Ανάσταση, πέρα από το Καλό και το Κακό

Του Σακελλάρη Σκουμπουρδή

Τέτοιες μέρες ακούμε συχνά μονότονη προπαγάνδα τύπου «Το Φως του Κυρίου εξ Αποκαλύψεως έρχεται και μας φέρνει το μήνυμα της Αγάπης». Δυστυχώς ουδέποτε βλέπουμε έμπρακτα τέτοιο μήνυμα αγάπης από τους περισσότερους υποκριτές κυριούληδες που λένε τέτοια βαρύγδουπα. Εμείς το νοιώθουμε αυτό το μήνυμα της αγάπης, αλλά δεν θρησκευόμαστε. Ενώ στους περισσότερους θρησκευόμενους δεν το συναντάμε… Κάτι δεν πάει καλά με αυτή την υπόθεση, που δεν είναι όμως της παρούσης στιγμής.

Εκείνο που εδώ θέλουμε να θίξουμε, είναι κάτι άλλο, που επίσης έχει επικρατήσει, αν και ανακριβές. Θεωρούμε δεδομένο ότι η έννοια της Ανάστασης είναι ένα από τα μεγαλειώδη επινοήματα του Χριστιανισμού. Και αυτό είναι λάθος. Όλες οι κοινωνίες, μυρίζοντας τα μυστικά της Φύσης, λίγο ή πολύ, με εμβριθή ή ναΐφ τρόπο, έκπαλαι έχουνε αποτυπώσει βιωματικά στα διανοήματά τους την έννοια της Ανάστασης.

Είναι το τέλος του παλιού που φεύγει και το ξεκίνημα της ζωής που έρχεται, σε μια διαρκή εναλλαγή, στο πλαίσιο της αρχέγονης αντίφασης ζωή – θάνατος, που χαρακτηρίζει δομικά τη Φύση. Και όπως έχουμε ξαναπεί, ο Άνθρωπος που είναι εσωτερικό γέννημα της Φύσης, γνήσιο υποσύνολό της επί το μαθηματικότερο, διακατέχεται υποχρεωτικά από αυτή την αντίφαση και αναπόδραστα δομείται στη βάση της.

Έτσι, πολύ πριν από τον Ιησού Χριστό και τη διδασκαλία του, παντού στον τότε γνωστό κόσμο υπήρχαν γιορτές και τελετουργίες αφιερωμένες στην απώλεια και την εύρεση, στο Θάνατο και την Ανάσταση. Καλύτερα συγκροτημένα ήταν όλα αυτά στην Αρχαία Ελλάδα, ειδικά στην Αθήνα, όπου είχαμε κάθε χρόνο τέτοιες γιορτές. Για όσους δεν γνωρίζουν, ας πούμε ότι με το έμπα της Άνοιξης είχαμε τα «Μεγάλα Διονύσια εν Άστει», οπότε και γιορτάζονταν ο χαμός του Διονύσου και αμέσως μετά η ανάστασή του.

Πιο χαρακτηριστικά ήταν τα «Αδώνια», κατά τα οποία γιορταζόταν ο Αφανισμός του Θεού του Κάλλους Αδώνιδος (νταξ, κόφτε τους συνειρμούς περί μπουμπούκων). Ο μύθος έλεγε ότι ο Άδωνις σκοτώθηκε από ένα αγριόχοιρο που κυνηγούσε, σε ηλικία 33 (!) ετών και την επαύριο γιορταζόταν η Ανάστασή του. Θα βρίσκατε ενδιαφέρον που σας θυμίζει κάτι η συνέχεια. Τον Αφανισμό ακολουθούσε περιφορά Επιταφίου με κέρινο ομοίωμα του Θεού του Κάλλους, στους δρόμους του Κλεινού Άστεος…

Ας τονίσουμε, μάλιστα, ότι όλο το τελετουργικό του Χριστιανισμού είναι γεμάτο από στοιχεία του αντίστοιχου της Αρχαίας Αθήνας (συχνά μνημονεύουμε κάποια και από εδώ). Και αυτό καταγράφεται για λόγους εγκυκλοπαιδικούς. Και φυσικά, για να μην επαίρονται κάποιοι ότι η δικιά τους η Ομάδα είναι καλύτερη από των αλλωνών.

Μια οριστική Ανάσταση και της Κοινωνίας;

Το αίτημα της Ανάστασης της Κοινωνίας που πεθαίνει, είναι επίσης κάτι αυτονόητο. Πάντα η ζωή δείχνει πώς το παλιό σαπίζει σαν το φύλλο που πέφτει στη γη και λειτουργεί μετά ως λίπασμα για να διατραφεί καλύτερα όλο το δέντρο. Αυτό σημαίνει κάτι. Πως ό, τι παλιώνει πεθαίνει και στη θέση του έρχεται, εμπλουτισμένο από στοιχεία του παλιού, κάτι καινούργιο, που και αυτό κάποτε θα παλιώσει και ούτω καθ’ εξής. Έτσι και η κοινωνία, πάντα θα φρεσκάρεται από τα κολλήματά της, αλλά πάντα θα ξαναβυθίζεται με το πέρασμα του χρόνου στις αντινομίες της και θα χρήζει νέου φρεσκαρίσματος εις το διηνεκές.

Δηλαδή, δεν θα έρθει ποτέ καμιά οριστική στιγμή, οπότε και θα έχουμε ένα Θάνατο και μια Ανάσταση που θα διαρκέσει για πάντα. Η Ανάσταση αυτή που θα φέρει Ζωή, δια της φθοράς πάλι αναπόδραστα θα οδηγήσει σε Θάνατο. Αυτό διέφυγε του Μαρξ, που νόμιζε ότι από τη στιγμή που εκείνος συνέλαβε ένα Τέλος σύμφωνο με το δικό του σύστημα του Ιστορικού Υλισμού (το λέγαν και τα χαρτιά Του), τότε θα σταματούσε η ανθρώπινη αντιφατικότητα. Άρα θα έπαυε και η αέναη εναλλαγή παλιού – νέου. Και θα μπαίναμε σε μια οριστική φάση τέλειας κοινωνίας…

Αφού η επαγγελία του για το Νέο, τον επί γης Παράδεισο της Αταξικής Κομμουνιστικής Κοινωνίας, σήμαινε το Τελικό προϊόν του κύκλου της ανθρώπινης ταξικότητας, τον οποίο ο Μαρξ με έπαρση «έκλεισε» στο ιδεολόγημά του. Και θα ερχόταν με την (Επ)Ανάσταση. Και αυτή η ταξικότητα, κάποτε, σύμφωνα με τους νόμους που Αυτός όρισε, θα καταργούνταν επί τη βάσει της νομοτέλειας που επίσης Αυτός όρισε για λογαριασμό της κοινωνίας…

Το παραμύθι μιας οριστικής επίγειας Ανάστασης, είναι το αναποδογύρισμα της Χριστιανικής Τελεολογίας από τον Μαρξ και η υιοθέτησή του από τον μισό πλανήτη, ώσπου κατέρρευσε με πάταγο το 1989. Εδώ είχαμε την σύλληψη ενός αντικειμενικά Καλού, που αντιτίθεται στο αντίπαλο αντικειμενικά Κακό και την επιβολή του δια του πολύπλοκου κύκλου μιας (Επ)Ανάστασης, που ΘΑ κατέληγε στον Επίγειο Παράδεισο.

Όμως, ποτέ η ανθρώπινη κοινωνία δεν θα συμφωνήσει σε μια αιώνια και οικουμενική αντίληψη περί του ποιο ακριβώς είναι το Καλό και ποιο το Κακό. Άρα, ποτέ δεν θα υπάρξει ένα Απόλυτο Καλό, ο Σωτήρας επινοητής του οποίου θα φροντίσει με κάποια (Επ)Ανάσταση να μας το επιβάλει για το καλό μας. Άρα πίσσα και πούπουλα προς κάθε επίδοξο Σωτήρα, είναι σήμερα το μήνυμα για όλο τον πλανήτη, πλην Βορειοκορεατών και ημών των Λακεδαιμονίων…

Ανάσταση της Κοινωνίας, όπως δέρμα του φιδιού

Δεν υπάρχει, λοιπόν, οικουμενικό κριτήριο που θα αναδείξει εκείνο το Καλό που θα κατανικήσει το αντίθετό του Κακό και απελευθερώσει το ανθρώπινο γένος από τα αμαρτήματά του. Μα ακόμα κι αν υπήρχε ένα τέτοιο Καλό και ερχόντουσαν κάποιοι σωτήρες να μας το επιβάλουν για το καλό μας, επειδή η ζωή είναι δυναμικό και όχι στατικό φαινόμενο, πάλι σύντομα θα μετατρεπόταν σε κάτι παλιό και Κακό προς άρση και υπέρβαση. Άρα, σαφώς έχει νόημα η έννοια της Ανάστασης και στην Κοινωνία. Μόνο που δεν θα πάψει να είναι αυτονόητο ζητούμενο εις το διηνεκές.

Όλα τα θρησκεύματα, τόσο τα μονοθεϊστικά, όσο και τα ιδεολογικά, γίνονται ολοκληρωτικά όταν επαγγέλλονται την πλήρη νίκη του (δικού τους) «Καλού» επί του (δικού τους) «Κακού». Εδώ ακριβώς συναντιούνται, στην κουβέντα περί Καλού και Κακού και περί Ανάστασης που θα επιβληθεί δια της ολοκληρωτικής Νίκης του Καλού επί του Κακού. Στα πρώτα (μονοθεϊστικά) ο επουράνιος παράδεισος έρχεται μέσα από τη Δευτέρα Παρουσία. Στα ιδεολογικά θρησκεύματα ο επίγειος παράδεισος έρχεται μέσα από την δια λοβοτόμησης εξαφάνιση της διάθεσης για ατομική ιδιοκτησία των ανθρώπων.

Επειδή ακριβώς δεν υπάρχει ποτέ οριστική νίκη ενός Απόλυτου Καλού επί ενός Απόλυτου Κακού, γι’ αυτό η διαρκής πάλη ανάμεσα στο σχετικά καλό και το σχετικά κακό καθίσταται αυτονόητα επιβεβλημένη. Και εξασφαλίζει αυτό την αέναη win win αντιφατικότητα της κοινωνίας (με διαρκώς εναλλασσόμενες ταξικότητες), που πάντα θα ανασταίνεται και σύντομα θα ξανακολλάει και πάλι θα ανασταίνεται κοκ…

Εύκολα θα δίναμε σχετικά ως παράδειγμα αυτό του φιδιού, που κάθε λίγα τέρμινα αλλάζει δέρμα, το οποίο πέφτει και στη θέση του αναπτύσσεται ένα καινούργιο. Όμως, άλλο αυτό και άλλο το ρούχο που αλλάζει ο Μανωλιός, κατά την lose lose μαρξιστική λογική «είμαστε σε πόλεμο», ώσπου να κερδίσουν οι Καλοί και μετά Όλα θα πάνε καλά όπως προέβλεψε ο Προφήτης.

Αυτή η κουλ Ανάσταση, όπως και η αλλαγή δέρματος του φιδιού, είναι η πραγματική διαρκής Ανάσταση, που συμβαίνει κατ’ εικόνα και ομοίωση με τη Μάνα Φύση. Οι άλλες ιδεοληπτικές Αναστάσεις, εκεί όπου το Καλό σκοτώνει και εξαφανίζει το Κακό, είναι μια μπανάλ ανωμαλαρία. Γιατί η Φύση εμπεριέχει τη φθορά και όταν το σχετικά καλό επιβληθεί επί του σχετικά κακού και το εκδιώξει, τότε αργά ή γρήγορα θα υποστεί και αυτό τη φθορά και θα παλιώσει και θα καταστεί και αυτό σχετικά κακό. Και θα συνεχιστεί έτσι ο αέναος κύκλος…

Η Ανάσταση και η Αλήθεια

Ανάσταση είναι να απεγκλωβιστούν τα μυαλά μας από τον καταναγκασμό της Γελοιότητας που τα δυναστεύει. Αλήθεια δεν είναι μια ηλίθια επιτροπή που τρέχει με χίλια γύρω γύρω πίσω από την ουρά της. Η Ανάσταση της Αλήθειας είναι η μείζων προϋπόθεση για την Ανάσταση της Κοινωνίας και της Ζωής μας.

Η Αλήθεια είναι το προϊόν μιας δημιουργικής σύγκρουσης ιδεών, όχι μιας καταναγκαστικής σκοταδισμένης ελεγχόμενης από ΤΟ Σύστημα σύγκρουσης μόνο ψεκαζμένων ιδεών, αφού κρύβουμε επιμελώς τις ενοχλητικές ανατρεπτικές για ΤΟ Σύστημα ιδέες…

Ανάσταση, γενικά, είναι να πάψουμε να είμαστε Αποτυχημένο Έθνος. Ανάσταση, εν τέλει, σήμερα που όλα κρέμονται από μια κλωστή κι εμείς χτενιζόμαστε, είναι να αποφύγουμε στο παρά πέντε το να γίνουμε και Κατεστραμμένο Έθνος. Κάτι που τώρα φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο να αποφευχθεί…
Καλή Ανάσταση!

---

Υ.Γ. 1 Εμπόριο ελπίδας, πουλάμε το παλιό δέρμα για νέο

Όσο περνάνε τα τέρμινα, τόσο ανεβαίνει η ανησυχία των εθνικά υπερήφανων και αξιοπρεπών, αναδεικνύει χτεσινή δημοσκόπηση. Και μαζί, ανεβαίνει και το ποσοστό εκείνων που θεωρούν αδιανόητη την απομάκρυνσή μας από το Ευρώ, ό, τι κι αν σημαίνει κάτι τέτοιο για τον ακόμα πιο ανήσυχο ύπνο του κ. Τσίπρα… Έτσι κάπως προσεγγίζεται λόγω των ημερών και το μεταφυσικό αίτημα μιας κάποιας Ανάστασης, μιας ευωδιαστής όρχησης φυτών και λουλουδιών, μιας ηθικής ανάτασης των ξωτικών των λιβαδιών.

Έρχεται ο πολιτικός απατεώνας, ο έμπορος ελπίδας και μας λέει ότι ναι, μη φοβόμαστε, αυτός μπορεί να πετύχει το αδύνατον. Το φίδι θα βγάλει από πάνω του το άρρωστο παλιό του δέρμα, αλλά δεν θα το πετάξει. Θα το κρατήσει ως καινούργιο και θα το ξαναφορέσει. Δεν θα αφήσει να μπει στη θέση του το αληθινό καινούργιο που επιβάλλει η ζωή να έρθει.

Και η κοινωνία, που είναι εν προκειμένω ο ίδιο το λεγάμενο το φίδι, την τρώει την παραμύθα της άκυρης ελπίδας. Ακριβώς γιατί θυμώνει μεν με τις συνέπειες της αρρώστιας της, αλλά δεν δέχεται και να γίνει καλά… Άλλως ειπείν, ξέρει καλά ότι χρεωκόπησε από τα ανομήματα της και όχι από τα μνημόνια. Αλλά, τώρα που την πιέζουν οι δανειστές να κόψει τα χρεωκόπα ανομήματα, για να συνέλθει, δεν δέχεται κουβέντα επ’ αυτού…

Ποιος φταίει εδώ, ο έμπορος ελπίδας ή η κοινωνία που τρώει την παραμύθα ότι με ένα νόμο κι ένα άρθρο θα καταργηθεί η βαρύτητα; Ποιος φταίει, που ο κύκλος της αλληλουχίας των πραγμάτων διαστρεβλώνεται και παραμορφώνεται; Τελικά, δεν ισχύει ότι έχω καταστραφεί από τη βλακεία μου, άρα πρέπει να ανασυγκροτηθώ, κόβοντας τις πιπεριές που γένναγε επί χρόνια αυτή η βλακεία; Όχι!

Οι Άλλοι οι Κακοί φταίγανε που με μισούν και με καταριούνται, για να μου πιουν τα ζωτικά υγρά με το καλαμάκι. Άρα εγώ δεν φταίω, άρα δεν χρειάζεται και κάτι να αλλάξω… Φτάνει να ξεκόψω με τους Κακούς που με μισούν, μόλις ξεκόψω από αυτούς τη γλίτωσα!… Δηλαδή συνταγή απόλυτης καταστροφής, ή μωραίνει Κύριος. Έτσι, ούτε θα κάνω αυτά που πρέπει για να συνέλθω, αλλά και θα χάσω και τις πολύτιμες εξωτερικές βοήθειες… Πολύ μπιπ, λέμε!

Υ. Γ. 2 Τα κοντά ποδάρια του Γελοίου

«Γιατί οι περήφανοι Έλληνες λυγίζουν μπροστά στο ΔΝΤ;» διερωτάται η Ντη Βελτ. Και εξηγεί πιο κάτω: «Γιατί οι μόνες χώρες στα 70 χρόνια της ιστορίας του, που δεν πλήρωσαν χρέος στο ΔΝΤ, είναι η Σομαλία, το Σουδάν και η Ζιμπάμπουε» http://www.welt.de/finanzen/geldanlage/article139249054/Warum-sich-die-stolzen-Griechen-dem-IWF-beugen.html .Το Περού, η Ζάμπια και η Λιβερία, στριμώχτηκαν, αλλά πλήρωσαν. Μόνο το Σουδάν, η Σομαλία και η Ζιμπάμπουε τελικά δεν τα κατάφεραν.

Και, φυσικά, τώρα και η χώρα της Κυρίας Ζωής φιλοδοξεί να τα καταφέρει επίσης, δια της Επιτροπής Αλήθειας  (το διαδίκτυο θυμάται το οργουελλικό «Υπουργείο Αλήθειας» και γελάει)… Η Επιτροπή αυτή θα ελέγξει και μετά θα διαγράψει, αυτό που διέγραψε και η Ζιμπαμπούη με τη Σομαλία και το Σουδάν. Αυτό που δεν θα διαγράψει ΤΩΡΑ ο κ. Βαρουφάκης, όμως, αφού ΤΩΡΑ υποστηρίζει πως θα το πληρώνουμε «εις το διηνεκές»…

Υ.Γ. 3 Για ακόμα περισσότερες ηλίθιες αλήθειες

Ο δόκιμος θεσμός των καταλήψεων που πραγματοποιούν τα παιδιά τιμάται όσο πουθενά αλλού και αυτό πρέπει δεόντως να εκτιμάται. Και όχι αχαριστίες, αγαπητά μου παιδιά. Εσείς αποφασίζετε εάν και πότε θα αποχωρήσετε από το Πολυτεχνείο και την Πρυτανεία. Εσείς θα αποφασίσετε, πρώτα ο άνθρωπος, που έλεγε και ο Άκης. Εσείς θα κρίνετε πότε θα ξεκινήσουν πάλι οι πανεπιστημιακές λειτουργίες, ώστε να σωθούν τα καταρρέοντα διεθνή μας ερευνητικά προγράμματα και κάθε άλλη δραστηριότητα που κάθεται και σας κοιτάει με απορία και οργή.

Και «τα παιδιά» συνεχίζουν να το τρίβουν το πιπέρι, με σύνθημα κεντρικό «Κοινωνική Ταξική Αντεπίθεση ενάντια σε Κράτος και Κεφάλαιο». Ποια Τάξη εκπροσωπούν άραγε, τους ρώτησε κανείς; Πλάκα δεν έχει, που θα του απαντούσαν ότι ασφαλώς εκπροσωπούν την Εργατική Τάξη, ως σταλινικοί αντεξουσιαστές που είναι, έχοντας πάρει από την σημαία αυτό το δικαίωμα;… Είπαμε, ακόμα και τους αντεξουσιαστές που μας αξίζει έχουμε στο καθ’ ημάς ισλάμ…

Ρωτήθηκε ο κ. Πανούσης, γιατί δεν επεμβαίνει να πετάξει έξω από το Πανεπιστήμιο τα ξένα σώματα των πυροβολημένων «αντεξουσιαστών». Και τι απάντησε; «Γιατί οι πρυτάνεις δεν κάνουν περιφρούρηση; Που έχουν εξαφανιστεί οι φοιτητικές νεολαίες;»!… Μάλιστα. Κακώς, λοιπόν, δεν αυτοδικούν οι νεολαίοι κατά των μαύρων… Μάλιστα. Το υποκείμενο της καταστροφής είναι η ίδια η κοινωνία, που ακόμα θαυμάζει ΤΟ Σύστημα. Να μην κάνει αργότερα, όταν θα έρθει το κακό, πως δεν θυμάται…

Η πολιτική μικρότητα του κ. Πανούση αγρόν αγοράζει, αγνοώντας το Σύνταγμα και το Κράτος Δικαίου, κινούμενη στο χύμα διαλυτικό πνεύμα του Ψεκαζμένου Ντιριντάχτα Αντιμνημονισμού, όπως επιτάσσει και το πνεύμα της ηγεσίας του. Και ανέχεται την Βία και την Ανομία, προτρέποντας την Αυτοδικία. Μικρότητες που βρέθηκαν την πιο ακατάλληλη στιγμή στην πιο νευραλγική θέση, αντί να σβήσουν τη φωτιά, μας οδηγούν στον γκρεμό.

Καταφθάνει καταπάνω μας με χίλια ο Κομήτης Grollapse και η σύγκρουση θα είναι σφοδρή. Θα γίνουμε σμπαράλια (τότε θα δεις τι εστί ανθρωπιστική κρίση, «αριστερέ» μ’) και έτσι θα ολοκληρωθεί το Βαϊμαρικό φαινόμενο που τώρα κλιμακώνουν χαχανίζοντας οι χαλαροί κυβερνώντες. Στα δίσεκτα χρόνια που θα ακολουθήσουν, ο κ. Πανούσης και οι λοιπές θλιβερές μου ορδές των νεόπλουτων της εξουσίας, θα σημειωθούν ως μηδαμινά αξιολύπητα ενθυμήματα της Απωλείας. Και η κοινωνία που τώρα τους ζητωκραυγάζει (θυμηθείτε: Από το «Ωσαννά!», στο «Άρον, άρον, σταύρωσον αυτόν!», τότε να θυμάται ότι εκείνη φταίει. Αυτή, ακόμα και τώρα δίνει το δικαίωμα στον κ. Τσίπρα, να επικαλείται την υπερήφανη και αξιοπρεπή στήριξή της, που αφειδώς του παρέχει…

Έχουμε στρατηγική, μας καθησυχάζει ο κ. Φλαμπουράρης (αυτός που ξεχνάτε πως είχε πει και ότι χρωστάμε αέρα γι αυτό και με αέρα θα τους ξεπληρώσουμε)… Και τα παιδιά το ξεκαθαρίζουν: κάτω από τις κουκούλες μας υπάρχουν άνθρωποι, λίγη ανθρωπχιά δεν βλάπτει. Και η κυβέρνηση ψαρώνει υπό τα σφιμένα δόντια των ψεκαζμένων καταληψιών. Ίσως (και) γι’ αυτό, ποτέ δεν θα συναντηθεί με την Ανάσταση του τόπου ο κ. Τσίπρας. Άλλωστε, ακριβώς γι’ αυτό και θα τον προλάβει το παταγώδες Grollapse. Την ατυχία μας (ημών των ελάχιστων που ζούμε ανάμεσά τους).

Αναδημοσίευση από athensvoice.gr