Κώστας Λειβαδάς:  «Η ψήφος του μάγκα δεν είναι για τη μιζέρια»

«Οι «μάγκες» του σήμερα μπορεί να μην έχουν να πληρώσουν τα κοινόχρηστα αλλά θα πάνε να δουν μία συναυλία με το παιδί τους αν νιώσουν ότι είναι κάτι που θα τους αλλάξει τη ζωή» δηλώνει στο «Κ» ο τραγουδοποιός Κώστας Λειβαδάς. Ομολογουμένως μία συζήτηση μαζί του σου χαράσσει ένα διαφορετικό μονοπάτι θεώρησης των όσων βιώνουμε. Στις 10 και 17 Μαρτίου θα τον απολαύσουμε στην μουσική σκηνή «Σφίγγα».

στην Πέννυ Κροντηρά

Η μελαγχολία της εποχής είναι δημιουργική ή όχι;

Δεν έχουμε άλλο δρόμο στο τέλος της μέρας από το να είναι δημιουργική. Για εμένα ήταν μονόδρομος αυτά τα χρόνια, πήγε στην αρχή να με λυγίσει αλλά κατάλαβα μετά ότι δεν έχω άλλο περιθώριο. Φυσικά  μπορούμε  να κάνουμε μία μεγάλη παύση από όλα για να μπορέσουμε να βρούμε το δρόμο μας, την τροφοδοσία μας και το οξυγόνο μας πχ να γυρίσουμε στο χωριό μας, το εξοχικό ή να δημιουργήσουμε εδώ μέσα στην πόλη συνθήκες ησυχίας και απόσυρσης. Αυτό είναι μία πολύ έντιμη στάση, που θέλει κότσια. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει από το να συνεχίσεις να δημιουργείς ακόμα και αν πέσεις κάποιες φορές θα ξανασηκωθείς και θα προχωρήσεις.

Ποια τα αισθήματά σας για όσα βιώνει ο τόπος;

Είναι μία τραγωδία. Το δραματικό τοπίο αυτής της περιοχής έκρυβε μια τραγωδία πάντα μέσα του στην ιστορία. Ακόμα και από τα ένδοξα αρχαία χρόνια είναι πλασμένο από το μύθο του Σίσυφου. Το έχουμε στο dna και μέσα από τις ευλογίες και μέσα από τις κατάρες που έχουμε στα πολύ κακά στοιχεία σαν Έλληνες όπου κρατάμε το καλό μας μάτι στην σκοτεινιά και το καλό στον ήλιο. Εγώ παρακολουθώ αυτή τη τραγωδία σαράντα χρόνια από τεσσάρων χρονών λόγω του πατέρα μου, του θείου μου, των πολιτικών τους συζητήσεων. Έπειτα ακολούθησε η συνθήκη του Μάαστριχτ και το αν θα έπρεπε να μπούμε ή όχι, το Χρηματιστήριο, τα Βατοπέδια, οι Ολυμπιακοί αγώνες και μια διακομματική ελίτ εξουσίας παντού κ πάντα. Η απελπισία δεν μας έπιασε στον ύπνο εμάς, εννοώ κάποιους ανθρώπους που συνομιλώ, εμπιστεύομαι και είναι μακριά από την πολιτική. Αν δεις τον δίσκο «Κρατήσου από τη στάχτη» τα τραγούδια ήταν γραμμένα το 2007-8 και  ουσιαστικά αποχαιρετούσα την εποχή μας το 2009 και καλωσόριζα την αποκαθήλωση της εποχής των παχέων αγελάδων και της ασυδοσίας (σιγά μην τελείωνε έτσι απλά και γρήγορα…) άλλοι συνάδελφοι το ίδιο εντόπιζαν και από  πιο παλιά  φυσικά όπως ο Περίδης το 1994 και ο Σαββόπουλος σε όλη του την καλλιτεχνική ζωή. Αυτή η σχέση με τα κόμματα είναι τόσο εξαρτησιακή και ριζωμένη στον τόπο μας . Δεν ξέρουμε ποιες δυνάμεις και στοιχεία συνηγόρησαν για να φτάσουμε εδώ παρόλα αυτά έχω μία περίεργη αίσθηση ότι δεν έχουμε καταφέρει να συνεννοηθούμε σε πάρα πολλά πράγματα. Αύριο το πρωί αν μηδένιζε το χρέος πάλι θα το δημιουργούσαμε από την αρχή, με τις παθογένειες που υπάρχουν αυτή τη στιγμή.

Πολλοί καλλιτέχνες παίρνουν πολιτική θέση. Τι πιστεύετε για αυτή την κίνηση;

Όταν έχεις βασίσει όλο σου το έργο σε μια συνδήλωση ή κρατάς μια μόνιμη καρτέλα ότι προέρχομαι από αυτό το χώρο και αυτό εκφράζω, εκεί επαφίεται στην κρίση του κόσμου τι συνέπεια και συνέχεια κράτησες, αν έχει σημασία από πού πέρασες, αν μπορείς να το στηρίξεις και όταν θα αναθεωρήσεις θα κριθείς και μάλιστα πολύ σκληρά. Το δικό μου συμπέρασμα είναι ότι παγκόσμια ο κόσμος θέλει τους καλλιτέχνες αμετακίνητους στα πολιτικά και στον τρόπο ζωής τους σύμφωνα με το πως τους γνώρισε, έμαθε. Επίσης, στην Ελλάδα μπορείς να διυλίσεις τον κώνωπα για κάποιον ενώ για άλλον μόνο και μόνο επειδή μας κολακεύει να καταπιούμε πενήντα κάμηλους και αυτό είναι θλιβερό.

Μία ιστορία ενός τραγουδιού που ξεχωρίζετε;

Έχω γράψει 220 τραγούδια. Όλες οι ιστορίες κάτι σου διδάσκουν. Στη δική μου περιπέτεια υπάρχει ένα αμείλικτο φλερτ  πάντα με το τραγούδι αν θα πιάσω το τραγούδι στον ύπνο ή αν αυτό θα με  πιάσει, που είναι το πιο ευλογημένο και κυρίως αν θα κερδίσεις την ομορφιά της στιγμής. Αυτή θα φυλακίσεις μέσα στα λόγια σου. Δίδαγμα ήταν το «Σαν να μην πέρασε μια μέρα» που το έγραψα στη Μαβίλη μέσα σε δέκα λεπτά από όταν συνέβη το περιστατικό που περιγράφω. Είχα σε μια χαρτοπετσέτα τα λόγια όπου στις επόμενες τρεις μέρες σκεφτόμουν να την πετάξω. Το ότι εγώ εμπιστεύτηκα την τυχαιότητα της στιγμής και τα αντέγραψα με τον μεγεθυντικό φακό και τα κράτησα τρία χρόνια κάπου και τα σκεφτόμουν είναι πολύ μεγάλο δίδαγμα της ζωής μας ότι η παραμονή μας σε αυτή τη δουλειά βασίζεται στην εγρήγορση, την καλοτυχία και στο πόσο ανοιχτοί δέκτες είμαστε. «Η επιμονή σου» ήταν ένα δίδαγμα για μένα όταν για δέκα χρόνια ήταν στο μυαλό μου, στα σημειωματάρια μου και κάθε φορά που γνώριζα ένα ζευγάρι που είχε αντέξει στο χρόνο ή έναν άνθρωπο με χρόνιο πρόβλημα υγείας, ή ένα μετανάστη. Επιμονή είναι ακόμα και ο τρόπος που ξανανθίζει ο έρωτας όταν δεν το πιστεύουν και οι δύο σε ένα ζευγάρι. Κομμάτια από τους γονείς μου, από τις δικές μου σχέσεις ήρθαν κάποια στιγμή σαν νερό και γράφτηκε το τραγούδι. Το «Εγώ σ’ αγάπησα εδώ» είναι τα λόγια μιας γυναίκας που μου στάθηκε πολύ σε μία περίοδο της ζωής μου που ζούσα στα Χανιά και όταν έφευγα ήταν μία αποκάλυψή της αυτά τα λόγια της την τελευταία μέρα. Τελευταία αυτό συνέβη με το «Βρέχει στην Ίωνος Δραγούμη» ένα τραγούδι που είπα με την Μελίνα Ασλανίδου. Προσπαθώ να εμπιστεύομαι την ιστορία να μου αποκαλύψει αυτή πιο είναι το αληθινό θέμα και όχι από πριν να θέλω να πω εγώ σώνει και καλά πιο είναι το θέμα ότι δηλαδή πχ είναι ένα τραγούδι που μιλάει για τον έρωτα. Ευτυχής κατάληξη είναι να νιώθεις μετά από καιρό όσο πιο μαθητής γίνεται.

Ποια τα επαγγελματικά σας σχέδια;

Έκανα δύο καινούργια τραγούδια για τον Γιάννη Κότσιρα, είχαμε να συνεργαστούμε έντεκα χρόνια, το «Με ένα χτύπημα» και «τα καλοκαίρια μας» που κυκλοφόρησαν στο δίσκο «Ψεύτης Καιρός». Είμαστε εν αναμονή του δίσκου της Ελένης Τσαλιγοπούλου που έχουμε κάνει μαζί τα δύο singles «Των φίλων τα σπίτια» και το «Τράβα ρε μάγκα» και επιτέλους θα βγει τέλη Μαρτίου. Αυτή την περίοδο κάνουμε με την Ανδριάνα Μπάμπαλη συναυλίες, στις 3 Μαρτίου θα παίξουμε στο Λιθογραφείο στην Πάτρα. Θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες ο δίσκος με τα τραγούδια των «Υπνοβατών»  του πρώτου μου γκρουπ που τα έγραψα πριν είκοσι χρόνια με το πρώτο μου γκρουπ και είναι τόσο αθώα και ορμητικά και τώρα είμαστε ώριμοι να τα διαχειριστούμε. Ταυτόχρονα ετοιμάζω τον επόμενο δίσκο μου. Με το χοροθέατρο της Δαγίπολης που είναι μια πολύ σοβαρή ιστορία της καρδιάς μου και είναι το πιο δραστήριο και διάσημο χοροθέατρο ανθρώπων με κινητικά προβλήματα ξεκινάει ένας νέος κύκλων πραγμάτων. Είναι από τις πιο παραγωγικές και δραστήριες χρονιές που είχα παρόλο που η εποχή θέτει τα πάντα σε σμίκρυνση και απαξίωση και αναρωτιόμαστε που απευθυνόμαστε και τι μέρα μας ξημερώνει. Αν και το τραγούδι είναι θεραπεία και λύτρωση για εμάς και δεν μπορεί να πάθει τίποτα είναι στα χέρια του Θεού, των αστεριών, του αέρα, της καρδιάς.

Τι να περιμένουμε από τις εμφανίσεις σας στη μουσική σκηνή «Σφίγγα»;

Πολλά!!!! Θα είναι ένα πάρτι σαν αυτά που  κάνουμε στο σπίτι. Και με τον Ρένο Χαραλαμπίδη και με την Ανδριάνα Μπάμπαλη γνωριζόμαστε χρόνια. Και με την Ανδριάννα μεγαλώσαμε μαζί καλλιτεχνικά. Οι δύο μικρότερες της παρέας έχουν ένα πολύ ξεχωριστό αστέρι η Παυλίνα Βουλγαράκη γράφει τα τραγούδια της που μου αρέσουν πολύ και η Νικόλ Σαραβάκου με την φροντίδα της μητέρας της στιχουργού  Βίκυ Γεροθόδωρου και από τις παραστάσεις που από μικρή έχει συμμετάσχει έχει εμπειρίες και κάνει πολύ αξιοπρόσεχτες παραγωγές  και στο αγγλόφωνο  τραγούδι. Είναι ωραία που βρισκόμαστε τρεις πιο παλιοί άνθρωποι και έχουμε δυο καινούργιους καλεσμένους στο πάρτι να επικοινωνήσουμε με μια άλλη εποχή και ενέργεια. Θα είναι δύο ανοιξιάτικες γιορτές.

Θα μπορούσατε να μείνετε εκτός χώρου;

Να κάνω κάτι άλλο που να έχει σχέση με όσα αγαπώ βαθειά πχ όπως να οργανώνω μία βιβλιοθήκη σε ένα μέρος, ή ένα  μουσικό αρχείο . να ζω μία ζωή με τις αναμνήσεις μου και όταν θα έχω κάτι να πω να επιστρέφω πολύ άνετα. Να απέχω εντελώς με την έννοια να σταματήσω να γράφω δεν πρόκειται και  είναι πάρα πολύ αργά για εμένα. Με ένα πιάνο και  τη  φωνή μου  μπορώ να επικοινωνήσω με τον κόσμο ανά πάσα στιγμή. Δεν αντέχω τη μεγάλη πίεση και δεν θέλω να στεγνώσω από αυτούς τους ρυθμούς και τις απαιτήσεις για αυτό θα με δεις και ένα χρόνο να απέχω και δεν θα το καταλάβεις γιατί μπορεί να έγραψα δύο τραγούδια για άλλους και δύο βράδια εδώ και εκεί με μια κουβέντα είναι σαν να είμαι παρών.

Ποιοι οι μάγκες του σήμερα;

Αυτοί οι άνθρωποι που το λέει η καρδιά τους και έχω τη χαρά να έχω και πολλούς φίλους τέτοιους. Μπορεί να μην έχουν να πληρώσουν τα κοινόχρηστα αλλά θα πάνε να δουν μία συναυλία με το παιδί τους αν νιώσουν ότι είναι κάτι που θα τους αλλάξει τη ζωή. Δεν είναι δέσμιοι των υλικών αγαθών και των αμείλικτων εξωγενών συνθηκών και των βομβαρδισμών τους. Η ψήφος τους δεν είναι για τη μιζέρια, το θάνατο, τον αρνητισμό. Και ευτυχώς είναι πολλοί. Ζω από το οξυγόνο του ονείρου και μου το δίδαξαν άνθρωποι του μόχθου που ότι και να γινόταν θα πήγαιναν μια δυο ώρες το μεσημέρι για ύπνο και θα έλεγαν δυο σταράτες κουβέντες με φίλους τους ώστε να αποσυμπιεστούν.

Τι σας έχει προσφέρει η πορεία σας από εμπειρίες;

Η οικογένεια μου και η μουσική είναι αυτά που με έχουν κάνει αυτά που είμαι. Οι δύο πιο βασικές έννοιες στη ζωή μας είναι η διαχείριση και η οριοθεσία βέβαια που προϋποθέτει το αδιατάραχτο  σύμπαν της μουσικής, η γαλήνη και η ασφάλεια που προσφέρει, το πόθησαν και το  διάλεξαν τα πιο πολλά ελλειμματικά σε αγάπη παιδιά.  Είχα μια άγρια και άμυαλη νεότητα και πλέον επιβραβεύω τον εαυτό του και τον αγαπώ, κλείνοντας πάρα πολλούς μετεφηβικούς ανεξόφλητους λογαριασμούς που είχαν στοιχειώσει κάποια πράγματα.