Μόνο πόνος και οργή!

Δευτέρα 23 Ιουλίου: «Κείνο το βράδυ σώπαιναν οι λύκοι γιατί ουρλιάζανε οι άνθρωποι». Η ανατριχιαστική φράση προέρχεται από το έργο του Μενέλαου Λουντέμη, «Οδός Αβύσσου, αριθμός Ο», θα μπορούσε να χαρακτηρίσει απόλυτα «κείνο το βράδυ» της περασμένης Δευτέρας, που 84 άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί και αβοήθητοι στην πύρινη κόλαση της Ανατολικής Αττικής.

Της Στέλλας Νοβάκη

Πένθος. Οδύνη και οργή. Πένθος για τους συνανθρώπους μας που κάηκαν ζωντανοί και αβοήθητοι στην πύρινη κόλαση της Ανατολικής Αττικής. Οδύνη για τον φρικτό θάνατο που βρήκαν, αλλά και για την εικόνα ότι πέθαναν αγκαλιασμένοι αναζητώντας στην αγκαλιά, το τελευταίο καταφύγιο της ανθρωπιάς. Και οργή για όσους επέτρεψαν να ζήσουν την κόλαση και τον εφιάλτη οι μάνες, οι πατεράδες, οι ηλικιωμένοι, τα παιδιά και τα βρέφη που θάφτηκαν στη στάχτη.
Όλη η Ελλάδα, με βουρκωμένα μάτια και με μια προσευχή μέσα από λόγια που τα πνίγουν οι λυγμοί, βλέπει από το απόγευμα της περασμένης Δευτέρας πρωτόγνωρες και αποκαρδιωτικές εικόνες που δύσκολα πιστεύει κανείς ότι είναι πραγματικότητα.
Αλλόφρονες οι κάτοικοι τρέχουν να γλιτώσουν από τις πύρινες γλώσσες χωρίς καμία καθοδήγηση, χωρίς σχέδιο εκκένωσης, χωρίς βοήθεια. Μέχρι το ξημέρωμα της Τρίτης μετράμε 24 νεκρούς και η φρίκη στην Ανατολική Αττική, γίνεται εθνική τραγωδία.
Κανείς δεν φανταζόταν την εφιαλτική συνέχεια… κι ότι αυτό θα ήταν μόνο η αρχή.
ΒΙΒΛΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ
Το πρώτο φως της ημέρας αποκάλυψε και το μέγεθος της καταστροφής. Πανελλήνιος θρήνος ξεσπά όταν γίνεται γνωστή η είδηση ότι 25 άνθρωποι βρέθηκαν απανθρακωμένοι και αγκαλιασμένοι μέσα σε ένα οικόπεδο, γιατί μέσα στον χαμό δεν κατάφεραν να βρουν την έξοδο προς την παραλία και εγκλωβίστηκαν μεταξύ του γκρεμού και της φωτιάς.
Σε ένα απόκοσμο τοπίο, που παραπέμπει σε σκηνικό πολέμου, από το οποίο αφανίστηκε κάθε ίχνος ζωής, έχει μετατραπεί η παραλία της περιοχής Μάτι. Πάνω από 84 νεκροί, μέχρι και την ώρα της έκδοσης της εφημερίδας, που κάηκαν ζωντανοί. Απροσδιόριστος αριθμός αγνοουμένων και ένας σκληρός, απάνθρωπος σχεδόν, εφιάλτης για τις μάνες, τους πατεράδες, τους συζύγους που ψάχνουν μεταξύ των απανθρακωμένων σορών τους δικούς τους ανθρώπους.
Κι όμως… καμία παραίτηση.
Όσο ο κόσμος μετρούσε ζημιές, αλλά κυρίως απώλειες σε ανθρώπινες ζωές, άκουγε δραματικές μαρτυρίες να μιλούν για ανθρώπους που καίγονταν ζωντανοί, για βρέφη που πνίγηκαν, για κορμιά αγκαλιασμένα που έλιωσαν από το υψηλό θερμικό φορτίο, ταυτόχρονα εμφανίζονταν και οι… απουσίες. Απουσία σχεδίου, συντονισμού, υπευθύνων. Απουσία του κράτους. Απουσίες που έθαψαν στην στάχτη ανθρώπινες ζωές και περιουσίες.
ΕΝΟΧΕΣ ΠΑΡΟΧΕΣ …
Όταν διαπιστώθηκε ότι πρόκειται για μία από τις πολύνεκρες τραγωδίες του 21ου αιώνα στην Ευρώπη, η κυβέρνηση επιχείρησε να καλύψει την απουσία της, αρχικά με πεντοχίλιαρα και διορισμούς, ακολουθώντας την πεπατημένη του 2007, με τον κ. Τζανακόπουλο κάθιδρο να κομπιάζει αγχωμένα μάλιστα μέχρι να ολοκληρώσει την ανακοίνωση των μέτρων.
Λίγο αργότερα, ο Πάνος Καμμένος, άλλαξε τακτική και πέρασε στην αντεπίθεση. Τσαμπουκαλεύτηκε έναν πολίτη στο Μάτι που έζησε τον εφιάλτη του πύρινου ολέθρου, που έχασε την περιουσία του, που πέρασε ώρες αγωνίας μέχρι να βρει τα παιδιά του, αλλά… αυθαδίασε μπρος στον υπουργό Πάνο Καμμένο, όταν τον ρώτησε γιατί τους εγκατέλειψαν μόνους… για να καούν ζωντανοί σαν τα ποντίκια.
Καμία συγνώμη, καμία παραίτηση.
Η ανευθυνότητα καταστροφής και ολέθρου ωστόσο δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από τα «έκτακτα βοηθήματα» προς τους απαρηγόρητους συγγενείς, μάνες, παιδιά, συζύγους, αδέλφια που έχασαν τον άνθρωπό τους με τον πιο φρικτό θάνατο.
Οι μαρτυρικές ώρες που πέρασαν, όλοι ξέρουμε ότι θα μετατραπούν σε μαρτυρικές ζωές, γιατί με την απώλεια του παιδιού σου… δεν μαθαίνεις να ζεις ποτέ. Δεν συνηθίζεις. Δεν σε γιατρεύει ο χρόνος.
Ο Γολγοθάς μένει για πάντα, όπως και τα δεκάδες αναπάντητα «γιατί» που τελικά, κανείς υπεύθυνος δεν θα καταφέρει να απαντήσει.
ΤΑ «ΓΙΑΤΙ» ΚΑΙΝΕ…
Γιατί δεν ήταν μεγαλύτερη δύναμη της Πυροσβεστικής; Γιατί δεν υπήρξε η πρόνοια να εκκενώσουν την περιοχή πιο νωρίς; Γνώριζαν για την ένταση των ανέμων; Γιατί έκλεισαν τη Λεωφόρο Μαραθώνος και τους «έστελναν» στην κόλαση; Γιατί δεν υπήρχε συντονισμός; Σχέδιο; Γιατί;
Τους τιμώρησαν μήπως, γιατί πήγαν και έχτισαν παράνομα; Ας τους τιμωρούσαν νωρίτερα. Με άλλον τρόπο.
Καμία ευθύνη, καμία παραίτηση.
«Τώρα έμαθαν» που λέει και ο Πάνος Καμμένος. Ας μην ανησυχεί ο υπουργός. Έμαθαν. Ας ελπίσουμε, όμως, να έμαθαν κάτι και οι υπεύθυνοι, οι «τιμωροί». Να έμαθαν λέξεις όπως «πρόληψη», «αποτροπή», «αντιμετώπιση». Δεν απαιτούμε να μάθουν λέξεις όπως «ευθύνη», «συγνώμη» και «καθήκον». Αυτές είναι μόνο για όσους έχουν φιλότιμο. Το φιλότιμο άλλωστε, είναι αυτό που έσωσε και 700 ανθρώπους από το Μάτι. Είναι οι ιδιώτες, οι ψαράδες, η αυτοθυσία των πυροσβεστών, των διασωστών, των εθελοντών. Το φιλότιμο αυτών και μόνο τους έσωσε.
Κράτος, τοπική αυτοδιοίκηση, κρατικές υπηρεσίες, κάτοικοι που καταπατούν, ψηφοφόροι που επιλέγουν δημάρχους με χρυσά μανικετόκουμπα, ικανοί μόνο για να διοργανώνουν πανηγύρια… -πού να πάει το μυαλό τους σε σχέδια διάσωσης, πυρκαγιές, πλημμύρες και κάτι τέτοια χαζά. Όλοι αυτοί έχουν την ευθύνη. Αλλά ποτέ δεν τη μοιράζονται. Συνήθως τη μοιράζουν. Κι εκεί τελειώνει.
Το πένθος γίνεται θλίψη. Η οδύνη γίνεται θυμός και η οργή, άρνηση. Τα ουρλιαχτά των ανθρώπων όμως «εκείνο το βράδυ» δεν πρέπει να επιτρέψουμε να γίνουν ποτέ σιωπή.
Αυτό θα ήταν μια πραγματικά ασύμμετρη…, αλλά κυρίως επικίνδυνη ανευθυνότητα από όλους μας.