Άννα Αδριανού στο «Κ»: Κι όμως, η βία στην εποχή των παππούδων μας ήταν πιο σφοδρή

Της Πέννυς Κροντηρά

«Στα μάτια μου το θέατρο ήταν ένας παράλληλος κόσμος θαυμάτων μέσα από τον οποίο μπορούσε κάποιος να ζει πολλές παράλληλες ζωές, και μέσα από αυτές να ανακαλύπτει κρυφά κομμάτια του εαυτού του» δηλώνει στο «Κ» η ηθοποιός, σεναριογράφος και συγγραφέας Άννα Αδριανού, κόρη του γνωστού ηθοποιού Νίκου Βασταρδή μέσω του οποίου γνώρισε την υποκριτική τέχνη. Με την πολλαπλή και διεισδυτική ματιά της υποστηρίζει πως άδικα κατηγορούμε τους νέους για βίαιες πράξεις και αντιδράσεις καθώς «ξεχνάμε πως η βία στην εποχή των παππούδων μας ήταν τελικά πολύ πιο έντονη και αποδεκτή, σόκαρε λιγότερο από ό,τι τώρα» θίγοντας ένα μείζον κοινωνικό ζήτημα που αφορά όλες τις οικογένειες.

Πώς πήρατε την απόφαση να ασχοληθείτε με την τέχνη της υποκριτικής;

O πατέρας μου ήταν γνωστός ηθοποιός, ο Νίκος Βασταρδής, έτσι κι εγώ από παιδί μεγάλωσα μέσα στο θέατρο και μάλιστα βλέποντας πολύ σοβαρές παραστάσεις… Στα μάτια μου το θέατρο ήταν ένας παράλληλος κόσμος θαυμάτων μέσα από τον οποίο μπορούσε κάποιος να ζει πολλές παράλληλες ζωές, και μέσα από αυτές να ανακαλύπτει κρυφά κομμάτια του εαυτού του. Έτσι όταν τέλειωσα το σχολείο δεν δίστασα… Μπήκα στη σχολή του Εθνικού και μαζί στον κόσμο με τις άπειρες πραγματικότητες… δηλαδή στο θέατρο.

Τι σας εμπνέει ώστε να γράφετε σενάρια;

Η ζωή. Παρατηρώ από μικρή τον κόσμο γύρω μου, τους χαρακτήρες, τις αντιδράσεις… τις ιστορίες που εξυφαίνει η ζωή. Τη βρίσκω τόσο συναρπαστική, ακόμα και στις άσχημες στιγμές της, που θέλω να την αναπαραστήσω. Επίσης, με εμπνέει η μεταφυσική διάσταση των πραγμάτων… Οι συμπτώσεις που δεν είναι συμπτώσεις αλλά συγχρονικότητα.

Τι σας εκφράζει περισσότερο, ή υποκριτική ή η συγγραφή;

Και τα δύο, αλλά αν έπρεπε να διαλέξω οπωσδήποτε κάποιο, αυτό θα ήταν η υποκριτική. Ακόμα κι όταν γράφω, «παίζω» όλους τους ρόλους.

Ποια τα επαγγελματικά σας σχέδια;

Δεν κάνω μακρόπνοα σχέδια. Ερωτεύομαι την κάθε μου δουλειά και της μένω… πιστή μέχρι να εκπνεύσει. Αυτή την στιγμή είμαι αφιερωμένη στην παράστασή μας στο θέατρο Σταθμός. Τη «ΣΥΓΓΝΩΜΗ». Ήταν ένα όνειρό μου να ανέβει αυτό το έργο στο θέατρο και ευτύχισε να ανέβει σε μια μοναδική παράσταση που έστησε ένας χαρισματικός, υπέροχος σκηνοθέτης, ο Τάκης Τζαμαργιάς.

Πείτε μας λίγα λόγια για τον χαρακτήρα που υποδύεστε στο θέατρο…

Μια μάνα… μια γυναίκα της διπλανής πόρτας, που λατρεύει τον γιο της, τον οποίο απέκτησε μετά από πολλές προσπάθειες και η ζωή της περιστρέφεται γύρω από αυτόν και τον άντρα της. Βλέπουμε την προσπάθειά της να είναι «καλή μητέρα», αλλά και το σοκ που παθαίνει όταν ανακαλύπτει ότι το παιδί της έκανε ένα φρικτό κι αναίτιο έγκλημα. Βλέπουμε τον αγώνα της να διαχειριστεί τις ενοχές που της φορτώνει η κοινωνία και ο εαυτός της, και την πάλη της ανάμεσα στην αποστροφή για την πράξη του γιου της αλλά και την αγάπη της μάνας… που τελικά αγαπάει χωρίς όρους και ξέρει να συγχωρεί.

Ποια η ευθύνη των γονέων; Θεωρείτε ότι η σημερινή γενιά γονέων υπολείπεται των παλαιοτέρων;

Η σημερινή γενιά, καθώς και η κάθε νεότερη γενιά είναι καλύτερη από τις προηγούμενες. Γιατί πολύ απλά ο κόσμος προχωράει μπροστά έστω κι αν αυτό δεν φαίνεται πάντα. Λέμε πως τα σημερινά παιδιά είναι βίαια (και είναι, πολλές φορές παρασυρμένα από τη βία στις εικόνες του ίντερνετ, της τηλεόρασης, του σινεμά, των video games). Aλλά ξεχνάμε πως η βία στην εποχή των παππούδων μας ήταν τελικά πολύ πιο έντονη και αποδεκτή, σόκαρε λιγότερο από ό,τι τώρα. Τότε κάποιος που είχε εξουσία πάνω σε ανθρώπους μπορούσε να τους σκοτώσει, χωρίς αυτό να θεωρηθεί και μεγάλο θέμα, ενώ σήμερα είναι θέμα ακόμα και η κακοποίηση των ζώων. Ευτυχώς δηλαδή… Όσο για τα παιδιά, ναι μεν έχουμε πολλά κρούσματα βίας αλλά και πολλά παιδιά, ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένα, που προσπαθούν για έναν καλύτερο πλανήτη.

Η αγάπη αρκεί για να κρατήσει μία οικογένεια δεμένη στις μέρες μας;

Η αγάπη αρκεί για να γυρίζει ο κόσμος… να υπάρχει το σύμπαν… είναι ο ίδιος ο Θεός. Αλλά μιλάμε για μια αγάπη πλατιά και θεϊκή που δεν εξυπηρετεί τις ανάγκες μας, αλλά μας βγάζει από αυτές κι από τον εαυτό μας και μας κάνει να νιώθουμε όλοι ένα.

Ο έρωτας μπορεί να κρατήσει σε έναν γάμο και να συνυπάρχει με την αγάπη;

Ο έρωτας διαρκεί και διαρκεί και διαρκεί… μόνο αν υπάρχει και η αγάπη. Αυτή κρατάει αναμμένη τη φλόγα του. Αλλιώς ο ενθουσιασμός του έρωτα εύκολα γίνεται απογοήτευση και μίσος.

Μετανιώνετε για κάτι στη ζωή σας;

Όχι, γιατί κάθε φορά αυτό που έκανα ήταν το καλύτερο που μπορούσα να κάνω με τα μυαλά που κουβαλούσα στην εκάστοτε ηλικία και στιγμή.

Σας έχει δώσει κάποιο σπουδαίο πρόσωπο του θεάτρου μία συμβουλή που σας ακολουθεί; Αν ναι, ποια είναι;

Το πιο σπουδαίο πρόσωπο που γνώρισα στη ζωή μου ήταν ο πατέρας μου και μου έδωσε μια σπουδαία συμβουλή. Να ζω την κάθε μέρα σαν να είναι η πρώτη κι η τελευταία μου.

Ποιες οι απολαύσεις στη ζωή σας;

Το διάβασμα, το κολύμπι, το φαγητό με φίλους, η καλή συζήτηση, η συντροφιά των ζώων, οι καθημερινές στιγμές με τον άντρα μου αλλά και με τον εαυτό μου.

Θεωρείτε ότι η παιδεία των πολιτών και ο πολιτισμός της χώρας βρίσκονται σε κρίση;

Ναι, μάλλον. Αλλά η κρίση είναι το πρώτο βήμα για μια ουσιαστική αλλαγή. Αν θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο πρέπει να αλλάξουμε τον εαυτό μας. Και σαν άτομα και σαν λαός.

Ένα μήνυμα για τους αναγνώστες μας…

Να ζείτε την κάθε μέρα σαν να είναι η πρώτη και η τελευταία. Με απόλυτη σοβαρότητα και τέλεια αναμελιά. Και να θυμάστε ότι η λύση σε κάθε πρόβλημα ξεκινάει από εμάς. Γιατί κάθε πρόβλημα, όσο εξωτερικό κι αν φαίνεται, έχει σχέση και με τη δική μας αντιμετώπιση. Για μια καλύτερη ζωή, για μια καλύτερη Ελλάδα ο αγώνας πρέπει να είναι διπλός: μέσα μας κι έξω από εμάς…

Οι σταθμοί της ζωής της και η «Συγγνώμη»

Έχοντας στο βιογραφικό της πλήθος θεατρικών παραστάσεων αλλά και τηλεοπτικών ρόλων, η Άννα Αδριανού ασχολήθηκε παράλληλα και με το ραδιόφωνο, συμμετέχοντας σε πολλές εκπομπές του κρατικού ραδιοφώνου αλλά και ιδιωτικών σταθμών. Το 1990 ξεκίνησε να ασχολείται με τη γραφή σεναρίων και το 2003 έγινε μέλος της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδος.

Θεατρική Παράσταση «ΣΥΓΓΝΩΜΗ»

Θέατρο: Σταθμός

Ένα έργο ντοκουμέντο, βασισμένο σε αληθινά γεγονότα της Καταλανής Μάρτα Μπουτσάκα, σε ελεύθερη διασκευή της Άννας Αδριανού (μαζί με τον Γιάννη Μπότση) και σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά. Το έργο είναι αναφορά για τη βία της εικόνας και πώς αυτή διαμορφώνει τον ψυχισμό και τις συνειδήσεις των νέων. Η Άννα Αδριανού τονίζει με την ελεύθερη διασκευή της το έσωθεν τοπίο των γονιών και ενισχύει την κοινωνική διάσταση του έργου.

Παίζουν: Άννα Αδριανού, Λεωνίδας Κακούρης, Ρένος Ρώτας, Γιώργος Βουβάκης, Στέφανος Οικονόμου, Αγγελική Πασπαλιάρη, Φανή Γεωργακοπούλου.