Στις 6 Αυγούστου 1983 σε ηλικία 70 ετών σβήνει ο μεγάλος ΝΙΚΟΣ ΓΟΥΛΑΝΔΡΗΣ, που για αρκετά χρόνια αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας. Έτσι, έφυγε από τη ζωή ένας από τους μεγαλύτερους παράγοντες-ευεργέτες του Ολυμπιακού και παράλληλα ένας από τους πιο ανιδιοτελείς και πιστούς οπαδούς της ομάδας του Πειραιά.
γράφει ο Αντώνης Παλιός
Πάντα δίπλα στην ομάδα, ανακηρύχτηκε στις αρχές του ‘60 «μέγας ευεργέτης» του Ολυμπιακού και όταν οι «ερυθρόλευκοι» βρέθηκαν στο μάτι του κυκλώνα την περίοδο της χούντας παρενέβη δυναμικά και ασχολήθηκε διοικητικά με την ομάδα που λάτρευε. Στην αρχή διετέλεσε γενικός αρχηγός (περίοδος 1970 -71) και στη συνέχεια την περίοδο 1971-72 ανέλαβε την προεδρία με σκοπό, όπως έλεγε χαρακτηριστικά, να κάνει τον Ολυμπιακό, Ολυμπιακάρα.
Ήταν ωραίος φίλαθλος, παθιασμένος Ολυμπιακός αλλά όχι αντιπαναθηναϊκός! Δεν είχε καταδεχτεί ποτέ να ασχοληθεί με τη διαιτησία.
Ξόδεψε τεράστια ποσά σε μεταγραφές και δημιούργησε την περίφημη «ομάδα του Γουλανδρή» που έμεινε στην ιστορία σαν μια από τις καλύτερες και πιο θεαματικές ομάδες της ιστορίας του ελληνικού ποδοσφαίρου. Παράλληλα σε περίοδο χούντας κατάφερε να εγγράψει καινούρια μέλη στον Ολυμπιακό και μάλιστα σε μια ιστορική συνέλευση που συνεκάλεσε στις 18 Δεκεμβρίου 1971 έγιναν μέλη του Ολυμπιακού, ο Σωκράτης Κόκκαλης και ο Μιλτιάδης Μαρινάκης, πατέρας του σημερινού προέδρου του Ολυμπιακού. Μέχρι τότε μέλη του Ολυμπιακού ήταν οι «100 αθάνατοι». Με τον Νίκο Γουλανδρή στο τιμόνι ο Ολυμπιακός απέκτησε ό,τι καλύτερο υπήρχε στην ελληνική αγορά, Κελεσίδη, Πουπάκη, Γκλέζο, Συνετόπουλο, Κρητικόπουλο, Δαβουρλή, Γαλάκο, Σταυρόπουλο, κ.ά Ταυτόχρονα έφερε ομογενείς Υβ, Αργυρούδη, Περσίδη, Κουρμπίς αλλά και ξένους Νοτιοαμερικάνους που άλλοι έκαναν τη διαφορά και άλλοι απλώς φόρεσαν τη φανέλα. Λοσάντα, Βιέρα και Αρτσιμπαλντ, Νικολάου, Πολέτι. Κατέκτησε 3 πρωταθλήματα και 2 κύπελλα και η ομάδα που δημιούργησε λατρεύτηκε όσο λίγες από τους οπαδούς του Ολυμπιακού. Στα μέσα της περιόδου 1974-75 (τα Χριστούγεννα) ο Νίκος Γουλανδρής έφυγε από τον Ολυμπιακό. Στην παραίτηση του οδήγησαν συμπεριφορές ανθρώπων που είχαν άμεση σχέση με την ομάδα. Τον έκαναν να αηδιάσει και ν’ αποχωρήσει οι.. φίλοι, οι… ΟΛΥΜΠΙΑΚΑΡΕΣ, όπως έλεγε με στόμφο. Η αποχώρησή του ήταν βαρύτατο πλήγμα καθώς οι «ερυθρόλευκοι» έμειναν στη συνέχεια χωρίς τίτλο για 4 χρόνια.
Μικρά μικρά…
Ο αείμνηστος Μιχάλης Κρητικόπουλος είχε εκμυστηρευθεί πως του συμπαραστάθηκε σε μια άσχημη στιγμή της καριέρας του. «…Τον πρώτο χρόνο μου στον Ολυμπιακό, έπαθα μηνίσκο και ώσπου να γίνει η οριστική διάγνωση ταλαιπωρήθηκα αφάνταστα. Ο πρόεδρος με έβλεπε που υπέφερα και ανησυχούσα και μου συμπαραστάθηκε σαν πατέρας. Θα πας στο εξωτερικό για θεραπεία και θα πάρεις και την οικογένειά σου μαζί. Γιατί δεν φτάνει μόνο να θεραπευτείς αλλά να νιώσεις όσο το δυνατόν και πιο άνετα στην ξένη χώρα. Πραγματικά πήγα στην Αυστρία και σε λόγο καιρό επέστρεψα υγιής και δυνατός».
«…Αν δεν ήταν ο Γουλανδρής θα έπαιζα στην ΑΕΚ. Όταν φοιτητής το 1971 είδα ενδιαφέρον της Ελλάδας για τους ελληνοαμερικάνους παίκτες η μόνη γνωστή ομάδα που ήξερα ήταν η ΑΕΚ, λόγω του κυπέλλου Ευρώπης που είχε κερδίσει το 1968. Πείστηκα όμως από τους εκπροσώπους του Νίκου Γουλανδρή να πάω στον Πειραιά. Μου είχε ιδιαίτερη αδυναμία στη συνέχεια και με συμπαθούσε πολύ όπως κι εγώ»
Μεγάλος γλεντζές και ανοιχτοχέρης
Ο Ολυμπιακός έχει κατακτήσει το πρωτάθλημα στις 18 Ιουνίου 1966 και διοίκηση, παίκτες, προπονητές με έξοδα ΝΙΚΟΥ ΓΟΥΛΑΝΔΡΗ πάνε στα μπουζούκια. Στο «Φαληρικόν» που τραγουδά ο μέγας «γαύρος» Βαγγέλης Περπινιάδης. Στο κέντρο γίνεται κόλαση από κόσμο. χαμός κυριολεκτικά. Έχει κλείσει όλο το μαγαζί και η ατμόσφαιρα θυμίζει Καραϊσκάκη. Ο Αριστείδης Παπάζογλου με την «τρελιάρα, λυσσασμένη Μποτίνα» κάνουν στριπ τιζ πάνω στα τραπέζια, ο Μπούκοβι είναι απορημένος με την όλη ατμόσφαιρα. Δεν το έχει ξαναζήσει και κλαίει… Σε λίγο έρχεται και ο άρχοντας ΝΙΚΟΣ ΓΟΥΛΑΝΔΡΗΣ με την γυναίκα του Κυρία Ντόλυ Γουλανδρή και κάθονται στο πρώτο τραπέζι μπροστά από την πίστα. Αρχίζει τότε και πρωτοτραγουδά το άσμα «ΤΟΥ ΜΠΟΥΚΟΒΙ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑΡΑ ΤΗΝ ΛΕΝΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΑΡΑ», ο ΓΟΥΛΑΝΔΡΗΣ τρελαίνεται, ανεβαίνει πάνω σε μια καρέκλα και φωνάζει ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ και υποχρεώνει τον Περπινιάδη να το ξαναπεί 50 φορές. Στις 03.00 σκάει μύτη ο έτερος «γαύρος» Τώνης Μαρούδας και αρχίζει και αυτός μαζί όπως κι ο επίσης Ολυμπιακών αισθημάτων Μανώλης Αγγελόπουλος.
Ο Πέτρος Καραβίτης θυμάται: «Μια μέρα ήμασταν με την ομάδα στο ξενοδοχείο στο Κεφαλάρι της Κηφισιάς. Κατεβαίνουμε στο σαλόνι και βλέπουμε τον Γουλανδρή. Του λέω “καλημέρα πρόεδρε”, μου λέει με τη μπάσα φωνή του “έλα εδώ Πετράν”. Και βγάζει τρία χιλιάρικα και μου δίνει που ήταν μεγάλο ποσό για την εποχή. Του λέω “γιατί πρόεδρε”; Και τι μου απαντάει: “Μου άρεσαν οι δηλώσεις που έκανες”! Διότι και τότε είχαμε κυνήγι από τη διαιτησία. Ο… Άγιος Γουλανδρής. Για όλους μας ήταν «Άγιος ο Γουλανδρής».
Η μεγάλη αδυναμία του ήταν ο «δαντελένιος» Γιώργος Δεληκάρης. Ο Δεληκάρης είχε πάρει δεκάδες «δάνεια» και «οικονομικές διευκολύνσεις» απ’ το Γουλανδρή, έναν Γουλανδρή που πήγε μια μέρα στο Δεληκάρη μετά από μια εξαιρετική απόδοση του τελευταίου, κρατώντας δυό σακούλες με χιλιάρικα (50.000 και 100.000), ζητώντας του να διαλέξει την πιο… τυχερή…
Μεταβαίνοντας κάποτε ο Ολυμπιακός στη Δράμα για να παίξει με την τοπική Δόξα, ζήτησε ένας νεαρός να μιλήσει στον γενικό αρχηγό Νίκο Γουλανδρή. Αυτός τον δέχτηκε και ο νεαρός του είπε ότι τελείωσε το γυμνάσιο (6τάξιο) και θέλει να γίνει ναυπηγός αλλά δεν έχει χρήματα. Τότε ο κυρ-Νίκος του έδωσε 3.000 δρχ. και τον συμβούλεψε να τελειοποιήσει τα Αγγλικά του και τον διαβεβαίωσε ότι θα τον στείλει στο Μπλάκπουλ στη ομώνυμη σχολή ναυπηγών.
Τα σχόλια είναι κλειστά.