Η ανάπτυξη των αριθμών και η διαλυμένη κοινωνία

Του Θοδωρή Καλούδη

«Υπόσχομαι ότι η ανάπτυξη θα συνεχιστεί με ακόμη ταχύτερους ρυθμούς», δήλωσε ο Αντώνης Σαμαράς.

Δεν αμφιβάλω για τις προθέσεις ούτε και για την προσπάθειά που καταβάλει Πρωθυπουργός. Οι αριθμοί όμως είναι αμείλικτοι: ένα στα πέντε νοικοκυριά στην Ελλάδα δεν έχει κανένα εργαζόμενο, ενώ περίπου 3 εκατ. άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση στο σύστημα υγείας λόγω παρατεταμένης ανεργίας. Τη στιγμή που οι ψυχροί αριθμοί οδηγούν τη χώρα εκτός κρίσης, οι κοινωνικές επιπτώσεις της παρατεταμένης ύφεσης παραμένουν οδυνηρά παρούσες. Η οικονομική ύφεση μπορεί να διήρκεσε έξι χρόνια και η Ελλάδα μπορεί να δείχνει σημάδια ανάκαμψης, αλλά η κοινωνική κρίση παραμένει και θα παραμείνει για αρκετά ακόμη χρόνια, διατηρώντας ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας σε απόγνωση.

Πολλοί συμπατριώτες μας θέλουν να θρέψουν τις οικογένειές τους με αξιοπρέπεια. Θέλουν να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Αλλά αυτό απλά δεν γίνεται. Και μαζί με την ανέχεια, πολλά σπίτια σκεπάζει ένα πέπλο έντονης ψυχολογικής πίεσης.

Η μακροχρόνια ανεργία, ειδικά στις νέες γενιές, οδηγεί σε αντικοινωνικές συμπεριφορές, ενώ ωθεί τους ανθρώπους σε έξεις που μέχρι πρότινος δεν φαντάζονταν πως θα δοκιμάσουν. Ναρκωτικά, ποτό, αλλά και κατάθλιψη αποτελούν σοβαρές κοινωνικές επιπτώσεις της κρίσης.

Και όμως η κυβέρνηση επιμένει: «Επιστρέψαμε στην ανάπτυξη».

Πόσο ρεαλιστικό όμως είναι να λέει κάποιος πως υπάρχει ανάπτυξη, όταν η κοινωνία υποφέρει και η χώρα διώχνει στις διεθνείς αγορές το πιο δυναμικό ανθρώπινο δυναμικό της;

Πόσο ρεαλιστικό είναι να μιλάμε για ανάπτυξη με αφαίμαξη των νοικοκυριών, με εξαθλίωση της τρίτης ηλικίας, με στρατιές ανέργων, με διάλυση του κοινωνικού ιστού, με περιθωριοποίηση των νέων;

Για ποια ανάπτυξη μιλάμε με τα περισσότερα «φουγάρα» σβηστά, τις επιχειρήσεις καταχρεωμένες, την έρευνα και την καινοτομία υπό διωγμό, τους δυναμικούς κλάδους χωρίς τη στοιχειώδη υποστήριξη;

Για ποια ανάπτυξη μιλάμε όταν η εθνική μας αγορά είναι υποδουλωμένη στις πολυεθνικές; Όταν εισάγουμε ό, τι μπορούμε να παράγουμε;

Για ποια ανάπτυξη μιλάμε με τα Πανεπιστήμια της χώρας στο έλεος τυχάρπαστων «αριστερών» πολιτικών; Στο έλεος του μηδενιστικού ακτιβισμού;

H πολυπόθητη ανάπτυξη είναι δυστυχώς μακριά. Αν μιλάμε, βέβαια, για κοινωνική ανάπτυξη και προκοπή και όχι για την ευημερία των αριθμών…

Αναδημοσίευση από 7imeres.gr