Αθηναϊκή Κομπανία: Ρεμπέτης γεννιέσαι, δεν γίνεσαι

«Οι ρεμπέτες των περασμένων δεκαετιών ήταν όπως και τα τραγούδια τους, αυθεντικοί.» εξηγούν στο «Κ» τα μέλη της Αθηναϊκής Κομπανίας. Έχοντας σαράντα χρόνια μουσικής πορείας και καλλιτεχνικής εμπειρίας στο χώρο, όντας από τους σύγχρονους εκπροσώπους της λαϊκής και ρεμπέτικης μουσικής συνεχίζουν να προβάλλουν το γνήσιο λαϊκό τραγούδι και να το ενδυναμώνουν κάνοντας το γνωστό στις νεότερες γενιές, σεβόμενοι τους καλλιτέχνες που το δημιούργησαν και τον κόσμο που το ξεχώρισε και συνεχίζει να το αγαπά.

Στην Πέννυ Κροντηρά

Τι σημαίνουν, εκφράζουν για εσάς οι όροι λαϊκό και ρεμπέτικο;

Ωραία ερώτηση. Το ρεμπέτικο εκφράζει σήμερα; Τι απάντηση να δώσεις που από τη στιγμή που γεννήθηκε, κυρίως στο περιθώριο των αστικών κέντρων και παρότι μέχρι σήμερα έχουν περάσει σχεδόν 100 χρόνια ακούγεται, τραγουδιέται και χορεύεται ακόμη. Είναι δυνατόν να μην είναι αποδεκτό; Το ρεμπέτικο γίνεται πλατιά αποδεκτό, τραγουδιέται από όλο τον κόσμο, τραγουδιέται από το λαό, γίνεται και λαϊκό τραγούδι. Το λαϊκό τραγούδι μας έχει συμπαρασταθεί στο μόχθο για μεροκάματο, στη φτώχεια, στην αγάπη, στον έρωτα, στην προδοσία, στις καλές στιγμές, στο γλέντι, στη χαρά, στο γάμο, στον αρραβώνα. Σε όλες τις στιγμές που εκφράζεται κανείς προσωπικά, κάπου δεν συναντά τον εαυτό του μέσα σε ένα λαϊκό τραγούδι, δεν νομίζει πως είναι ο ήρωας, ότι για αυτόν γράφτηκε; Το λαϊκό μας τραγούδι είναι ο καθρέπτης μας, είναι δυνατό κομμάτι του πολιτισμού και της παράδοσης μας.

Εδώ και τέσσερις δεκαετίες η Αθηναϊκή Κομπανία παραμένει ισχυρή και αγαπητή από το κοινό. Που αποδίδετε αυτή την πορεία;

Μεγαλώσαμε σε γειτονιές που μοσχομύριζαν οι ασβεστωμένες μάντρες και τα λουλούδια, που η νοικοκυροσύνη και η αρχοντιά της ψυχής έκανε τη φτώχεια να φαίνεται μικρή. Ακούγονταν τα τραγούδια του Μάρκου, του Τσιτσάνη, του Παπαϊωάννου, η φωνή του Στέλιου, του Γρήγορη, της Γιώτας Λύδια, της Καίτης Γκρέυ, του Πάνου Γαβαλά, της Πόλυς Πάνου σαν σε λειτουργία και γέμιζαν τον αέρα, συντροφεύοντας τους δικούς μας ανθρώπους, τους γείτονες, τους απέναντι, στη χαρά και τον πόνο, και τους έδιναν την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Αυτά τα τραγούδια τα αγαπήσαμε και για αυτό τα παίζουμε και τα τραγουδάμε με σεβασμό. Δεν είμαστε «δήθεν» και ο κόσμος αυτό το καταλαβαίνει και μας αγαπάει.

Ποιος ο ρόλος του κάθε μέλους σας;

Ο Δημήτρης Χατζηδιάκος είναι στο τραγούδι και το μπουζούκι έχοντας γράψει τα τραγούδια της Αθηναϊκής Κομπανίας. Ο Νίκος Δούκας παίζει κιθάρα, η Ελένη Φειδάκη τραγουδά και ο Γιώργος Νικολέρης παίζει μπουζούκι και τραγουδά.

Ποια τα επαγγελματικά σας σχέδια;

Μέχρι προσφάτως παίζαμε σε έναν πολύ ωραίο λαϊκό χώρο την «Αστροφεγγιά» στην Πατησίων, στον Άγιο Λουκά. Έχουμε να δώσουμε μια συναυλία στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στο Ισραήλ. Μετά θα αρχίσουμε τις καλοκαιρινές λαϊκές παραστάσεις σε όλη την Ελλάδα, για τα 40 χρόνια της Αθηναϊκής Κομπανίας.

Πως βλέπετε το ελληνικό τραγούδι;

Το ελληνικό τραγούδι θα αντέξει την πίεση που δέχεται και θα βγει πιο δυνατό, γιατί έχει δυνατό λόγο και ήχο.

Ποιο το πιο σημαντικό σημείο στην πορεία σας;

Άλλοι στην ομάδα λένε πως ήταν ο δίσκος «Αγαπημένε Θείε Τάκη» με καινούρια τραγούδια του Δημήτρη Χατζηδιάκου που ανέτρεψε τα μουσικά δρώμενα στην εποχή του και άλλοι ότι ήταν η τηλεοπτική σειρά του Φώτη Μεσθεναίου «Το Μινόρε Της Αυγής».

Ποιο το μέλλον του ρεμπέτικου τραγουδιού;

Το ρεμπέτικο έχει γίνει πια παράδοση και η παράδοση θα υπάρχει για πάντα. Για αυτό θα υπάρχει πάντα και το ρεμπέτικο τραγούδι.

Πόσο δύσκολο είναι να κρατηθεί μία μουσική παρέα φίλων αλλά και συναδέλφων επίσης;

Εδώ για ένα ζευγάρι είναι δύσκολο να συνυπάρξει, πόσο μάλλον όταν είναι μια μουσική ομάδα, μια μουσική παρέα, που έχει ο καθένας τη γνώμη του για τον ίδιο στόχο. Βέβαια αυτό είναι που φέρνει και το καλό αποτέλεσμα.

Πιστέψατε ποτέ ότι ήρθε η διάλυση της Αθηναϊκής Κομπανίας;

Είμαστε κομμάτι της κοινωνίας. Η κρίση μάς έχει φέρει σε πολύ δύσκολες στιγμές. Το παλέψαμε όμως και μέχρι στιγμής έχουμε καταφέρει να συμπορευόμαστε.

Ποιο τραγούδι σας είναι αυτό που ξεχωρίζετε;

Είναι πολλά τα τραγούδια που έχουν ξεχωρίσει. Εμείς όμως θα αναφερθούμε σε δυο, σε ένα παλιό και σε ένα δικό μας, σε μια επανεκτέλεση και σε ένα καινούριο τραγούδι και διαλέξτε εσείς ποιο από τα δυο σας αρέσει. Το ένα είναι το «Αργά Αργά» το «Κουρασμένο βήμα σου» δηλαδή, των Κώστα Βίρβου και Μπάμπη Μπακάλη και το άλλο «Η ζωή μας τελειώνει καφενείο και ταβέρνα» του Δημήτρη Χατζηδιάκου.

Πως ήταν οι ρεμπέτες των περασμένων δεκαετιών που αναφέρετε στα τραγούδια;

Αυτοί οι άνθρωποι που πολλούς από αυτούς τους γνωρίσαμε, ήταν όπως και τα τραγούδια τους, αυθεντικοί.

Πείτε μας ένα περιστατικό που σας συνέβη στην σκηνή;

Παίζαμε στα «Εννέα Όγδοα» στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας ένα βράδυ και το μαγαζί ήταν γεμάτο κόσμο όταν έπεσε το ρεύμα στην περιοχή. Πήραμε τις καρέκλες και κάτσαμε μαζί με τον κόσμο και έγινε μια μαγική βραδιά. Το τι τραγούδια και πόσα ακούστηκαν εκείνο το βράδυ… Δεν ξεχνιέται ποτέ αυτό.

Νέα παιδιά αγαπούν τη ρεμπέτικη μουσική;

Ναι, τα νέα παιδιά το αγαπούν το ρεμπέτικο και το λαϊκό τραγούδι. Όλοι οι χώροι που παίζονται ρεμπέτικα και λαϊκά είναι γεμάτοι νέα παιδιά. Και στην «Αστροφεγγιά» που παίζαμε εμείς ερχόντουσαν νέα παιδιά και μας ζητούσαν μάλιστα να ακούσουν σημαντικά ρεμπέτικα τραγούδια.

Αν γυρνούσατε το χρόνο στο ξεκίνημα της καριέρας σας θα περιμένατε αυτή την εξέλιξη;

Αν γυρίζαμε το χρόνο πίσω εμείς πάλι θα παίζαμε, πάλι θα αγαπάγαμε, πάλι θα γουστάραμε αυτά τα τραγούδια, για αυτό είμαστε σίγουροι. Πάλι θα γράφαμε τα δικά μας τραγούδια, αλλά δεν θα μπορούσαμε να προβλέψουμε την εξέλιξη που πήραν τα πράγματα, αυτές τις μεγάλες συνεργασίες με το Γιώργο Μητσάκη, τη Χαρούλα Αλέξιου, το Γιώργο Σαρρή, την Ελένη Βιτάλη, τον Γιάννη Πουλόπουλο, το Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τη συναυλία στη Θεσσαλονίκη, τις συναυλίες του Λυκαβηττού, τη συναυλία στο Ολυμπιακό Στάδιο, τα μαγαζιά τα αμέτρητα που παίξαμε και τραγουδήσαμε και γλεντήσαμε μαζί με τον κόσμο. Αυτά τα πράγματα δεν προβλέπονται. Απλά υπάρχει λόγος που γίνονται.

Ρεμπέτης γεννιέσαι;

Ρεμπέτης γεννιέσαι. Ρεμπέτης δεν γίνεσαι, δεν είναι κάτι που σπουδάζεις, ή το έχεις ή δεν το έχεις.