Η πρώτη μέρα του Βαγγέλη στον Παράδεισο

Γράφει o Βαγγέλης Λιακόγκονας

– Τι ηλικία έχεις; Νωρίς δεν μας ήρθες;
– Δεν ήθελα να έρθω, αν και μου είπαν καλά λόγια για τον Παράδεισο. Όμως, άλλοι με έστειλαν.

Ήταν ο πρώτος διάλογος του Βαγγέλη, με τον θυρωρό, κατά την άφιξή του “απέναντι”.

Γύρω του χαμόγελα. Καλωσορίσματα, φιλοξενία. Μα, κυρίως, κατανόηση και σεβασμός. Αγάπη απεριόριστη, χωρίς πάγιο.

Είχε ζήσει την Κόλαση καλά. Ήταν δημότης της. “Μα δεν ψήφισε ποτέ για αυτούς τους κανόνες λειτουργίας της”, θα αναρωτηθούμε. Δεν έχει σημασία, επέλεξαν άλλοι γι’ αυτόν. Αυτοί που θεωρούνται ικανότεροι, θρασύτεροι, δυνατότεροι.

Όταν αποφάσισε να μετακομίσει, δεν το συζήτησε με κανέναν. Δεν ωφελούσε, πίστεψε πιθανόν. Δεν ήθελε να μετακομίσει, αναγκάστηκε όμως. Το αποφάσισε. Και το έκανε. Δεν πήρε μαζί του καν τα απαραίτητα. Λεφτά, κινητό, τίποτα. Δεν θα αγόραζε εισιτήριο.

Λαθρεπιβάτης από την Κόλαση στον Παράδεισο, με όχημα ένα μαχαίρι και μόνο. Έκανε το βήμα.

Προσερχόμενος για εγγραφή στα Μητρώα του Παραδείσου, ο Βαγγέλης έπιασε κουβέντα με τον υπάλληλο.

– Τι γίνεται εκεί; Γιατί οι άνθρωποι σταμάτησαν να επικοινωνούν και να αγαπάνε;
– Δεν σταμάτησαν, απλά το κάνουν επιλεκτικά. Σταμάτησαν να καταλαβαίνουν, να μοιράζονται, να δίνουν χώρο στον διπλανό. Γι’ αυτό ήρθα και δω, ελπίζοντας να βρω χώρο. Εκεί δεν υπήρχε χώρος για μένα.
– Θα ξαναγύρναγες πίσω, το μετάνιωσες;
– Δεν ξέρω, μάλλον όχι. Όμως δεν θα πρότεινα σε κανέναν να με ακολουθήσει, αλλά να μιλήσει για ότι τον ενοχλεί. Οι άνθρωποι δεν μιλάνε πια. Εγώ δεν μίλησα. Κι έπρεπε…

Το παιδί γύρισε την πλάτη του και έκανε δυο βήματα, έτοιμο να απομακρυνθεί από το γκισέ, όμως ο υπάλληλος ήρθε αμέσως μπροστά του βιαστικά, σταματώντας τον.

Ο Βαγγέλης τότε τρόμαξε, και κάλυψε με τα χέρια του το πρόσωπό του, μιας και νόμισε ότι ο άνδρας θα του επιτεθεί.

Τουναντίον, ο υπάλληλος του φόρεσε αστραπιαία δύο φτερά και τον αγκάλιασε.

“Καλωσήρθες, Άγγελε”, του είπε.

Ο Ευ-Άγγελος χαμογέλασε. Μετά από καιρό.

Εκεί, πλέον, μπορούσε να το κάνει…

Αναδημοσίευση από aixmi.gr