«Εσύ είσαι ο… γκράφιτι;» – Ο writer Tuiyo μιλάει στο «Καρφί»

Της Κατερίνας Ιορδανίδη

Graffiti artists: Βάνδαλοι που «καταστρέφουν» την πόλη ή καλλιτέχνες που έχουν σκοπό να ομορφύνουν με χρώματα τους τοίχους των κτιρίων, των τρένων, των εγκαταλελειμμένων σπιτιών και αυτοκινήτων; Από κάποια μερίδα ανθρώπων το γκράφιτι θεωρείται τέχνη, ενώ από την άλλη μεριά, ακούμε εκφράσεις όπως: «πάλι μουτζουρώνουν τους τοίχους», «καταστρέφουν δημόσιες περιουσίες». Οι writers όμως δε φαίνεται να ενοχλούνται και έτσι συνεχίζουν να δημιουργούν. Το «Καρφί» συνάντησε τον writer Tuiyo από το crew Frogs.

Από πότε ασχολείσαι με το γκραφίτι;

Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου είχα πάντα μια μανία να γράφω ή να ζωγραφίζω σε τοίχους. Από το δωμάτιό μου μέχρι το θρανίο μου και από την γειτονιά μου μέχρι τις άλλες γειτονιές των φίλων μου. Το πρώτο ολοκληρωμένο μου γκραφίτι το έκανα το 1999 υπό την καθοδήγηση του παλιού μου φίλου skerbi ο οποίος έβαφε από πολύ πιο πριν.

Πως σκέφτηκες το όνομα Τuiyo;

Μου άρεσε το γράμμα ταυ για αρχή. Το ο στο τέλος, ήθελα 5 γράμματα. Το u ταίριαζε μετά το t, στη μέση ήθελα το πιο απλό γράμμα της αλφάβητου, δηλαδή το i και μετά ένα πιο παράξενο γράμμα, το y. Έτσι βγήκε το t u i y o.

Τι είδους στιλ γκραφίτι προτιμάς να κάνεις;

Προτιμώ να κάνω χαρούμενα γράμματα και χαρακτήρες. Παλιά τα λέγαμε «καραμελέ στυλ», σαν γλυκά ή σαν παγωτά. Αλλά νομίζω πλέον οι προτιμήσεις στο στιλ είναι αναλόγως τη διάθεση και το συναίσθημα. Έχω νιώσει να βάφω σαν να θέλω να πω μια γλυκιά καλημέρα και έχω νιώσει σαν να θέλω να πω είμαι εδώ και έχω νεύρα! Πάντα όμως στο πλαίσιο του σεβασμού και της ηθικής, ίσως όμως με τον δικό μου τρόπο.

Υπάρχουν κάποιοι μεγάλοι γκραφιτάδες που σου αρέσουν και σε έχουν εμπνεύσει;

Από τους αγαπημένους μου ήταν το θρυλικό crew των NBW που έβαφαν τη δεκαετία του ’90 και αποτελούνταν από τους: Dimer, Met, Dennis, Elia και Geo x. Αργότερα, στα τέλη της δεκαετίας του ’90 και μετά, τη θέση στους αγαπημένους μου πήραν οι super heroes όπου αποτελούνταν από διάφορα crew που ενώθηκαν και είναι πλέον από τα καλύτερα crew που έχει η Ελλάδα.

Έχεις βάψει ποτέ σε τρένο;

Σαν παιδί και εγώ ναι! Και φροντίζω να είμαι πάντα παιδί!

Σε έχουν συλλάβει ποτέ;

Πολλές φορές αλλά πάντα ήταν μια απλή και τυπική διαδικασία. Μόνο μια φορά ήταν κάπως χειρότερα τα πράγματα αλλά εν τέλει δεν κατηγορηθήκαμε.

Προτιμάς να βάφεις νόμιμα και χαλαρά ή παράνομα, που έχει και αυτό τη δικιά του «φάση»;

Παλιότερα ήμουν πιο πολύ των άκρων και τα έκανα και τα δύο. Τη μια μέρα παράνομα στα πιο κεντρικά σημεία της πόλης και την άλλη πιο χαλαρά με την παρέα σε νόμιμο τοιχάκι με μουσική και καφέ. Πλέον συνηθίζω να βάφω σε μια μέση κατάσταση, δηλαδή παράνομα spot (τοποθεσία) αλλά χαλαρά. Ενίοτε βέβαια φροντίζουμε να θυμόμαστε τα παλιά. Θα έλεγα πως και τα δύο έχουν τη φάση τους!

Πως αισθάνεσαι που κάτι που σου αρέσει πολύ να κάνεις κάποιοι άλλοι το θεωρούν βανδαλισμό;

Το βρίσκω απολύτως λογικό μιας και έχουν γίνει άπειρες προσπάθειες συζητήσεων και αναλύσεων ώστε να απαντηθεί το ερώτημα αν είναι τέχνη ή βανδαλισμός. Το γκραφίτι είναι ξεκάθαρα τόσο ελεύθερο που παίρνει τόσες πολλές μορφές και τρόπους έκφρασης ώστε ευτυχώς να μη μπορεί να μπει εύκολα σε πλαίσια και επικεφαλίδες. Είναι ένα όπλο έκφρασης. Το τι θα φτιάξεις, πως θα το φτιάξεις και πάνω σε τι θα το φτιάξεις, παίζει σημαντικό ρόλο στο πως θα χαρακτηριστεί στο τέλος από την κοινή γνώμη, την οποία βέβαια σπάνια οι graffiti artist λαμβάνουν υπόψιν τους. Έτσι λοιπόν, κατανοώ και τον κόσμο που βλέπει συνθήματα πολιτικά και γηπεδικά ή γραμμένα tags παντού χωρίς όριο και ηθικούς φραγμούς να το βλέπει ως βανδαλισμό. Το γκραφίτι έχει και περιέχει τα πάντα. Το θέμα είναι που εστιάζει ο καθένας, τι του αρέσει, τι τον ενοχλεί. Εγώ προσωπικά το βλέπω άλλοτε τέχνη, άλλοτε παιχνίδι, άλλοτε αστείο με τη παρέα, καμιά φορά βανδαλισμό, αλλά και έκφραση και συντροφιά. Σαν να καθρεπτίζεις τον ίδιο σου τον εαυτό στον τοίχο.

Έχεις τελειώσει κάποια σχολή ώστε να σε έχει βοηθήσει περισσότερο;

Όχι. Πάντα υπήρχε αλληλοβοήθεια. Ο ένας ακολουθούσε τον άλλον μέχρι που όλοι πήραν τον δρόμο τους. Είναι η σχολή του πάρκου, της γέφυρας, της πλατείας. Η σχολή του δρόμου.

Σου έχει συμβεί ποτέ κάτι αστείο, κάτι απρόσμενο τη στιγμή που έβαφες;

Σχεδόν πάντα γίνεται κάτι αστείο την ώρα που κάνουμε γκράφιτι. Είναι στιγμές που ποτέ δεν ξεχνάς. Το 2001 έβαφα με ένα φίλο από το crew μου και λίγο πριν τελειώσουμε εκεί που βάζαμε υπογραφές γέμισε ο κόσμος βεγγαλικά σχεδόν από πάνω μας! Βάφαμε μία ώρα και στο τέλος βεγγαλικά! Ήταν μια πολύ όμορφη στιγμή που ευτυχώς την έχουμε και σε κάμερα! Επίσης θυμάμαι το 2002. Τη θεϊκή ερώτηση που έχει μείνει στην ιστορία, όταν σταμάτησε ένα φορτηγάκι την ώρα που βάφαμε και ρώτησε : «Εσύ είσαι ο γκράφιτι;;;». Γενικά τυχαίνουν πάντα ευχάριστες και αστείες στιγμές και ευτυχώς είναι πάρα πολλά σκηνικά που δεν περιγράφονται σε μια απάντηση εύκολα.

Πώς σου φαίνεται το μεγάλο γκράφιτι στο Πολυτεχνείο;

Όσες φορές έχω περάσει από εκεί γίνεται εμπόριο ναρκωτικών και τσιγάρων. Το Πολυτεχνείο είναι παραδομένο στα συνθήματα και στις αφίσες, οπότε ειλικρινά ένα μεγάλο γκράφιτι είναι το τελευταίο που θα σχολίαζα αρνητικά!