Ποιους ενοχλούν οι «χρησμοί» Σημίτη…

H πρόσφατη πολιτική παρέμβαση -μέσω τηλεοπτικής συνέντευξης- του τέως πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, μετά από πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα σιωπής, προκάλεσε όπως ήταν φυσικό μεγάλες αντιδράσεις, ιδιαίτερα από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό γιατί τα περισσότερα πυρά του κ. Σημίτη είχαν ως στόχο τη σημερινή κυβέρνηση.

Του Δ.Γιαννακόπουλου

Αφορισμοί, ύβρεις και μόνον κακές αναμνήσεις από το «σύστημα ΠΑΣΟΚ» που γιγαντώθηκε την περίοδο της κυριαρχίας του. Όλα αυτά επανήλθαν στο μυαλό των περισσότερων όταν είδαν τον κ. Σημίτη, να παρεμβαίνει στη δημόσια σφαίρα προβλέποντας… ατύχημα.Άπαντες, από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Δ. Τζανακόπουλο και  πλήθος βουλευτών και υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ έως τους όψιμους καραμανλικούς, προσπαθούσαν να ταυτίσουν την παρέμβασή του με την εμπλοκή του  Γιάννου Παπαντωνίου στο σκάνδαλο των εξοπλιστικών και την προανακριτική που αποφάσισε η Βουλή.

 

ΔΕΝ ΜΙΛΑΕΙ ΤΥΧΑΙΑ…

 

Οι… λιγότερο αμνήμονες πάντως θυμήθηκαν μία άλλη παρέμβαση του Κ. Σημίτη, τον Δεκέμβριο του 2008, όταν ο πρώην πρωθυπουργός από το βήμα της Βουλής είχε προαναγγείλει ευθέως την έλευση του ΔΝΤ. Όποιος αγνοεί το παρελθόν, το βρίσκει μπροστά του. Και υπό το πρίσμα αυτής της ιστορικής ρήσης, οι ψυχραιμότεροι διαβλέπουν ραγδαίες αρνητικές εξελίξεις στο μέτωπο της διαπραγμάτευσης. «Ούτε τυχαίος είναι, ούτε τυχαία μίλησε» αναφέρουν για τον πρώην πρωθυπουργό, σημειώνοντας ότι διατηρεί  άμεσες σχέσεις με τη γερμανική καγκελαρία, με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα διά μέσω πολλών πυλώνων (Λ. Παπαδήμος) αλλά και απευθείας με τον Μάριο Ντράγκι καθώς και με κορυφαίους επενδυτικούς οργανισμούς στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Με την πάροδο των ημερών (σ.σ. έχουν περάσει δύο εβδομάδες από την τελευταία τηλεοπτική του παρέμβαση) αρκετοί βουλευτές έχουν αρχίσει να αποκωδικοποιούν τις δηλώσεις του: «Δεν πιστεύω ότι υπάρχει σχέδιο για Grexit, αλλά φοβάμαι το ατύχημα. Φοβάμαι τον τρόπο που γίνεται η διαπραγμάτευση επί μήνες. Οι αξιολογήσεις δεν γίνονται. Και δεν υπάρχει άνθρωπος στην Ευρώπη και στην Ελλάδα που να μη λέει ότι όσο καθυστερούν οι αξιολογήσεις, τόσο χειρότερα γίνονται τα πράγματα».

Κατ’ αυτούς, η πληροφόρηση που διαθέτει ο κ. Σημίτης είναι ότι η κυβέρνηση δεν έχει καν σχέδιο αντιμετώπισης αιφνίδιας ή απρόβλεπτης κρίσης. Ότι ανά πάσα στιγμή οι κερδοσκόποι  μπορεί να εξαπολύσουν επίθεση εναντίον της Ελλάδας, αποκτώντας αυτή τη φορά ισχυρές προσβάσεις στο εγχώριο χρηματοπιστωτικό σύστημα και σε πλήθος απόρρητων στοιχείων για την πραγματική κατάσταση της οικονομίας. Και τούτο διότι τα  διοικητικά συμβούλια των τραπεζών αποτελούνται κυρίως από εντεταλμένους των «θεσμών» ενώ στις μετοχικές τους συνθέσεις τα ξένα  funds κατέχουν δεσπόζουσες θέσεις.«Οι συνθήκες είναι κακές. Και όταν συμβαίνει αυτό και υπάρχουν όλες αυτές οι δυσκολίες, δεν είναι καθόλου εύκολο να πεις τι θα γίνει αύριο. Και πρέπει να προσέχεις μη συμβεί η καταστροφή», λέει εν είδει χρησμού. Πιστεύει ότι θα συμβεί εκείνο που απεύχεται αλλά και κανείς από την κυβέρνηση «δεν κάνει το παραμικρό για να μη συμβεί».

ΤΙ ΕΛΕΓΕ ΤΟ 2008

Τον Δεκέμβριο του 2008 η χώρα βίωνε μια πρωτοφανή και πολυεπίπεδη κρίση. Η «φούσκα» της Lehman Brothers, η υπόθεση της Μονής  Βατοπεδίου, οι παραιτήσεις υπουργών και στελεχών του στενού περιβάλλοντος του τότε πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή και η δολοφονία του μαθητή Αλ. Γρηγορόπουλου, δεν «επέτρεπαν» στην επικαιρότητα να δώσει έμφαση σε… δευτερεύοντα ζητήματα. Ο  Κ. Σημίτης, ως ανεξάρτητος βουλευτής, έχοντας διαγραφεί λίγους μήνες νωρίτερα από το  ΠΑΣΟΚ, πήρε τον λόγο στη συζήτηση για τον Προϋπολογισμό και αφού στηλίτευσε την  άνευρη στάση όλων των κομμάτων απέναντι στη σοβαρή οικονομική κατάσταση, κατέληξε: «Στην περίπτωση που παρουσιαστούν δυσκολίες δανεισμού του ελληνικού κράτους θα έχει δοθεί η αφορμή να διατυπωθεί η υπόδειξη, ότι η λύση του προβλήματος θα πρέπει να επιζητηθεί μάλλον με προσφυγή στο ΔΝΤ».

Περαιτέρω υποστήριζε τα εξής: «Αποτελεί κοινό μυστικό στους κύκλους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ότι η Ελλάδα δεν προσαρμόζεται στις επιταγές της ΟΝΕ και ότι επίσης οι όποιες νουθεσίες και επιτηρήσεις δεν αρκούν. Θεωρούν ότι η τωρινή πολιτική ηγεσία της χώρας (σ.σ. κυβέρνηση  Καραμανλή), που στηρίχθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή σε όλες τις σημαντικές επιδιώξεις της, την απογραφή, την αναθεώρηση του ΑΕΠ, τη γρήγορη ολοκλήρωση της διαδικασίας της επιτήρησης, εκμεταλλεύτηκε αυτή τη συμπαράσταση για να χειροτερεύσει κατά πολύ τα πράγματα και να μην τηρήσει δεσμεύσεις. Απλά, τους κορόιδεψε.
Η Ελλάδα, πιστεύουν, καλό θα ήταν να αναγκαστεί να προσφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για να εξασφαλίσει τον απαραίτητο δανεισμό, ώστε η παρακολούθηση της ελληνικής οικονομίας να είναι αρμοδιότητά του και όχι φροντίδα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Αφορμές για μια τέτοια κίνηση μπορούν να βρεθούν, αν συνεχιστεί η σημερινή πορεία…».
Τρία χρόνια μετά, το 2011, είχε επανέλθει επ΄ αυτού δηλώνοντας: «Το ΔΝΤ αποτελούσε αναπόφευκτη κατάληξη της πολιτικής των τελευταίων ετών, με το τέχνασμα μιας δήθεν απογραφής, τον διεθνή διασυρμό εξαιτίας αυτής της απογραφής και την κατηφόρα που ακολούθησε… Θεωρώ ότι δεν ήταν σωστό να αποφασιστεί η συμμετοχή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στον ευρωπαϊκό μηχανισμό»