Τάκης Βαμβακίδης: Ο Καραγκιόζης δεν μασάει από κρίση – Συνέντευξη στο «Καρφί»

Του Δημήτρη Φανού

Ξαφνιάζονται οι θαμώνες της ιστορικής, πια, Στοάς των Αθανάτων, που βυθισμένοι στο μεράκι των ρεμπέτικων βλέπουν τον «Καραγκιόζη» να εισβάλει στην πίστα με την καμπούρα του και το μόνιμο κέφι του και να τραγουδάει «για την Ελλάδα ρε γαμώτο…».

Πολύ γρήγορα καταλαβαίνουν ότι αυτός που «κουβαλάει» την καμπούρα του Καραγκιόζη είναι ο Τάκης Βαμβακίδης! Και μαζί κουβαλάει την τεράστια ευθύνη γι’ αυτήν την «κορυφαία φιγούρα», όπως λέει ο ίδιος.

«Είναι ο ρόλος της ζωής μου» ομολογεί. «Πολύπλευρος ρόλος, ακόμα τον σπουδάζω! Είναι το άρμα μου το καλλιτεχνικό. Πιστεύω ότι μου ταιριάζει σαν χαρακτήρας. Σαν πολίτης. Κι αυτό, γιατί τον Καραγκιόζη δεν τον άγγιξε η κρίση. Κρίση είχε από τότε που απολύθηκε από το στρατό, όπως κι εγώ. Ήταν ξυπόλητος μια ζωή… Και τότε και τώρα. Πάντα ξυπόλυτος. Πάντα προλετάριος».

Ο δημοφιλής κωμικός ηθοποιός θυμάται πάνω στην κουβέντα –που φαίνεται να τον συγκινεί και να τον απορροφά– το μεγάλο του δάσκαλό του. Τον Ευγένιο Σπαθάρη. «Από το ’93 που κατέβηκα στην Αθήνα μέχρι προ ετών που πέθανε, δεν έφυγα από δίπλα του. Ο Ευγένιος χαιρόταν που με έβγαζε στο σανίδι ως τον ενσαρκωμένο αγαπημένο του πρωταγωνιστή. Ο Καραγκιόζης ήταν κάτι σαν παιδί του… Πόσο λυπάμαι που ο κόσμος σήμερα τον έχει ταυτίσει με την προσβολή ή τη βρισιά! Πόση άγνοια!»

Στο ερώτημα πώς εμπλέκεται ο Καραγκιόζης με το ρεμπέτικο, την κάπνα του τσιγάρου, τον νταλκά, επισημαίνει ότι ήταν πέρσι το Φλεβάρη, όταν ο «Καραγκιόζης» πέρναγε απ’ έξω, μύρισε μπριζολίτσα, ακούστηκαν πενιές και… μπήκε μέσα χωρίς σκέψη! Οι νοικοκυραίοι «τον τίμησαν και του έδωσαν δουλειά». Έτσι, ο Τάκης Βαμβακίδης βρέθηκε στη Στοά των Αθανάτων.

Ο κ. Γιώργος Κυριακόπουλος (ιδιοκτήτης του γνωστού ρεμπετάδικου), γνωρίζοντας από θέατρο λόγω οικογενειακής παράδοσης, εκτίμησε τον «Καραγκιόζη»-Τάκη… Και από τότε μέχρι σήμερα, ο ανυπέρβλητος λαϊκός ήρωας εμφανίζεται ενσαρκωμένος και όχι σαν σκιά… Κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή μεσημέρι, εκεί… σ’ αυτό το όμορφο κτίριο του Τσίλερ, στην αγορά της οδού Αθηνάς.

Κι εγώ που πάντα τα ‘λεγα μ’ ένα δικό μου τρόπο,

Κρυμμένος πίσω απ’ τον μπερντέ, να κλαίω γι’ αυτόν τον τόπο.

Να το πιστέψω δεν μπορώ, πως γίναμε μπουρλότο,

Κι ακόμα ν’ αγωνίζομαι, για την Ελλάδα ρε γαμώτο…

«Ο Καραγκιόζης βάζει το “εμείς” πάνω από το εγώ» τονίζει ο Τάκης.

«Για τον εαυτό του ήταν πάντα ψύχραιμος. Απαθής. Και δεν έχασε την αγωνιστικότητά του ποτέ. Την πανοπλία του, αυτή του προλεταριάτου. Δεν παραμυθιάστηκε από την ψεύτικη ευημερία. Δεν φόρεσε ποτέ παπούτσι. Θα φορέσει, όταν όλοι θα έχουν από ένα παπούτσι. Όταν θα δικαιούνται ένα παπούτσι και μια κουταλιά φαγητό. Μέχρι τότε, μπομπότα».

Την ημέρα που συναντήσαμε τον Έλληνα κωμικό για τη συνέντευξη, συνέπεσε η επίσκεψη του Τούρκου πρωθυπουργού Αχμέτ Νταβούτολου. Συνεπώς, όταν μου εξέφρασε και τη δυσαρέσκειά του απέναντι στην κατά καιρούς… εκστρατεία για τον «εκτουρκισμό» του Καραγκιόζη από κάποιους που πιστεύουν ότι είναι τουρκική έμπνευση, ξεσπαθώνει: «Είναι κι αυτό ένα από τα φτηνά προπαγανδιστικά εργαλεία κάποιων. Το σημερινό μας καλεσμένο τον θεωρώ τέτοιον. Έναν απλό λοχία του ιμπεριαλιστικού διεθνούς συστήματος. Περιμένω ακόμα από Τούρκους παράγοντες να πουν δυο λόγια για τη γενοκτονία των προγόνων μου Ποντίων. Να αναγνωρίσουν την ευθύνη τους για τη μαύρη σελίδα των 353.000 νεκρών ως γενοκτονία».

Και συνεχίζει: «Δεν είναι, όμως, μόνο αυτή η Τουρκία. Μια σειρά δοκιμαζόμενων διανοητών όπως ο Αλίζ Νεσίν, ο Ναζίμ Χικμέτ και άλλοι είναι οι αγωνιστικοί μου φάροι».

Ο Βαμβακίδης, ως γνήσιος μαχητικός Πόντιος, δεν εξαντλεί την κοινωνική του δράση μόνο πάνω στο σανίδι ή τη σκηνή. Προ ημερών εγκαινίασε έναν ποντιακό διαδικτυακό ραδιοφωνικό σταθμό, τον «Κεμντζέ», που σημαίνει λύρα ποντιακή. Από κει επιχειρεί καθημερινά να δυναμώσει τη σχέση του με την παράδοση, αλλά κάνει και τις πολιτικές και κοινωνικές του παρεμβάσεις, αφού από παιδί νιώθει και δρα πολιτικά.

Ο ΑΝΤΑΡΤΗΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ Ο ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ

Ο ίδιος γεννήθηκε το 1955 στην Αετοράχη Ελασσόνας και από πολύ μικρός, ως μαθητής του δημοτικού, ένιωσε να τον κερδίζει το σανίδι, αφού στο πρώτο του μαθητικό σκετς έπαιξε απέναντι σε πολυπληθές κοινό στην Ελασσόνα. Ως φαντάρος, έγινε υποβολέας σε θεατρική παράσταση του στρατεύματος.

Ερχόμενος στην Αθήνα σπούδασε πολιτικές επιστήμες, όπου γρήγορα εμπνεύστηκε πολιτικά –όπως ο ίδιος εμφανώς συγκινημένος λέει– από τον προσφάτως αποθανόντα δημοσιογράφο Τριαντάφυλλο Δραβαλιάρη, επικεφαλής της Πανσπουδαστικής, την εποχή εκείνη.

Έχει μια κορούλα την Αρχοντούλα, η οποία κληρονομώντας την καλλιτεχνική φλέβα του μπαμπά της κάνει σπουδές πιάνου.

Ο Βαμβακίδης συμμετέχει στην ερασιτεχνική ποδοσφαιρική ομάδα «Hasta la Victoria Siempre» (για τη νίκη μέχρι το τέλος), φράση του Τσε Γκεβάρα. Η ομάδα αυτή, στην οποία συμμετέχουν από διαφορετικά πόστα γνωστοί καλλιτέχνες, όπως οι Γιάννης Μποστατζόγλου, Ηλίας Λογοθέτης, Βασίλης Λέκκας, Γεράσιμος Ανδρεάτος και άλλοι, μεταβαίνει με κοινωνικά και μόνο κριτήρια, σε μέρη εντός και εκτός Ελλάδας προκειμένου να βοηθά ποικιλοτρόπως και κυρίως οικονομικά όταν χρειάζεται.