Ειδησεογραφικό site

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου: Ποια Ελλάδα θέλουμε;

2.053

 

Το ερώτημα «ποια Ελλάδα θέλουμε;» θα πρέπει να είναι το κυρίαρχο όχι μόνο όταν θα έρθει η ώρα της κάλπης αλλά και πριν και μετά από αυτήν.

Γιατί δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι οι περισσότεροι έχουμε δώσει σαφή απάντηση. Ότι τα έχουμε βρει με τον εαυτό μας και είμαστε ξεκάθαροι. Λίγοι είναι οι συνειδητοποιημένοι. Οι περισσότεροι δεν έχουμε ξεκάθαρη εικόνα για το τι θέλουμε. Πώς ονειρευόμαστε αυτόν τον τόπο. Ποια είναι η φιλοσοφία και πώς αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα. Για το αν είμαστε πρόθυμοι να «θυσιάσουμε» οικειοθελώς και όχι… με το πιστόλι στον κρόταφο τη βολή μας.

Μπορεί αυτό να αναφέρεται μετά από σχεδόν μία οκταετία θυσιών από το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας; Φοβάμαι πως ναι, γιατί δυστυχώς ακόμα… δεν τελειώσαμε -αντίθετα κινδυνεύουμε να ξαναρχίσουμε. Ας το πάμε όμως λίγο διαφορετικά. Ποιο «σλόγκαν» επικρατεί ενόψει εκλογών κατά της σημερινής κυβέρνησης; Το «φύγετε!». Πόσοι όμως από όσους θα συμβάλουν με την ψήφο τους στο «φύγετε» είναι έτοιμοι να αποδεχτούν τις δυσκολίες που αναπόφευκτα θα έχει η εξυγίανση και αναδιοργάνωση της χώρας; Τη θέσπιση κανόνων σχεδόν από το μηδέν σε ορισμένους τομείς; Και της μεταρρύθμισης της οικονομίας και της δημόσιας διοίκησης;

Τι θέλω να πω με αυτό; Ότι μετά το «φύγετε» δεν πρέπει να πισωγυρίσουμε, δεν πρέπει να αποτρέψουμε την αλλαγή. Ότι πρέπει να λύσουμε μέσα μας ένα μεγάλο και δυσεπίλυτο πρόβλημα. Της προσδοκίας θαυμάτων και ταχείας αποκατάστασης όσων επί σειρά ετών -και όχι μόνο επί Σύριζα- ξεχαρβαλώθηκαν. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι θα χρειαστεί πολλή δουλειά. Γι’ αυτό χρειάζεται να μην είμαστε επιφανειακοί αλλά συνειδητοποιημένοι στο τι θέλουμε. Με άλλα λόγια θέλουμε μία Ελλάδα ισονομίας, ευκαιριών, δυνατοτήτων ανέλιξης και δημιουργίας, μία Ελλάδα ανταγωνιστική, μία Ελλάδα σκληρής δουλειάς, μία Ελλάδα με δομές και κανόνες; Μια Ελλάδα ελεύθερης και όχι κρατικοδίαιτης οικονομίας; Με περιορισμό του ρουσφετιού; Μία Ελλάδα όπου και οι πολίτες έχουν υποχρεώσεις; Για να μπορούν να απολαμβάνουν δικαιώματα;

Ή παριστάνουμε ότι το θέλουμε ενώ κατά βάση παραμένουμε αθεράπευτα κρατικοδίαιτοι, βολεψάκηδες, λουφαδόροι; Θέλουμε για παράδειγμα ως πολίτες και σωστά να μειωθούν οι φόροι. Είναι απάνθρωπη η φορομπηχτική πολιτική. Αλλά θα τους πληρώνουμε αν αυτό συμβεί; Ή θα ανακαλύψουμε κάποιο νέο άλλοθι για να ξεφεύγουμε; Γιατί να μην ξεχνούμε ότι και όταν οι φόροι ήταν μικρότεροι δεν φημιζόμασταν για τη συνέπειά μας…

Αν δεν συμφωνήσουμε ότι πράγματι θέλουμε να φτιάξουμε μία διαφορετική Ελλάδα, αν δεν προχωρήσουμε στην ουσία και τη δημιουργία, αν μεταλλαχθούμε την επόμενη ημέρα από φιλομεταρρυθμιστές και πάλι σε κρατιστές,  καταδικάζουμε σε αποτυχία ακόμη και εκείνους που έχουν τις καλύτερες προθέσεις. Γι’ αυτό χρήσιμο θα είναι να μην εξαντληθούν την ημέρα της κάλπης τα αιτήματα για αλλαγή. Να διατηρηθούν και την επόμενη ημέρα. Και τη μεθεπόμενη…

ΠΗΓΗ: capital.gr

Τα σχόλια είναι κλειστά.