Είναι ικανοί να διαβούν τον Ρουβίκωνα;

Του Γιάννη Μιχαήλ

Στις πάλαι ποτέ, νορμάλ εποχές , όταν η 40ήμερη (ναι, 40 ημέρες, ήταν η άδεια των εργαζομένων) ραστώνη ήταν θεσμοθετημένη για τους Έλληνες, οι πολιτικοί μιλούσαν για τα μπάνια του λαού – με πρώτο διδάξαντα τον Ανδρέα- προκειμένου, αφ’ ενός, να αιτιολογήσουν τις δικές τους αβελτηρίες και αφ’ ετέρου, να αμβλύνουν τις εντυπώσεις για την μακαριότητα του κρατικού μηχανισμού.

Στις σημερινές τραγικές ημέρες που βιώνουμε, καθώς τίποτε δεν μοιάζει με το «ειδυλλιακό», χθες των περασμένων χρόνων, θα ανέμενε κανείς από την κυβέρνηση να βρίσκεται σε μια διαρκή εγρήγορση, προκειμένου να αντιμετωπίζει (και ενδεχομένως να επιλύει) τα κολοσσιαία προβλήματα που ταλανίζουν τη χώρα. Όμως, αλίμονο. Παριστάμεθα μάρτυρες, μιας πρωτοφανούς αμεριμνησίας των κυβερνώντων, λες και το συγκεκριμένο είδος ανθρώπων, κατοικοεδρεύει στη «γη της επαγγελίας». Τα γεγονότα επαληθεύουν το αληθές των λόγων. Την ώρα κατά την οποία η ελληνική επικράτεια, απ’ άκρη σ’ άκρη, είναι μια «φλεγόμενη βάτος», την κυβερνητική παράταξη την απασχολούν οι εσωκομματικές ανησυχίες. Εθισμένοι, σε παρόμοιες διαδικασίες οι σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ, αναλώνουν και σήμερα τον πολύτιμο χρόνο τους, σε ατέρμονες φλυαρίες, που ουδόλως απασχολούν τους πολίτες.

Δυστυχώς όμως, στη λογική αυτή είναι εγκλωβισμένος και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ο οποίος ακολουθώντας την τακτική του «επαναστάτη» προτύπου του Φιντέλ Κάστρο, κατασπαταλά δώδεκα παραγωγικές ώρες, σε μια κομματική σύναξη, προκειμένου να πείσει πλατφόρμες, ΚΟΤΕΣ, ΚΟΕ και άλλες συνιστώσες ότι η στροφή του στον ρεαλισμό (και όχι η κωλοτούμπα όπως με κακεντρέχεια κάποιοι αναφέρουν) ήταν η μόνη λύση για την σωτηρία της πατρίδας. Τι μου λες!

Αλλά, ακόμα και αν ήταν αναγκαίο κακό, αυτή η επιμνημόσυνη δέηση στο Σινέ – Κεραμεικός, θα περίμενε κανείς από τον νεαρό πρωθυπουργό, που θέλει, μαζί με κάποιους άλλους μυαλοφυγόδικους Δον Κιχώτες της ίδιας κομματικής συνομοταξίας, την ανατροπή του… Σόιμπλε, να αφιερώσει ένα μέρος του λόγου του σε μείζονα εθνικά ζητήματα και όχι απλώς να αναλωθεί σε ήσσονες αντιπαραθέσεις με τον, κατά τα άλλα συμπαθή, θιασώτη μιας επανάστασης του περασμένου αιώνα, Παναγιώτη Λαφαζάνη.

Διατηρούσαμε μια αμυδρή ελπίδα, ότι ο πρωθυπουργός θα έχει στην ομιλία του αναφορές για τα μείζονα ζητήματα της επανεκκίνησης της οικονομίας, τις αποκρατικοποιήσεις, τα capital controls των τραπεζών, για την τραγική κατάσταση στα νοσοκομεία, την υποβάθμιση της Παιδείας, το άγος της ανεργίας, την αφυδατωμένη αγορά, την «εισβολή» μεταναστών και για άλλα πολλά θέματα, ων ουκ έστιν αριθμός. Όμως, όλα αυτά, αφέθηκαν να λιμνάζουν στα ελώδη νερά, του λαϊκισμού, της δημαγωγίας, του δογματισμού, του ψεύδους, της υποκρισίας και της ανικανότητας.

Με όλα αυτά, δεν θέλουμε να απαλλάξουμε από τις ευθύνες τους, όσους βρέθηκαν σε κυβερνοθέσεις πριν τη εποχή ΣΥΡΙΖΑ. Όμως, αυτά που συνέβησαν στη χώρα μας, σε, μόλις, έξι μήνες «πρώτη φορά Αριστεράς», δεν έχουν ιστορικό προηγούμενο. Για να δείξουμε όμως, την καλή μας προαίρεση, ας φανούμε μεγάθυμοι και ας δώσουμε συγχωροχάρτι, στα πολιτικά –και όχι μόνον- ανομήματα στα οποία έχει υποπέσει ο πρωθυπουργός και σύμπασα η κυβέρνηση του, τα οποία είναι ήδη δυσβάσταχτο φορτίο στις πλάτες των πολιτών.

Επίσης, ας προτρέψουμε την κυβέρνηση να χαράξει μια τεράστια κόκκινη γραμμή, στο μέγεθος του Σινικού Τείχους, διαχωρίζοντας πλέον το σήμερα, από το «σαθρό» χθες – όπως διατείνεται. Το μέχρι σήμερα ΣΥΡΙΖΙΚΟΝ τείχος ήταν κατασκευασμένο από ισχνές σημαδούρες και χαμηλούς «κόκκινους» φράχτες, γι’ αυτό και τους υπερπήδησαν με επιτόπια άλματα και βρέθηκαν από την εδώ πλευρά του λόφου, πάρα πολλοί υπερφίαλοι, οι οποίοι την ώρα της… υπερπροσπάθειας σιγοψιθύριζαν «στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα» Οι ίδιοι σύντροφοι, μόλις πριν από δυο – τρία χρόνια, εκστομίζοντας άναρθρες ιαχές, ως άλλοι κορύβαντες, κατήγγειλαν τους «δυνάστες, εγκληματίες δανειστές», ενώ στο στόχαστρό τους, είχαν ταυτοποιηθεί, όλοι όσοι δεν υιοθετούσαν τα φληναφήματά τους.

Παρά τη μετάλλαξη, ενός μέρους του δογματικού κομμουνιστικού ιερατείου, το ερώτημα, αν μπορεί τελικά να αλλάξει πορεία η κυβέρνηση και να ακολουθήσει ευρωπαϊκές λεωφόρους, παραμένει αναπάντητο. Επίσης, δεν είναι ακόμα σαφές, αν ο πρωθυπουργός θέλει (ή μπορεί), να αδράξει τη μεγάλη ευκαιρία και να αναμετρηθεί με την ιστορία. Οι επόμενες ημέρες θα δείξουν, εάν παρόμοιες προσδοκίες ανήκουν στη σφαίρα του εφικτού.

Εναπόκειται δηλαδή, στον ίδιο τον Τσίπρα, να αποδείξει αν έχει προετοιμαστεί κατάλληλα, ώστε να διαβεί τον Ρουβίκωνα. Αυτό σημαίνει ότι ο πρωθυπουργός πρέπει να πάρει τολμηρές και ρηξικέλευθες αποφάσεις ΤΩΡΑ. ( Η φράση «διέβην τον Ρουβίκωνα», έχει σχέση με την απόφαση του Ιούλιου Καίσαρα, ο οποίος το 49 π.Χ., πέρασε με τον στρατό του τον ομώνυμο ποταμό, για να καταλάβει τη Ρώμη).

Τα επινίκια, η περίοδος χάριτος, οι δημιουργικές ασάφειες, οι πομφόλυγες, οι αλαζονείες, οι τσαμπουκάδες και οι μαγκιές, έχουν προ πολλού τελειώσει. Ο βρόγχος σφίγγει όλο και περισσότερο τον λαιμό της οικονομίας και των πολιτών. Για να μην επέλθει, λοιπόν, το μοιραίο πρέπει να ληφθούν αποφάσεις. Η Ελλάδα έχει μεγάλες δυνατότητες, σε πάρα πολλούς τομείς. Υπάρχει, δε, ένα πολύ μεγάλο ανθρώπινο δυναμικό το οποίο μπορεί να βοηθήσει να αξιοποιηθούν όλες οι ευκαιρίες. Αρκεί να παραμεριστούν οι μίζεροι, οι γκρινιάρηδες και όλοι όσοι ονειρεύονται ουτοπικές επαναστάσεις.

Η ιστορία έχει δείξει, ότι στην περίπτωση της Ελλάδας, πάντοτε μετά από μια περίοδο τραγωδίας έρχεται η ανάκαμψη. Ίσως τώρα να είναι η ευκαιρία. Γιατί, όπως έλεγε και ο ιστορικός Θουκυδίδης, χρησιμοποιώντας μια έκφραση του Περικλή, «οι καιροί ου μενετοί». Δηλαδή, οι ευκαιρίες δεν περιμένουν…