Ένας αιώνας Λας Βέγκας, η πρωτεύουσα του τζόγου και… ο παράδεισος της αμαρτίας!

 

Ήταν 15 Μαΐου του 1905 όταν στην έρημο της Νεβάδα στην περιοχή του Λας Βέγκας εγκαταστάθηκαν οι πρώτοι κάτοικοι. Επρόκειτο για υπαλλήλους των σιδηροδρομικών εταιρειών που ανεφοδίαζαν τους συρμούς, οι οποίοι γι’ αυτό το λόγο περνούσαν από εκεί.

Έξι χρόνια αργότερα, στις 16 Μαρτίου 1911 αναγνωρίζεται και  επισήμως ως πόλη με αρχικό πληθυσμό 800 κατοίκους. Η πόλη φυτοζωούσε έως το 1930, όταν με απόφαση της αμερικανικής κυβέρνησης εγκρίθηκε η κατασκευή του γιγαντιαίου φράγματος Μπάουλντερ (σήμερα Χούβερ) στον ποταμό Κολοράντο. Χιλιάδες Αμερικανοί συνέρρευσαν στο Λας Βέγκας για να διεκδικήσουν τις 5.000 θέσεις εργασίας στην κατασκευή του φράγματος. Η πόλη άλλαξε όψη από τη μία μέρα στην άλλη. Ο παράνομος τζόγος άρχιζε να ανθίζει και η ποτοαπαγόρευση καταργήθηκε στην πράξη.

Άλλωστε ό,τι συμβαίνει στο Βέγκας μένει στο Βέγκας, όπως λένε χαρακτηριστικά για τα κλειστά στόματα και την απόλυτη εχεμύθεια που σπεύδει να παρέχει η Πόλη της Αμαρτίας σε όσους καταφτάνουν εκεί αναζητώντας χαλαρά ήθη και υποσχέσεις εύκολου πλουτισμού.

Το Λας Βέγκας μαγνητίζει σήμερα εκατομμύρια τουρίστες από κάθε γωνιά της οικουμένης, οι οποίοι αφήνουν τρισεκατομμύρια δολάρια στα ταμεία της Νεβάδα και τις τσέπες των κατοίκων.

Καθόλου άσχημα δηλαδή για μια πόλη με ιστορία μόλις έναν αιώνα .

Το Λας Βέγκας αγκάλιασε από τις πρώτες στιγμές τις παροιμιώδεις ασυδοσίες της Άγριας Δύσης, λάτρεψε τη χαρτοπαιξία και την πορνεία και μετατράπηκε στο ιδανικό σπίτι του οργανωμένου εγκλήματος. Τα καζίνα φτιάχτηκαν με μαύρο χρήμα για να ξεπλένουν μαύρο χρήμα λοιπόν και οι τουρίστες μπήκαν στο χορό από σπόντα, προσπαθώντας να καρπωθούν όσα είχε να προσφέρει η Πόλη της Αμαρτίας: φτηνή διαμονή και την υπόσχεση ότι κάθε φαντασίωση θα βρει την ιδανική ικανοποίησή της.

Με την πάροδο του χρόνου, το Λας Βέγκας έκανε πολλά βήματα για να «απεξαρτηθεί» από τον τζόγο. Στις μέρες μας λανσάρεται ως κατά βάση τουριστικός προορισμός και ο τζίρος από τα καζίνα αντιπροσωπεύει μόλις το 20% των εσόδων της πόλης. Ο συνεδριακός τουρισμός είναι μια νέα χρυσοφόρα πηγή, έχοντας ξεπεράσει σε τζίρο τα καζίνα, ενώ οι αρχές, με γενναία οικονομικά κίνητρα που φθάνουν μέχρι την πλήρη φορολογική απαλλαγή, ευνοούν την εγκατάσταση επιχειρήσεων νέων τεχνολογιών και τραπεζών. Σταθερή αξία για το Λας Βέγκας παραμένει η ανθούσα βιομηχανία γάμων, με πάνω από 300 ημερησίως. Γίνονται σχεδόν αυτόματα, με χαμηλό κόστος (35$) και χωρίς πολλές διατυπώσεις. Αντίθετα, το διαζύγιο κοστίζει ακριβότερα (430$).

 

 

 

Προϊστορία και πρώτα σπίτια

 

Ίχνη ανθρώπινης παρουσίας υπάρχουν στη Νεβάδα εδώ και τουλάχιστον 10.000 χρόνια και παρά το αφιλόξενο του περιβάλλοντός της, εκεί ζούσαν φυλές Ινδιάνων ήδη από το 700 μ.Χ. Όλα έμελλε να αλλάξουν μόλις θα πατούσε στη νότια αυτή πινέζα της Νεβάδα το πόδι του Ευρωπαίου. Ένας Ισπανός ανιχνευτής, κάποιος Ραφαέλ Ριβέρα, εξερεύνησε την -μεξικανικής ιδιοκτησίας ακόμα- περιοχή στα χρόνια που εμείς εδώ στην Ελλάδα παλεύαμε για την ελευθερία μας: ήταν το 1821 όταν ο εξερευνητής ανέλαβε για λογαριασμό του Μεξικανού μεγαλεμπόρου Αντόνιο Αρμίγο το έργο να εγκαθιδρύσει εμπορικό δρόμο μεταξύ Καλιφόρνια και Νέου Μεξικού.

 

Αντικρίζοντας ο Ριβέρα την καταπράσινη κοιλάδα με τις πηγές καταμεσής της ερήμου, την ονόμασε χωρίς μεγάλη περίσκεψη «Λας Βέγκας», «Τα Λιβάδια» δηλαδή, εντυπωσιασμένος καθώς ήταν από το νερό που έρρεε άφθονο και έδινε στην έρημο ένα αναπάντεχο πράσινο χρώμα. Πλέον τα καραβάνια για Λος Άντζελες θα έκαναν την παράκαμψη ώστε να βρεθούν στη μικρή αυτή όαση της Μοχάβε και να ανεφοδιαστούν για το υπόλοιπο του ταξιδιού τους.

Ο πόλεμος με το Μεξικό έγινε το 1848 και το Λας Βέγκας πέρασε σε αμερικανικά χέρια, αν και τίποτα το ουσιαστικό δεν άλλαξε για τους λιγοστούς κατοίκους. Μέχρι το 1855 τουλάχιστον, όταν ο θρησκευτικός ηγέτης των μορμόνων, Brigham Young, στέλνει εκεί καμιά 30αριά ιεραπόστολους για να αποικήσουν την περιοχή.

Τα χρόνια περνάνε αδιάφορα και οι αρχές του νέου αιώνα θα βρουν το Βέγκας σε νέο και αρκούντως αναπάντεχο ρόλο: τώρα είναι γνωστό ως το μέρος που συρρέουν τα δυστυχισμένα ζευγάρια για να πάρουν εύκολα διαζύγιο! Το Βέγκας υιοθετεί ταυτοχρόνως και το άλλο ξακουστό χαρακτηριστικό του, τον ακόμα γρηγορότερο γάμο, φτιάχνοντας έτσι ένα πακέτο που πολλοί θα βρουν ακαταμάχητο.

 

Σημείο καμπής για τη γέννηση του Βέγκας ήταν το 1905, όταν ο σιδηρόδρομος κατέφτασε στο πράσινο λιβάδι της Μοχάβε, συνδέοντας το παλιό οχυρό τόσο με τον Ειρηνικό όσο και το εκτεταμένο σιδηροδρομικό δίκτυο της Γιούτα.

 

 

Η Μαφία και η Χρυσή Εποχή

 

Παρά την απαγόρευση του τζόγου μεταξύ 1910-1930, η οικονομία του Βέγκας ανθούσε Οι μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις των σιδηροδρομικών την άφησαν σχεδόν έρημη το 1922, αν και σύντομα θα ξανάπαιρνε τα πάνω της από το τεράστιο κατασκευαστικό έργο της περιοχής.

Το ημερολόγιο έγραφε 3 Ιουλίου 1930 όταν ο πρόεδρος Χούβερ υπέγραψε το νομοσχέδιο για την κατασκευή του θεόρατου φράγματος που θα έπαιρνε τελικά το όνομά του. Το Φράγμα Χούβερ ξεκίνησε τις εργασίες του το 1931 φέρνοντας στο Βέγκας χιλιάδες κυριολεκτικά εργάτες, αυξάνοντας τον πληθυσμό από 5.000 σε 25.000 ανθρώπους μέσα σε μια μέρα!

 

Ο αντρικός πληθυσμός που συνέρρευσε μετέτρεψε φυσικά το Βέγκας σε ενήλικο παιδότοπο, αλλάζοντας άρδην τα χρονικά της μικρής όασης. Οι ντόπιοι επιχειρηματίες, οι μορμόνοι αλλά και τα μεγαλοαφεντικά της Μαφίας μυρίστηκαν την ευκαιρία και άρχισαν να αναπτύσσουν καζίνα και στριπτιζάδικα για τις στρατιές των καλοπληρωμένων εργατών του φράγματος, που ήταν εκεί εργένηδες και διψασμένοι για διασκέδαση.

Η Fremont Street γέμισε από κακόφημα χαμαιτυπεία αλλά και σχετικά πολυτελή καζίνα, τα οποία από το 1936 που ολοκληρώθηκε το Φράγμα Χούβερ τίγκαραν με χιλιάδες λαμπιόνια και πινακίδες που αναβόσβηναν, καθώς το υδροηλεκτρικό εργοστάσιο του φράγματος τροφοδοτούσε τώρα την πόλη με φτηνό και άφθονο ρεύμα.

Ο τζόγος του Λος Βέγκας είναι ήδη γνωστός στην Καλιφόρνια και η Νεβάδα έχει βάλει για τα καλά σκοπό να μετατρέψει τη μικρή καζινούπολη σε πρωτεύουσα του αμερικανικού τζόγου. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση απαντά, φτιάχνοντας έναν οικισμό για τους εργάτες του φράγματος, απαγορεύοντάς τους ταυτοχρόνως να εμφανίζονται στο κακόφημο Βέγκας! Αυτό ήταν, ένα παράνομο δίκτυο μεταφοράς λευκής σαρκός και αλκοόλ στήθηκε, προσελκύοντας κι άλλους μαφιόζους.

 

Μετά την ολοκλήρωση του φράγματος Χούβερ, όταν οι εργάτες εγκατέλειψαν τη Νεβάδα, οι πολιτειακές αρχές πίστεψαν ότι αυτό θα ήταν το τέλος της καζινούπολης. Δεν υπολόγισαν όμως τον τουρισμό! Γιατί το φράγμα μετατράπηκε σε απίστευτο πόλο έλξης, κάνοντας το Βέγκας να αναθαρρήσει.

 

Το 1941, την ώρα που ολοκληρώνεται ο μεγάλος διαπολιτειακός αυτοκινητόδρομος 91, η αμερικανική κυβέρνηση στήνει τη νέα στρατιωτική σχολή της στο Λας Βέγκας. Οι επιτελείς του στρατού δεν χάρηκαν βέβαια που οι νεοσύλλεκτοι φαντάροι θα όργωναν μια πόλη στην οποία η πορνεία και ο τζόγος ήταν νόμιμα, γι’ αυτό και το 1942 ανάγκασαν την πολιτεία της Νεβάδα να θέσει εκτός νόμου την πορνεία.

 

Η Κόζα Νόστρα δεν θα μπορούσε να μείνει μακριά από την αναπτυσσόμενη οικονομία του Βέγκας, επιδιώκοντας να βάλει γερό χέρι εδώ και χρόνια, και το 1946 θα τα καταφέρει επιτέλους: αυτή τη χρονιά ο γκάγκστερ Μπάγκσι Σίγκελ, με τα ναρκωδόλαρα του εβραίου «νονού» της Ανατολικής Ακτής, Μέγιερ Λάνσκι, ανοίγει τις πύλες του «Φλαμίνγκο», προσφέροντας το πρώτο πραγματικό υπερθέαμα του Βέγκας.

 

Στη δεκαετία του 1950 και του 1960 οι μεγαλοκακοποιοί ανέλαβαν δράση, ανοίγοντας σειρά πολυτελών καζίνα (όπως τα Sahara, Sands, New Frontier, Riviera, Tropicana κ.ά.), τα οποία δεν ξέπλεναν φυσικά μόνο τα παράνομα δολάρια της Μαφίας, αλλά και το μαύρο χρήμα αξιοσέβαστων επιχειρηματιών και επενδυτών της Γουόλ Στριτ.

Το Βέγκας όπως το ξέρουμε σήμερα είχε γεννηθεί και τίποτα δεν θα μπορούσε τώρα να ανακόψει τη δυναμική του. Οι τουρίστες που όργωναν νυχθημερόν το Βέγκας γεμίζοντας τα χαρτοπαικτικά τραπέζια και τους κουλοχέρηδες άγγιξαν ρεκόρ επισκεψιμότητας το 1954, όταν οι απανωτές εμφανίσεις των μεγάλων αστεριών της εποχής (Έλβις Πρίσλεϊ, Φρανκ Σινάτρα, Ντιν Μάρτιν, Λιμπεράτσε κ.λπ.) εξασφάλισαν 8 εκατομμύρια τουρίστες!

 

Κι έτσι εκεί που άλλοτε ήταν οι εργάτες αυτοί που υποστήριζαν τη «ροζ» ψυχαγωγία και τον τζόγο, τώρα ήταν οι στρατιώτες και οι εργένηδες τουρίστες αυτοί που τροφοδοτούσαν με δολάρια το αδηφάγο δίκτυο των καζίνων, των κόκκινων φαναριών και κάθε άλλης νόμιμης και παράνομης δραστηριότητας.

Οι στρατιωτικές βάσεις του Β’ Παγκοσμίου έδωσαν τελικά τη θέση τους στο πεδίο πυρηνικών δοκιμών της Νεβάδα, στο οποίο από το 1951 ως το 1963 πυροδοτήθηκαν περισσότερες από 100 ατομικές βόμβες!

 

Η πόλη εκμεταλλεύτηκε και με το παραπάνω τον λεγόμενο «πυρηνικό τουρισμό», παρέχοντας απλόχερα θέα στα ατομικά «μανιτάρια» από τα καζίνα-ξενοδοχεία του Strip και συνδυάζοντάς τα με τουριστικά πακέτα και αναλόγου έμπνευσης «ραδιενεργά» κοκτέιλ.

 

Το σύγχρονο πρόσωπο της καζινούπολης

 

Η ιστορία του Βέγκας ήταν πάντα στενά συνδεδεμένη με τα χρονικά της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Όπως έχει ειπωθεί, σε καμιά άλλη πόλη η ιστορία δεν γράφτηκε σε τέτοιον βαθμό από μεμονωμένα άτομα. Και για το σύγχρονο πρόσωπο της καζινούπολης κανείς δεν έκανε περισσότερα από τον Χάουαρντ Χιουζ!

Ήταν ανήμερα των Ευχαριστιών του 1966 όταν ο εκκεντρικός κροίσος κλείστηκε στη σουίτα του καζίνου «Desert Inn» για να μην ξαναβγεί για έναν και πλέον μήνα από το πολυτελές δωμάτιό του. Όταν λοιπόν ο διευθυντής τού ζήτησε να αφήσει τη σουίτα, ο ζάμπλουτος Χιουζ αγόρασε όλο το καζίνο! Δεν έμεινε φυσικά εκεί και σύντομα είχε στα χέρια του κι άλλα καζίνα και ξενοδοχεία (συνολικής αξίας 300 εκατ. δολαρίων!), γεννώντας έτσι μέσα σε λίγους μήνες τη νέα εποχή του Βέγκας, όταν τα μαφιόζικα συμφέροντα πέρασαν δηλαδή στα χέρια επιχειρηματικών ομίλων.

 

Ο νέος ισχυρός άντρας του Βέγκας πήρε ηθελημένα στην κατοχή του τις δραστηριότητες της Κόζα Νόστρα, αποτελώντας τον κινητήριο μοχλό πίσω από τη μετατροπή του Βέγκας από άντρο του Φαρ Ουέστ σε κοσμοπολίτικη μητρόπολη ενήλικης ψυχαγωγίας. Ένα ακόμα στοιχείο έλειπε από το Λας Βέγκας για να πάρει την ολότελα σημερινή μορφή του: τα μέγκα-καζίνα.

Ήταν το 1989 όταν ο εδώ και δεκαετίες κατασκευαστής καζίνων Steve Wynn άνοιξε τις πύλες του «Mirage», του πρώτου τεράστιου resort του Βέγκας. Τα υπόλοιπα είναι λίγο πολύ γνωστά, καθώς το Λας Βέγκας απέκτησε την εικόνα με την οποία είναι τώρα παγκοσμίως γνωστό.

 

 

ΑΠΟΒΑΣΗ ΤΟΥΡΙΣΤΩΝ

 

Σήμερα, παρά την παγκόσμια ύφεση και την οικονομική δυσπραγία, το Βέγκας συνεχίζει να μετρά κάπου 40 εκατ. τουρίστες τον χρόνο, κάνοντας τον τζόγο και τις «ροζ» υπηρεσίες τον μεγαλύτερο εργοδότη μιας μεγαλούπολης που αρέσκεται να αυτοαποκαλείται Πόλη της Αμαρτίας…

Το Λας Βέγκας σε αριθμούς

• Κάτοικοι: 600.000
• Κάτοικοι ευρύτερης περιοχής: 900.000
• Καζίνα: 1.701
• Κουλοχέρηδες: 197.144
• Μέσος όρος ημερήσιας παραμονής στο καζίνο: 3,9 ώρες
• Παίζει στο καζίνο: το 87% των επισκεπτών
• Μέσος όρος δαπάνης σε καζίνο κατ’ άτομο: 480$
• Επισκέπτες σε ετήσια βάση: 39.000.000
• Ετήσια ακαθάριστα έσοδα: 32.8 δισ. δολάρια (2003)
• Ετήσιος τζίρος από τζόγο: 6.1 δισ. δολάρια
• Ετήσιος τζίρος από συνεδριακό τουρισμό: 6.5 δισ. δολάρια
• Γήπεδα Γκολφ: 37