Βιβλίο-σταθμός για τα σχολεία η βιογραφία του Χρήστου Νικολόπουλου

Ένα βιβλίο για τα σχολεία είναι η βιογραφία του Χρήστου Νικολόπουλου, «Η ζωή μου… τα τραγούδια μου», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΑΛΚΥΩΝ και παρουσιάστηκε τη Δευτέρα 24 Απριλίου στο Δημαρχείο Κηφισιάς παρουσία πλήθος κόσμου. Ο δημοσιογράφος Κώστας Μαρδάς, χαρακτηρίζοντας το βιβλίο «διδακτικό», έκανε μια βαθιά ανάλυση. Ακολουθούν εκτενή αποσπάσματα της ομιλίας του:

 

Κύριε Δήμαρχε, Κυρίες και κύριοι,

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε μια χώρα που την έλεγαν Ελλάδα. Ήταν μια παλαιά χώρα. Στην οποία κατοικούσαν Έλληνες που, χωρίς να είναι αναμάρτητοι και ζώντας σε ένα μαύρο κράτος διαχωρισμών, διακρινόταν από χαρακτηριστικά τα οποία σήμερα ολοένα και εκλείπουν: Την τίμια φτώχεια, την έντιμη μπέσα, την αυθόρμητη ντροπαλοσύνη, την ιερότητα της οικογένειας, την ανυπόκριτη φιλία, την άδολη φιλοπατρία, την πίστη χωρίς επιδεικτικό ευσεβισμό. Κάτοικος αυτής της παλαιάς αξιακής χώρας είναι και σήμερα ο Χρήστος Νικολόπουλος, εκπροσωπώντας στη Νέα Ελλάδα τις αξίες που πέρασε μέσα από το έργο του, τα λόγια του, τη στάση του, όπως αποτυπώνονται στη βιογραφία του. Βιογραφία που ακόμη θεωρώ ότι δεν έχει ολοκληρωθεί, καθώς τα εκατομμύρια των θαυμαστών του προσδοκούν ένα παράρτημα με νέες δημιουργίες…

Μου αρέσει που ο Χρήστος Νικολόπουλος, ο συνθέτης εκατοντάδων μεγάλων επιτυχιών, δεν αρκέστηκε στην πλούσια δημιουργία του, στους χιλιάδες δίσκους και στα δεκάδες σι ντι. Αλλά φιλοδόξησε – χάρις και στη γοητευτική και παθιασμένη και τεκμηριωμένη γραφίδα τού Κώστα Μπαλαχούτη- να παρουσιασθεί ενώπιον του φοβερού κριτή, που είναι ο Έντυπος Χρόνος, εσωκλείοντας τη ζωή του- τα τραγούδια του, σε βιβλίο. Αυτό, καταρχάς δείχνει το σεβασμό του Χρήστου στη γνώση, το σεβασμό στους συνεργάτες του, το σεβασμό στους θαυμαστές του, εν τέλει το σεβασμό στη μεγάλη ιστορία του. Που είναι μέρος της πολιτιστικής Ιστορίας του τόπου μας. Ας μου επιτραπεί να πω ότι δείχνει και σεβασμό στους κριτές του. Που – αν και …όσοι υπάρχουν ακόμα – είναι άδικοι μαζί του… Και αναφέρομαι στη γνωστή ιστορία με τα 30 τραγούδια που παραχώρησε στον Καζαντζίδη για τα οποία δικαιώθηκε, όπως θα διαπιστώσει ο αναγνώστης του βιβλίου διαβάζοντας πληθώρα αποδείξεων. Δεν συνεχίζω, για να μην ανοίξω πληγές. Παρ’ όλο που ο λόγος έκδοσης ενός ιστορικού βιβλίου είναι και αυτός… Με τελικό βέβαια σκοπό να κλείνουν οι πληγές. Όπως και γίνεται (…)»

ΔΙΑΡΚΕΣ ΣΟΥΞΕ

«Μου αρέσει η απόφαση του Χρήστου να βγάλει την πορεία του σε βιβλίο. Διότι, η έκδοση – πράγματι – συνιστά ένα διαρκές σουξέ, ένα διαχρονικό σώμα μελωδιών και γεγονότων, μία έντυπη ύπαρξη εις το διηνεκές. Παράλληλα είναι και μια εύλογη επιδίωξη μικρής ή μεγάλης αθανασίας. Γιατί αυτή είναι η δύναμη ενός βιβλίου (…).

Και θα μάθει την ιστορία ενός φτωχού παιδιού, πλούσιου όμως σε θεϊκά μελωδικά χαρίσματα, που ξεκίνησε το δρομολόγιο από το Καψωχώρι Ημαθίας για να κατακτήσει την Αθήνα του τραγουδιού. Και να τολμήσει την ανάβασή του στον ουρανό της δόξας, πατώντας όμως πάντα γερά στη γη. Στη γη που είναι τα παιδικά του χρόνια.

Το βιβλίο είναι καθαρό, όπως το πρόσωπο του Χρήστου. Είναι απλό, όπως οι μελωδίες του. Είναι σύνθετο, όπως οι συνθέσεις του. Είναι ονειρικό, όπως η μουσική τροχιά του. Γι’ αυτό θα πρότεινα, ορισμένα αποσπάσματά του να συμπεριληφθούν στα σχολικά αναγνώσματα ή σε πανεπιστημιακές διατριβές ως αντιπροσωπευτικά δείγματα μιας κοινωνιολογίας του ΄60 (…).

Από το όλο ύφος, τη δομή και το περιεχόμενου του βιβλίου αναδεικνύεται η δαιμόνια έμπνευση του Χρήστου και, παράλληλα, η αγιοσύνη του. Προς… Θεού: Δεν το λέω με τη θρησκευτική έννοια του όρου, αλλά με την έννοια του ολοκληρωτικού δοσίματος στο λειτούργημα του μπουζουκιού και στο θαύμα της μελωδικής δημιουργίας. Της ταπεινής καταδεκτικότητας ενός χαρισματικού. Που, ταυτόχρονα, είναι αντιηγετικός, ενώ είναι μουσικός ηγέτης. Είναι αντιαυταρχικός, ενώ είναι πανίσχυρος στο είδος του. Είναι σεμνός, ενώ είναι μεγαλειώδης στο παίξιμό του.

Και αν ψάξεις στο βάθος της ψυχής του, θα βρεις ένα παιδί να δακρύζει σε προσωπικές στιγμές όταν τα χειροκροτήματα σταματούν. Γιατί μέσα στον Νικολόπουλο κουρνιάζει ο μικρός Χρηστάκης (… )»

ΝΑ ΔΙΔΑΞΕΙ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ

«Αν είμαστε μια άλλη χώρα, σε άλλον πλανήτη, σε άλλον κόσμο, ο Χρήστος Νικολόπουλος θα εκαλείτο με την ορχήστρα του να διδάξει στο Κοινοβούλιο σε… προ ημερησίας διατάξεως συνεδρίαση, παρουσία των αρχηγών κομμάτων. Να παίξει με τη διαδικασία του επείγοντος τραγούδια που θα έκαναν καλύτερους τους βουλευτές μας. Να νοιώσουν τον λαϊκό νταλκά, έστω για ένα τρίωρο. Αφού λοιπόν του απονεμηθεί από τον Πρόεδρο της Βουλής ο τίτλος του άξιου της πατρίδας- ακαδημαϊκού στο λαϊκό τραγούδι, να μπει στην αίθουσα συνεδριάσεων ένας τραγουδιστής πίστας- ας πούμε ο Πασχάλης Τερζής – και να ερμηνεύσει συμβολικά τραγούδια (…).

Σε μια τέτοια συνεδρίαση οι 300 θα έχουν την ευκαιρία να αισθανθούν όχι μόνο τα λόγια, αλλά και τους ρυθμούς, το ηχόχρωμα, την υφοδομή του Χρήστου, ώστε να βελτιώσουν το κυβερνητικό αλλά και αντιπολιτευτικό τους έργο. Και να απαλύνουν τον εξουσιαστή εαυτό τους, μιας και οι ειδικοί λένε πως υπάρχει η θεραπευτική ιδιότητα της μουσικής.

Συγκεκριμένα:

Να διδαχθούν από εισαγωγές του. Που είναι επιβλητικές, προαναγγελτικές, μαντατοφόρες- όπως αρμόζει στα διαγγέλματα του Ανωτάτου Άρχοντος και του εκάστοτε Πρωθυπουργού.

Να ακούσουν μερικά παλιά του ζεϊμπέκικα. Που είναι επικά, στιβαρά, μεγαλόπρεπα, όπως αξίζει να στέκεται η εξωτερική μας πολιτική.

Να ακούσουν χασαποσέρβικά του. Που διαθέτουν συμμετρία, ρυθμικότητα, ελληνικότητα, όπως θα έπρεπε να είναι η χωροταξική πολιτική.

Να ακούσουν συρτορούμπες του. Που χαρακτηρίζονται από δυαδικότητα, σωματικότητα, ελκυστικότητα, όπως θα άρμοζε στον κοινοβουλευτικό έλεγχο.

Να ακούσουν τις μπαλάντες του. Που τις διαπερνά η συγκίνηση, ο λυρισμός, το συναίσθημα, όπως θα όφειλε να εμφορείται η κοινωνική πολιτική.

Να μάθουν τα δημεγερτικά τσιφτετέλια του (…).

Τελειώνοντας, να θέσω το αντιδραστικό ερώτημα- γιατί, συγχωρέστε με, δημοσιογράφος είμαι και οφείλω να αμφισβητώ θεσμούς και πρόσωπα: Όλα τραγούδια του Χρήστου είναι πολύ πολύ ωραία; (Το ερώτημα αυτό δεν θα το ακούσετε στην εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου…). Απάντηση: Φυσικά όχι… Τουλάχιστον κατά την προσωπική μου άποψη. Όμως, σύμφωνα με τη λίστα που υπάρχει στο τέλος του βιβλίου, είναι πάνω από 100 τα πολύ πολύ ωραία! Είναι ο μοναδικός Έλληνας συνθέτης που διαθέτει αυτά που χαρακτηρίζω Εθνικά Λαϊκά. Για να συντροφεύουν το ελληνικό έθνος σε ώρες λύπης και σε στιγμές χαράς. Και είναι αυτά που – σε πείσμα του Σόιμπλε- θα ακούγονται εις τους αιώνες των αιώνων Αμήν!