Τα συνθήματα «ποια Αmstel;», «ποια Στικούδη;» έχουν ήδη γίνει μέρος της καθημερινής επικοινωνίας των Ελλήνων, γεγονός που δείχνει πόσο επιτυχημένη ήταν η επινόησή τους στην πιο πρόσφατη σειρά διαφημίσεων της γνωστής μπίρας. Τα σλόγκαν «έγραψαν», εντυπώθηκαν στη συλλογική μνήμη και εντέλει έγιναν viral, όπως θα λέγαμε στη διαδικτυακή διάλεκτο, αν και εκτός Ιντερνετ. Το ίδιο ισχύει και για τους δύο πρωταγωνιστές των σποτ, τον Λευτέρη Παπανικολάου-Γκιωνάκη και τον νικητή των φετινών βραβείων Χορν, Αργύρη Πανταζάρα, δύο νέους ηθοποιούς που ανήκουν κατεξοχήν στο σήμερα και το τώρα, οι οποίοι, όπως αποδείχθηκε από την άμεση δημοτικότητα που απέκτησαν, ήταν οι ιδανικοί για να ενσαρκώσουν τους ρόλους των επίδοξων εφευρετών.
«Η σειρά με τα διαφημιστικά της Amstel ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να μας συμβεί με την έναρξη της φετινής σεζόν», δηλώνουν οι δύο καλλιτέχνες, σημειώνοντας ότι «πρόκειται για έξυπνο σενάριο, με καλογυρισμένα πλάνα και πολύωρη δουλειά σε διάφορα μέρη της Αθήνας».
Ο Λευτέρης Παπανικολάου-Γκιωνάκης, γιος της Πολύνας και εγγονός του Γιάννη Γκιωνάκη, δεν μπορούσε παρά να ακολουθήσει την οικογενειακή παράδοση στην τέχνη της υποκριτικής.
Σκηνές από το νέο διαφημιστικό σποτ γνωστής μπίρας, με σλόγκαν που «έγραψαν» κι έγιναν viral στο Διαδίκτυο
Ωστόσο, η δική του ιδιαίτερη κλίση τον ώθησε προς τη σκηνοθεσία: «Μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου όλη την ημέρα μιλούσαν για έργα, σκηνοθεσία και τέχνη. Μέναμε στην ίδια πολυκατοικία με τον παππού και οι επιρροές ήταν πολύ δυνατές. Οταν πήγαινα στο Γυμνάσιο θέλησα να ακολουθήσω τον οικογενειακό δρόμο και να γίνω καλλιτέχνης, έχοντας προβληματισμό μέχρι την τελευταία στιγμή για το αν τελικά επιθυμώ να πάρω το χρίσμα του ηθοποιού ή του σκηνοθέτη. Οταν αποφάσισα ότι η σκηνοθεσία μού πάει καλύτερα, νομίζω ότι εκείνος που στενοχωρήθηκε περισσότερο ήταν ο παππούς μου, ο οποίος ήθελε και η τρίτη γενιά να ακολουθήσει τα χνάρια του», αποκαλύπτει ο Λευτέρης Παπανικολάου-Γκιωνάκης. Θυμάται επίσης τα παιδικά του χρόνια, καθώς γι’ αυτόν «υπήρχαν παραστάσεις στις οποίες πήγαινα σχεδόν καθημερινά στο θέατρο, αφού η μητέρα μου και ο παππούς μου έπαιζαν μαζί. Γνώριζα τόσο καλά το έργο ώστε αν έλειπε κάποιος από το καστ και με έβαζες, θα μπορούσα να παίξω κανονικά τον ρόλο του. Θυμάμαι να τριγυρνώ με τις ώρες στα καμαρίνια, να μιλώ με τους ηθοποιούς και να παρακολουθώ τις αντιδράσεις του κοινού σε όσα διαδραματίζονταν επί σκηνής».
Ωστόσο είναι πολλοί εκείνοι που τον ρωτούν αν του φαινόταν περίεργο το επάγγελμα το οποίο ασκούσε η οικογένειά του σε σχέση με αυτό τον συμμαθητών του, για να εισπράξουν την αποστομωτική απάντηση: «Κάθε άλλο! Ημουν τόσο συνυφασμένος με αυτό ώστε κάθε άλλη δουλειά να μου ακούγεται βαρετή και συνηθισμένη».
Ο Γιάννης Γκιωνάκης ήταν αστείος , εκδηλωτικός και ιδιαίτερα τρυφερός στο σπίτι. «Αυτό που βλέπετε στις ταινίες, αυτό ήταν. Ενας άνθρωπος με πηγαίο χιούμορ, έξω καρδιά, γνήσιος διασκεδαστής. Ως άνθρωπος, ήταν ιδιαίτερα στοργικός. Ιδιαίτερα με εμένα που ήμουν και το εγγόνι του».
 |
Λευτέρης Παπανικολάου-Γκιωνάκης |
| «Αυτό που βλέπετε στις ταινίες, αυτό ήταν ο Γκιωνάκης. Ενας άνθρωπος με πηγαίο χιούμορ, έξω καρδιά, γνήσιος διασκεδαστής. Ως άνθρωπος, ήταν ιδιαίτερα στοργικός. Ιδιαίτερα με εμένα που ήμουν και το εγγόνι του. Οταν αποφάσισα ότι η σκηνοθεσία μού πάει καλύτερα, νομίζω πως εκείνος που στεναχωρήθηκε περισσότερο ήταν ο παππούς μου, ο οποίος ήθελε και η τρίτη γενιά να ακολουθήσει τα χνάρια του» |
Τελειώνοντας το σχολείο ο Λευτέρης Παπανικολάου-Γκιωνάκης πηγαίνει στη Σχολή Σταυράκου για να σπουδάσει Σκηνοθεσία. Αντίδραση από την οικογένειά του δεν υπήρξε. Ισα-ίσα που το μήλο για ακόμη μια φορά θα έπεφτε κάτω από τη μηλιά. Εκείνος που χάρηκε περισσότερο ήταν ο πατέρας του, καθότι ο Λευτέρης θα ακολουθούσε τον ίδιο επαγγελματικό δρόμο με εκείνον.
Σχεδόν την ίδια εποχή σκέφτεται ότι οι σπουδές υποκριτικής θα του χαρίσουν μια καλύτερη σκηνοθετική ματιά και φοιτά παράλληλα στην υποκριτική σχολή της Μαίρης Βογιατζή Τράγκα.
Πριν ακόμη τελειώσει τη σχολή εργάζεται ως script σε δυό σειρές του ΑΝΤ1, στο «Ελλάς το μεγαλείο σου» και στα «Φιλαράκια». «Είναι η χαμηλότερη θέση που μπορεί να έχει κάποιος στο σκηνοθετικό τιμ μιας δουλειάς. Εκανα από καφέδες μέχρι διεκπεραίωση. Ετσι όμως μυήθηκα σιγά-σιγά στη σκηνοθεσία, αποκτώντας την αίσθηση του χώρου», αποκαλύπτει.
Λίγο καιρό μετά υπογράφει εξ ολοκλήρου την πρώτη του σκηνοθετική δουλειά. Πρόκειται για μια μικρού μήκους ταινία η οποία έχει τον τίτλο «Τέσσερα ένατα». Παρόλο που οι πρωταγωνιστές δεν είναι γνωστοί ηθοποιοί, καθότι είναι της γενιάς του, η ταινία απέσπασε πολύ καλές κριτικές στο Φεστιβάλ της Δράμας. Επειτα ανακάλυψε το θέατρο, που έμελλε να γίνει η επόμενη μεγάλη αγάπη της ζωής του. Εδώ και κάποια χρόνια αναλαμβάνει παραστάσεις σε bar theater, ενώ πέρσι σκηνοθέτησε και την παράσταση στο θέατρο «Προσωρινό». Το bar theater είναι μια νέα τάση στον χώρο του θεάματος. Δεν υπάρχει σκηνή, τα δρώμενα συμβαίνουν μέσα στον κόσμο και ο θεατής έχει τη δυνατότητα να παρακολουθήσει μια παράσταση χαλαρά, πίνοντας το ποτό του. Η παράσταση «Δωμάτιο 32» που ανέβηκε επί δύο συνεχόμενες χρονιές στο μπαρ «Chandelier» είχε τέτοια ανταπόκριση ώστε να αποσπάσει το βραβείο καλύτερης παράστασης στο Αthens Bar Theater Festival.
 |
Αργύρης Πανταζάρας |
| «Εμείς μπορεί να κάνουμε θέατρο και να είμαστε κλεισμένοι στα υπόγεια ενός θεάτρου κουβαλώντας ένα καλλιτεχνικό όραμα, οφείλουμε όμως να είμαστε απόλυτα συνδεδεμένοι με την κοινωνική πραγματικότητα και την επικαιρότητα. Η συγκίνησή μου για το Προσφυγικό δεν ξεκίνησε από τα media, αλλά από την ίδια τη ζοφερή πραγματικότητα του ξεριζωμού. Οφείλουμε συμπόνια στους συνανθρώπους μας» |
Ο Αργύρης Πανταζάρας είναι 27 ετών και απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Θεωρείται ένας από τους πλέον φερέλπιδες ηθοποιούς της γενιάς του. Παρά το νεαρό της ηλικίας του ο Αργύρης Πανταζάρας έχει ήδη συνεργαστεί με τους περισσότερους από τους κορυφαίους σκηνοθέτες όπως οι Γιάννης Χουβαρδάς, Δημήτρης Παπαϊωάννου, Μιχαήλ Μαρμαρινός, Μπομπ Γουίλσον, Λευτέρης Βογιατζής κ.ά. Εφέτος συμπρωταγωνιστούσε με τον Νίκο Κουρή στον «Φάουστ» του Γκαίτε, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, σε μια παράσταση της Κατερίνας Ευαγγελάτου. Υποδυόταν τον Μεφιστοφελή με έναν κυριολεκτικά δαιμονικό τρόπο, καταθέτοντας μια καθηλωτική ερμηνεία που δικαίως καταχειροκροτήθηκε.
«Ο Αργύρης είναι εξαιρετικός ηθοποιός και με βοήθησε να αποδώσω καλύτερα τους ρόλους μου στα διαφημιστικά», δηλώνει ο Λευτέρης Παπανικολάου-Γκιωνάκης για τον παρτενέρ του στις διαφημίσεις της μπίρας. Και συμπληρώνει ότι «μπορεί να ξεκίνησα τις σπουδές μου ως ηθοποιός, στη συνέχεια όμως εργάζομαι ως σκηνοθέτης. Οι συμβουλές του Αργύρη ήταν άμεσες, χρήσιμες και εποικοδομητικές».
Μπίρα και βραβείο Χορν
Ο Αργύρης Πανταζάρας, με καταγωγή από τον Βόλο, βρέθηκε αυτή την εβδομάδα στην επικαιρότητα κερδίζοντας το θεατρικό βραβείο «Δημήτρης Χορν». «Μακάρι με αυτά τα χρήματα να ξαναέφτιαχνα μια πατρίδα για τους ανθρώπους που βρίσκονται στους δρόμους της χώρας μας», είπε συγκινημένος, αναφερόμενος στα 3.000 ευρώ που συνοδεύουν τον τιμητικό σταυρό του Χορν που θα κρατήσει από σήμερα και για έναν χρόνο. Αμέσως μετά τη νίκη του έβγαλε από την τσέπη του ένα χαρτάκι για να μοιραστεί με το κοινό σκέψεις και διλήμματα.
Ο Λευτέρης Παπανικολάου-Γκιωνάκης με τη μητέρα του Πολύνα Γκιωνάκη
Μέρος των χρημάτων δήλωσε ότι θα το δώσει στους πρόσφυγες και σε σίτιση παιδιών στα σχολεία. «Ενα μέρος του ποσού θα δοθεί σε προμήθειες για την τροφή και την περίθαλψη των προσφύγων, που η μόνη πατρίδα τους αυτή τη στιγμή είναι η ίδια τους ζωή. Το υπόλοιπο ποσό θα δοθεί για την ενίσχυση και τη σίτιση σε σχολεία μας γιατί υπάρχουν παιδιά που μετά το τελευταίο κουδούνι δεν τους περιμένει ένα πιάτο φαΐ στο σπίτι. Αλληλεγγύη είναι η ευγνωμοσύνη για την ίδια τη ζωή. Θέλω έτσι να καταγγείλω την ανισότητα, την αδικία και τον πόλεμο σε κάθε μέρος του κόσμου. Καταγγέλλω τον πόλεμο σε οποιαδήποτε μορφή.
Καταγγέλλω κάθε σκέψη που τον δημιουργεί, τον νομιμοποιεί και δεν τον εξαλείφει.
Καταγγέλλω αυτούς που ορθώνουν σύνορα στα ανθρώπινα δικαιώματα, στη ζωή. Εάν ο πολιτισμός δεν μπορεί να φέρει την ειρήνη στον κόσμο, τότε βαδίζουμε στο τέλος του πολιτισμού. Και επειδή το να αλλάξει ο κόσμος είναι προσωπική υπόθεση, σας εύχομαι να το πάρετε προσωπικά».
Ο νεαρός ηθοποιός είχε πει ότι θα προσφέρει τα χρήματα από τη στιγμή που ανακοινώθηκε η υποψηφιότητά του: «Εμείς μπορεί να κάνουμε θέατρο και να είμαστε κλεισμένοι στα υπόγεια ενός θεάτρου κουβαλώντας ένα καλλιτεχνικό όραμα, οφείλουμε όμως να είμαστε απόλυτα συνδεδεμένοι με την κοινωνική πραγματικότητα και την επικαιρότητα. Η συγκίνησή μου για το Προσφυγικό δεν ξεκίνησε από τα media, αλλά από την ίδια τη ζοφερή πραγματικότητα του ξεριζωμού. Οφείλουμε συμπόνια στους συνανθρώπους μας».
Ο Αργύρης, γεννημένος το 1988 και μεγαλωμένος σε μια εξαμελή οικογένεια στον Βόλο, θέλησε να ασχοληθεί με την τέχνη από πολύ μικρός. Προέρχεται άλλωστε από καλλιτεχνική οικογένεια. Ο πατέρας του είναι καθηγητής στη Σχολή Μηχανολόγων Μηχανικών, ενώ η μητέρα του είναι αρχιτέκτονας. Η οικογένεια είχε πάντα καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα. Ο πατέρας γράφει και παίζει μουσική, ενώ σχεδόν όλοι ζωγραφίζουν έχοντας διακοσμήσει με το ταλέντο τους ακόμη και τους τοίχους του σπιτιού τους. Ο αδελφός του Νίκος είναι φωτογράφος και η αδελφή του Ιριδα ηθοποιός, έχοντας στο βιογραφικό της σημαντικές δουλειές τόσο στον θεατρικό χώρο όσο και στη μικρή οθόνη. «Δεν έχει τύχει να συμπέσουμε σε κάποια δουλειά. Οταν εγώ έμπαινα εκείνη, απολάμβανε τον ρόλο της μητρότητας. Εχει επιστρέψει εδώ και λίγο καιρό», λέει.
Ο Αργύρης Πανταζάρας παραλαμβάνει το βραβείο Χορν από τον Σταμάτη Φασουλή
Ο παλιός και ο νέος
Ο Αργύρης και ο Λευτέρης πήραν μέρος στο κάστινγκ για το διαφημιστικό της Amstel μετά από πρόταση που τους έγινε από τη διαφημιστική εταιρεία. Ο εγγονός του Γιάννη Γκιωνάκη έχει συμμετάσχει και σε άλλες διαφημιστικές δουλειές (Wind, Heineken, Amita Motion, OΤΕnet κ.ά.), ενώ για τον Αργύρη το σποτ της Amstel ήταν το βάπτισμα του πυρός. «Στο ξεκίνημά μου τα διαφημιστικά ήταν ο πιο εύκολος τρόπος να κερδίζω κάποια χρήματα και να είμαι ουσιαστικά ανεξάρτητος», λέει ο Λευτέρης και τονίζει ότι «πλέον η μόνη διαφορά από τα διαφημιστικά που κάνω τώρα είναι ότι κάποτε πήγαινα σε οτιδήποτε με καλούσαν, ενώ σήμερα που διαθέτω άλλα κριτήρια έχω γίνει περισσότερο επιλεκτικός. Η τελευταία διαφήμιση στην οποία πρωταγωνίστησα, πριν από την μπίρα Amstel, ήταν αυτή της Wind, στην οποία είμαι ανεβασμένος σε μια σκάλα και βιδώνω μια λάμπα».
H διαφήμιση της συγκεκριμένης μπίρας αποτέλεσε εμπειρία και για τους δύο πρωταγωνιστές της. Ο Λευτέρης θυμάται πως «παρόλο που πέρασαν από οντισιόν πολλά παιδιά, εγώ έτυχε να συμπέσω από την αρχή με τον Αργύρη. Αρέσαμε ως δίδυμο και όλα τα δοκιμαστικά έγιναν ντουέτο. Ετσι αβίαστα πρόεκυψε και το κλείσιμο της δουλειάς».
Υπάρχουν κάποια περιστατικά που δεν θα ξεχάσουν, όπως αυτά που περιγράφει ο Αργύρης: «Ηταν οι ώρες του αυτοσχεδιασμού. Μέσα στο προγραμματισμένο γύρισμα είχαμε χρόνο να τραβήξουμε και κάποια άλλα βίντεο. Περνούσαμε τόσο καλά, ώστε στα διαλείμματα συνεχίζαμε να σκεφτόμαστε πώς θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε αυτήν την ιδέα. Σημειώναμε συνέχεια σε χαρτάκια τις ιδέες μας. Κάναμε κάποια έξτρα βίντεο με πολύ λίγες οδηγίες και περιορισμούς, κι έτσι βγάζαμε συνέχεια κάτι καινούριο. Αυτό είναι δείγμα απόλυτης εμπιστοσύνης, γενναιοδωρίας, συνεργασίας και επιτυχίας». Ο Λευτέρης συμπληρώνει ότι «θα μου μείνει αξέχαστη η μέρα που, ενώ είχαμε εικοσιτετράωρο γύρισμα, εγώ είχα πάθει γαστρεντερίτιδα. Οφειλα, όμως, να βρίσκομαι εκεί. Και όσο κι αν ένιωθα ευάλωτος, ήθελα να δουλέψω. Παραγωγή και συνεργάτες με φρόντισαν, φέρνοντάς μου ακόμη και γιατρό την ώρα των γυρισμάτων. Ηταν μια σπάνια εμπειρία».
Τα γυρίσματα με την Κατερίνα Στικούδη δεν συνέπεσαν με εκείνα του ανδρικού ντουέτου, το οποίο θεωρεί την εμφάνισή της στη συγκεκριμένη διαφήμιση έξυπνο εύρημα: «Η Κατερίνα Στικούδη είναι από μόνη της μια κατηγορία, καθώς έχει το δικό της κοινό».
Ο Αργύρης Πανταζάρας σε σκηνή από την παράσταση «Φάουστ»
Κολλητοί λόγω μπίρας
Στην προσωπική τους ζωή τόσο ο Λευτέρης όσο και ο Αργύρης λατρεύουν τις μπίρες, ιδιαίτερα κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Παραδέχονται επίσης ότι ένα επιτυχημένο διαφημιστικό κάνει τους πρωταγωνιστές του πιο αναγνωρίσιμους στον κόσμο: «Ναι, υπάρχουν κάποιοι που όταν μας συναντούν μας αναγνωρίζουν και λόγω της διαφήμισης χαμογελούν».
Κατά τα αναμενόμενα, Παπανικολάου και Πανταζάρας δηλώνουν λάτρεις του θεάτρου, του κινηματογράφου, της μουσικής και επιδιώκουν την έκρηξη της αδρεναλίνης τους κάνοντας εξτρίμ σπορ.
«Οι κοινές επαγγελματικές υποχρεώσεις ήταν αυτό που μας ένωσε, ο τρόπος όμως που προσεγγίσαμε αυτή τη δουλειά μάς βοήθησε να γνωριστούμε καλύτερα και να έρθουμε πιο κοντά. Ναι, είμαστε φίλοι και συνεργάτες, μιλάμε κάθε μέρα στο τηλέφωνο», εξηγεί ο Αργύρης.
Για να συμπληρώσει ο Λευτέρης ότι «το να μπορέσεις να πραγματοποιήσεις κοινή έξοδο με τον Αργύρη είναι σαν να έχεις πετύχει τζακ ποτ. Είναι συνέχεια σε επαγγελματικές υποχρεώσεις και πρόβες. Επικοινωνούμε συχνά, αλλά κυρίως στο τηλέφωνο. Παρ’ όλα αυτά, είμαι ευτυχής που απέκτησα έναν καινούριο φίλο μέσα από τον χώρο».
Αυτή την εποχή ο Λευτέρης Παπανικολάου-Γκιωνάκης ετοιμάζει μια μικρού μήκους ταινία, ενώ ο Αργύρης Πανταζάρας μαζί με τη δημιουργική του ομάδα ετοιμάζει κάτι για τον πολιτισμό. Για το βραβείο Χορν σχολιάζει ότι «είναι μεγάλη τιμή να βρίσκεσαι μόνο πέντε χρόνια στον χώρο και να σε προτείνουν δυο φορές για καλύτερο ηθοποιό. Παλεύω πολύ σκληρά, ανεξαρτήτως θεσμών και βραβείων. Αυτό είναι μια ενθάρρυνση για την πορεία σου και γι’ αυτό που θα ακολουθήσει».
Οταν ρωτήθηκε πού αφιερώνει το βραβείο του, δεν δίστασε να πει: «Στον Λευτέρη Βογιατζή γιατί μέσα από τα δικά του μάτια είδα ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει και στην Ελλη γιατί μέσα από τα δικά της μάτια είδα ότι χωρίς τον έρωτα και την αγάπη ο κόσμος δεν μπορεί να αλλάξει». Η Ελλη ήταν παρούσα στη βράβευση. Δεν θέλησε όμως ούτε να μας τη δείξει, ούτε να πει κάτι περισσότερο για εκείνη αφού, όπως λέει, θα μας απασχολήσει αργότερα.
Τα σχόλια είναι κλειστά.