Άνθιμος Ανανιάδης: «Είμαστε όλοι ένας Ντόριαν Γκρέυ»

 

«Όταν μοιραζόμαστε στιγμές στα κοινωνικά δίκτυα ενημέρωσης όλοι είμαστε ένας Ντόριαν Γκρέυ.» δηλώνει στο «Κ» ο ηθοποιός Άνθιμος Ανανιάδης. Πολλές φορές η ειλικρίνειά του προκαλεί σχόλια στα μέσα ενημέρωσης όμως αυτό είναι και το σημείο αυθεντικότητά του.

Στην Πέννυ Κροντηρά

Ρισκάρει για την τέχνη του αγνοώντας κρίσεις και επικρίσεις αρεσκόμενος στις πραγματικές του επιθυμίες κυνηγώντας τους στόχους που βάζει στην καριέρα του και στη ζωή.

καριέρα του και στη ζωή.

Η τέχνη έχει όρια και ποια είναι αυτά;

Η τέχνη δεν έχει όρια, η ζωή δεν έχει όρια, ο άνθρωπος δεν έχει όρια οπότε είναι δύσκολο να κρατήσεις τα όρια που θέτει η κοινωνία. Γεννιέσαι, υπάρχεις και φτάνεις σε ένα σημείο που αναιρείς πράγματα με τα οποία έχεις μεγαλώσει και ζήσει, γιατί δεν ήταν ανεχτά στα δικά μας «εγώ» και «πιστεύω» πχ φτάνοντας στα δεκαοχτώ. Ένα λόγο ύπαρξης που είχα εγώ πάντα ήταν η ομορφιά, το ότι ο κόσμος με έβλεπε πάντα ως όμορφο ήταν ένα ιδιαίτερο ταξίδι αρέσκειας προς τον εαυτό μου. Μία αναζήτηση που με οδήγησε να ωριμάσω και να βρω ουσία σε άλλα πράγματα πιο εσωτερικά.

Υπάρχει κάτι που σας έχει ζητηθεί να κάνετε και αρνηθήκατε;

Δεν θα κάνεις ότι σου ζητηθεί. Όχι βέβαια! Μου έχουν ζητήσει να κάνω πολλά πράγματα, να πηδήξω από τοίχους, να φιλήσω άντρες, να κάνω σεξ. Αν η ιδέα εξυπηρετεί το χαρακτήρα και το έργο σου δίνει το δικαίωμα, τότε το κάνω. Όλα έχουν μία λογική. Θέλω να ξεγυμνωθώ όπως ο Ντόριαν Γκρέυ ξεγυμνώνει τη ψυχή του και το «εγώ» του και για αυτό τον βλέπεις γυμνό στη σκηνή, τουλάχιστον στη δική μου εκδοχή.

Έχετε κάνει θυσίες για το χώρο;

Ναι πολλές. Η ζωή μου όλη είναι η θυσία στο να αφεθώ σε αυτό που με εκφράζει. Είναι θυσία χρόνου επαγγελματικού και οικονομικού. Είμαι ηθοποιός γιατί μου αρέσει να εκφράζομαι και να δείχνω τα συναισθήματά μου οπότε έχω μία τεράστια ικανοποίηση όταν γίνεται αυτό με σωστό επιτελείο και συνεργάτες. Είναι θυσία να αφήνεις την οικογένειά σου, τους φίλους σου, το έργο που έχεις κάνει και να πηγαίνεις στην Αμερική παίρνοντας το ρίσκο αλλά έτσι ζω εγώ τη ζωή μου. Μία θυσία είναι ότι δεν έχω υπάρξει ποτέ πιστός σε ερωτική σχέση λόγω του επαγγέλματός μου. Νομίζω πολλές γυναίκες που έχουν υπάρξει μαζί μου σα φιγούρα είτε στη δική τους φαντασία είτε στη δική μου δεν θα μπορούσα εγώ ποτέ να είμαι πιστός. Οπότε αυτή η θυσία είναι τεράστια γιατί ξέρεις από την αρχή ότι δεν θα έχει καλό τέλος αλλά προσπαθείς να το πολεμήσεις.

Θα μπορούσατε να αλλάξετε επαγγελματικό χώρο;

Ποτέ. Θα κάνω τη δουλειά αυτή είτε στο Χόλυγουντ που δουλεύω είτε σε ένα μικρό θέατρο σε οποιοδήποτε μέρος. Είμαι εξαιρετικά ευγνώμων που μου δίνεται η δυνατότητα να τη κάνω όπως θέλω εγώ. Ένας από τους λόγους που κάνω τη θεατρική παράσταση «Ντόριαν Γκρέυ» είναι επειδή έχω το ρόλο του παραγωγού. Όταν πήγα στην Αμερική με βοήθησε κόσμος που δεν με ήξερε, με είδε στο δρόμο και τους άρεσα ως προσωπικότητα. Ως παραγωγός έχω τη δυνατότητα να βάλω τους ανθρώπους που πιστεύω ότι αξίζουν και να το δουλέψω εγώ από το να πάει σε ένα άλλο σκηνοθέτη που είναι φίλος φίλου και να βγει κάτι άλλο. Ήθελα να δώσω τη δυνατότητα σε νέους ανθρώπους να έχουν αυτή την ευκαιρία. Αυτός ήταν ο αυτοσκοπός του πρότζεκτ.

Τι σας δίδαξε η Αμερική;

Πολλά. Είχα στόχο όχι το να κάνω παγκόσμια καριέρα αλλά να εξερευνήσω το χώρο. Μου αρέσουν διαφορετικά στοιχεία κουλτούρας. Στα είκοσι τέσσερα μου ήθελα να το ζήσω και να δω αν μπορώ να ανταπεξέλθω όχι σαν τουρίστας για δύο μήνες αλλά σαν νέα αρχή. Θυμάμαι δεν μιλούσα ελληνικά για έξι μήνες, ήμουν σα μωρό και έλεγα μιλήστε μου αγγλικά, γιατί ήθελα να μπω σε αυτή την κουλτούρα, να καταλάβω, να ζήσω. Αυτό που μου δίδαξε ο χώρος είναι ότι ο καθένας σε αυτή τη δουλειά έχει το ρόλο του. Εφόσον καταλάβει το ρόλο του και υπάρχει αλληλεγγύη υπάρχει επιτυχία. Το marketing έχει τρομερή επιτυχία στην Αμερική ενώ εμείς δεν το έχουμε αξιοποιήσει σωστά σαν χώρα. Προβάλλουμε μόνο την Ακρόπολη και τη Μύκονο και όχι πχ τη νυχτερινή ζωή της Αθήνας που είναι εκπληκτική.

Ποια συμβουλή ακολουθείτε και ποιος σας την έδωσε;

«Να είσαι αληθινός, να είσαι ο εαυτός σου» και μου την έδωσε ο Κώστας Βουτσάς που του την είχε δώσει μια άλλη ηθοποιός.

Ποια τα επαγγελματικά σας σχέδια;

Η θεατρική παράσταση «Ντόριαν Γκρέυ frames» σε σκηνοθεσία της Μαρίας Τσαρούχα που παντρεύει στοιχεία σινεμά, θεάτρου και ηλεκτρονικής μουσικής με deejay ζωντανά την ώρα της παράστασης. Τοποθετείται σε ένα περιβάλλον που είναι ένα σπίτι και παρουσιάζεται με αρχαιοελληνικό στήσιμο, οι εξέδρες είναι ντυμένες γύρω και η σκηνική πράξη είναι εσωτερικά στο χώρο. Είναι κάτι τελείως διαφορετικό από το κλασσικό θεατρικό δρώμενο. Ξεκινήσαμε στη Θεσσαλονίκη και στις 10 Μαΐου έρχεται στην Αθήνα στο “Polis theater”. Έχω σκοπό να το πάω στην Αμερική με αμερικάνικο κείμενο.

Τι σας έκανε να πείτε το «ναι» στο «Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ»;

Διάβαζα το βιβλίο, που έπεσε ξανά στα χέρια μου εντελώς τυχαία. Λόγω της εποχής και των κοινωνικών δικτύων, της απόλυτης προσωπικής εξιδανίκευσης πραγμάτων και στιγμών που πολλές φορές δεν είναι αυτό που δείχνουμε αλλά είναι ωραίο, γιατί μοιραζόμαστε στιγμές σαν να είμαστε όλοι ένας Ντόριαν Γρέυ που πουλάει ένα μερός της προσωπικής του ζωής εύκολα. Μου φάνηκε πολύ επίκαιρο με τη λογική ότι ήθελα να είναι ένα αορίστου χρόνου πορτραίτο στο τώρα και το ποτέ. Είναι ένα ταξίδι ωριμότητας όλο αυτό για εμένα και την ομάδα μου.

Για ποιο βήμα στην πορεία σας είστε πολύ περήφανος;

Για όλα. Διαφορετικά νομίζω ότι είναι σα να ξεχωρίζεις τα παιδιά σου. Όλα σε οδήγησαν σε κάτι επόμενο, είτε αυτό είναι επιτυχία είτε αποτυχία. Ανάλογα με το πώς εκμαιεύεις τη δυνατότητα να προχωρήσεις πάνω σε αυτό που έχεις δοκιμαστεί.

Θα αλλάζατε κάτι από τη μέχρι τώρα επαγγελματική και προσωπική ζωή σας;

Όχι, δεν μετανιώνω για κάτι.

Σκέφτεστε τη δημιουργία οικογένειας;

Ναι. Είναι να βρεις τον κατάλληλο άνθρωπο, τον οποίο δεν έχω βρει. Ζω τη ζωή μου με το ένστικτό μου αφού ότι πλάνο και να κάνω η ζωή τα φέρνει όπως θέλει εκείνη. Στα προσωπικά μου αφήνομαι στις στιγμές και όχι στο τι «πρέπει» να κάνω.

Πως είναι ο Άνθιμος έξω από το χώρο της δουλειάς στην καθημερινή ζωή;

Χαμός, αυτό είναι ευχαρίστηση. Μου αρέσει το τρέξιμο και να λειτουργώ κάτω από πίεση. Αν έχω μια μέρα εκτός δουλειάς θα αράξω, θα πιω ένα ποτό, θα πάω σε ένα κέντρο να διασκεδάσω. Μου αρέσει πολύ ο κόσμος και να μιλάω μαζί του. Τις προάλλες ήμουν σε ένα ταξί και ο οδηγός ήταν μουσικός, είχε το μπουζούκι πίσω στο αμάξι. Τελευταία είχε κάποιες άσχημες στιγμές και έχασε τη δουλειά του, έτσι ξεκίνησε να εργάζεται ως οδηγός ταξί. Του λέω «μου δίνεις να οδηγήσω το ταξί και να παίξεις μουσική εσύ πίσω;» και έγινε. Οδήγησα μέχρι την Ηλιούπολη, δεν ήξερα που πηγαίναμε βέβαια χάθηκα λίγο γιατί είχα καιρό να οδηγήσω εδώ αλλά περάσαμε υπέροχα. Είμαι αυθόρμητος, είναι ωραίο να αφήνεσαι στις στιγμές της ζωής.

Ποιες οι παγίδες στην Αμερική;

Είναι πολλές αλλά ένα από τα πράγματα που είδα στο Χόλυγουντ και στο Λος Άντζελες είναι ότι οι άνθρωποι προσπαθούν να οικειοποιηθούν κάτι άλλο, το οποίο δεν είναι. Το Λος Άντζελες είναι ένας τεράστιος Ντόριαν Γκρέυ. Σε κάποιες στιγμές μπορεί να χάσεις τον εαυτό σου και να μπλέξεις πχ με τα ναρκωτικά. Κάποια στιγμή χάθηκα μέσα σε όλο αυτό αλλά ήμουν σχετικά δυνατός και το ξεπέρασα.

Ποια η πρώτη σκέψη όταν ξυπνάτε και ποια η τελευταία όταν ξαπλώνετε;

Είμαι ευγνώμων για αυτά που έχω και ευγνώμων το βράδυ που μπόρεσα να πάω από το α στο ω. Λέω ευχαριστώ, καληνύχτα, όνειρα γλυκά και κοιμάμαι.

Ποιοι οι στόχοι σας;

Στόχος μου είναι να γουστάρει ο κόσμος την παράσταση «Ντόριαν Γκρέυ» και να δώσω πίσω κάτι από αυτά που μπορεί να έχω μάθει. Με ενδιαφέρει η επέκταση αυτού του ελληνικού προϊόντος και στην Αμερική.

 Πως βλέπετε την Ελλάδα εν μέσω κρίσης;

Αν αυτό που γίνεται εδώ τόσα χρόνια συνέβαινε στην Αμερική, οι αμερικάνοι θα είχαν κάνει εμφύλιο. Είναι δύσκολες εποχές για τον κόσμο αλλά είναι περιέργως κατανοητό το ότι κρατάει ο ένας τον άλλο. Έχει να κάνει με την ελληνική οικογένεια και τους φίλους που θα συγκλίνουν και θα σε βοηθήσουν. Αυτό δεν το έχει η αμερικάνική κουλτούρα. Στα δεκαοχτώ σου έχεις φύγει από το σπίτι, πληρώνεις το κολέγιό σου και ζεις φέροντας ένα χρέος πάνω στην πλάτη σου για όλη τη ζωή. Όσο είμαι εδώ έχω καταλάβει την κρίση αλλά και το θετικό μέρος της. Τα πολιτικά μοντέλα διακυβέρνησης δεν έχουν προσφέρει τίποτα γιατί προβάλλουν το «εγώ» τους. Είμαστε η μόνη χώρα που έχει κάνει εμφύλιο πόλεμο ύστερα από παγκόσμιο πόλεμο. Πρέπει να λειτουργήσουμε ομαδικά αλλά είναι ανέφικτο με τις προσωπικότητες που βλέπω στο πολιτικό στερέωμα, εκτός αν δεν αλλάξει τίποτα για άλλα δέκα χρόνια και ξυπνήσουμε και πούμε τι γίνεται εδώ;

 

 

 

 

Πρωταγωνιστούν:  Άνθιμος Ανανιάδης, Ιπποκράτης Τροβάς, Μαρία Νεφέλη Γαζή, Διονύσης Νικολόπουλος

Σκηνοθεσία: Μαρία Τσαρούχα

Διασκευή Σεναρίου: Μαριλένα Παναγιωτοπούλου

Μουσική: Θοδωρής Τριανταφύλλου

Art direction: Δημήτρης Λιάπης

Polis theater: Αυλητών 6-8 Ψυρρή