμιά φορά έως και εμείς και γινόμαστε πολιτικά πρόσωπα, ενώ αυτό που μας αφορά πραγματικά είναι η τέχνη μας και μόνο.

 

ΑΠΟΛΑΥΣΗ ΚΑΙ ΑΜΟΙΒΗ

 

Πόσο εύκολος ήταν ο χώρος;

Δεν είχα τραυματικές εμπειρίες από τον χώρο, γιατί κράτησα αυτό που είμαι μέχρι σήμερα, ένα παιδί που του αρέσει αυτό που κάνει και πληρώνεται για πράγματα που αγαπά. Δεν καταπιέζομαι και δεν αισθάνομαι ότι είμαι υπάλληλος κανενός. Από την ώρα που αμείβομαι, μου δίνεται η ψευδαίσθηση ότι είμαι ευτυχισμένος αφού πληρώνομαι για πράγματα που ευχαριστιέμαι, ενώ θα έπρεπε να πληρώνω εγώ για να ευχαριστηθώ. Μας έχουν διαμορφώσει έτσι την αντίληψη, το σύστημα, ότι η απόλαυση έχει τιμή και κόστος. Είναι μια άλλη μορφή πορνείας αυτό. Η προσωπική μου πορνεία της τέχνης, η οποία είναι αμειβόμενη, είναι και απόλαυση, δηλαδή ό,τι καλύτερο μπορούσε να μου συμβεί.

Ποιες οι αλλαγές που βλέπετε στο θέατρο με το πέρας των ετών;

Το θέατρο είναι ο καθρέφτης της καθημερινότητας και της ζωής μας. Πολλές φορές το θέατρο έχει μια ιδιαίτερη ευαισθησία να προηγείται των γεγονότων που αλλάζουν. Χάρη αυτής της δυνατότητα έχει διασωθεί. Εννοώ ότι το θέατρο περνούσε κρίση όταν η χώρα έκανε πάρτι. Την παιδική αρρώστια της χρεοκοπίας την είχε το θέατρο πριν από την ίδια τη χώρα μου. Όταν ήρθε η κρίση το θέατρο την είχε περάσει την αρρώστια αυτή. Είναι σαν τις μαγουλάδες που αν κολλήσεις μια φορά δεν πειράζει να ξανακολλήσεις. Το θέατρο διαφοροποιείται και αλλάζει μέσα σε μία νύχτα.

Συγκρίνοντας τα παλαιότερα έτη με την εποχή μας, βλέπετε αλλαγές στην ποιότητα του θεάτρου όσον αφορά τη νέα γενιά;

Ευχαρίστως να σας απαντήσω και ως ειδικός με την έννοια ότι κάποτε ήμουν διευθυντής δραματικής σχολής και με κάποιο τρόπο είμαι ένας μικρός «γκουρού» των νέων μου συναδέλφων, λόγω των σαράντα χρόνων της πείρας μου και καθώς στη ζωή μου υπήρξα ένας εξαιρετικός μαθητής και συνεχώς ανανεώνομαι καλλιτεχνικά, δεν παραμένω στάσιμος. Αυτό είναι το τίμημα σε σχέση με τη δημοφιλία μου, αλλά σαν προσωπική κατάκτηση είναι μοναδική. Είμαι πολύ αισιόδοξος για τα νέα παιδιά, είναι συγκλονιστικά, έχουν μια εξαιρετική παιδεία και διεκδικούν την καλλιτεχνική τους παρουσία εν καιρώ κρίσης χωρίς τις προοπτικές που ανοίγονταν στη δική μου γενιά του Πολυτεχνείου-Μεταπολίτευσης. Τότε, όταν ξεκινούσαμε ως νέοι, περνούσαμε πραγματικά δύσκολα αλλά υπήρχαν φοβερές προοπτικές στο αύριο. Τα παιδιά σήμερα δουλεύουν χωρίς αύριο και  μόνο για αυτό αξίζει να υποκλιθούμε μπροστά τους.

 

«Η ΑΣΠΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ»

 

Ποια τα επαγγελματικά σας σχέδια;

Είναι αρκετά ενδιαφέροντα και πολλά. Αυτή τη στιγμή παίζω τον Μένανδρο στην «Ασπίδα και το Συμπόσιο» του Λουκιανού. Είναι μία παράσταση που την έχουν σκηνοθετήσει ο Χριστόφορος Χριστοφής και ο Γιώργος Παπαθεοδώρου, παίζεται σε αρχαία θέατρα, δηλαδή στο φυσικό της χώρο. Έχει πολύ ενδιαφέρον γιατί υποστηρίζεται για τους ανθρώπους που έχουν προβλήματα ακοής που είναι θέμα κοινωνικής ευαισθησίας και πρέπει το θέατρο να επικοινωνήσει μαζί τους. Είναι ένα ηχηρό και καλό δείγμα πολιτισμού. Μου αρέσει που κάνω Μένανδρο και όχι Αριστοφάνη, γιατί  θα πρέπει να ενημερωθεί το θεατρόφιλο κοινό ότι και άλλοι αρχαίοι ημών πρόγονοι γράψανε έργα. Το Σεπτέμβριο θα είμαι στο θέατρο Πάνθεον με το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη. Ακόμα, θα ξεκινήσω το γύρισμα μιας ταινίας στο μαγικό χώρο του κινηματογράφου, ο Σταύρος Τσιώλης θα σκηνοθετήσει τον Κωνσταντίνου Τζούμα και εμένα με τίτλο ταινίας «Γυναίκες που περάσατε από εδώ». Είναι με κάποιο τρόπο η τελευταία ταινία του σκηνοθέτη στον κινηματογράφο και μου αρέσει πολύ που θα συμμετάσχω και εγώ. Επίσης, έχω κάνει ένα μονόλογο, τον «Ισορροπιστή των αεροσκαφών» του Θεόδωρου Θεοδωρίδη, που πιθανώς θα συνεχιστούν οι παραστάσεις το χειμώνα.

«Η Ασπίς και το Συμπόσιο» ποιο μήνυμα περνάει;

Είναι ένα αντιπολεμικό έργο, ένας σαρκασμός εναντίον του ανθρώπου που είναι αλαζόνας, τσιγκούνης, ιμπεριαλιστής, που καταπιέζει τα συναισθήματά του προς ίδιο όφελος και μόνο, χωρίς να έχει κανένα ίχνος γενναιοδωρίας απέναντι στους άλλους και όλα αυτά δοσμένα μέσα από το μανδύα της κωμωδίας.

Συνεχίζουμε να βρισκόμαστε ως χώρα στο Μεσαίωνα;

Βεβαίως και εξακολουθούμε. Οι εποχές όπως ο Μεσαίωνας, η Αναγέννηση, κρατάνε τουλάχιστον 99 χρόνια, εμείς δεν νομίζω ότι τα έχουμε καλύψει. Κουράγιο να έχουμε, ακόμα περνάμε τα παιδικά μας χρόνια και μπαίνουμε στην εφηβεία.