Το Ασφαλιστικό απειλεί τον πολιτικό κόσμο

Του Γρηγόρη Νικολόπουλου

Η ψήφιση της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης στη Βουλή είναι για το ελληνικό πολιτικό σύστημα το μεγαλύτερο αγκάθι που αντιμετώπισε μέχρι σήμερα από την αρχή της κρίσης
Δυστυχώς, αυτό θα κρίνει και την περαιτέρω πορεία των σχέσεών μας με την Ευρώπη και τους πιστωτές και κατά συνέπεια την περαιτέρω πορεία της χώρας γενικότερα. Το πακέτο του Ασφαλιστικού προβλέπει εξοικονόμηση 800 εκατ. ευρώ, τα οποία στερούνται όλοι οι Ελληνες πολίτες, οι συνταξιούχοι του σήμερα και εκείνοι του αύριο. Είναι μια ιδιαίτερα επίπονη μεταρρύθμιση, λύνει ένα πρόβλημα που όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν αποφύγει επί δεκαετίες και δημιουργεί νέα μεγάλα προβλήματα, ακόμη και ανθρωπιστικής φύσεως, σε μεγάλες ομάδες του πληθυσμού. Το Ασφαλιστικό που θα κληθεί να ψηφίσει η Βουλή έχει πολλές αδικίες, αφού πολλοί άνθρωποι πλήρωναν επί δεκαετίες λεφτά που δεν θα πάρουν ποτέ πίσω, αλλά διορθώνει και πολλά στραβά τα οποία ήταν αποτέλεσμα των ευνοϊκών ρυθμίσεων για τους «ημετέρους» και τους πελάτες των κομμάτων. Το κακό είναι ότι ουδέποτε υπήρξε ελληνική πρόταση για την επίλυση του Ασφαλιστικού, καθώς όλες οι κυβερνήσεις απέφευγαν την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος διότι θα είχε ούτως ή άλλως πολιτικό κόστος. Τώρα όμως όλα τα πολιτικά κόμματα καλούνται να πάρουν θέση ψηφίζοντας ή απορρίπτοντας ένα σχέδιο γραμμένο από τους πιστωτές, το οποίο καταφέραμε -με το να μην αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα εγκαίρως μόνοι μας- να εντάξουμε στις απαιτήσεις τους.

Τι θέση θα πάρουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης στο επερχόμενο ασφαλιστικό νομοσχέδιο; Και τι θέση θα πάρουν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή; Ο πρωθυπουργός γνωρίζει ότι μάλλον θα έχει πολλές απώλειες. Γνωρίζει, επίσης, ότι οι βουλευτές της κυβέρνησης που θα το ψηφίσουν δεν θα αρκούν κι έτσι θα χάσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Και αυτός είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο ζήτησε σύγκληση του Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών. Τα άλλα κόμματα έχουν δηλώσει ότι δεν στηρίζουν την κυβέρνηση Τσίπρα. Το θέμα είναι, όμως, ότι αν δεν περάσει το Ασφαλιστικό και πέσει η κυβέρνηση, η χώρα θα αναγκαστεί να πάει ξανά σε εκλογές και θα τεθούν ξανά σε κίνδυνο η χρηματοδότησή της και η παραμονή της στο ευρώ. Θέλουν δεν θέλουν λοιπόν να στηρίξουν την κυβέρνηση, τα κόμματα της αντιπολίτευσης, τα λεγόμενα και «μνημονιακά», δηλαδή η Ν.Δ., το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ, θα κληθούν να πάρουν μια υπεύθυνη θέση σε μια πολύ κρίσιμη ψηφοφορία. Το ποια είναι η «υπεύθυνη» θέση είναι στην κρίση του καθενός. Πολιτικά οφέλη, πάντως, από την κατάρρευση αυτής της κυβέρνησης δεν θα υπάρξουν αυτή τη στιγμή για κανένα κόμμα. Είναι πολύ αμφίβολο αν το διαλυμένο ΠΑΣΟΚ, η παραπαίουσα Ν.Δ. και το πληγωμένο Ποτάμι θα καταφέρουν να κερδίσουν ψηφοφόρους σε νέες εκλογές μέσα στους πρώτους μήνες του 2016. Πιθανόν να καταφέρουν να συμμετάσχουν σε μια κυβέρνηση συνεργασίας, αλλά αυτό ίσως και να μην το επιθυμούν. Κανονικά λοιπόν θα έπρεπε όλοι να θέλουν να αποφύγουν τις εκλογές τώρα. Αν όμως η κυβέρνηση χάσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, οι εκλογές θα είναι αναπόφευκτες και τα όσα θα διακινδυνεύσει η χώρα θα είναι πολύ σημαντικά, με άμεσους κινδύνους.
Κανείς δεν γνωρίζει σήμερα πώς θα εξελιχθεί αυτή η ιστορία, αλλά δεν αποκλείεται να δούμε παράξενες διασπάσεις και στα κόμματα της αντιπολίτευσης. Αν δεν βρεθεί κάποια συνεννόηση σε επίπεδο ηγεσιών, μπορεί την κρίσιμη στιγμή να δούμε διασπάσεις στα τρία κόμματα της αντιπολίτευσης από βουλευτές που αποφασίζοντας κατά συνείδηση θα ψηφίσουν διαφορετικά από τη γραμμή του κόμματος.

Βρισκόμαστε λοιπόν ξανά στο σημείο όπου η μικροπολιτική, η αδράνεια του πολιτικού συστήματος, η αδυναμία του να προσαρμοστεί στις αναγκαιότητες ή ακόμη και στις πολύ σκληρές συνθήκες που διαμορφώνουν οι πιστωτές θέτει σε κίνδυνο τη χώρα.

Πρέπει, όμως, να έχουμε στο μυαλό μας ότι αυτοί που αντιδρούν σε αυτές τις μεταρρυθμίσεις, δηλαδή οι πολιτικοί μας, είναι και αυτοί που πραγματικά ευθύνονται για την κατάντια της χώρας. Και πρέπει να γνωρίζουν και οι ίδιοι, όπως το γνωρίζουν ήδη όλοι οι πολίτες, ότι η δική τους αδυναμία να αντεπεξέλθουν στα προβλήματα και να προτείνουν άλλες λύσεις που να ταιριάζουν καλύτερα στις ελληνικές ιδιαιτερότητες είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για την ανάκαμψη της χώρας και για τη δημιουργία ενός σύγχρονου ελληνικού κράτους. Αν πριν από το μνημόνιο, ή και μέσα στη διάρκειά του, είχαν υπάρξει κάποιες ελληνικές προτάσεις, αν είχαν εκπονήσει κάποιοι έστω και ένα ελληνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, δεν θα είχαμε φτάσει στο ακραίο σημείο της απώλειας κάθε εθνικής κυριαρχίας και δεν θα είχαμε εξευτελιστεί. Δεν το έκανε κανείς. Κανείς δεν είχε σχέδιο, όλοι φώναζαν τη μια υπέρ και την άλλη κατά των ξένων σχεδίων. Και αυτό κάνουν ακόμη με απανωτές κωλοτούμπες όλοι τους.

Οι ευθύνες λοιπόν όταν φτάσει η στιγμή της κρίσιμης ψηφοφορίας θα βαραίνουν, εκτός από τους πολιτικούς αρχηγούς που θα αποφασίσουν την κομματική γραμμή, και όλους τους βουλευτές όλων των κομμάτων, τον καθένα ξεχωριστά. Δύσκολη απόφαση για όλους αυτούς που είναι συνηθισμένοι να κρύβονται πίσω από την κομματική πειθαρχία με στόχο την από κοινού πολιτική τους επιβίωση και την αποφυγή των προσωπικών τους ευθυνών. Πάντα, όμως, στις μεγάλες μάχες, στις κρίσιμες στιγμές κρινόμαστε όλοι και κάποια στιγμή και αυτός ο ανεύθυνος πολιτικός κόσμος, ο οποίος όσο είναι στην αντιπολίτευση κραυγάζει επαναστατικά και όταν ανεβαίνει στην κυβέρνηση κάνει ακριβώς τα αντίθετα, θα πρέπει επιτέλους να αποφασίσει. Η μεταξύ τους εναλλαγή θέσεων όταν ο ΣΥΡΙΖΑ από αντιμνημονιακή αντιπολίτευση έγινε μνημονιακή κυβέρνηση και η Ν.Δ. από μνημονιακή κυβέρνηση ξανάγινε αντιμνημονιακή αντιπολίτευση δεν μπορεί να διατηρηθεί. Φτάνει η στιγμή που πρέπει όλοι μαζί να δούνε τι θα κάνουν με υπευθυνότητα και θάρρος.

• Αναδημοσίευση από το Protothema.gr.