Ιωάννα Λεγάκη στο «Κ»: Πολλές οι προκλήσεις και… αγαθά ντυμένες

Της Δέσποινας Καραγιαννοπούλου

«Η δισκογραφία είναι σαν το παζλ πρέπει να υπάρχουν όλα τα κομμάτια έτσι ώστε το αποτέλεσμα να είναι τέλειο» λέει στο «Καρφί» η τραγουδίστρια Ιωάννα Λεγάκη, η οποία μας μίλησε για τη νέα της δουλειά, το καινούργιο της cd που κυκλοφορεί με το τίτλο «Έλα να το ρίξουμε έξω». Μία δουλειά που αποπνέει τη θαλασσινή αύρα, τονίζει η ίδια που πάντα είναι δεμένη με την παράδοση αυτού του τόπου.

Ποια είναι η σχέση σας με την παράδοση;

Μεγάλωσα με αυτή, μπορώ να πω ότι μαθήτευσα πλάι της. Οι γονείς μου κατάγονταν από νησιά και συγκεκριμένα ο πατέρας μου από την Κρήτη και η μητέρα μου από τη Νάξο. Καθημερινά στο σπίτι μας γινόταν γλέντι, τραγουδούσαμε όλη την ώρα και πάντα παραδοσιακά νησιώτικα τραγούδια. Οπότε ο ήχος αυτός μπήκε από νωρίς στην καρδιά μου και με κέρδισε. Εκτός από τους γονείς μου που τραγουδούσαν συνεχώς μέσα στο σπίτι μας μια άλλη φιγούρα έντονη στα μάτια μου είναι αυτή του Γιώργου Κονιτόπουλου. Ο οποίος φίλος του παππού μου του Αντώνη Λεγάκη, βρισκόταν συχνά πυκνά κοντά μας και μας ταξίδευε με το βιολί του.

Οι γονείς σας είχαν κάποια σχέση με το τραγούδι;

Καμία! Ο πατέρας μου είχε δική του επιχείρηση, στην οποία απασχολούνταν και η μητέρα μου. Το τραγούδι ήταν η διέξοδος τους από την καθημερινότητα, ήταν η αγνή τους πρόθεση να βρίσκονται σχεδόν καθημερινά με τους φίλους και τα αγαπημένα τους πρόσωπα και να τραγουδούν. Σας είπα για τον Γιώργο Κονιτόπουλο που ήταν σχεδόν καθημερινά στο σπίτι μας.

Πότε ξεκινήσατε επαγγελματικά το τραγούδι;

Τα πρώτα μου βήματα τα έκανα ερασιτεχνικά πριν από 10 χρόνια περίπου. Η πρώτη μου συμμετοχή σε cd ήταν το 2011 στην ομαδική δουλειά «Ρότα Καρδιάς» όπου συμμετείχαν πολλοί γνωστοί καλλιτέχνες. Εγώ είπα το τραγούδι «Πόσο πιο πολύ» των Θ. Περιστεράκη και Γ. Μαχαίρα. Στην πορεία είχα άλλες δύο συμμετοχές στο cd «Oνειρα στο Αιγαίο» με άλλα δύο τραγούδια το «Για σένα όλα» και «Στη Θάλασσα».

Θα μας πείτε κάποιους καλλιτέχνες με τους οποίους έχετε συνεργαστεί;

Είναι πολλοί και όλοι τους αξιόλογοι, όπως ο Νίκος Χατζόπουλος, ο Μ. Μπαρμπεράκης, ο Μ Λιαγούρης, ο Σ. Αγγελόπουλος, ο Χ. Σαρλάνης, ο Λ. Ανδρέου, ο Β. Τερλέγκας, η Χ. Βέρρα. Και άλλοι.

Παραδοσιακά οι καλλιτέχνες δίνουν και κάποιες συναυλίες στο εξωτερικό; Εσείς έχετε τραγουδήσει για την ομογένεια;

Τον περασμένο Νοέμβριο βρέθηκα στο Ν. Τζέρσεϊ. Δεν μπορώ να σας πω τα συναισθήματά μου μπροστά σε όλο αυτό τον κόσμο που ήρθε να με δει και να με ακούσει και οι οποίοι δεν ήταν μόνο Έλληνες αλλά και ξένοι. Εκεί πραγματικά έζησα το μεγαλείο της ελληνικής παράδοσης και τι σημαίνει να έχεις ρίζες από ένα τόπο και να είσαι μακριά από αυτές. Εκεί είδα ανθρώπους να έχουν δημιουργήσει οικογένειες, επιχειρήσεις αλλά η καρδιά τους βρίσκεται πίσω στην Ελλάδα.

Θα ξανακάνετε άμεσα και κάποια άλλη συναυλία στο εξωτερικό;

Έχω προτάσεις και από Αμερική αλλά και από Αυστραλία αλλά τίποτα δεν έχω αποφασίσει ακόμη. Είναι σπουδαία εμπειρία το να τραγουδάς σε Έλληνες του εξωτερικού αλλά δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση αν είσαι τελειομανής και σέβεσαι την αγάπη των άλλων.

Είστε μέσα στον καλλιτεχνικό χώρο εδώ και 10 χρόνια. Ποια θα λέγατε ότι είναι τα μεγαλύτερα αγκάθια του χώρου σας;

Το μεγαλύτερο αγκάθι για μένα είναι η πειρατεία που γίνεται στο τραγούδι, η οποία ουσιαστικά μηδενίζει όλους τους ανθρώπους που ασχολούνται μαζί του. Και πως γίνεται αυτό; Πρωταρχικώς με το youtube. Ο καθένας μπορεί να κατεβάζει όποια στιγμή θέλει όποιο τραγούδι του αρέσει. Κανείς δεν ασχολείται με τον κόπο που χρειάστηκε για να βγει ένα τραγούδι και βεβαίως κανείς δεν νοιάζεται τι σημαίνει να μην γίνονται πωλήσεις σε cd, πόσοι δηλαδή άνθρωποι μπορεί να μείνουν στο δρόμο.

Ένα εξίσου μεγάλο αγκάθι του χώρου μου είναι ότι τα τελευταία χρόνια οι δισκογραφικές εταιρείες δεν στηρίζουν τους καλλιτέχνες, δηλαδή δεν επενδύουν πάνω σε αυτούς. Αντιλαμβάνομαι ότι και αυτές έχουν υποστεί σημαντικό πλήγμα λόγω της κρίσης, όμως από την άλλη θεωρώ ότι έχουν περισσότερες αντοχές αλλά και κεφάλαια από έναν καλλιτέχνη. Δεν είναι όλοι οι καλλιτέχνες πλούσιοι, υπάρχουν πολλά νέα ταλέντα, τα οποία για να μπορέσουν να επιβιώσουν δίνουν συναυλίες στο εξωτερικό ή και σε όλη την Ελλάδα για να μαζέψουν τα απαραίτητα για τη διαβίωσή τους χρήματα.

Έχετε οικογένεια, κ. Λεγάκη;

Έχω οικογένεια με δύο υπέροχες κόρες που δίνουν τον δικό τους αγώνα ως μαθήτριες.

Πήρε κάποια το καλλιτεχνικό μικρόβιο;

Μέχρι στιγμής λέω όχι, με βάση και αυτά που μου λένε οι ίδιες. Η μία μου κόρη θέλει να γίνει δικηγόρος και η άλλη φωτογράφος. Δεν ξέρω αν μπορείτε να το καταλάβετε αλλά το μεγάλο μου άγχος δεν είναι η επαγγελματική τους σταδιοδρομία, την οποία κάποια στιγμή θα τη βρουν, θα την επιλέξουν, αλλά να μην μπλέξουν. Είναι τόσες πολλές οι προκλήσεις σήμερα και τόσο αγαθά ντυμένες που μπορείς πραγματικά να βρεθείς μπλεγμένος από τη μια στιγμή στην άλλη. Ευτυχώς σε αυτό το επίπεδο της προστασίας –όχι της υπερπροστασίας– εγώ μαζί με τον πατέρα των κοριτσιών έχουμε κοινή γραμμή πλεύσης, γι’ αυτό και μας βλέπουν ως φίλους και όχι ως εχθρούς.

Είναι έτοιμη η δεύτερη δισκογραφική δουλειά σας. Θα μας πείτε κάποια λόγια για αυτή;

Το νέο μου cd που κυκλοφόρησε μόλις ένα χρόνο μετά το πρώτο που ήταν το «Αύρα Αιγαίου», λέγεται «Έλα να το ρίξουμε έξω». Πιστεύω σε αυτή τη δουλειά γιατί έγινε πραγματικά με πολύ μεράκι από όλους τους συντελεστές που συμμετείχαν. Η δισκογραφία είναι σαν το παζλ πρέπει να υπάρχουν όλα τα κομμάτια έτσι ώστε το αποτέλεσμα να είναι τέλειο. Η νέα μου δουλειά αποτελείται από 10 νέα νησιώτικα τραγούδια σε μουσική του Γιάννη Ανδρή πάνω σε στίχους του Θανάση Περιστεράκη. Αισθάνομαι την ανάγκη να θυμίσω ότι ο Θανάσης έχει βραβευτεί ως ο καλύτερος καλλιτέχνης των Κυκλάδων. Επίσης σε δύο τραγούδια οι στίχοι ανήκουν στη Σοφία Χάλκου. Σε ένα τραγούδι κάνω ντουέτο και με το πολύ γνωστό από τη Νάξο τραγουδιστή, τον Μιχάλη Λιαγούρη. Και επειδή ένα cd είναι συλλογική δουλειά έχουν παίξει οι μουσικοί: Μάνος Πρεβενιός (βιολί), Γιάννης Ανδρής (λαούτα), Γιάννης Κάτσαρης (πλήκτρα), Νίκος Δρακάκης (κιθάρες, λούτα & μπαγλαμά). Η ενορχήστρωση, ο προγραμματισμός και η μίξη έγινε στο στούντιο του Νίκου Δρακάκη (Studio: Nikos D.)