Ο Μίκης, οι δανειστές και η εθνική συνεννόηση

Του Γιάννη Μιχαήλ

Ο Μίκης Θεοδωράκης είναι μια εμβληματική πολιτική προσωπικότητα. Έτσι τον αντιλαμβάνομαι εγώ. Μπορεί να είναι από τους κορυφαίους μουσικούς του κόσμου, όμως και το καλλιτεχνικό του έργο εντάσσεται στην πολυσχιδή, πολιτική του δραστηριότητα. Ως εκ τούτου, η κάθε δημόσια παρέμβασή του, έχει βαρύνουσα σημασία, ακόμα  και εάν ορισμένες φορές, ενδεχομένως κάποιοι να διαφωνούν με τις θέσεις του. Πρέπει όμως να επισημάνουμε ότι τα κίνητρά του έχουν σχέση μόνον με το καλό της Ελλάδας, όπως άλλωστε αποτυπώνεται και από το μουσικό του έργο.

Αφορμή για τον σχοινοτενή πρόλογο, αποτέλεσαν οι δηλώσεις του Μίκη, ο οποίος καταχεριάζει την τρόικα, λέγοντας ότι γι’ αυτούς «η Ελλάδα είναι “λαβράκι” και θέλουν να μας “τηγανίζουν” στον αιώνα τον άπαντα».

Προτείνει μάλιστα δύο λύσεις: Πρώτον: ουδετερότητα. Δεύτερον: Σύναψη στενών οικονομικών σχέσεων με Κίνα – Ρωσία (ή και με την Ευρώπη αν καταφέρει να απαλλαγεί από την Τρόικα). Επίσης, λέει ότι πρέπει να αξιοποιήσει τον αμύθητο πλούτο των υδρογονανθράκων της ελληνικής ΑΟΖ και με τη συνεργασία Κίνας, Ρωσίας, Ευρώπης (χωρίς τρόικα) μπορούμε να απαλλαγούμε από όλες τις δεσμεύσεις με τους ακόρεστους πιστωτές μας.

Συμφωνώ ασμένως, με όλα όσα υποστηρίζει ο Μίκης. Θέλω, όμως, να επισημάνω ότι για να γίνουν όλα αυτά απαιτείται μια μεγάλη προϋπόθεση: Αρραγές εθνικό μέτωπο. Πιστεύω ότι το γνωρίζει καλά αυτό ο Μίκης (το έχει επισημάνει σε παλαιότερες δηλώσεις του). Διότι εάν δεν υπάρχει εθνική ομοψυχία, τίποτα απολύτως δεν μπορεί να επιτευχθεί.

Οι καθημερινές διαφωνίες των πολιτικών και οι έριδες για ήσσονος σημασίας θέματα, είναι βούτυρο στο ψωμί των ανάλγητων δανειστών μας. Αυτήν την εσωτερική εικόνα βλέπουν και μας βάζουν τη θηλιά στο λαιμό.

Η Ελλάδα δεν έχει μόνον υδρογονάνθρακες, αλλά η προστιθέμενη αξία της είναι κολοσσιαία, γιατί έχει δυνατά χαρτιά στο παγκόσμιο χρηματιστήριο αξιών. Και πάνω απ’ όλα είναι ο αξεπέραστος πολιτισμός της. Απλά και μόνον, αν η χώρα μας αξιοποιήσει μερικά συγκριτικά πλεονεκτήματα που διαθέτει, μπορεί σύντομα να βγει από το τέλμα. Και να στείλει τους δανειστές από κει που ήρθαν, όπως υπαινίσσεται και ο Μίκης Θεοδωράκης.

Υπάρχει, όμως, βούληση για εθνική συνεννόηση; Ιδού η απορία.