Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου: Οι… “Γερμανοτσολιάδες” και οι… “προδότες”

 

Ένα από τα πολύ μεγάλα προβλήματα στη χώρα, είναι η αξιοποίηση δυστυχώς εύστοχων ακραίων χαρακτηρισμών, με στόχο την ικανοποίηση συγκεκριμένων ακροατηρίων.

Συνήθως πολιτικών ακροατηρίων, που ιδιαίτερα σε μία περίοδο που κυριαρχεί το αίσθημα της χαμένης εθνικής υπερηφάνειας στην κοινωνία και της οικονομικής ανέχειας και της προσωπικής ήττας στους πολίτες, η επιρροή από τα συναισθήματα και το θυμικό αλλά και η ροπή προς τον λαϊκισμό, είναι πολύ ευκολότερη. Η σημερινή κυβέρνηση φέρει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για τη διολίσθηση της ελληνικής κοινωνίας προς τον λαϊκισμό καθώς είναι εκείνη που καθιέρωσε την ακραία, λαϊκιστική και διχαστική ρητορική προκειμένου να ανέλθει στην εξουσία.

Δεν έχουν δα περάσει και τόσα χρόνια για να έχουν λησμονηθεί οι κορώνες για… γερμανοτσολιάδες και οι συλλήβδην χαρακτηρισμοί όσων υποστήριζαν ότι η χώρα χρειάζεται μεταρρυθμίσεις και δημοσιονομική πειθαρχία για να σταθεί στα πόδια της ως προδότες ή εθνικοί μειοδότες. Η διχαστική ρητορική, μαζί με ένα μπαράζ υποσχέσεων για ξήλωμα της μνημονιακής πολιτικής και επαναφορά στη… Γη της επαγγελίας, αποτέλεσαν τον μοχλό ανέλιξης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην εξουσία.

Ο νέος μανδύας που έχει ενδυθεί ο Έλληνας πρωθυπουργός, του ευρωπαϊστή ηγέτη που από “πολιτικός παρίας έχει εξελιχθεί σε αξιόπιστο εταίρο” όπως έφτασε να γράψει η Handelsblatt που κάνει delivery στα “θέλω” των Βρυξελλών, του Βερολίνου και των ΗΠΑ με αντάλλαγμα την υποστήριξη ή μάλλον περισσότερο τα “στραβά μάτια” στα κακώς κείμενα της διακυβέρνησής του και τη μεταμφίεση της οικονομικής διάλυσης της ελληνικής κοινωνίας σε ευρωπαϊκό success story, δεν αποτελεί άλλοθι για τη ζημιά που έχει ήδη γίνει στη χώρα.

Η διχαστική πολιτική που κυριάρχησε στην πορεία της σημερινής κυβέρνησης προς το Μαξίμου και η οποία κόστισε πολλά δισεκατομμύρια και χαμένο χρόνο στη χώρα, δυστυχώς έχει βρει σπόρο και έχει ριζώσει σε ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Και βεβαίως, όταν έχει ήδη μπει μια φωτιά, η οποία δεν έχει εντελώς σβήσει, αυτή όταν βρει πρόσφορο έδαφος συνήθως αναζωπυρώνεται. Όμως ο άνεμος δεν φυσά πάντα από την ίδια πλευρά…

Και ήρθε τώρα το Σκοπιανό και η συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ. Μία συμφωνία που έγινε ερήμην των προθέσεων του ελληνικού λαού. Δεν ξέρουμε το αποτέλεσμα αν είχε ερωτηθεί η κοινωνία, προφανώς όμως ακόμα και το ρίσκο αυτό, μίας αρνητικής δηλαδή εξέλιξης, ασφαλώς τρόμαζε τον Έλληνα πρωθυπουργό που στο παρελθόν τα είχε… εύκολα τα δημοψηφίσματα… Και έτσι έκλεισε μία προσωπική συμφωνία.

Και εδώ το πράγμα γίνεται επικίνδυνο να ξεφύγει. Γιατί οι αποφάσεις του πρωθυπουργού ενεργοποίησαν αντανακλαστικά σε ευρείες κοινωνικές ομάδες που αντιτίθενται στη συμφωνία. Και δεν εννοώ σε επίπεδο κομμάτων, αλλά σε επίπεδο κοινωνίας. Η προηγηθείσα ευκολία με την οποία εκστομίζονταν διχαστικοί και ακραίοι χαρακτηρισμοί, έχει σπείρει έναν σπόρο που η βλάστησή του δεν μπορεί πάντα να ελεγχθεί. Και η κυβέρνηση κινδυνεύει να θερίσει θύελλες και να ακούσει με τη σειρά της ακραίες κραυγές περί “προδοσίας”.

Φυσικά, ουδείς λογικός άνθρωπος μπορεί να συμφωνήσει με τους ακραίους χαρακτηρισμούς. Είναι σαφές ότι ούτε… γερμανοτσολιάδες υπήρχαν ούτε… προδότες. Ούτε τότε, ούτε τώρα. Ανίκανοι ναι, φθαρμένοι ναι, ιδεοληπτικοί και λαϊκιστές ναι, επιβλαβείς για τη χώρα ναι, κάποιοι λιγότερο “καθαροί” ναι, ρεβανσιστές ναι, εξουσιομανείς ναι, αλλά το “προδότες” για οποιονδήποτε, είναι πολύ βαρύς χαρακτηρισμός. Και κυρίως δεν αφήνει περιθώρια συναίνεσης. Και δεν μπορεί να γυρίσουμε πίσω ολόκληρες δεκαετίες…

Και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί η χώρα να πορευτεί σε μία ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο γι’ αυτήν, όπου θα προσπαθήσει να κάνει τα πρώτα βήματα εκτός των μνημονιακών προγραμμάτων, σε συνθήκες εθνικής αντιπαλότητας. Και είναι ευθύνη των σοβαρών πολιτικών δυνάμεων της χώρας να προσπαθήσουν να συγκρατήσουν την όποια τάση για ακραίο λαϊκισμό και διχασμό. Όσο και αν η σημερινή κυβέρνηση φέρει την κύρια ευθύνη για τον λαϊκιστικό κατήφορο στη χώρα. Ο οποίος όμως πρέπει να βρει ένα τέλος. Διαφορετικά δεν μπορεί να υπάρχει σοβαρό μέλλον.

 

 

ΠΗΓΗ: capital.gr