Κατάσταση πολιορκίας στις εφημερίες – Το «Καρφί» σε 3 νοσοκομεία

Της Πέννυς Κροντηρά

Οι Έλληνες διακινδυνεύουν την υγεία τους, καθώς δεν έχουν χρήματα για τις απαραίτητες εξετάσεις εν καιρώ κρίσης. Ο διευθυντής της Β’ Παθολογικής Χειρουργικής Κλινικής του νοσοκομείου Ευαγγελισμός, διδάκτορας του Πανεπιστημίου Αθηνών και διπλωματούχος Μεταμοσχεύσεων στην Αμερική Σεραφείμ Κλημόπουλος μίλησε αποκλειστικά στο «Καρφί» για τη λειτουργία του νοσοκομείου και μας παραθέτει καθημερινά περιστατικά από την πολύχρονη εμπειρία του.

«Το νοσοκομείο δέχεται μεγαλύτερο φόρτο αρρώστων, λόγω της οικονομικής κρίσης, και κυρίως πιο παραμελημένα περιστατικά. Ο Έλληνας δεν έχει πλέον χρήματα να τα διαθέσει για την υγεία του και αφήνει το πρόβλημά του όσο μπορεί, όταν δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο. Αυτό συνεπάγεται μεγαλύτερη νοσηρότητα, που βλέπαμε στη δεκαετία του 1980, με αποτέλεσμα να γίνεται έτσι η εγχείρηση πιο πολύπλοκη και να αυξάνεται το νοσοκομειακό κόστος».

ΤΟ ΔΟΓΜΑ: ΚΑΝ’ ΤΟ ΜΕ ΤΟ ΦΘΗΝΟΤΕΡΟ ΤΡΟΠΟ

Ο κ. Κλημόπουλος μας εξηγεί τον τρόπο λειτουργίας των γιατρών στον Ευαγγελισμό και τις τάσεις της ιατρικής που έρχονται από το εξωτερικό. «Η Ελλάδα λειτουργεί με δύο ταχύτητες. Η μια είναι η νοσοκομειακή και η άλλη του διοικητικού τομέα. Στην Ελλάδα, δεν υπάρχει έλεγχος από τον πάροχο υγείας. Ίσως στα νοσοκομεία, επειδή είναι ομαδική δουλειά, κάθε περιστατικό θα συζητηθεί και μετά το χειρουργείο για το τι έγινε και αν ακολουθήθηκε η καλύτερη λύση. Με αυτό τον τρόπο βελτιωνόμαστε όλοι και βλέπουμε αν είμαστε κοντά στα διεθνή στάνταρ για να μην παρεκκλίνουμε. Πολύ σημαντικό κομμάτι του Ευαγγελισμού είναι ότι το νοσοκομείο αυτό είναι εκπαιδευτικό, δηλαδή μαθαίνει σε νέους συναδέλφους πώς ακριβώς πρέπει να αντιμετωπίζουν τους αρρώστους, πώς να χειρουργούν κ.λπ. Αυτό συνεπάγεται ότι το κόστος ανά άρρωστο ανεβαίνει. Ένα επίσης μείζον θέμα που θα συναντήσουμε στο εγγύς μέλλον είναι η νέα τεχνολογία, που ναι μεν προάγει την ιατρική, αλλά από την άλλη πλευρά στερεί από το γιατρό τη δυνατότητα να μπορεί να αντιμετωπίσει τις επιπλοκές που θα προκύψουν, όπως, για παράδειγμα, συμβαίνει με τις λαπαροσκοπικές επεμβάσεις, όπου, αν δημιουργηθεί κάποιο πρόβλημα, οι γιατροί δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν κάνοντας στον ασθενή ανοιχτή χειρουργική. Το φαινόμενο αυτό έχει παρατηρηθεί στην Αμερική. Επίσης, έχει ξεκινήσει να ισχύει το δόγμα στη χειρουργική “κάν’ το με το φθηνότερο τρόπο”, που ισχύει στο Γκέτεμποργκ της Σουηδίας».

ΠΡΟΒΛΗΜΑ Η ΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ

Για τα προβλήματα που δυσχεραίνουν το ιατρικό του έργο μας δηλώνει: «Θα έπρεπε να υπάρχει οργάνωση που να διευκολύνει την κατανομή των αρρώστων ανά νοσοκομείο. Αξίζει να αναφερθεί ότι από τη Λάρισα και κάτω όλα τα σοβαρά περιστατικά στέλνονται στο νοσοκομείο μας, παρότι έχουν και εκεί ανάλογα τμήματα. Για παράδειγμα, περιστατικά από την Κέρκυρα θα μπορούσαν να μεταφέρονται και να νοσηλεύονται στα Γιάννενα. Μεγάλο, επίσης, πρόβλημα είναι η μείωση του προσωπικού μας, χωρίς να εννοούμε μόνο το ιατρικό. Οι γιατροί είναι το 30% της δουλειάς, ενώ το υπόλοιπο καταμερίζεται στο νοσηλευτικό. Εμείς θα κάνουμε μία εγχείρηση και θα περάσουμε να δούμε έπειτα τον άρρωστο και αυτό είναι! Μετά θα αναλάβει το νοσηλευτικό δυναμικό».

ΓΚΡΙΝΙΑΖΟΥΝ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΣΟΒΑΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

Ο Ευαγγελισμός δέχεται τα περισσότερα περιστατικά από όλα τα νοσοκομεία της Αττικής και ίσως της περιφέρειας. «Η εφημερία στον Ευαγγελισμό, δυστυχώς, είναι μια κατάσταση πολέμου. Ο όγκος των αρρώστων που προσέρχεται είναι πάρα πολύ μεγάλος. Συνήθως φασαρία κάνουν αυτοί που δεν έχουν σοβαρό πρόβλημα και βλέπουν ότι έχουν, για παράδειγμα, λίγο αίμα. Είναι δύσκολο να αντιμετωπίσεις αυτούς τους ανθρώπους και να τους εξηγήσεις ότι δεν έχουν κάτι σημαντικό και προηγούνται τα πιο βαριά περιστατικά. Βέβαια, είναι γεγονός ότι περιμένουν αρκετή ώρα ωσότου να εξυπηρετηθούν. Αντιθέτως, όσοι έχουν σοβαρό πρόβλημα είναι πιο υπομονετικοί και δεν διαμαρτύρονται καθόλου, καθώς δεν το επιτρέπει η κατάστασή τους. Επίσης, όσοι έρχονται από σοβαρά ατυχήματα διασωληνώνονται αμέσως και επομένως δεν είναι σε θέση να μιλήσουν. Αυτή είναι η καθημερινότητά μας. Μάλιστα, οι συγγενείς των αρρώστων είναι αυτοί που διαμαρτύρονται περισσότερο και συνηθίζω να τους λέω: “Τώρα τι θέλετε; Να μαλώσουμε πρώτα μεταξύ μας και μετά να δούμε τον άρρωστο ή να δούμε πρώτα τον ασθενή και μετά μαλώνουμε; Αν θεωρείτε ότι το να βγούμε έξω και να πλακωθούμε στο ξύλο θα βοηθήσει τον άρρωστο, πάμε τώρα!” Aυτό φαίνεται πως λειτουργεί καθησυχαστικά και σταματούν οι διαμαρτυρίες. Μάλιστα, οι Έλληνες και οι Βαλκάνιοι έχουν αυτή την ιδιοσυγκρασία, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους και τους Αμερικανούς. Σε εφημερίες όλα τα τμήματα φτάνουν να βλέπουν έως και 2.500 χιλιάδες ανθρώπους».

«ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΛΕΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΣΟΥΗΔΙΑ…»

Ο διευθυντής της Β’ Χειρουργικής Κλινικής μάς περιγράφει με γλαφυρό τρόπο ιατρικά περιστατικά που του έχουν συμβεί. «Είχαμε εδώ τη μητέρα μιας συναδέλφου που είναι γυναικολόγος και ζει στο Γκέτεμποργκ της Σουηδίας. Η μητέρα της, λόγω αρρώστιας, χρειάστηκε να παραμείνει στο νοσοκομείο μας για περίπου ένα χρόνο. Ερχόταν, λοιπόν, η κόρη της ως συνάδελφος και ανά πάσα στιγμή με έπαιρνε τηλέφωνο, μέρα νύχτα, 24 ώρες το 24ωρο. Αυτά στη Σουηδία δεν υφίστανται. Για να δει τη μητέρα της, αντίστοιχα, ένας Σουηδός γιατρός στο νοσοκομείο που η ίδια εργάζεται και είναι συνάδελφοι, της όρισε ραντεβού ύστερα από ένα μήνα. Πριν από λίγες μέρες με πήρε τηλέφωνο, λοιπόν, και μου είπε: “Άκουσε, άκουσε, περιμέναμε στα εξωτερικά ιατρεία του νοσοκομείου εφτά ώρες, γιατί η μητέρα μου έπαθε ειλεό και μέχρι να έρθει ο χειρουργός που εφημέρευε για να δει αν θα μείνει ή θα φύγει από το νοσοκομείο πέρασε τόση ώρα”. Και στην Ελλάδα οι δύο ώρες αναμονής θεωρούνται πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα! Αυτή δυστυχώς είναι η ιδιοσυγκρασία μας».

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΙΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕΤΑΞΥ ΓΙΑΤΡΩΝ ΚΑΙ ΑΣΘΕΝΩΝ

«Ανάλογο περιστατικό βίωσα και εγώ στην Αμερική, όταν χρειάστηκε να πάω στον οφθαλμίατρο για να μου ελέγξουν τα μάτια, ώστε να αλλάξω γυαλιά. Εκεί που τρώγαμε με το γιατρό στην καφετέρια και του το είπα, μου απάντησε να πάω στη γραμματέα του να μου κλείσει ραντεβού. Πράγματι, πήγα και μου όρισε ραντεβού σε 15 μέρες! Όταν έφτασε εκείνη η μέρα, περίμενα στην ουρά φορώντας την ιατρική μου μπλούζα και πέρασε μιάμιση ώρα από το προκαθορισμένο ραντεβού, για να έρθει η σειρά μου, ανεξαρτήτως αν εγώ είχα δουλειά στο τμήμα μου. Ο λογαριασμός δε που έφτασε στο σπίτι ήταν 150 δολάρια. Εδώ τουλάχιστον, νομίζω ότι υπάρχουν πιο ανθρώπινες σχέσεις και, αν έρθει κάποιος γνωστός μας, τον βλέπουμε επιτόπου. Για αυτό δεν πρέπει να βλέπουμε μόνο τα στραβά.

»Πριν από ενάμιση χρόνο, ήρθε κάποια συνάδελφος από το νοσοκομείο μας, αιματολόγος, και μου ζήτησε να εξετάσω ένα γνωστό της που έκανε μεταπτυχιακό στο Λονδίνο και είχε βγάλει ένα λεμφαδένα στο λαιμό. Ήταν παραμονή Χριστουγέννων, θυμάμαι, και μόλις τον εξέτασα είπα ότι πρέπει να βγει αυτό, γιατί μάλλον είναι λέμφωμα. Με ρώτησε πότε και απάντησα τώρα! Πράγματι, αποδείχτηκε ότι ήταν κακοήθης σε στάδιο 1 και με λίγη θεραπεία έγινε καλά. Παράλληλα, αυτός είχε κλείσει ραντεβού στο Λονδίνο για να κάνει τη βιοψία και του είχαν ορίσει ημερομηνία μετά από τρεις μήνες. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ήδη θα είχε αλλάξει στάδιο και θα βρισκόταν στο στάδιο 2, όπου η κατάσταση είναι περισσότερο επιβαρημένη. Θέλω να πω ότι αυτό το ανθρώπινο που υπάρχει ακόμη μεταξύ μας είναι σημαντικό, γιατί βοηθάει στην επικοινωνία του γιατρού με τον ασθενή.

»Aκόμη ήταν να χειρουργηθεί ένας Αμερικανός ασθενής και του προτείναμε μήπως ήθελε να πάει στη χώρα του για να αισθάνεται πιο άνετα και μας είπε: “Όχι, θα καθίσω εδώ. Πού θα βρω καλύτερο δωμάτιο με θέα την Ακρόπολη και το Λυκαβηττό;”».

 

ΑΥΤΟΨΙΑ ΤΟΥ «Κ» ΣΤΙΣ ΕΦΗΜΕΡΙΕΣ ΤΡΙΩΝ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΩΝ

Μαρτυρίες ασθενών και συνοδών σε Ιπποκράτειο, Αλεξάνδρα και Παίδων

Αν και υπάρχει έντονος ζήλος από τους γιατρούς που θέλουν να προσφέρουν και τιμούν τη λευκή ποδιά τους, οι υποδομές και η οργάνωση του Εθνικού Συστήματος Υγείας είναι σε αποσύνθεση. Το «Καρφί» πέρασε από τρεις εφημερίες νοσοκομείων και κατέγραψε τα παράπονα και την ταλαιπωρία των ασθενών. Το σκηνικό έμοιαζε με εμπόλεμη κατάσταση στα νοσοκομεία Ευαγγελισμός, Ιπποκράτειο, Αλεξάνδρα και Παίδων «Αγλαΐα Κυριακού». Υπήρχε πλήθος κόσμου, άλλοι όρθιοι, άλλοι καθιστοί (όσοι είχαν προλάβει να πιάσουν ένα κάθισμα), ενώ φωνές ακούγονταν από κάθε μεριά και παντού επικρατούσε εκνευρισμός.

«Στοιβαγμένοι σαν ζώα»

Μαρία Ευσταθίου (44 ετών, καθαρίστρια): «Έχω φέρει τη μητέρα μου (70 ετών) εδώ με αρρυθμία και πίεση. Είμαστε στοιβαγμένοι σα τα ζώα. Ντροπή και αίσχος! Μας έχουν καταντήσει να τρέμουμε μήπως αρρωστήσουμε. Ας έρθουν εδώ ο Σαμαράς και ο Τσίπρας, που θέλουν να είναι εθνοπατέρες, να δουν από κοντά την κατάσταση. Όχι να περιορίζονται σε δηλώσεις ότι κατανοούν και ξέρουν τι γίνεται. Να φέρουν τους συγγενείς και τους εαυτούς τους στα δημόσια νοσοκομεία, να τους δω πώς θα αντέξουν».

«Άργησε το ασθενοφόρο»

Χρυσούλα Πεπονή (52 ετών, ελεύθερη επαγγελματίας): «Έχω φέρει το σύζυγό μου Στάθη (67 ετών) με κολπική μαρμαρυγή. Του έχουν δώσει ήδη τις πρώτες βοήθειες και περιμένουμε να μας βάλουν σε δωμάτιο στον 7ο όροφο. Δεν είναι τόσο εύκολη η κατάσταση. Άργησε πάρα πολύ το ασθενοφόρο και βριστήκαμε τηλεφωνικώς με το ΕΚΑΒ. Στην Ελλάδα δεν μπορείς να βγάλεις άκρη. Οι κυβερνήσεις ξέρουν να ξοδεύουν χρήματα σε πολυτέλειες, αλλά στον τομέα της υγείας είμαστε τριτοκοσμικοί».

«Επικρατεί χάος»

Ιωάννης Πετρόπουλος (63 ετών, συνταξιούχος Δημοσίου): «Έφερα τον πατέρα μου, Πέτρο, ηλικίας 85 ετών, με εντερορραγία. Έχει περάσει εδώ και μισή ώρα στο γαστρεντερολογικό. Ακόμα δεν έχω καμία ενημέρωση και είμαι πολύ ανήσυχος, διότι έχει και άλλα προβλήματα υγείας (καρδιά και ζάχαρο). Με εκνευρίζει το γεγονός ότι πηγαίνω μέχρι την είσοδο του ιατρείου και οι security δεν μου επιτρέπουν να μπω. Επικρατεί χάος και η ανθρώπινη δυστυχία στο… μεγαλείο της!»

«Ο ένας πάνω στον άλλο»

Χαρίκλεια Τουμπούρου (48 ετών, άνεργη): «Έχω το γιο μου (20 ετών) με εμετούς και πυρετό. Περιμέναμε μία ώρα για έναν ορό. Δεν ξέρω ακόμα τι έχει. Πρέπει να βγουν οι αιματολογικές, οι οποίες μας είπαν ότι θα κάνουν μισή ώρα. Ο άντρας μου είναι στη δουλειά και εγώ με αυτό το χαμό που γίνεται εδώ έχω τρελαθεί. Κοιτάξτε πώς μυρίζει ο χώρος. Είμαστε ο ένας πάνω στον άλλο».

«Δύο ώρες αναμονή…»

Ρενάτα Βούρτση (56 ετών, συνταξιούχος Δημοσίου): «Περιμένω δύο ώρες για να περάσω στο χειρουργικό και να με εξετάσουν. Έπεσε το ένα φύλλο της κρυστάλλινης ντουζιέρας επάνω μου και έχουν μπει σε όλο το κορμί μου θραύσματα από μικρά γυαλιά. Βλέπετε σε τι κατάσταση είμαι και με έχουν να περιμένω. Έχω χτυπήσει δύο τρεις φορές την πόρτα, αλλά ο security δεν μου επιτρέπει να περάσω, γιατί προηγούνται τα επείγοντα περιστατικά, λες και εγώ ήρθα να πω “καλησπέρα”».

«Ρομά είμαι, όχι σκυλί»

Μαρία Χατζή (20 ετών, Ρομά): «Είμαι εδώ μία ώρα και περιμένω να με βάλουν σε φορείο για να γεννήσω, αλλά μου λένε να περπατάω για να κατέβει το μωρό. Δεν καταλαβαίνουν ότι δεν αντέχω; Επειδή είμαι Ρομά, σημαίνει ότι δεν έχω δικαιώματα; Σκυλί είμαι; Αν ήταν έτσι, θα γεννούσα μόνη μου. Μάνα θα γίνω και είναι σαν να μη νοιάζονται. Ωραίοι γιατροί!»

«Τουλάχιστον έχει ζεστασιά»

Αουάρ Χαλί (25 ετών, πλανόδιος, από την Γκάνα): «Είμαι ξαπλωμένος στο φορείο για τρεις ώρες. Μου έχουν βάλει ορό και μου είπαν να περιμένω να μου κάνουν υπέρηχο, γιατί πονάω στα νεφρά μου. Τουλάχιστον εδώ έχει ζεστασιά». (Η συζήτησή μας διεκόπη γιατί ήρθε ένας νοσοκόμος και τον μετέφερε στο τμήμα υπερήχων.)

«Μπράβο στους γιατρούς»

Αλέξανδρος Στεφάνου (29 ετών, κομμωτής): «Έφερα τον πατέρα μου, 68 χρόνων, με οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου. Είμαστε τυχεροί που εφημέρευε το Ιπποκράτειο, γιατί έχει πολύ καλό καρδιολογικό. Του παρείχαν αμέσως τις πρώτες βοήθειες και η κατάσταση αντιμετωπίστηκε. Έχουμε μάθει σαν λαός να γκρινιάζουμε, χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι δεν υποφέρουμε μόνο εμείς. Οι γιατροί κάνουν ό,τι μπορούν μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα, μπράβο τους! Με το να διαμαρτυρόμαστε, τους δυσκολεύουμε και συγχύζουμε και τους αρρώστους».

«Συνέχεια στο περίμενε»

Πέτρος Κωνσταντόπουλος (36 ετών, πατέρας): «Έχω φέρει το κοριτσάκι μου, 5 ετών. Πρέπει να έχει μάλλον ωτίτιδα γιατί πονάνε πολύ τα αυτάκια του και έχει πυρετό. “Περιμένετε και περιμένετε” μου λένε συνέχεια… Στο επόμενο τέταρτο αν δεν έχουμε περάσει, θα μπω χωρίς άδεια και ας τολμήσουν να με βγάλουν».

«Κλαίνε τα παιδάκια»

Αλεξάνδρα Σπηλιωτοπούλου (35 ετών, μητέρα): «Έπαιζε μπάλα ο γιος μου Παναγιώτης (8 ετών) και πέφτοντας γύρισε το ποδαράκι του. Περιμένουμε πόση ώρα στην ουρά για να έρθει η σειρά μας. Έχει βγάλει ήδη ακτινογραφία και περιμένουμε τη διάγνωση. Αλλά το παιδί πονάει και καθυστερούμε. Βλέπετε και ακούτε τι γίνεται από τα παιδάκια, κλάματα και φωνές».