Ειδησεογραφικό site

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου: Οι μισές αλήθειες για την ανεργία

1.978

 

Προφανώς η μείωση της ανεργίας είναι μία εξέλιξη ευπρόσδεκτη για το σύνολο της κοινωνίας αλλά και για ολόκληρη την οικονομία.

Μόνο που η εν λόγω μείωση για να προσφέρει πραγματικά σε μία κοινωνία θα πρέπει να είναι «υπαρκτή» και μόνιμη. Αντιθέτως, το να «κουκουλωθεί» το πρόβλημα δεν ωφελεί. Κανέναν. Αυτό που πρέπει να γίνει, είναι να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για «υγιείς» και βιώσιμες νέες προσλήψεις σε έναν ιδιωτικό τομέα ο οποίος θα έχει διασφαλίσει τη ρότα προς την ανάπτυξη και την ευημερία.

Στην Ελλάδα ακόμη αυτό δεν συμβαίνει. Η ανεργία συνεχίζει μεν να μειώνεται, αν και με πολύ πιο αργούς ρυθμούς. Ωστόσο, το ποσοστό των ανέργων παραμένει δυσθεώρητο (στο 18,5% του εργατικού δυναμικού με βάση τα τελευταία στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ  του προηγούμενου Νοεμβρίου). Το ζήτημα είναι ότι ακόμη και οι επίσημες αυτές μετρήσεις, τελούν υπό αίρεση. Και τούτο γιατί υπάρχουν παράγοντες που «κουκουλώνουν» το πρόβλημα, χωρίς να παρακάμπτουν βεβαίως τους στατιστικούς κανόνες.

Η ανεργία μετράται ως αναλογία του εργατικού δυναμικού. Μόνο που ένα μεγάλο μέρος του εν λόγω δυναμικού (που ορίζεται ως ο ενεργός ηλικιακά πληθυσμός που αναζητεί ή έχει εργασία) δεν μετρά στον τελικό «λογαριασμό».  Ένα μεγάλο μέρος του (κάποιες πηγές κάνουν λόγο ακόμη και για 500.000 άτομα) έχει φύγει για το εξωτερικό και έτσι «εξαιρείται» από τις στατιστικές.

Το ίδιο ισχύει και για τις χιλιάδες πολιτών που δουλεύουν για 2-3 μεροκάματα. Λογίζονται για εργαζόμενοι. Αλλά και για αυτούς που εργάζονται στις οικογενειακές επιχειρήσεις ή για όσους υποαπασχολούνται (περίπου 50.000 εργαζόμενοι δηλώνουν ότι εργάζονται το πολύ 10 ώρες την εβδομάδα…).

Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, ο αριθμός όσων υποαπασχολούνται έχει διπλασιαστεί στα χρόνια της κρίσης (από 117.000 το 2009 σε 233.900 πέρυσι)  και δεν θεωρούνται άνεργοι. Επίσης έχει διπλασιαστεί και ο αριθμός αυτών που δηλώνουν στις ίδιες έρευνες της ΕΛΣΤΑΣΤ ότι βαρέθηκαν να ψάχνουν δουλειά, και έτσι εξαιρούνται του εργατικού δυναμικού (56.300 σε 103.800 άτομα την ίδια περίοδο).

Και καθώς οι ερωτήσεις της ΕΛΣΤΑΤ είναι τυποποιημένες πανευρωπαϊκά τα τελικά ποσοστά δεν μπορούν να έχουν διαφοροποιήσεις ανάλογα με τις «ιδιαιτερότητες» της χώρας… Υπάρχει και το «πέπλο» των κυβερνητικών πρωτοβουλιών. Ο λόγος για τις ανακοινώσεις για τα 11 προγράμματα που «τρέχουν» με στόχο τη χρηματοδότηση 70.000 θέσεων εργασίας.

Συνολικά τα 4 προηγούμενα χρόνια σε ανάλογα προγράμματα απασχόλησης εντάχθηκαν πάνω από 200.000 άνεργοι. Και για τον σκοπό αυτό διατέθηκαν κονδύλια (εθνικά και κοινοτικά) ύψους 1,1 δισ. ευρώ. Πρόκειται για δράσεις που συνήθως καλύπτουν το κόστος εργασίας για διάστημα 12-21 μηνών. Γι’ αυτό το διάστημα οι εν λόγω επιδοτούμενοι εργαζόμενοι προφανώς δεν λογίζονται ως άνεργοι. Ωστόσο, το αν παρέμειναν στις θέσεις τους μετά τη λήξη του προγράμματος, δεν το γνωρίζει κανείς. Και τούτο γιατί συνολικός εκ των υστέρων έλεγχος από τον ΟΑΕΔ δεν γίνεται…

Βεβαίως, οι εν λόγω δράσεις –καθώς και όσες θα έρθουν– είναι προφανώς ευπρόσδεκτες. Το ζήτημα δεν είναι όμως μόνο να βρεθούν προσωρινές «ανάσες». Το θέμα είναι να εντοπιστούν και να εξοντωθούν οι αιτίες που συντηρούν την ανεργία. Και τούτο ακόμη δεν έχει καταστεί εφικτό…

 

ΠΗΓΗ: capital.gr

Τα σχόλια είναι κλειστά.