Η ώρα της αλήθειας

Του Μπάμπη Γριμπάμπη*

Η Ελλάδα τους τελευταίους επτά μήνες ζει ιστορικές στιγμές, ο πολιτικός χρόνος είναι πυκνός και η χώρα βρίσκεται σε ένα τούνελ, η έξοδος από το οποίο είναι εξαιρετικά δύσκολη. Έχουν προηγηθεί οι εκλογές του Ιανουαρίου, το δημοψήφισμα, το τρίτο Μνημόνιο και η προκήρυξη νέων εκλογών, για τρίτη φορά μέσα σε επτά μήνες. Η οικονομία είναι σε κώμα, η κοινωνία σε πλήρη σύγχυση, το πολιτικό σύστημα έχει απαξιωθεί και η αξιοπιστία της χώρας βρίσκεται στο ναδίρ.

Ποτέ άλλοτε η χώρα μεταπολιτευτικά δεν έφτασε τόσο χαμηλά και μοιάζει να αιωρείται στο κενό, γεμάτη σύγχυση και αβεβαιότητα, χωρίς όραμα και προσανατολισμό, σαν να βρίσκεται σε λάθος χρόνο και σε λάθος τόπο. Η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, επιθυμεί την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη, δυστροπεί όμως στην τήρηση των κανόνων και των δεσμεύσεων που ισχύουν εκεί. Αυτή η ‘’δυστροπία’’ στην τήρηση των κοινών κανόνων, ήταν εμφανής και πριν από την εφαρμογή των Μνημονίων και πήρε τον καθόλου κολακευτικό χαρακτηρισμό της ‘’ελληνικής ιδιαιτερότητας’’. Απόδειξη αυτού αποτελούν οι όροι του τρίτου Μνημονίου, οι οποίοι δεν προσιδιάζουν σε ισότιμο μέλος της Ευρωζώνης, αλλά σε χώρες της ανατολικής Ευρώπης, που μπήκαν στην Ε.Ε με ειδική διαδικασία.

Η χώρα, παρά τη μεγάλη οικονομική ανάπτυξη που παρουσίασε μετά την μεταπολίτευση, δεν ευτύχησε να έχει πολιτική ηγεσία αντάξια της αποστολής της. Ήταν κατώτερη των περιστάσεων και δεν έπαιξε το ρόλο του καθοδηγητή του λαού. Αντίθετα, διολίσθησε ανοικτά στον ευτελισμό του πολιτικού συστήματος, δημιουργώντας ένα πελατειακό κράτος, με σχέσεις εξάρτησης, συναλλαγής και διαφθοράς. Ο δεξιός και αριστερός λαϊκισμός και ο αριστερός ‘’επαναστατικός ανατρεπτισμός’’, καθοδηγούσαν την πολιτική ζωή της χώρας και την οδήγησαν τελικά στα σημερινά αδιέξοδα.

Η χώρα εξακολουθεί να μην έχει σύγχρονες ευρωπαϊκές δομές και έχει πολλά χαρακτηριστικά καθυστερημένης κοινωνίας [backward society]. Δεν είναι πρόθυμη να προχωρήσει μόνη της τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, αλλά ασθμαίνοντας προσπαθεί να εφαρμόσει τους όρους των Μνημονίων, που επιβάλλουν οι δανειστές, χωρίς να θίξει ορισμένες προνομιακές ομάδες, που στηρίζουν το εκάστοτε πολιτικό κατεστημένο.

Το πολιτικό σύστημα είναι πολυδιασπασμένο και αναξιόπιστο, ενώ έχει ανατραπεί και η παραδοσιακή πολιτική πυραμίδα. Από τη μεταπολίτευση και μέχρι την εκδήλωση της κρίσης, τα συστημικά κόμματα συγκέντρωναν το 80% περίπου του εκλογικού σώματος, αφήνοντας το υπόλοιπο 20% στα μικρότερα δεξιά και αριστερά κόμματα και κομματίδια. Σήμερα τα συστημικά κόμματα έχουν συρρικνωθεί δραματικά και έχουν αφήσει τον υπόλοιπο χώρο στα κόμματα του λεγόμενου αντιμνημονιακού τόξου, που περιλαμβάνει κάθε μορφής ακραίες, ανορθολογικές και ιδεοληπτικές τάσεις και ρεύματα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και ότι τελικά απομείνει, μετά την ανεξαρτητοποίηση σημαντικού μέρους βουλευτών της αριστερής πτέρυγας, θα πρέπει να ξεκαθαρίσει εμπράκτως την πολιτική του φυσιογνωμία, αν δηλαδή πιστεύει πραγματικά στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας ή αν παραμένει το κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς, με τις ξεπερασμένες ιδεοληψίες και εμμονές, που δοκιμάστηκαν στην πράξη για επτά μήνες, με τα γνωστά ζημιογόνα αποτελέσματα.

Στις εκλογές που θα γίνουν σε λίγες εβδομάδες, θα κριθεί το μέλλον της χώρας για πολλές δεκαετίες. Είναι κρίσιμες και δραματικές οι στιγμές που ζούμε και αν συνεχίσουμε τα λάθη του παρελθόντος και αφήσουμε να πάει χαμένη και αυτή η ευκαιρία των εκλογών, θα είμαστε άξιοι της τύχης μας και δεν θα μπορούμε να αιτιόμαστε τους ξένους, τους ‘’τοκογλύφους’’ δανειστές και τους εχθρούς της Ελλάδας, για τα δικά μας τραγικά λάθη που διαπράξαμε ως χώρα τις τελευταίες δεκαετίες.

Ο κ.Τσίπρας, λίγο πριν από την πρόσκρουση στα βράχια, πήρε την μεγάλη απόφαση και αποδέχτηκε τους όρους του τρίτου Μνημονίου, χωρίς όμως να το πιστεύει, όπως δήλωσε ευθαρσώς ο ίδιος. Δραπέτευσε από τις ευθύνες και προκήρυξε πρόωρες εκλογές, γιατί δεν ήθελε να εφαρμόσει το Μνημόνιο και για να λύσει τα εσωκομματικά του προβλήματα. Δεν πρόκειται δηλαδή για προσγείωση στην πραγματικότητα και στροφή προς την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, αλλά για ένα κλασσικό αριστερό τακτικισμό.

Στο κρίσιμο αυτό σταυροδρόμι, τη μόνη εθνική λύση μπορεί να δώσουν μόνο οι δυνάμεις του ευρωπαϊκού τόξου, γιατί αποδείχτηκε στην πράξη ότι δεν υπάρχει άλλος εναλλακτικός δρόμος για τη χώρα. Απαιτείται σύμπραξη των φιλοευρωπαϊκών κομμάτων, για την συνειδητή εφαρμογή των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων, ώστε σταδιακά να βγει η χώρα από την κρίση, να ανακάμψει η οικονομία και το τραπεζικό σύστημα, να ηρεμήσει η κοινωνία, να ομαλοποιηθεί το πολιτικό σύστημα και να επανέλθει οριστικά η χώρα στο φυσικό της χώρο, την Ενωμένη Ευρώπη.

* Ο Μπάμπης Γριμπάμπης είναι οικονομολόγος, συγγραφέας του βιβλίου «η κρίση και… η κρίση μας», από τις Εκδόσεις Περίπλους.