Γιάννης Πάριος στο «Κ»: Ο Θεός να σώσει την Ελλάδα & τους Έλληνες

Του Κώστα Μπαλαχούτη

Ο Πάριος «εφ’ όλης της ύλης» μιλά για τον Καζαντζίδη, τον Νταλάρα, την Αλεξίου, τον Νικολόπουλο, τον Πυθαγόρα, τον Κατσαρό και τα 46 χρόνια του στη δισκογραφία, με αφορμή τη συναυλία του στο Κατράκειο Θέατρο –για πρώτη φορά– την Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου.

Ερμηνευτής υψηλών δυνατοτήτων με απαράμιλλη τεχνική και μια χροιά που αποτελεί «κατηγορία» από μόνη της και πρωτίστως φλόγα για επικοινωνία και δύναμη ψυχής.

Σπουδαίος, με τη σημασία της λέξης, γνώστης της ιδιαιτερότητάς του αλλά και ταπεινός συνάμα. Δεν μεγαλοπιάστηκε, δεν το έπαιξε «κάποιος άλλος» κι ας έχει στο κοντέρ αμέτρητα χιλιόμετρα και ανεπανάληπτες διαδρομές.

Καλοκαίρι, Πάρος και Πάριος σταθερή επιλογή. Πώς τα περνάτε στο νησί;

Ειρηνικά.

Τι όμορφη λέξη σε μια «εμπόλεμη» περίοδο…

Δεν είναι απλά πόλεμος. Είναι ανηφόρα ατελείωτη με πάρα πολλές κατηφόρες, δεν θα τις γλυτώσουμε τις κατηφόρες… Και πάλι ανηφόρα…

Και πού καταλήγουμε;

Στο ξέφωτο… θέλω να πιστεύω.

Το τραγούδι τι ρόλο παίζει σε αυτό το δρομολόι;

Το τραγούδι είναι διάλλειμα. Μάθημα ή αν θες συμπέρασμα.

Το ερωτικό και καθημερινό τραγούδι;

Μην το υποτιμάς.

Κάθε άλλο…

Η ανάγκη των ερωτευμένων να εκφράσουν όσα ενδεχομένως ντρέπονται να πουν, γέννησε αυτά τα κομμάτια. Δανειζόντουσαν τη φωνή μου για να πουν αυτά που ένιωθαν, αλλά δεν τολμούσαν να προφέρουν. Δεν είναι εύκολο να πνίξεις τον εγωισμό σου και να πεις «γύρνα πίσω». Η αλήθεια θέλει μεγάλη δύναμη!

Το ψέμα;

Το ψεύτικο είναι σαν το λουλούδι που μόλις το αγγίξεις, αμέσως μαδάει. Ενώ το αληθινό και να το κόψεις με λίγο νεράκι συντηρείται για καιρό κι εξακολουθεί να σκορπάει την ευωδιά του. Έρχεται η μέλισσα πάνω του να το τρυγήσει… Κι αν το ξαναφυτέψεις, πάλι θα βγάλει ανθούς.

Το εφ’ όλης της ύλης –κατά το δελτίο Τύπου– στο Κατράκειο τι σημαίνει;

Θα έχω μαζί μου όλο το καλάθι. Γεμάτο. Και με τα γλυκά και με τα ξινά…

Και νησιώτικα;

Βέβαια…

Και ερωτικά του ’50;

Απαραιτήτως.

Και Καλδάρα, Κατσαρό, Βασιλειάδη, Βίρβο, Πυθαγόρα…

Γίνεται αλλιώς;

Και Λοΐζο, Ξαρχάκο και Παπαδόπουλο;

Δεν θα αποκλείσουμε τίποτα.

 

Αισθάνεστε τυχερός που συνυπήρξατε με εμπνευσμένους δημιουργούς, σε μια εποχή που ανθούσε η δισκογραφία;

Όλβιος… ευλογημένος. Ήταν ανάγκη, τρέλα, πάθος για μένα να ξεθυμάνω. Να ξεφουσκώσω –όχι να σπάσω– το μπαλόνι που είχα μέσα μου. Και να φουσκώσει ξανά και ξανά, για να ακολουθήσει η ίδια διαδικασία.

 

Δάσκαλοι στο «φούσκωμα» του μπαλονιού;

Όλοι τους οι σπουδαίοι, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο, ο καθένας με τον τρόπο του. Κυρίως όμως, στο ξεκίνημα, ο Κατσαρός και ο Καλδάρας. Αυτοί οι δύο ήταν οι μέντορές μου.

Ο Πυθαγόρας σας λείπει;

Εσένα;

Δεν τον γνώριζα, αλλά τον θαυμάζω.

Όλοι εμείς που γράφουμε, γίνεται να μην αναγνωρίζουμε τον Πυθαγόρα;

Δεν γράφουμε όλοι το ίδιο και τα ίδια…

Ο Πυθαγόρας ήταν αδελφός μου. Πέρα απ’ όσα έχουν ειπωθεί για εκείνον, είχε μια ακόμη ιδιαιτερότητα. Όλοι όσοι γράφουμε, έχουμε την τάση να μη δεχόμαστε τη γνώμη του άλλου πάνω στα γραφόμενά μας. Τι εννοώ! Θεωρούμε πως αυτό που γράψαμε, μας εκφράζει με αυτόν τον τρόπο που τοποθετήθηκε και… τέλος. Επιμένουμε να το υπερασπιζόμαστε. Είμαστε βλέπεις μεγάλοι ποιητές… Ο Πυθαγόρας δεν ήταν έτσι. Ξεχώριζε και σε αυτό.

Δηλαδή;

Αν σε έβλεπε πως δε σου αρέσει κάτι στον στίχο του, έπαιρνε το χαρτί και το έσκιζε. «Μπεμπέκα» –αυτή ήταν η αγαπημένη του προσφώνηση– «θα το ξαναδώ» έλεγε και άμεσα σου έφερνε έναν άλλον στίχο.

Γράφετε, δηλαδή, όπως κι ο Πυθαγόρας με μεγάλη ευκολία πάνω στη μελωδία.

Ναι… Μόνο που Πυθαγόρας και σε αυτό το ζήτημα ήταν μεγάλος μάστορας.

Στον Καζαντζίδη πώς γράψατε τα «Δάχτυλα»;

Κι αυτό της τελευταίας στιγμής ήταν, τότε που επέστρεφε ο Στέλιος μετά από 12 χρόνια στη δισκογραφία.

Δεν το κατάλαβαν αμέσως…

Έχει τόσο πλούτο ο Καζαντζίδης… Το είπα κι εγώ μετά. Τα καλά τραγούδια δεν σβήνουν ποτέ. Πάντα θα έχουν ευκαιρίες, πάντα θα ανακαλύπτονται.

 

Πώς βιώνετε τις αλλαγές που έχουν έρθει στον δισκογραφικό κλάδο; Κάποτε οι εταιρείες ήταν πανίσχυρες και έπαιζαν πρωταρχικό ρόλο στη διακίνηση των τραγουδιών, στην ανάδειξη των καλλιτεχνών. Ενίοτε και με αρνητικό χαρακτήρα, λόγω της απόλυτης εξουσία τους. Σήμερα υπάρχει μια άλλη πραγματικότητα, που παρέχει ευκαιρίες, αλλά την ίδια ώρα «κόβει» και αρκετούς ταλαντούχους. Πότε ήταν καλύτερα;

Τότε. Οι σημερινοί αδικούνται. Είμαι σίγουρος πως ακόμα και οι καλοί, υπό άλλες συνθήκες, θα έγραφαν καλύτερα. Και δεν είναι μόνο η δημιουργία, είναι και η προώθηση των έργων. Σήμερα αν δεν δώσεις –τηρουμένων των εξαιρέσεων–, δεν τα παίζουν τα τραγούδια. Παλαιότερα, μας άκουγαν και μας ξέρανε. Μας ξέρανε, δίχως να μας έχουν δει δηλαδή.

Η φωνή, η ερμηνεία αλλάζει στο πέρασμα των χρόνων;

Γίνεται πιο μαγική! Ωριμάζει. Κάποτε κλείναμε τα μάτια. Τώρα τα έχω ανοιχτά, με κλειστά τα μάτια της ψυχής. Η ψυχή πονάει πιο πολύ.

Γράφετε και τώρα τραγούδια;

Η τροφή του καλλιτέχνη είναι αυτή…

Η σκηνή είναι το ίδιο θελκτική;

Δεν έχω ανάγκη να «δουλέψω». Δεν είναι δουλειά για μένα το τραγούδι. Είναι ανάγκη καρδιάς. Και καμιά φορά και Γολγοθάς. Πάντα όμως έρχεται η Ανάσταση.

Τι σας φοβίζει;

Αγωνιώ για το μέλλον των παιδιών μου, των παιδιών τους. Εύχομαι να ζήσω λίγο παραπάνω, για να μπορούν να καταλάβουν, πως δεν έχουν ανάγκη απ’ την ομπρέλα μου.

Σας λείπουν τα «μεγάλα τραγούδια»;

Μεγάλα τραγούδια υπήρχαν και υπάρχουν… Θυμάμαι, με τον Γιώργο Νταλάρα αναζητούσαμε και βρίσκαμε, στη δεκαετία του ’70 κάτι δημοτικά θεϊκά, που τα ακούγαμε με δέος. Θησαυροί πραγματικοί που δεν τους είχαμε πάρει χαμπάρι και δεν τους είχαμε έως τότε ψάξει.

Αναφέρομαι σε νέες πρωτότυπες καταθέσεις.

Κοίταξε, σε γενικές γραμμές το εισιτήριο φτάνει μέχρι τα Πετράλωνα.

«Κάτω στα Πετράλωνα» που τραγουδούσατε κάποτε…

Θέλω να πω πως η εμβέλεια αυτών των τραγουδιών είναι μικρή. Από την άλλη πλευρά, ο κόσμος βομβαρδίζεται από τα ΜΜΕ με άχρηστες και κάλπικες πληροφορίες. Δεν υπάρχει, δηλαδή, και έναυσμα για μεγαλύτερα ταξίδια. Αλλά κι αυτά που υπάρχουν περνούν δίπλα μας απαρατήρητα, δίχως να αντιληφθούμε την ομορφιά τους. Βαρύγδουπες καμπάνες σκιάζουν περίτεχνους, μελωδικούς ήχους. Έχει μεταλλαχτεί η ζωή μας. Πολλοί νέοι μας δεν ξέρουν να πουν «σ’ αγαπώ». Τους είναι πολύ πιο εύκολο να πουν «I love you». Για μένα είναι πολύ πιο ψυχρό το δεύτερο απ’ το πρώτο. Ο χρόνος, όμως, θα δικαιώσει όσα χάνονται.

Θα εμφανιστείτε για πρώτη φορά στο Κατράκειο. Προτιμάτε τους κλειστούς ατμοσφαιρικούς χώρους;

Ο χώρος δεν παίζει ρόλο. Την ατμόσφαιρα τη δημιουργεί ο καλλιτέχνης. Εγώ πρέπει να σε εμπνεύσω, να σε μαγέψω, να σου δώσω τις αφορμές, για να κάνεις το ταξίδι σου. Εγώ πρέπει να σε πείσω για όσα σου τραγουδώ.

Είναι εύκολο να το κάνετε αυτό;

Κάνω ένα πρόσωπο μπροστά μου και εξομολογούμαι. Οι πέντε χιλιάδες γίνονται ένας και σε αυτόν απευθύνομαι.

Μια ευχή;

Να ’μαστε καλά. Ο Θεός να σώσει την Ελλάδα και τους Έλληνες.

*Δημοσιεύτηκε και στο ogdoo.gr