Το τρένο που μπήκε στις ράγες, πήρε στα βαγόνια, τους μάγκες και τις συμφωνίες

Του Γιάννη Μιχαήλ

Ενδεικτικές της δραματικής κατάστασης, στην οποία έχει περιέλθει η χώρα, αποτελούν τρεις κινήσεις του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, τα τελευταία 24ωρα.

Η ΠΡΩΤΗ, αφορούσε στην μίνι σύνοδο της Ε.Ε. (ονομάστηκε επταμερής), κατά την οποία η ελληνική πλευρά, συμφώνησε ασμένως, να λάβει σάρκα και οστά η συμφωνία του περασμένου Φεβρουαρίου. Και να δρομολογηθούν τάχιστα, όλες εκείνες οι διαδικασίες προκειμένου να εισρεύσουν κάποια χρήματα στα χειμαζόμενα κρατικά ταμεία. Ο πρωθυπουργός προφανώς ανακουφισμένος , από την κατανόηση την οποία επέδειξαν οι ομοτράπεζοι του, αναφώνησε μετά το πέρας των συνομιλιών: «Ξαναβάλαμε τη διαδικασία στις ράγες». Παρέλειψε όμως να πει πως εκτροχιάστηκε το τρένο και αν κατά τη διάρκεια του ατυχήματος «πάτησε και τους μάγκες».  Έπρεπε δηλαδή, να διευκρινίσει με σαφήνεια, ότι το πρόβλημα δημιουργήθηκε από τη δημιουργική ασάφεια του λαλίστατου και υπερκινητικού υπουργού του, ο οποίος- ειρήσθω- διατυμπάνιζε (εντός κι εκτός) με τη χαρακτηριστική ευγλωττία που τον διακρίνει, ότι οι προτάσεις του ήταν σαφείς και υπερεπαρκείς. Φαίνεται όμως, ότι λογάριαζε χωρίς τους… ξενοδόχους του Eurogroup, οι οποίοι ζήτησαν απτές και χειροπιαστές μεταρρυθμίσεις.

Η ΔΕΥΤΕΡΗ κίνηση έχει σχέση με τη μακροσκελή επιστολή, την οποία απηύθυνε ο κ. Τσίπρας, προς την καγκελάριο Μέρκελ, λίγο πριν τη συναντήσει στο Βερολίνο, προειδοποιώντας ότι στερεύουν από ρευστότητα τα κρατικά ταμεία.

ΚΑΙ Η ΤΡΙΤΗ, είναι η κατ’ ιδίαν συνάντηση του πρωθυπουργού με την καγκελάριο, η οποία απετέλεσε το κερασάκι στην τούρτα των δυο γεγονότων που προαναφέραμε.

Οι Έλληνες, επειδή έχουμε -προφανώς- καταβολικές… εμπειρίες, από τις χιλιάδες πολεμικές συγκρούσεις κατά τη διάρκεια των αιώνων (από την αρχαιότητα ακόμα) είμαστε εθισμένοι να οριοθετούμε την κάθε ενέργεια (που έχει σχέση με συνομιλία ή συμφωνία) ανάμεσα σε δυο λέξεις: «Τι κερδίσαμε, τι χάσαμε». Έτσι και μετά τη συνάντηση του Βερολίνου σε όλα τα Μέσα Ενημέρωσης, σε όλες τις εκπομπές, πολιτικές και μη, η μόνη επωδός στα χείλη των τηλεστάρ, αφορά την νίκη ή την ήττα. Αυτή η δοξασία, μεταφέρεται και προς το πολυπληθές ακροατήριο, το οποίο δεν έχει τη δυνατότητα να διυλίσει επαρκώς την έκβαση των συνομιλιών, με αποτέλεσμα τα συμπεράσματα που εξάγονται να είναι ημιτελή και νεφελώδη. Γι’ αυτό πρέπει να βλέπουμε τα γεγονότα ορθολογικά και στην ακριβή τους διάσταση.

Δυο χώρες που ανήκουν στην ίδια ευρωπαϊκή οικογένεια, είναι αυτονόητο πως πρέπει να συνομιλούν, σε υψηλό επίπεδο και να συνεργάζονται μεταξύ τους. Οι πολεμικές ιαχές του παρελθόντος έχουν εκλείψει οριστικά, στη Γηραιά Ήπειρο. Τώρα όλοι ζούμε στην ίδια γειτονιά και γνωριζόμαστε πολύ καλά μεταξύ μας.

Ο κ. Τσίπρας, ο οποίος τα τελευταία χρόνια δεν έτρεφε τα καλύτερα των αισθημάτων προς την κ. Μέρκελ, λούζοντας την με αρκετά κοσμητικά επίθετα, ζήτησε τη συνάντηση στην Καγκελαρία. Η Άγκελα την αποδέχθηκε ασμένως, θέλοντας να αποδείξει, ότι δεν έχει να χωρίσει, σε προσωπικό επίπεδο, τίποτα με τον Αλέξη. Και τον περιποιήθηκε δεόντως, με όλες τις τιμές, παραθέτοντας μάλιστα και ένα πλουσιοπάροχο γεύμα. Όσον αφορά, τώρα, την ουσία των συνομιλιών, αυτές είχαν σημείο αναφοράς τις αποφάσεις του Eurogroup. Εκεί παρέπεμψε η Καγκελάριος, νίπτοντας τας χείρας της. Ο Αλέξης, από την άλλη, έθεσε με ήπιο τόνο το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων, το οποίο είδε με κατανόηση η Άγκελα, ενώ μίλησε και για το σκάνδαλο της SIEMENS.

Αυτή είναι η πραγματική αλήθεια για όλα όσα έχουν συμβεί την τελευταία εβδομάδα και κράτησαν σε διακεκαυμένη ζώνη – όπως ήταν φυσικό – το ενδιαφέρον των ΜΜΕ, το οποίο μέσα από τους διαύλους επικοινωνίας, διοχετεύτηκε και προς την αδημονούσα κοινή γνώμη. Ας τηρήσουμε, λοιπόν, για όλα όσα πρόκειται να συμβούν από εδώ και στο εξής στάση αναμονής, γιατί η πραγματική διαπραγμάτευση με τους θεσμούς, τώρα αρχίζει.

Γι’ αυτό συμμερίζομαι απολύτως, και κατανοώ την αγωνία του πρωθυπουργού, προκειμένου η χώρα να βγάλει τον βρόχο που την περισφίγγει. Δεν αντιλαμβάνομαι , όμως γιατί προηγήθηκε ένα δίμηνο κυβερνητικής ραστώνης , το οποίο διανθίστηκε και με πολλές έωλες  (και εν πολλοίς) ανόητες διακηρύξεις, που ελέγοντο δεξιά και αριστερά, από επίσημα χείλη, ότι τάχα μου δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με τα ταμειακά διαθέσιμα , το θησαυροφυλάκιο δεν έχει στερέψει και όλες οι υποχρεώσεις θα πληρωθούν κανονικά και στην ώρα τους.

Ξαφνικά, όμως, τι μεσολάβησε και φτάσαμε στην σύνταξη της δραματικής επιστολής; Δυστυχώς, η ωμή πραγματικότητα, την οποία είδε έντρομη μπροστά της η κυβέρνηση. Μέχρι σήμερα έπαιζε το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι και ενώ έβλεπε το τυρί δεν έβλεπε τη φάκα. Ακολουθώντας πιστά την προεκλογική της ρητορική, η οποία –ούτως ή άλλως- ήταν  ανέξοδη, αφού δεν είχε κανένα κόστος (άλλοι αγωνιούσαν τότε πως θα βρεθούν χρήματα για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις), ζούσε τον μύθο της επερχόμενης εκλογικής νίκης, μέσα από μια εικονική πραγματικότητα. Πίστευαν στον ΣΥΡΙΖΑ, ότι τα δημόσια ταμεία γεμίζουν κάθε μήνα, με το μάνα που στέλνει ο Πανάγαθος . Όταν, όμως, διαπίστωσαν ότι και στα επουράνια υπάρχει οικονομική στενότητα, τότε τους έλουσε κρύος ιδρώτας.

Και αμέσως, έσπευσαν στους γνωστούς και μη εξαιρετέους δανειστοπνίχτες, οι οποίοι είναι διατεθειμένοι πάντοτε να ανοίξουν το πουγκί τους, θέτοντας κάποιες προϋποθέσεις (ας μην τα πούμε μέτρα). Επίσης για να εφαρμοστούν οι συμφωνίες θα πρέπει να ακολουθήσεις τις οδηγίες τους (όχι εντολές, αφού από εδώ και στο εξής θα χρησιμοποιούμε λέξεις κατ’ ευφημισμόν: Θεσμοί όχι τρόικα, πώς δηλαδή τον Άξενο Πόντο τον λέμε σήμερα Εύξεινο και ούτω καθ’ εξής).

Όλα όσα συνέβησαν το περασμένο δίμηνο, βάζοντας στον δρόμο της περιπέτειας, ολόκληρη τη χώρα, έγιναν επειδή η κυβέρνηση ήταν εγκλωβισμένη στις προεκλογικές δοξασίες του ΣΥΡΙΖΑ. Ότι δηλαδή μόλις έρθουν εν τη βασιλεία τους, θα σκίσουν τα μνημόνια και θα δημιουργήσουν την «νέα ιερή συμμαχία» του Ευρωπαϊκού Νότου, με στόχο την ανατροπή της λιτότητας εντός της Ευρωζώνης. Αφού όλα αυτά αποδείχθηκαν φρούδες ελπίδες και τίποτα δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί, η κυβέρνηση (και ο πρωθυπουργός) κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία ανέκρουσε πρύμναν, έστω και την ύστατη ώρα, προέβη σε μερικές κινήσεις, προκειμένου η χώρα μας να γλιτώσει τα χειρότερα.

Θα θυμίσω ρήσεις, δύο μεγάλων αρχαίων Ελλήνων. Ο Πλάτωνας έλεγε «ανάγκα και θεοί πείθονται» και ο Αισχύλος έγραφε ότι «η δύναμη της ανάγκης είναι ακατανίκητη». Δεν μπορώ να γνωρίζω ποια άποψη ενστερνίστηκε ο κ. Τσίπρας. Όποια και να είναι, θα κάνει –προς το παρόν-καλό στη χώρα.