Οδοιπορικό στο Πέρα(σ)μα της φτώχειας… – Ρεπορτάζ στο «Καρφί»

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΑΤΗΣΕ ΠΟΔΙ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ, ΤΟ «ΚΑΡΦΙ» ΔΙΝΕΙ ΤΟ ΛΟΓΟ ΣΕ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΥΡΩΠΑΙΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΠΟΥ ΠΑΛΕΥΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΤΟΥΣ…

Γράφουν ο Κώστας Μαρδάς και η Πέννυ Κροντηρά

Ο Δήμος Περάματος κατέχει την πρώτη θέση στα ποσοστά ανεργίας και ένδειας των δημοτών του. Ένα συννεφιασμένο μεσημέρι, το «Καρφί» βρέθηκε στο Πέραμα και συνάντησε φτωχούς αλλά αξιοπρεπείς ανθρώπους. Στις δύο κορυφές του, την Αγία Τριάδα και την Αγία Παρασκευή, με φόντο τα κοντέινερ της Cosco, συνομίλησε με οικογένειες που πασχίζουν για τον επιούσιο. Άνθρωποι ταλαιπωρημένοι αλλά ευγενικοί και πρόθυμοι, άνοιξαν την πόρτα τους στο «Κ» και μίλησαν αποκλειστικά στην εφημερίδα για τα προβλήματα της καθημερινότητάς τους.

Θεμελίνα Μπιλίρη (51 ετών, άνεργη, πρώην οδηγός φορτηγού)

«ΜΕ ΔΑΝΕΙΚΟ ΡΕΥΜΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΝΕΡΟ»

«Ζούμε σε αυτό το σπίτι εγώ, η θεία μου και η ξαδέλφη μου. Είμαι άνεργη εδώ και 3 χρόνια. Έχω τελειώσει το δημοτικό και έχω σπουδάσει στην πιάτσα, δουλεύοντας από τα 17 μου. Με τη θεία μου ζω 10 χρόνια. Πριν έμενα στο ενοίκιο, αρχικά στο Αιγάλεω και μετά στο Περιστέρι. Τελικά κατέληξα εδώ. Το αυθαίρετο αυτό είναι κατασκευή του 1972. Εδώ, ό,τι χαλάσει, είμαστε μόνοι μας μαραγκοί.

Δούλευα ως οδηγός στα φορτηγά από 28 ετών. Έχω 15 χρόνια προϋπηρεσία στο τιμόνι. Έκανα διανομές επί 8,5 χρόνια στον Πειραιά, σε ένα πρακτορείο μεταφορών. Ήταν μια πολύ καλή εποχή τότε. Έβγαζα πολλά λεφτά και τα πουρμπουάρ ήταν σαν δεύτερος μισθός. Πριν το ευρώ δίνανε εύκολα ένα κατοστάρι-πεντακοσάρι. Είχα κάνει τις οικονομίες μου. Μετά άρχισαν να σκέφτονται το μισό ευρώ παραπάνω. Δυσκόλεψε η κατάσταση. Δεν μπορούσες να βάλεις πλέον χρήματα στην άκρη, αλλά τουλάχιστον ζούσες».

ΠΟΛΥΤΕΧΝΙΤΙΣΣΑ ΚΙ ΕΡΗΜΟΣΠΙΤΙΣΣΑ

«Έφυγα από τα φορτηγά γιατί δεν τα βρήκαμε στα οικονομικά με τον ιδιοκτήτη. Όταν παραδίδεις καθημερινά δέματα σε 50 πελάτες και αποδίδεις στη δουλειά, θέλεις να αμείβεσαι και αναλόγως. Έπειτα δούλεψα σε εργοστάσιο που εμπορεύεται είδη οικοδομών. Έκανα χειρωνακτική εργασία και έφτιαχνα τις μακέτες για τις εκθέσεις της εταιρείας, αλλά και εκεί δυστυχώς δεν πληρωνόμουν καλά. Έτσι, λοιπόν, πήρα την απόφαση να ανοίξω ένα ψαράδικο στη Νίκαια. Αλλά μπήκα μέσα από τα έξοδα, γιατί ήρθε η κρίση και ο κόσμος δεν αγόραζε πλέον ψάρια.

Την ίδια χρονική περίοδο είχα ανοιχτεί και είχα πάρει καταναλωτικό δάνειο για να αγοράσω το αυτοκίνητό μου. Μετά η τράπεζα μου έστειλε μία επιστολή, ότι μπορώ να πάρω άλλα δέκα χιλιάρικα μόνο με την ταυτότητά μου. Έτσι, πήγα στην τράπεζα και πήρα τα χρήματα για να ξεχρεώσω το αυτοκίνητο. Έπειτα μου δίνανε κάτι κάρτες και τις δέχτηκα. Έφτασε το χρέος μου 25.000 ευρώ και ήρθα σε αυτή την κατάσταση. Όσο δούλευα πλήρωνα κανονικά τις δόσεις και το μεγαλύτερο κομμάτι του κεφαλαίου που είχα δανειστεί είχε αποπληρωθεί, αλλά μετά, με τα πανωτόκια, το ποσό έφτασε στα ύψη. Δανείστηκα 10.000-15.000 ευρώ και χρωστάω πλέον 25.000 ευρώ. Άρχισα να μην μπορώ να αντεπεξέλθω στις δόσεις. Είχα μείνει άνεργη, δεν υπήρχαν πόροι να το ξεχρεώσω και μπήκα στο νόμο Κατσέλη. Το δικαστήριο του διακανονισμού έχει οριστεί για το 2017, μέχρι τότε έχουν «παγώσει» οι δόσεις λόγω αδυναμίας και δεν παίρνουν μία. Τώρα ζούμε με τη σύνταξη της θείας μου από το ΙΚΑ, που είναι γύρω στα 620 ευρώ, και 300 που δικαιούται επειδή ο θείος μου έχει πεθάνει. Αν και είμαι εγγεγραμμένη στον ΟΑΕΔ και έχω κάρτα ανεργίας, δεν δικαιούμαι επίδομα».

«ΤΑΒΕΡΝΑΚΙ; ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ;»

«Στο σπίτι έχουμε φως, αλλά δυστυχώς όχι νερό. Επειδή το σπίτι είναι αυθαίρετο, δεν μας επιτρέπουν να έχουμε νερό. Τηλέφωνο δεν έχουμε δικό μας, αλλά μας έδωσε η γειτόνισσα τη γραμμή και καταφέραμε να βάλουμε. Η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, που είναι η ενορία μας, έχει συνεργασία με το συσσίτιο του Πολεμικού Ναυτικού και φέρνουν περίπου 100 μερίδες για τον κόσμο. Εμείς όμως δεν πάμε εκεί, γιατί καταφέρνουμε και μαγειρεύουμε στο σπίτι, έστω μία φασολάδα. Η μόνη συντροφιά και ψυχαγωγία μας είναι η τηλεόραση. Η τηλεόραση στο σπίτι υπάρχει ώστε να ακούγεται κάποιος να μιλάει. Τώρα που έχουμε και τηλέφωνο, βάλαμε Internet για να παίζουμε κάποιο παιχνίδι και να επικοινωνούμε με τα ανίψια μας στην Αυστραλία. Έχουμε ξεχάσει τις εξόδους σε ταβερνάκια. Αν με ρωτήσει κάποιος, θα του πω “τι είναι αυτό;”. Αλλά τα θέλαμε και τα πάθαμε.

Ο πρώτος φταίχτης είναι ο κόσμος που ψήφισε αυτές τις κυβερνήσεις. Εμείς εκλέξαμε όσους είναι μέσα στη Βουλή και φέρανε τη χώρα σε αυτή την κατάσταση».

 

Βαγγέλης Θαγγόπουλος (35 ετών, παντρεμένος, βαφέας σκαφών)

«ΘΕΛΟΥΜΕ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΙΔΙ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΛΕΦΤΑ»

«Εδώ, στην Αγία Τριάδα Περάματος, είμαστε περίπου 300 άτομα και οι περισσότεροι δούλευαν στις επισκευές των καραβιών ως μαραγκοί, ηλεκτρολόγοι και μπογιατζήδες. Τώρα παραπάνω από το 50% του Περάματος δεν δουλεύει. Γεννήθηκα εδώ και έχω τελειώσει το γυμνάσιο, αλλά έχω περάσει πολλά σεμινάρια για να εκπαιδευτώ στο αντικείμενό μου, που είναι βαφέας σκαφών. Δουλειές πλέον δεν υπάρχουν πολλές. Τα εμπορικά πλοία, τα γκαζάδικα, τα πάνε για επισκευές στην Τουρκία και τη Ρουμανία, γιατί τα μεροκάματα εκεί είναι 15 ευρώ την ημέρα, ενώ εδώ 60 ευρώ. Οι εφοπλιστές θέλουν να κάνουν… οικονομία!

Ο πατέρας μου είναι άνεργος ηλεκτροσυγκολλητής εδώ και 4 χρόνια και ο αδελφός μου, που μας κλείνει τις δουλειές ως εργολάβος, εδώ και 3 μήνες δεν έχει βρει κάτι. Είμαι άνεργος έχοντας να θρέψω τη γυναίκα μου και το μικρό μου γιο. Η γυναίκα μου επίσης δεν δουλεύει και έχει τελειώσει βρεφονηπιοκόμος. Πλέον παρατηρώ ότι τα παιδιά στο σχολείο τα συνοδεύουν οι πατεράδες, γιατί είναι άνεργοι, ενώ κάποιες μητέρες εργάζονται. Θα θέλαμε με τη γυναίκα μου να κάνουμε ένα αδελφάκι στο γιο μας, αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε, γιατί δεν θα καταφέρουμε να τα συντηρούμε».

«ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΖΩΗΣ Η ΓΕΝΙΑ ΜΟΥ»

«Τα ένσημα που έχω καλύπτουν μόνο 8 έτη εργασίας, ενώ δουλεύω από τα 14 μου, γιατί, όταν αναλαμβάνουμε μια δουλειά, ο χρόνος εργασίας είναι περίπου 2 μήνες. Οπότε, πώς να βγω στη σύνταξη αν δεν συμπληρώσω τον απαραίτητο αριθμό ενσήμων και ταυτοχρόνως διανύω μεγάλα χρονικά διαστήματα ως άνεργος; Και αν δεν βγω στη σύνταξη, θα πρέπει να έχω κάνει οικονομίες για να ζήσω, αλλά πώς, αφού δεν έχω δουλειά; Η γενιά μου δεν έχει προοπτική ζωής. Αν φτάσω 65 χρονών, πώς θα ανεβαίνω στη σκαλωσιά; Ποιος μπορεί; Δουλειά έχουμε κυρίως το χειμώνα, 4 μήνες, που βγαίνουν τα κότερα στη στεριά. Πριν την κρίση η ζωή ήταν άνετη, είχαμε χρήματα. Το πρωί ξυπνάω με άγχος και λυπημένος, με μούτρα όλη μέρα. Ό,τι οικονομίες είχαμε, τις ξοδεύουμε τώρα. Έχουμε στερηθεί και περικόψει πολλά πράγματα, όπως εξόδους σε ταβέρνες, διακοπές έχουμε να πάμε έξι χρόνια για να μη λείψει κάτι στο παιδί μας. Ξυπνάω το πρωί στις 7 και αμέσως πηγαίνω κάτω στα ναυπηγεία μήπως βρω δουλειά. Τα καφενεία κάτω στο λιμάνι είναι το καθένα γεμάτο με 20-30 άτομα, εκ των οποίων ζήτημα να δουλεύουν ένας-δυο. Πολλοί δεν έχουν χρήματα να πιουν ούτε καφέ. Είναι το στέκι των ανέργων. Μαζευόμαστε και περιμένουμε μήπως περάσει κάποιος και μας δώσει δουλειά. Αρκετοί είναι έτοιμοι να χάσουν τα σπίτια τους από τα χρέη ή επειδή δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι. Ένας γείτονάς μας έφυγε με την οικογένειά του για τη Γερμανία.

Δυσκολευόμαστε να πληρώσουμε ακόμα και τους λογαριασμούς μας. Έχω και ένα καταναλωτικό δάνειο, χρωστάω 12.000 ευρώ και έχω κάνει διακανονισμό με την τράπεζα για μείωση δόσης. Η μόνη ελπίδα για μας εδώ είναι να έρθουν δουλειές και σε αυτό φταίνε και τα σωματεία με το ΚΚΕ και τις άσκοπες απεργίες. Εδώ την άλλη φορά κάνανε απεργία για τη… Χαλυβουργική!»

Σπύρος Γαβριήλ (40 ετών, ρακοσυλλέκτης)

«ΓΙΑ 3-5 ΕΥΡΩ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΟ»

«Μαζεύω πλαστικά, μπιτόνια, τελάρα, κουζίνες και τα πουλάω για να βγάλω το μεροκάματο, που είναι 3-5 ευρώ. Δεν μπόρεσα να τελειώσω ούτε το δημοτικό, γιατί έπρεπε να δουλέψω από τα 13 μου. Ο πατέρας μου ήταν μπετατζής. Πριν την κρίση δούλευα σε επιπλοποιείο. Μετά δούλεψα σε οικοδομή. Δουλεύω από το πρωί μέχρι τις 5 το απόγευμα ψάχνοντας σε κάδους στο Πέραμα».

 

 

Ευαγγελία Αρώνη (88 ετών, χήρα)

«ΜΕ ΤΗ ΣΥΝΤΑΞΗ ΜΟΥ ΣΥΝΤΗΡΟΥΣΑ ΓΑΜΠΡΟ ΚΑΙ ΕΓΓΟΝΙΑ»

«Το σπίτι μου όλο κι όλο είναι δύο δωμάτια και μου τα έχει γκρεμίσει τρεις φορές η αστυνομία, ενώ το είχε αγοράσει ο αδελφός μου ως προίκα μου νόμιμα από προσφυγική οικογένεια το 1964. Ο σύζυγός μου δούλευε στο λιμάνι και στα καράβια ναυτικός. Ήταν άρρωστος και πέθανε στην αιμοκάθαρση. Όταν γυρνούσε από τα ταξίδια, πηγαίναμε στη Μονεμβασιά και μαζεύαμε βαμβάκι, ρύζι, ελιές ως εργάτες. Είχα τρία παιδιά, δύο κορίτσια και ένα αγόρι, το οποίο έχασα από ανακοπή. Ο ένας μου γαμπρός ήταν δύο χρόνια άνεργος και ο άλλος είναι ταξιτζής. Συντηρούσα, λοιπόν, το γαμπρό και τα εγγόνια μου, που έχουν σπουδάσει και είναι άνεργα. Φέτος το καλοκαίρι ο γαμπρός μου δούλεψε μόνο για 2 μήνες στο τρενάκι του δήμου, στο Αγκίστρι, και σήμερα είναι πάλι στον ΟΑΕΔ».

«ΣΤΑΣΗ ΕΧΟΥΜΕ, ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ ΟΧΙ»

Η μόνη σύνταξη που έχω είναι από τον άνδρα μου, 300 ευρώ από το ΝΑΤ και 500 ευρώ από το ΙΚΑ. Εγώ αυτή τη στιγμή μένω μόνη μου και έχω καρδιά και ζάχαρο. Ο δήμος δεν εμφανίζεται πουθενά να μας βοηθήσει. Είχαν βάλει μια στάση λεωφορείου προεκλογικά και τελικά ποτέ δεν ανέβηκε λεωφορείο εδώ. Μόνη μου παρέα η τηλεόραση, και αυτή τώρα χάλασε, και δεν έχω λεφτά να την επιδιορθώσω».

——————————————————–

Ελάτε εδώ, κυρία Μέρκελ

Προς Άνγκελα Μέρκελ

Καγκελάριο της Γερμανίας

Βερολίνο

Κοινοποίηση: Μέγαρο Μαξίμου

Ενταύθα

Κυρία καγκελάριε,

Ελάτε εδώ, στην υψηλότερη κορυφή της ελληνικής ανεργίας, στο βραχώδη συνοικισμό της Αγίας Τριάδας Περάματος, σε ύψος 266 μέτρων, με κλίση εδάφους 30%, όπου, σε συνολικό ενεργό πληθυσμό 25.000 ανθρώπων σε όλη την περιοχή, οι 20.000 είναι εργασιακά νεκροί, αναζητώντας έστω μία αιματοβαμμένη θέση στον πιο επικίνδυνο –λόγω μαζικών δυστυχημάτων– εργασιακό χώρο της Ευρώπης, στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη…

Ελάτε εδώ, σε απόσταση 15 χιλιομέτρων από την Ακρόπολη, να αντικρίσετε από τις διπλανές πλαγιές του όρους Αιγάλεω, από εκεί που το 480 π.Χ. ο Ξέρξης έστησε θρόνο για να απολαύσει τη νίκη των ορδών του κατά των Ελλήνων στο  θαλάσσιο στενό της Σαλαμίνας και τελικά είδε την πανωλεθρία. Από εδώ μπορείτε να διαπιστώσετε κι εσείς σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά το μνημόνιο, τη σύγχρονη πανωλεθρία της εργασίας, με τριήρεις τα κερδοσκοπικά funds.

Ελάτε εδώ, να ακούσετε τον 35χρονο ελαιοχρωματιστή Βαγγέλη Θαγγόπουλο, καθισμένο στο νοικοκυρεμένο καθιστικό του σπιτιού του, να μας εκμυστηρεύεται με την άνεργη νηπιαγωγό γυναίκα του πως λαχταρούν να κάνουν ένα ακόμη παιδί, παρέα στο 5χρονο αγοράκι τους, αλλά το αρνούνται γιατί δεν θα έχουν να το ζήσουν…

Ελάτε εδώ, στο χαμόσπιτο της 50χρονης άνεργης οδηγού φορτηγού Θεμελίνας Μπιλίρη, να σας πει πως προσέχει σαν τα μάτια της την 84χρονη θεία της, από τη σύνταξη της οποίας ψευτοζεί…

Ελάτε εδώ, να απαντήσετε στην 88χρονη Ευαγγελία Αρώνη, που μένει σε ένα προσφυγικό γκρεμισμένο τρεις φορές από την αστυνομία του ’70, γιατί της κόψατε τη σύνταξη χηρείας που μοιράζει στους άνεργους γαμπρούς και εγγονούς της, με αποτέλεσμα να μην έχει να επιδιορθώσει την παμπάλαιη τηλεόρασή της…

Ελάτε εδώ, να δείτε τον 40χρονο Σπύρο Γαβριήλ να ζει από τα σκουπίδια, πουλώντας πλαστικά για 3-5 ευρώ τη μέρα…

Ελάτε εδώ, όπου δεν πάτησε πόδι πρωθυπουργού ή κομισάριου…

Ελάτε εδώ, να δείτε τα έργα σας…

Ελάτε εδώ, που αναζητούν όχι πια μια δουλειά… Αλλά ένα Πέρα(σ)μα στην ελπίδα που τους κόψατε…

Κώστας Μαρδάς