Αναταράξεις στον ΣΥΡΙΖΑ με πυρά από τα αριστερά – Τον τόνο της διαφωνίας δίνουν Μίκης-Γλέζος – Στο χορό και ο Λαπαβίτσας

Σε σοβαρά στρατηγικά διλήμματα ενόψει της μεγάλης και δύσκολης συνέχειας βρίσκεται πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ, καθώς η δέσμευση της κυβέρνησης στην απόφαση του Eurogroup προκαλεί κραδασμούς στο κόμμα. Υπό αυτό το πρίσμα, ο Αλέξης Τσίπρας καλείται να διαχειριστεί αποτελεσματικά και το εσωτερικό μέτωπο, κινδυνεύοντας, σε αντίθετη περίπτωση, να γίνει έρμαιο των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι αντεγκλήσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν μια εικόνα που ξένισε αρκετούς, με δεδομένο το περίγραμμα συμφωνίας με τους εταίρους μας που «κλείδωσε» την Παρασκευή η κυβέρνηση. Άλλωστε, η εικόνα της κυβέρνησης αποτελεί ένα άθροισμα θετικών δημοσκοπικών στοιχείων: η δημοφιλία της κυβέρνησης είναι σε αφύσικα υψηλά επίπεδα, το ίδιο ισχύει για την προσωπική δημοφιλία του Αλέξη Τσίπρα και του Γιάνη Βαρουφάκη, ενώ, ακόμα και αν είναι πολύ νωρίς για οποιαδήποτε συμπεράσματα, η ποσοτική διαφορά ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ είναι χαώδης, υπερβαίνοντας κατά πολύ τις 20 μονάδες. Γιατί όμως ορισμένοι δεν αρκούνται στη μεγάλη εικόνα και φροντίζουν να διαφοροποιηθούν;

Νάρκες στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ

Η εικόνα ενός κόμματος εξουσίας που αποτελείται από συνιστώσες δεν είναι ιδιαίτερα δόκιμη, ιδίως σε συνθήκες υψηλής πολιτικής πόλωσης. Μάλιστα, όταν το κόμμα αυτό καταφέρνει και κερδίζει τις εκλογές και πλέον τα μέλη των συνιστωσών δεν δεσμεύονται από την κομματική γραμμή, το πρόβλημα γίνεται ακόμα μεγαλύτερο για την κομματική ηγεσία, η οποία δεν πέτυχε την αυτοδιάλυση των συνιστωσών.

Την αρχή έκανε ο Μανώλης Γλέζος, ακολούθησε η Σοφία Σακοράφα αμφότεροι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ),ενώ ενστάσεις έχουν εκφράσει και βουλευτές του κόμματος (π.χ. Αλέξης Μητρόπουλος), υπουργοί (ο Γιώργος Κατρούγκαλος που δήλωσε πως, αν παραβιαστούν οι κόκκινες γραμμές που έχουν τεθεί, θα αποχωρήσει από το κυβερνητικό σχήμα), αλλά και επιμέρους στελέχη.

Χαρακτηριστική περίπτωση ο Αντώνης Νταβανέλλος, αλλά και το μέλος της ΚΕ του κόμματος Στάθης Κουβελάκης. Φυσικά, αυτοί είναι μόνο αυτοί που εκδηλώθηκαν. Δεν είναι μυστικό άλλωστε πως ακόμα και αρκετά μέλη της ΚΟ δεν είδαν με ιδιαίτερη ικανοποίηση την εν λόγω συμφωνία και το κείμενο που τη συνόδευε και μάλιστα, οι δυσαρεστημένοι δεν πρόσκεινται μόνο στην Αριστερή Πλατφόρμα του Παναγιώτη Λαφαζάνη.

Υπό αυτό το πρίσμα είναι σαφές πως ο κύριος Τσίπρας θα πασχίζει διπλά, καθώς μια «καλή» συμφωνία στο εξωτερικό, δεν είναι υποχρεωτικά μια καλή συμφωνία και για πολλούς εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, θα πρέπει προσπαθήσει να βρει τους κατάλληλους εσωτερικούς συσχετισμούς, καθώς, αν επιμείνει στην πορεία παράλληλης πορείας με την Ευρώπη, πολλοί εντός του ΣΥΡΙΖΑ που έβλεπαν το κόμμα ως όχημα για τη ρήξη με το ευρωπαϊκό κατεστημένο, ίσως και να χρειαστεί να εγκαταλείψουν το καράβι.

«Παιδικές αρρώστιες»

Πολλοί πάντως σπεύδουν να μιλήσουν για τις παιδικές αρρώστιες του ΣΥΡΙΖΑ. Ως γνωστόν, οι παιδικές αρρώστιες είναι μεν ιάσιμες, αν όμως δεν αντιμετωπισθούν με την κατάλληλη αγωγή, τότε ενδεχομένως να γίνουν και επικίνδυνες.

Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό το παράδειγμα του ΠΑΣΟΚ: όταν ιδρύθηκε το κόμμα το 1974, αποτέλεσε καταφύγιο για πάσης φύσεως σοσιαλιστές και αριστερούς. Ένα ετερόκλητο σχήμα, το οποίο ήταν αδύνατο να συνεχίσει έτσι. Τότε όμως ο Ανδρέας Παπανδρέου πήρε την πολιτική πρωτοβουλία και διαχώρισε την… ήρα από το στάρι. Ο Αλέξης Τσίπρας πορεύθηκε με ελαφρώς διαφορετικό τρόπο. Από τον ΣΥΡΙΖΑ του 4% βρέθηκε κάποια στιγμή αντιμέτωπος με τη διαχείριση της δύναμης του 27% που κέρδισε στις εκλογές του 2012. Δεν φίμωσε την εσωτερική αντιπολίτευση, με μεθοδικές κινήσεις όμως κατέστησε εαυτόν ως τον βασικό και κυρίαρχο πόλο εντός του κόμματος.

Τώρα, πρέπει να διαχειριστεί την κυβερνητική πραγματικότητα με την αντικομφορμιστική φύση της Αριστεράς, η οποία είχε συνηθίσει επί χρόνια να βρίσκεται στην αντιπολίτευση. Ένα επιπρόσθετο ζήτημα είναι πως η κυβερνητική πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα περίεργο μωσαϊκό: από τη μία οι πιο παλιοί Αριστεροί του 4%, άνθρωποι της ριζοσπαστικής Αριστεράς που συνασπίστηκαν με τον ΣΥΡΙΖΑ ένεκα της κυβερνητικής προοπτικής, πασοκογενείς έχουν τα χαρακτηριστικά των νοικοκυραίων, ενώ πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ συγκυβερνά με τους ΑΝΕΛ, οι οποίοι εκφράζουν την αντιμνημονιακή δεξιά.

Συνεπώς, ο κύριος Τσίπρας καλείται να βρει το γιατρικό για τις παιδικές ασθένειες του ΣΥΡΙΖΑ. Λέγεται πως η εξουσία είναι ένα πολύ ισχυρό συνεκτικό στοιχείο, μόνη της όμως δεν αρκεί για την ισορροπία ενός κυβερνητικού κόμματος.

Είναι χαρακτηριστικό πως η επίθεση του Μανώλη Γλέζου προκάλεσε την αντίδραση του υπουργού Επικρατείας Αλέκου Φλαμπουράρη, ο οποίος, όντας επίσης ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς, προσπαθεί να μένει στον κρίσιμο παρασκηνιακό του ρόλο στην κυβερνητική καθημερινότητα. «Την ώρα, λοιπόν, που η δύσκολη μάχη βρίσκεται σε εξέλιξη περιμέναμε μια πιο δίκαιη και νηφάλια αποτίμηση από ένα στέλεχος της εμπειρίας και της διαδρομής του Μανώλη Γλέζου» ήταν οι προσεχτικές, πλην όμως εξαιρετικά σαφείς λέξεις, που επέλεξε ο πολιτικός μέντορας του Αλέξη Τσίπρα για να καταδείξει τη δυσαρέσκεια του Μεγάρου Μαξίμου.

Ο πρωθυπουργός θα πρέπει επομένως, αφού ξεκαθαρίσει το τι μέλλει γενέσθαι στο μέτωπο των εταίρων μας, να ασχοληθεί και με το εσωτερικό, ενδοκυβερνητικό μέτωπο, γιατί ήδη αρκετά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, δημοσίως αλλά και ιδιωτικώς, έχουν αρχίσει να χτυπάνε τα τύμπανα του εσωκομματικού πολέμου, με το επιχείρημα πως η κυβέρνηση κινείται εκτός του πλαισίου των προεκλογικών της δεσμεύσεων. Όπως άλλωστε σημείωνε και πολιτικός παράγοντας με μεγάλη εμπειρία, το μεγάλο στοίχημα του Αλέξη Τσίπρα θα είναι η στρατηγική του για να διατηρηθεί στην εξουσία, εξουδετερώνοντας τους κινδύνους που προκύπτουν από το εσωτερικό του κόμματός του.

“Βόμβα” Γλέζου κατά της κυβέρνησης

Αναλυτικά το άρθρο του Μανώλη Γλέζου

«Η μετονομασία της Τρόικας σε Θεσμούς, του Μνημονίου σε Συμφωνία και των Δανειστών σε Εταίρους, όπως και όταν βαφτίζεις το κρέας ψάρι, δεν αλλάζεις την προηγούμενη κατάσταση.

Δεν αλλάζεις, βέβαια, και την ψήφο του Ελληνικού Λαού, στις εκλογές της 25 Ιανουαρίου 2015. Ψήφισε αυτό που υποσχέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ: καταργούμε το καθεστώς της λιτότητας, που δεν αποτελεί μόνο στρατηγική της ολιγαρχίας της Γερμανίας και των άλλων δανειστριών χωρών της ΕΕ, αλλά και της ελληνικής ολιγαρχίας.

Καταργούμε τα Μνημόνια και την Τρόικα, καταργούμε όλους τους νόμους της λιτότητας. Την επομένη των εκλογών με ένα νόμο καταργούμε την Τρόικα και τις συνέπειές της.

Πέρασε ένας μήνας κι ακόμα η εξαγγελία να γίνει πράξη. Κρίμα και πάλι κρίμα.

Από την πλευρά μου ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ από τον Ελληνικό Λαό διότι συνήργησα σ΄αυτή την ψευδαίσθηση.

Πριν, όμως, προχωρήσει το κακό. Πριν να είναι πολύ αργά, ας αντιδράσουμε. Πριν απ΄όλα τα μέλη, οι φίλοι και οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ, σε έκτακτες συνελεύσεις, όλων των βαθμίδων των οργανώσεων να αποφασίσουν αν δέχονται αυτήν την κατάσταση.

Μερικοί υποστηρίζουν, πως σε μια συμφωνία, πρέπει κι εσύ να υποχωρήσεις. Κατ΄αρχήν ανάμεσα σε καταπιεστή και καταπιεζόμενο δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός, όπως ακριβώς ανάμεσα στον σκλάβο και στον κατακτητή, λύση είναι μόνο η Λευτεριά.

Αλλά κι αν δεχτούμε αυτό τον παραλογισμό, ήδη οι παραχωρήσεις που έκαναν οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις με την ανεργία, τη λιτότητα, τη φτώχεια, τους αυτόχειρες, ξεπερνούν κάθε όριο υποχώρησης».

Μετά τον ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Μανώλη Γλέζο που άσκησε δριμύτατη κριτική στην κυβέρνηση και ο Μίκης Θεοδωράκης δημοσίευσε το βράδυ της Κυριακής ένα κείμενο-παρέμβαση προτρέποντας τον Αλέξη Τσίπρα να πει «Όχι» στο «Nein» του Βόφλγκανγκ Σόιμπλε και να καταργήσει άμεσα «όλα τα μέτρα των Μνημονίων ξεκινώντας από την αποκατάσταση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας».

Μάλιστα ο κ.Θεοδωράκης στο κείμενο του παρομοιάζει την Αριστερά σαν ένα «άτυχο έντομο που από λάθος πέφτει στα δίχτυα της αράχνης ανήμπορο να αντιδράσει και να σωθεί» και καλεί τον Αλέξη Τσίπρα να εναντιωθεί στην Ε.Ε.,

Το κείμενο του Μίκη Θεοδωράκη

«Διάβασα σήμερα (Κυριακή 22 Φεβρουαρίου) το άρθρο του Δελαστίκ με τίτλο «Τους έλιωσαν οι Γερμανοί!» (ιστοσελίδα «ΠΡΙΝ», 21.2.2015), που επιβεβαιώνει τις αντιρρήσεις μου για τη συμμετοχή της ΣΠΙΘΑΣ στις εκλογές της 17ης Ιουνίου του 2012, γιατί όπως είχα δηλώσει τότε, πίστευα ότι ο στόχος για μια Κυβέρνηση της Αριστεράς μέσα στον υπάρχοντα συσχετισμό δυνάμεων αποτελεί πράξη τυχοδιωκτική τόσο για τον ελληνικό λαό όσο και για την ίδια την Αριστερά.

Η εικόνα που σχηματίζει κανείς απ’ αυτό το άρθρο είναι εκείνη του άτυχου εντόμου που από λάθος πέφτει στα δίχτυα της αράχνης ανήμπορο να αντιδράσει και να σωθεί.

Όπως είναι γνωστό, από την εποχή που τέθηκε η προοπτική του ευρωπαϊκού προσανατολισμού για τη χώρα μας, υπήρξα ο μοναδικός αριστερός ευρωπαϊστής, όταν οι άλλοι (ΠΑΣΟΚ και σύμπασα η Αριστερά) την θεωρούσαν -μαζί με το ΝΑΤΟ, φυσικά- Συνδικάτο του εγκλήματος («ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο»). Τότε όμως είχαμε να κάνουμε με μια διαφορετική Ευρώπη, στον αντίποδα της σημερινής.

Όταν η Ευρώπη άρχισε να παίρνει τη σημερινή της μορφή, ήταν φυσικό να αλλάξω κι εγώ τη στάση μου απέναντί της και να συνδέσω το σημερινό αρνητικό της πρόσωπο με τις αδικίες, τις προσβολές και τα εγκλήματα που έχει διαπράξει η Ευρώπη ενάντια στον λαό μας στους δύο τελευταίους αιώνες και να θέσω στον εαυτό μου το ερώτημα: «Ως ποιο βαθμό, ως ποιο σημείο θα πρέπει να είμαστε υποχρεωμένοι να εισπράττουμε προσβολές, απειλές και πάσης φύσεως εγκλήματα από μια Ευρώπη στην οποία δεσπόζουν οι Τράπεζες και τα συμφέροντα της Γερμανίας, που έχει αναδειχθεί σε κυρίαρχη δύναμη με ακόρεστες ορέξεις και με στόχο της υποταγή των λαών της Ευρώπης στη θέλησή της;». Η απάντησή μου ήταν: «Φτάνει πια!».

Το πρόβλημα όμως ήταν, με ποιο τρόπο θα μπορούσαμε να επιστρέψουμε το «ΝΕΙΝ» του Σόϊμπλε με ένα δικό μας «ΟΧΙ». Όποιος έχει διαβάσει την ομιλία μου στην Ακαδημία Αθηνών («Η μόνη λύση»), θα δει μεταξύ άλλων ότι ο Λαός μας που ζει πάνω στο πετσί του τις προσβολές των «Φράγκων», όπως ο ίδιος ονομάζει τους κυρίαρχους δυτικοευρωπαίους και τους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές, ξεσηκώνεται -στην ουσία επαναστατεί- πολύ δύσκολα. Κι αυτό γιατί οι «Φράγκοι», από την εποχή των Βαυαρών, φρόντισαν να σχηματίσουν ένα κοινωνικό-οικονομικό-πολιτικό σύστημα που τους εκπροσωπεί 100%, με σκοπό τον απόλυτο έλεγχο του Λαού μας σε όλους τους τομείς και με όλα τα μέσα, ενώ παράλληλα έχει διαμορφώσει ένα Σύστημα Εξουσίας Εκφοβισμού και Ελέγχου (Στρατός, Αστυνομία, Κράτος, ΜΜΕ κ.λπ.) με σκοπό να τον διαμορφώνει, δηλαδή να τον παραμορφώνει στα πλέον ευαίσθητα σημεία του, δηλ. στη σκέψη του, τις συνήθειές του, το ήθος του εξουδετερώνοντας την ιστορική και πολιτική του μνήμη, γεγονός που στην ουσία δημιουργεί ένα καθολικό δέος και μια πλήρη εγκατάλειψη κάθε αντίθετης προς το Σύστημα ιδέας κι ακόμα πιο πολύ, πράξης.

Σήμερα με τα Μνημόνια οι Φράγκοι κατόρθωσαν να πτοήσουν περισσότερο ακόμα και από την γερμανική κατοχή τους συμπατριώτες μας.

Να όμως που ο Λαός μας ξεσηκώθηκε μετά το πρώτο Μνημόνιο με τη μορφή μεγάλων και συνεχών συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας. Λίγο πιο πριν, τον Δεκέμβρη του 2010, έγινε η ομιλία μου στο «Ίδρυμα Κακογιάννη». Τι δήλωσα τότε; Ότι αποβλέπω σε ένα Κίνημα Ιδεών. Στη συνέχεια, μετά από την ξαφνική ανάπτυξη της ΣΠΙΘΑΣ, ενέδωσα στις πιέσεις για τη δημιουργία πολιτικής κίνησης με οργανώσεις κ.λπ. Αυτό ήταν το μεγάλο μου λάθος και το ομολογώ. Τα γεγονότα είναι γνωστά και είναι περιττό να επανέλθω.

Όμως οι αρνητικές εξελίξεις που ακολούθησαν, μου δίνουν το δικαίωμα να πω ότι η αρχική μου άποψη, δηλαδή το Κίνημα Ιδεών, ήταν ορθή. Τόσο ορθή, ώστε σήμερα να επανέρχεται δριμύτερη, θα έλεγα, ιδιαίτερα μετά τις τελευταίες εξελίξεις, που φανερώνουν ότι ο Λαός μας αγνοεί ή θέλει να αγνοεί το παρελθόν, ενώ για το παρόν και για το μέλλον είναι παγιδευμένος από την … γοητεία του Συστήματος, που όπως είπα -σύμφωνα με το άρθρο του Δελαστίκ- αυτή η γοητεία οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ στην αγκαλιά της αράχνης.

Και όμως, υπάρχει ελπίδα. Κι αυτή είναι να βρουν οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ τη δύναμη να πουν έστω και τώρα «ΟΧΙ» στο «ΝΕΙΝ» του Σόιμπλε. Να οχυρωθούν στην εθνική νομιμότητα που τους προσφέρει η πλειοψηφία στη Βουλή και να στραφούν αποφασιστικά στον Λαό και στον Εθνικό μας Πλούτο, που κακώς -πολύ κακώς- τον αγνοούν επιδεικτικά. Οχυρωμένοι πίσω από τη δύναμη του Ενωμένου Λαού να προτείνουν Κοινοπραξίες για την αξιοποίηση του Εθνικού μας Πλούτου με αντάλλαγμα οικονομικές συμφωνίες που θα μας απαλλάξουν μια για πάντα από τον θανάσιμο εναγκαλισμό των δανειστών μας.

Θα πρέπει όμως, για να ξεκινήσουν αποφασιστικά, να καταργήσουν άμεσα όλα τα μέτρα των Μνημονίων ξεκινώντας από την αποκατάσταση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας, για την οποία δεν άκουσα ως τώρα να γίνεται λόγος.

Αγαπητέ Αλέξη, μου έγραψες πριν λίγες μέρες ότι είστε έτοιμοι να ματώσετε. Με τα μέτρα που σου προτείνω, δεν πρόκειται να ματώσετε ούτε εσείς ούτε ο Λαός μας. Θα περάσουμε ίσως δύσκολες μέρες μαζί αλλά σκέψου ότι ζούμε στο 2015 και όχι σε εκείνες τις σκοτεινές και επώδυνες εποχές που οι ξένοι και ντόπιοι εξουσιαστές μας αλώνιζαν ανεμπόδιστα, γιατί δεν υπήρχε απέναντί τους δύναμη ικανή να τους σταματήσει.

Σ’ αυτόν τον νέο δρόμο που σου προτείνω, δεν θα ΄μαστε μόνοι μας. Ο παγκόσμιος χάρτης έχει αλλάξει. Η διεθνής κοινή γνώμη είναι μαζί μας. Και στο κάτω-κάτω κανείς, ούτε η Ευρώπη, δεν μας εμποδίζει (νομικά εννοώ) να συνάπτουμε οικονομικές συμφωνίες προς το συμφέρον της χώρας μας.
Αθήνα, 22.2.2015
Μίκης Θεοδωράκης»

Λαπαβίτσας: Η συμφωνία του Eurogroup δεν επιτρέπει να υλοποιηθεί το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης

Ο οικονομολόγος και βουλευτής Ημαθίας Κώστας Λαπαβίτσας με άρθρο στο προσωπικό του ιστολόγιο, παρουσιάζει αναλυτικά τη συμφωνία και διατυπώνει πέντε καίρια ερωτήματα για το πώς θα εφαρμοστεί, μετά τις εξελίξεις το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης.

«Είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς πώς μέσα από αυτήν τη συμφωνία θα υλοποιηθούν οι εξαγγελίες «της Θεσσαλονίκης» που περιλαμβάνουν τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και την άμεση αντικατάσταση των Μνημονίων με το Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης» αναφέρει ο κ. Λαπαβίτσας.

Τα πέντε ερωτήματα του Κώστα Λαπαβίτσα:

Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης
Πώς θα χρηματοδοτηθεί το Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης, όταν τα 3 δισ.του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας είναι πλέον εκτός ελληνικού ελέγχου; Η αφαίρεση αυτών των κονδυλίων κάνει ακόμη πιεστικότερη τη συλλογή μεγάλων ποσών από τη φοροδιαφυγή και την εκκαθάριση χρεών σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Πόσο εφικτή είναι αυτή η προοπτική;
Διαγραφή χρέους
Πώς θα προχωρήσει η διαγραφή του χρέους, όταν η Ελλάδα δεσμεύεται να εκπληρώσει πλήρως και εγκαίρως όλες τις χρηματοοικονομικές της υποχρεώσεις προς τους εταίρους της;
Άρση λιτότητας
Πώς θα υπάρξει άρση της λιτότητας, όταν η Ελλάδα δεσμεύεται να πετύχει ‘κατάλληλα’ πρωτογενή πλεονάσματα για να καταστήσει το υπάρχον τεράστιο χρέος ‘βιώσιμο’; Η ‘βιωσιμότητα’ του χρέους – όπως την εκτιμούσε η Τρόικα – ήταν ακριβώς η αιτία για το παράλογο κυνήγι πρωτογενών πλεονασμάτων. Καθώς το χρέος δεν θα μειωθεί σημαντικά, πώς θα πάψουν να υπάρχουν πρωτογενή πλεονάσματα που είναι καταστροφικά για την ελληνική οικονομία και αποτελούν την ουσία της λιτότητας;
Εποπτεία και δημοσιονομικό κόστος
Πώς θα προχωρήσει οποιαδήποτε προοδευτική αλλαγή στη χώρα, όταν οι ΄θεσμοί’ θα ασκούν αυστηρή εποπτεία και θα απαγορεύουν μονομερείς ενέργειες; Θα επιτρέψουν οι ‘θεσμοί’ την υλοποίηση των πυλώνων ‘της Θεσσαλονίκης’ δεδομένου ότι έχουν άμεσο, ή έμμεσο δημοσιονομικό κόστος;
Η μελλοντική διαπραγμάτευση
Τι ακριβώς θα έχει αλλάξει στους επόμενους τέσσερις μήνες της ‘παράτασης’, ώστε η νέα διαπραγμάτευση με τους εταίρους μας να γίνει από καλύτερες θέσεις; Τι θα αποτρέψει την επιδείνωση της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης της χώρας»;

«Οι στιγμές είναι απολύτως κρίσιμες για την κοινωνία, το έθνος και φυσικά την Αριστερά. Η δημοκρατική νομιμοποίηση της κυβέρνησης εδράζεται στο πρόγραμμα του Σύριζα. Το ελάχιστο που απαιτείται είναι να έχουμε μια ανοιχτή συζήτηση στα κομματικά όργανα και στην Κοινοβουλευτική Ομάδα. Πρέπει άμεσα να δώσουμε καίριες απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα ώστε να διατηρήσουμε τη μεγάλη στήριξη και δυναμική που μας δίνει ο ελληνικός λαός. Οι απαντήσεις που θα δοθούν το αμέσως επόμενο διάστημα θα κρίνουν το μέλλον της χώρας και της κοινωνίας» καταλήγει στο κείμενό του.

Ολόκληρο το άρθρο του:

Πέντε ερωτήματα απαιτούν απάντηση

Η συμφωνία του Γιούρογκρουπ δεν έχει ολοκληρωθεί, εν μέρει γιατί δεν γνωρίζουμε ακόμη ποιες ‘μεταρρυθμίσεις’ θα προτείνει η ελληνική κυβέρνηση σήμερα (Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου) και ποιες από αυτές θα γίνουν δεκτές. Όσοι όμως έχουμε εκλεγεί στη βάση του προγράμματος του Σύριζα και θεωρούμε τις εξαγγελίες της Θεσσαλονίκης ως δέσμευση που έχουμε αναλάβει προς τον ελληνικό λαό, έχουμε βαθιές ανησυχίες. Είναι υποχρέωσή μας να τις καταγράψουμε.

Το γενικό περίγραμμα της συμφωνίας έχει ως εξής:

1.Η Ελλάδα ζητάει επέκταση της τρέχουσας συμφωνίας δανειακής στήριξης, η οποία στηρίζεται σε μια σειρά από δεσμεύσεις.

2.Ο στόχος της επέκτασης είναι να επιτρέψει την ολοκλήρωση της αξιολόγησης της τρέχουσας συμφωνίας και να δώσει χρόνο για μια πιθανή νέα συμφωνία.

3.Η Ελλάδα θα υποβάλλει αμέσως κατάλογο ‘μεταρρυθμίσεων’, οι οποίες θα αξιολογηθούν από τους ‘θεσμούς’  και θα συμφωνηθούν τελικά τον Απρίλιο. Εάν η αξιολόγηση είναι θετική, θα αποδεσμευτούν τα χρήματα που δεν δόθηκαν ακόμη από την τρέχουσα συμφωνία συν τις επιστροφές από τα κέρδη της ΕΚΤ.

4.Τα υπάρχοντα κονδύλια του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας θα χρησιμοποιηθούν αποκλειστικά για τις ανάγκες των τραπεζών και θα είναι εκτός ελληνικού ελέγχου.

5.Η Ελλάδα δεσμεύεται να εκπληρώσει πλήρως και εγκαίρως όλες τις χρηματοοικονομικές της υποχρεώσεις προς τους εταίρους της.

6.Η Ελλάδα δεσμεύεται να διασφαλίσει ‘κατάλληλα’ πρωτογενή πλεονάσματα για να εγγυηθεί τη βιωσιμότητα του χρέους στη βάση των αποφάσεων του Γιούρογκρουπ του Νοεμβρίου 2012. Το πλεόνασμα για το 2015 θα λάβει υπόψη του τις οικονομικές συνθήκες του 2015.

7.Η Ελλάδα δεν θα ανακαλέσει μέτρα, ούτε θα κάνει μονομερείς αλλαγές που μπορεί να έχουν αρνητική επίδραση στους δημοσιονομικούς στόχους, την οικονομική ανάκαμψη, ή τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα, όπως θα εκτιμηθούν από τους ΄θεσμούς’.

Στη βάση αυτή, το Γιούρογκρουπ θα ξεκινήσει τις εθνικές διαδικασίες για τετράμηνη επέκταση της τρέχουσας συμφωνίας και καλεί τις ελληνικές αρχές να ξεκινήσουν άμεσα τη διαδικασία για την επιτυχή ολοκλήρωση της αξιολόγησής της.

Είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς πως μέσα από αυτήν τη συμφωνία θα υλοποιηθούν οι εξαγγελίες ‘της Θεσσαλονίκης’ που περιλαμβάνουν τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και την άμεση αντικατάσταση των Μνημονίων με το Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης. Όσοι εκλεγήκαμε με το Σύριζα δεσμευτήκαμε ότι θα προχωρήσουμε στην υλοποίηση του Εθνικού Σχεδίου ανεξάρτητα από τις διαπραγματεύσεις για το χρέος, διότι το θεωρούμε απαραίτητο για την επανεκκίνηση της οικονομίας και την ανακούφιση της κοινωνίας. Είναι ανάγκη λοιπόν να εξηγηθεί τώρα το πως αυτά θα υλοποιηθούν και πως θα μπορέσει η νέα κυβέρνηση να αλλάξει την τραγική κατάσταση που κληρονόμησε.

Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, το Εθνικό Σχέδιο περιλάμβανε τέσσερις πυλώνες με κόστος για τον πρώτο χρόνο ως εξής:
Ι) Αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης (1,9 δις).
ΙΙ) Επανεκκίνηση της οικονομίας με φορολογικές ελαφρύνσεις, ρύθμιση «κόκκινων δανείων», ίδρυση Αναπτυξιακής Τράπεζας, επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ (συνολικά 6,5 δις).
ΙΙΙ) Πρόγραμμα Δημόσιας Απασχόλησης για 300000 θέσεις εργασίας (3 δις τον πρώτο χρόνο και άλλα 2 δις τον δεύτερο).
IV) Μετασχηματισμό του πολιτικού συστήματος με παρεμβάσεις στην τοπική αυτοδιοίκηση και στο κοινοβούλιο.

Οι πηγές χρηματοδότησης και πάλι για τον πρώτο χρόνο είχαν προβλεφθεί ως εξής:
Ι) Εκκαθάριση χρεών προς την εφορία (3 δις)
ΙΙ) Πάταξη της φοροδιαφυγής και του λαθρεμπορίου (3 δις)
ΙΙΙ) Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (3 δις)
IV) ΕΣΠΑ και άλλα ευρωπαϊκά προγράμματα (3 δις)

Με δεδομένο λοιπόν το ανακοινωθέν του Γιούρογκρουπ, ρωτώ:

Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης
Πως θα χρηματοδοτηθεί το Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης, όταν τα 3 δις του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας είναι πλέον εκτός ελληνικού ελέγχου; Η αφαίρεση αυτών των κονδυλίων κάνει ακόμη πιεστικότερη τη συλλογή μεγάλων ποσών από τη φοροδιαφυγή και την εκκαθάριση χρεών σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Πόσο εφικτή είναι αυτή η προοπτική;

Διαγραφή χρέους
Πως θα προχωρήσει η διαγραφή του χρέους, όταν η Ελλάδα δεσμεύεται να εκπληρώσει πλήρως και εγκαίρως όλες τις χρηματοοικονομικές της υποχρεώσεις προς τους εταίρους της;

Άρση λιτότητας
Πως θα υπάρξει άρση της λιτότητας, όταν η Ελλάδα δεσμεύεται να πετύχει ‘κατάλληλα’ πρωτογενή πλεονάσματα για να καταστήσει το υπάρχον τεράστιο χρέος ‘βιώσιμο’; Η ‘βιωσιμότητα’ του χρέους – όπως την εκτιμούσε η Τρόικα – ήταν ακριβώς η αιτία για το παράλογο κυνήγι πρωτογενών πλεονασμάτων. Καθώς το χρέος δεν θα μειωθεί σημαντικά, πως θα πάψουν να υπάρχουν πρωτογενή πλεονάσματα που είναι καταστροφικά για την ελληνική οικονομία και αποτελούν την ουσία της λιτότητας;

Εποπτεία και δημοσιονομικό κόστος
Πως θα προχωρήσει οποιαδήποτε προοδευτική αλλαγή στη χώρα, όταν οι ΄θεσμοί’ θα ασκούν αυστηρή εποπτεία και θα απαγορεύουν μονομερείς ενέργειες; Θα επιτρέψουν οι ‘θεσμοί’ την υλοποίηση των πυλώνων ‘της Θεσσαλονίκης’ δεδομένου ότι έχουν άμεσο, ή έμμεσο δημοσιονομικό κόστος;

Η μελλοντική διαπραγμάτευση
Τι ακριβώς θα έχει αλλάξει στους επόμενους τέσσερις μήνες της ‘παράτασης’, ώστε η νέα διαπραγμάτευση με τους εταίρους μας να γίνει από καλύτερες θέσεις; Τι θα αποτρέψει την επιδείνωση της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης της χώρας;

Οι στιγμές είναι απολύτως κρίσιμες για την κοινωνία, το έθνος και φυσικά την Αριστερά. Η δημοκρατική νομιμοποίηση της κυβέρνησης εδράζεται στο πρόγραμμα του Σύριζα. Το ελάχιστο που απαιτείται είναι να έχουμε μια ανοιχτή συζήτηση στα κομματικά όργανα και στην Κοινοβουλευτική Ομάδα. Πρέπει άμεσα να δώσουμε καίριες απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα ώστε να διατηρήσουμε τη μεγάλη στήριξη και δυναμική που μας δίνει ο ελληνικός λαός. Οι απαντήσεις που θα δοθούν το αμέσως επόμενο διάστημα θα κρίνουν το μέλλον της χώρας και της κοινωνίας.