Νάντια Καραγιάννη:«Σήμερα λείπουν οι φωνάρες»

«Σήμερα μου λείπουν οι φωνάρες, οι μεγάλοι Έλληνες τραγουδιστές και οι ογκόλιθοι δημιουργοί. Λείπει αυτή η πολιτιστική επανάσταση» δηλώνει στο «Κ» η τραγουδίστρια Νάντια Καραγιάννη. Στο χώρο της μουσικής χαίρει μεγάλης εκτίμησης καθώς το ταλέντο της είναι αδιαμφισβήτητο και η πορεία της όλα αυτά τα χρόνια την έχει αναδείξει και τοποθετήσει στην ψυχή του κόσμου.

Στην Πέννυ Κροντηρά

Πως αποφασίσατε να ξεκινήσετε ακορντεόν;

Κατάγομαι από τα Τρόπαια της «Ευρωπαϊκής» Γορτυνίας της Αρκαδίας και έζησα έως τα 16 έτη μου εκεί. Τα Τρόπαια έχουν μία αστικότητα είναι μία μικρή κωμόπολη, ερχόντουσαν άνθρωποι οπότε κουβαλούσαν και διάφορα δικά τους πολιτισμικά στοιχεία και έτσι είχα την τύχη να ακούω καλά τραγούδια από όλα τα είδη όπως παραδοσιακά, ρεμπέτικα, λαϊκά, έντεχνα τραγούδια με αυτές τις υπέροχες φωνάρες. Στο οικογενειακό μου περιβάλλον οι γονείς μου αλλά και οι συγγενείς μου ήταν όλοι καλλίφωνοι. Ο πατέρας μου αν και δικηγόρος στο επάγγελμα του άρεσε πάρα πολύ η μουσική ήταν ψάλτης και έπαιζε μαντολίνο. Γινόντουσαν πολλά γλέντια και σαν μικρό παιδί ήξερα μια πλειάδα τραγουδιών από όλα τα είδη. Στα Τρόπαια υπήρχε παράρτημα του ελληνικού ωδείου. Με την προτροπή του μπαμπά μου ξεκίνησα ακορντεόν που αν παίζεις καλά είναι σαν ολόκληρη ορχήστρα. Από 11 χρονών λοιπόν ξεκίνησα να μαθαίνω ακορντεόν και ερχόμενη στην Αθήνα έφτασα να δώσω εξετάσεις ανωτέρα. Από μικρή ότι έκανα το έκανα τραγουδώντας και στο σχολείο πρωτοστατούσα σε όλες τις εκδηλώσεις.

Πότε είπατε ότι θα ασχοληθείτε επαγγελματικά με το τραγούδι;

Ερχόμενη στην Αθήνα τελείωσα το σχολείο και για καλή μου τύχη στην πολυκατοικία που μέναμε στη Μιχαήλ Βόδα από κάτω υπήρχε ένα καθαριστήριο που το είχε η κα Όλγα. Αυτή μαζί με το σύζυγό της και τα αδέλφια του είχαν ένα χώρο στη Νέα Υόρκη τη «Σπηλιά» όπου πήγαιναν και τραγουδούσαν τα μεγαλύτερα ονόματα. Με άκουγε να τραγουδάω και να παίζω με το ακορντεόν και κάποια στιγμή με φωνάζει στο καθαριστήριο και μου συστήνει δύο μουσικούς που είχαν ανοίξει ένα μαγαζί στο Αιγάλεω και έψαχναν μία νέα κοπέλα με καλή φωνή. Μου λέει λοιπόν «επειδή βλέπω ότι έχεις ταλέντο αν το αξιοποιήσεις θα πας καλά. Θες να πας να τραγουδάς εκεί;». Το ίδιο απόγευμα της απάντησα ναι. Έτσι ξεκίνησα δίπλα στον Γιάννη Γρηγοριάδη και στον Γιώργο Μακρή.

Μαζί με τον αδελφό σας Μπάμπη Τσέρτο αποτελείτε το τοπ μουσικό ντουέτο της Αρκαδίας. Γιατί πιστεύετε ότι σας αγαπά τόσο ο κόσμος;

Με τον Μπάμπη είμαστε δύο πάρα πολύ αγαπημένα αδέρφια και έχουμε κοινούς κώδικες επικοινωνίας με την ίδια αισθητική τέχνης αλλά και στάσης ζωής, έχουμε μία αλήθεια και είμαστε δίκαιοι προς τους ανθρώπους. Μάλλον επειδή αυτή την αγωγή και την ηθική έχουμε δείξει σε όλη τη ζωή μας για αυτό το λόγο και μας αγαπάνε γιατί είμαστε άνθρωποι αγνοί και ειλικρινείς. Από την πορεία και τις επιλογές που κάνει ο κάθε καλλιτέχνης φαίνεται το επίπεδό του, η ποιότητά του και το που θέλει να απευθυνθεί.

Ποιες οι δυσκολίες που αντιμετωπίσατε;

Έτυχε σχεδόν από το ξεκίνημά μου να βρεθώ στο πλάι του γνωστού συνθέτη Νίκου Ιγνατιάδη και να με πάρει στο σχήμα του Στράτου Διονυσίου και του Τόλη Βοσκόπουλου στα «Δειλινά». Όλους αυτούς τους γνωστούς τραγουδιστές τους άκουγα στα Τρόπαια σαν παιδάκι και έπαθα σοκ. Με αυτά τα μεγάλα ονόματα έμεινα 10 χρόνια περίπου και είχα τόσο μαγευτεί που εμένα σαν Νάντια με άφησε λίγο πίσω στο να βγω σαν μονάδα μόνη μου. Εμπόδια δεν βρήκα. Και μετά που συνεργάστηκα με τον αδελφό μου ένιωθα την προστασία του γιατί σαν γυναίκα ο χώρος ήταν δύσκολος. Ο αδελφός μου ήταν θεμέλιο και στήριγμα μου.

Ποια συνεργασία σας ξεχωρίζετε; Ποια στιγμή στην καριέρα σας θα θυμάστε για πάντα;

Εννοείται τον αδελφό μου που είμαστε πολλά χρόνια μαζί και την ξεχωρίζω. Θυμάμαι όλους τους μεγάλους τραγουδιστές και συγκινούμαι όταν τους ακούω. Έχω συνεργαστεί με δημιουργούς όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μανώλης Ρασούλης, ο Άκης Πάνου, ο Γιώργος Ζμπέτας, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο Νίκος Παπάζογλου, ο δάσκαλος παραδοσιακής μουσικής Αριστείδης Μόσχος, ο Πέτρος Βαγιόπουλος, ο Αντώνης Βαρδής.. Ο Μίκης έχει μία απίστευτη απλότητα μπορείς να του μιλάς στον ενικό όπως και ο Σταύρος Ξαρχάκος που του έλεγα «Μαέστρο μου τι κάνετε;» και μου απαντούσε «Νάντια είμαστε πολλοί; Σταύρο με λένε παιδί μου.». Θυμάμαι την θεατρική παράσταση του 1994 με τον Σταύρο Ξαρχάκο το «Αμάν Αμήν» που με έβαλε σε μια άλλη διαδικασία να ερμηνεύσω διαφορετικά. Επίσης, είχα την τύχη στα πρώτα μου ξεκινήματα να είμαι μαζί με τον Χάρρυ Κλύνν που δίπλα του είχε σπουδαία ονόματα όπως Μητσιά, Καλογιάννη, Δημήτρη Μητροπάνο, Τάνια Τσανακλίδου και αυτός είχε την πρόζα και την χιουμοριστική πλευρά της παράστασης. Την πρώτη βέβαια δισκογραφική δουλειά την οφείλω στον Χρήστο Νικολόπουλο και τον Μανώλη Ρασούλη.

Τι θεωρείτε ότι λείπει από τη μουσική ζωή της τωρινής περιόδου;

Όλο αυτό που σου παρουσίασα πριν οι φωνάρες, οι μεγάλοι Έλληνες τραγουδιστές και οι ογκόλιθοι δημιουργοί. Λείπει αυτή η πολιτιστική επανάσταση. Αυτό που υπερπροβάλλεται σήμερα είναι η εμπορικότητα ένα βιομηχανοποιημένο προϊόν «σούπερ μάρκετ» που βγαίνουν κάποια σουξέ μηνών με ένα φασόν και πατέντα. Εμένα αυτό δεν μου αρέσει. Υπάρχουν και κάποιοι καλοί τραγουδιστές που έχουν αλωθεί μέσα σε αυτή την κατάσταση. Υπερτερεί σήμερα η εικόνα και να προβάλλεις το σώμα.

Ποια τα επαγγελματικά σας σχέδια;

Είμαι στο μουσικό μεζεδοπωλείο «Δίαυλος», μου αρέσει πολύ όλη η ομάδα της επιχείρησης γιατί υπάρχει ποιότητα στις γεύσεις που προσφέρουν και σεβασμός στον κόσμο. Κάθε Σάββατο βράδυ και Κυριακή μεσημέρι βρίσκομαι εδώ. Αυτό το διάστημα θα μπω στο στούντιο υπάρχει μία δουλειά με έντονο λαϊκό ηχόχρωμα που έχει γράψει ο λατρεμένος Δαυίδ Ναχμίας. Αμέσως μετά ο γιος μου Νίκος Καραγιάννης που είναι τραγουδοποιός έχει γράψει τη μουσική σε στίχους του Κώστα Καρτελιά για ένα cd που θα τραγουδά ο ίδιος και θα συμμετέχουμε σαν οικογένεια ο Μπάμπης Τσέρτος και εγώ. Επίσης, σκοπεύω να μελοποιήσω ποιήματα ενός γνωστού ποιητή.

Τι παραπάνω έχει η Αρκαδία από την υπόλοιπη Ελλάδα;

Λόγω της ενασχόλησής μου με το τραγούδι έχω πάει σε πολλά μέρη της Ελλάδας. Η Ελλάδα έχει παντού ομορφιές φοβερές και αναντικατάστατες αλλά και ανθρώπους. Βέβαια στην Αρκαδία όπως και στην Ήπειρό επειδή είναι κατά το μεγαλύτερο μέρος ορεινή περιοχή, έχει βέβαια ένα μικρό κομμάτι θάλασσας την Κυνουρία αλλά ο μεγαλύτερος όγκος είναι άγονος και για αυτό όλοι προσπάθησαν να μάθουν γράμματα και να ξεφύγουν από τις δυσκολίες των αγροτικών εργασιών. Για αυτό οι περισσότεροι είναι επιστήμονες και επιχειρηματίες σε όλη την Ελλάδα και όλο τον κόσμο. Όπου πάω βρίσκω και ένα Αρκά. Να πούμε ότι οι πρώτοι Έλληνες της Πάφου στην Κύπρο ήταν Αρκάδες και έχουμε κάνει αδελφοποίηση. Και κατά τον Παυσανία λένε ότι οι πρώτοι Πόντιοι ήταν Αρκάδες. Η αγάπη μου για την Αρκαδία είναι πολύ μεγάλη, η αναφορά μου και τα πρώτα μου ακούσματα ότι θυμάμαι είναι όλα από εκεί. Να φανταστείς ότι μόνο στο Δήμο Γορτυνίας που έχει 138 χωριά και είναι δήμος μαμούθ που δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά, δεν σταμάτησα ποτέ να τα γυρίζω, γνωρίζω τα πάντα. Αυτά τα υπέροχα χωριά, τους παραδοσιακούς οικισμούς, τα ποτάμια της, τα μοναστήρια, τους ανθρώπους και την καλλιέργειά τους με τα ήθη και τα έθιμά τους είναι περασμένα τόσο βαθιά μέσα μου.

Ποια η γνώμη σας για την πολιτική κατάσταση της χώρας;               

Πιστεύω ότι φέρουμε πάρα πολύ μεγάλη ευθύνη εμείς για αυτή την δύσκολη κατάσταση που έχουμε μπει. Εμείς συντηρούσαμε αυτή την κατάσταση. Έπρεπε να βγάζουμε αρχηγούς κομμάτων με άλλο κριτήριο και γνώσεις. Να βγάζουμε ανθρώπους που αξίζουν, πιστεύω ότι κάποιοι υπάρχουν. Επίσης, να δεχόμαστε τις αλήθειες. Μεγάλη ευθύνη φέρει και το πολιτικό σύστημα, γιατί αυτό είναι η ομπρέλα μας υποτίθεται αλλά είναι αλισβερίσι. Όποιοι εκλέγονται είναι καθρέφτης μας. Είμαστε κολλημένοι σε ένα ατέρμονο διάλογο, που δεν βλέπουμε την πραγματικότητα και συζητάμε απλά για να συζητάμε… Να ανασκουμπωθούμε, να δούμε ο ένας τον άλλο στα μάτια, να είμαστε πιο ανθρώπινοι και σεμνοί και να αξιοποιήσουμε τις αξίες μας, τα χαρίσματά μας και τα ταλέντα μας για να βρούμε εφικτές λύσεις για τη χώρα μας. Τώρα μας φταίνε οι έξω… οι έξω κοιτάνε τα κράτη τους. Εμείς τι κάνουμε εδώ πέρα; Μπορούμε να δούμε την πραγματικότητα, να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι; Πρέπει να είμαστε ενημερωμένοι και να μην παραμυθιαζόμαστε. Θέλει πολύ προσπάθεια.