Κριτική θεάτρου: Closer, ερωτικό κουαρτέτο στα άκρα

Του Νέστορα Πουλάκου*

Τα ανοιξιάτικα παρασκευοσαββατοκύριακα στο θέατρο 104, στο Γκάζι, αποπνέουν έναν αμερικανικό αστικό αέρα όπου ο ερωτισμός, ο κυνισμός, ο συναισθηματισμός και ο τρυφερός πόθος εναλλάσσονται ώστε να δομήσουν και να αποδημήσουν ταυτόχρονα τις ανθρώπινες σχέσεις.

Ο Πάτρικ Μάρμπερ μπορεί να έγραψε το Closer λίγο πριν το 2000, τότε που το έντονο lifestyle, ο αδηφάγος καπιταλισμός των μεγαλουπόλεων και η βαθιά επιρροή του διαδικτύου λειτουργούσαν καταλυτικά στις ερωτικές σχέσεις των δύο φύλων, όμως εξακολουθούν όλα αυτά να προβληματίζουν και να κυριαρχούν, ακόμη και στις περιόδους της κρίσης των αξιών, στις μέρες μας.

Ουσιαστικά ο θεατρικός φακός επικεντρώνεται σε 2 «ζευγάρια» που επιμένουν να αναζητούν τα εσωτερικά πατήματα τους. Ο «σκληρός» δερματολόγος που δεν διστάζει να συνουσιαστεί για να πάρει εκδίκηση, μπορεί την ίδια στιγμή να «ψαρεύει» κορίτσια στον κυβερνοχώρο, να ερωτεύεται παράφορα τη γυναίκα του, να πηγαίνει με πόρνες και να λοξοκοιτάζει «μικρές» στο νοσοκομείο που εργάζεται.

Από την άλλη μεριά, ο ευαίσθητος συγγραφέας και δημοσιογράφος νεκρολογιών σε εφημερίδες, αγωνιά να κατακτήσει τον απόλυτο έρωτα αλλά πάντα με τον λάθος τρόπο, στη λάθος στιγμή, με την πιο ακατάλληλη σύντροφο. Συνήθως στο τέλος βγαίνει χαμένος.

Οι δύο γυναίκες στην υπόθεση είναι από τη μια μεριά, η γοητευτική φωτογράφος που προσπαθεί να «σκοτώσει» τη βαθιά ριζωμένη κατάθλιψή της εναλλάσσοντας τα συναισθήματά της με μια… καθόλου γοητευτική ταχύτητα. Κι αφετέρου η ενζενί στριπτιζέζ, όπου τα παιδικά της τραύματα και η ανίκητη αστάθεια του χαρακτήρα της προκαλούν διπολικές διαταραχές και αλλαγές στην ίδια της την ταυτότητα.

Αυτό λοιπόν το κουαρτέτο μιας πόλης που «καταπίνει» τους κατοίκους της με τους φρενήρεις ρυθμούς και τις αλαζονικές «απαιτήσεις» αποτυπώνει ανάγλυφα όλα αυτά τα εσωτερικά αδιέξοδα, μα και τους πειραματισμούς των σύγχρονων και μοναχικών 30άρηδων-40άρηδων.

Τους χαρακτήρες που στην ομώνυμη ταινία του 2004, σε σκηνοθεσία Μάικ Νίκολς, υποδύθηκαν οι Κλάιβ Όουεν, Τζουντ Λο, Νάταλι Πόρτμαν και Τζούλια Ρόμπερτς, βλέπουμε σήμερα τους νέους και ταλαντούχους ηθοποιούς Αργύρη Θανάσουλα, Γιάννη Λασπιά, Δάφνη Μανούσου και Ιωάννα Σταυροπούλου της θεατρικής ομάδας Square.

Η παραγωγή της παράστασης, που θα παίζεται μέχρι τα τέλη Μαΐου, είναι της ομάδας Square Theatre Company και η σκηνοθεσία ανήκει στον Ιωσήφ Βαρδάκη, ενώ τη μετάφραση είχε κάνει στο πρώτο ανέβασμα του έργου στην Ελλάδα, ο Θωμάς Μοσχόπουλος.

Να σημειώσουμε εδώ ότι το έργο έχει ανέβει και παλιότερα στο ελληνικό θέατρο, αρχικά σε σκηνοθεσία του Θωμά Μοσχόπουλου, και στη συνέχεια του Σταμάτη Φασουλή και του Γιώργου Κιμούλη.

*Ο Νέστορας Πουλάκος είναι δημοσιογράφος και κριτικός κινηματογράφου. Είναι Γενικός Γραμματέας της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (Π.Ε.Κ.Κ.), μέλος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI).