Με «πρεμιέρα» Τσακαλώτου στο Eurogroup πέφτουν οι μάσκες για τα «ναι» και τα «όχι» της συμφωνίας – Η «ωρα της αλήθειας» για την κυβέρνηση

Η ώρα της αλήθειας για την κυβέρνηση και την οικονομία έφτασαν. Στο πρώτο Eurogroup χωρίς Βαρουφάκη μετά τις εκλογές, ο διάδοχός του Ευκλείδης Τσακαλώτος καλείται να διαπραγματευτεί και διαχειριστεί αποτελεσματικά και υπεύθυνα:

– το 61% που ψήφισε «όχι» στο δημοψήφισμα,

– την εντολή της κυβέρνησης αλλά και της ηγεσίας του πολιτικού κόσμου της χώρας για συμφωνία εντός ευρώ και

– ένα νέο πακέτο προτάσεων που περιλαμβάνουν μέτρα λιτότητας αλλά (με σύμμαχο το ΔΝΤ) και μέτρα ελάφρυνσης του ελληνικού δημόσιου χρέους.

Πριν συμπληρώσει καν 18 ώρες αφότου ανέλαβε τα νέα καθήκοντά του (το Eurogroup αναμένεται να συνεδριάσει στις Βρυξέλλες στις 2 ώρα Ελλάδος), ο κύριος Τσακαλώτος πέφτει κατευθείαν στα βαθιά: ενώ επί δύο μήνες είχε συνηθίσει να διαπραγματεύεται απευθείας μόνον με τους θεσμούς (κυρίως τον επίτροπο Μοσκοβισί και τον Πόουλ Τόμσεν από το ΔΝΤ) σήμερα θα βρεθεί αντιμέτωπος με εκπροσώπους 18 ευρωπαϊκών κυβερνήσεων που η κάθε μία (όπως και ο κύριος Σόιμπλε) έχουν προβεί στην δική τους ανάλυση και ερμηνεία για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος

Στην πραγματικότητα, ο κύριος Ευκλείδης Τσακαλώτος και ο πρόεδρος του ΣΟΕ κ.Γιώργος Χουλιαράκης που τον συνοδεύει (παρότι έχει και αυτός υποβάλει την παραίτησή του πριν τον κύριο Βαρουφάκη) θα διαπιστώσουν τις πραγματικές διαθέσεις των ευρωπαίων εταίρων για τη χώρα μας και αν διαπιστώνεται πως κάποιοι εξ αυτών έχουν στήσει παγίδα στην Ελλάδα για να τη σπρώξουν στην έξοδο από το ευρώ.

Σε «νεκρό χρόνο» (καθώς το προηγούμενο πρόγραμμα διάσωσης έχει εκπνεύσει εδώ και μία εβδομάδα και επίκειται αύριο η έκτακτη Σύνοδος Κορυφής της Ευρωζώνης για την Ελλάδα) η διαπραγμάτευση στο Eurogroup πρέπει να οδηγήσει σε άμεσα αποτελέσματα «εντός 48 ωρών» από τη διενέργεια του δημοψηφίσματος της Κυριακής.

Για να το επιτύχει η ελληνική πλευρά έχει σημαντικά «ατού» στα χέρια της:

– δεν μετέχει ο κύριος Βαρουφάκης που αποτελούσε κόκκινο πανί για τους δανειστές. Άρα δεν μπορούν να θέτουν σαν επιχείρημα το θέμα των προσώπων.

– την αίτηση που υπέγραψε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας για ένα τρίτο πρόγραμμα, έως το 2017 τουλάχιστον. Από το 2013 ο κύριος Σόιμπλε ζητούσε να υπάρξει ένα τρίτο πρόγραμμα για την Ελλάδα, που η προηγούμενη κυβέρνηση αρνείτο λέγοντας πως το 2015 «τελειώνει το Μνημόνιο». Επίσης ο κύριος Σόιμπλε έχει πλέον και την υπογραφή του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ζητούσε από τα προηγούμενα Μνημόνια. Θα έχει όμως και την έγκριση του Συμβούλιου των πολιτικών αρχηγών, δηλαδή και την συναίνεση της αντιπολίτευσης που δεν είχαν τα προηγούμενα προγράμματα.

– η κυβέρνηση προσέρχεται ενισχυμένη στην διαπραγμάτευση από το 61% του δημοψηφίσματος καθώς, πέραν των ερμηνειών που καθένας δίνει πλέον στο δημοψήφισμα, δεν στηρίζεται απλώς σε μία εύθραυστη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Η πολιτική δέσμευσή της είναι έτσι ισχυρότερη και πειστικότερη έναντι των ευρωπαίων, ενώ ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας μπορεί να αντιμετωπίσει ευκολότερα και την εσωκομματική αντιπολίτευση.

– με το όπλο του 61% και σύμμαχο το ΔΝΤ μπορεί επιπλέον ακόμα και ο κύριος Σόιμπλε να υποστηρίξει στην Γερμανική Βουλή το ελληνικό αίτημα για αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, το οποίο είχαν υποσχεθεί οι εταίροι από το 2012 στην προηγούμενη κυβέρνηση, αλλά δεν της το την έδωσαν διότι έβλεπαν πως θα έπεφτε πρόωρα και μάλιστα να βιάζεται να βγει στις αγορές για να απαλλαγεί νωρίτερα και από τα Μνημόνια.

Από την άλλη, δεν διαφαίνεται πως θα τελειώσει εύκολα η μάχη για τα μέτρα λιτότητας που θα συνοδεύουν τη λύση «πακέτο» για χρηματοδότηση 29,145 δισ. ως το 2017 και νέο αναπτυξιακό πακέτο Γιούνκερ που ζητά η κυβέρνηση.

Από το κείμενο της συμφωνίας των πολιτικών αρχηγών προκύπτουν «κόκκινες γραμμές» όπως η διατήρηση του μειωμένου ΦΠΑ στα νησιά, η διατήρηση του ΕΚΑΣ μέχρι το 2019, περιορισμένες μόνον -και όχι δραστικές- περικοπές στα κονδύλια για την άμυνα κλπ πέραν των μέτρων ύψους 7,9 δισ. τα οποία προτείνει η ελληνική πλευρά.

Ωστόσο οι Ευρωπαίοι ζητούν πλέον από την Αθήνα και άλλα, ενώ δεν φαίνονται να δεσμεύονται ούτε από την συμβιβαστική πρόταση Γιούνκερ της 26ης Ιουνίου.
Όπως έχουν δηλώσει δημοσίως και μετά το δημοψήφισμα, ενδέχεται να ζητήσουν ακόμη περισσότερα μέτρα λιτότητος, για τον πρόσθετο λόγο ότι τα οικονομικά δεδομένα στην οικονομία έχουν μεταβληθεί δραματικά, ενώ και το τρίτο πρόγραμμα που ζητά η Ελλάδα δεν εκτείνεται μόνον έως τον Μάρτιο του 2016 που τελείωνε η συμμετοχή του ΔΝΤ, αλλά έως το τέλος του 2017, δηλαδή για ενάμιση χρόνος ακόμη για το οποίο πρέπει να γίνουν και οι αντίστοιχες προβλέψεις.

Ο κύριος Τσακαλώτος δήλωσε χθες κατά την αλλαγή φρουράς στο υπουργείο Οικονομικών ότι θα ακολουθήσει τη «γραμμή Βαρουφάκη» και θα τον έχει και βοηθό του στα ζητήματα που θα ανακύψουν. Δεν είναι καθόλου βέβαιον όμως ότι ο κύριος Βαρουφάκης θα υποστήριζε ή θα βοηθούσε στην εξεύερεση λύσης που θα περιλάμβανε και μέτρα που, κατά τον ίδιο, θεωρούνται «τοξικά» ή υφεσιακά όπως αυτά που βάζουν στην ατζέντα οι δανειστές –πέραν εκείνων που δέχεται η Αθήνα.

Ακόμα χειρότερα, ο νέος υπουργός Οικονομικών έχει να αντιμετωπίσει και την πολύ σκληρή πραγματικότητα: κλειστές τράπεζες, κούρεμα στα ενέχυρα των τραπεζών στην ΕΚΤ, άδεια κρατικά ταμεία, οικονομία σε ασφυξία ήδη από τον Μάρτιο, απλήρωτες δόσεις προς τους δανειστές και, για πρώτη φορά απέναντι σε 18 υπουργούς Οικονομικών

Με όλα αυτά τα θέματα ανοικτά και την ΕΚΤ να πιέζει για επίσπευση της συμφωνίας, η κυβέρνηση θα διαπιστώσει «αν θα την αντέξει το σχοινί» ή και εάν θα ασκήσουν ακόμα μεγαλύτερες πιέσεις τυχόν κέντρα που απεργάζονται την έξοδο της Ελλάδας από το Ευρώ.