Του Χρήστου Χωμενίδη: Πώς η πολιτική θα ξαναβρεί το ενδιαφέρον της

 

Εάν στην ίδια πολυσύχναστη καφετέρια υπήρχαν δύο τηλεοπτικές οθόνες, η μία πρόβαλλε έναν οποιονδήποτε αγώνα του Μουντιάλ και η άλλη την πρόσφατη κοινοβουλευτική συζήτηση σε επίπεδο αρχηγών κομμάτων, δεν χωρά -πιστεύω- αμφιβολία: Ενενηντα εννιά θαμώνες θα ήταν προσηλωμένοι στο ποδόσφαιρο και ένας μονάχα θα παρακολουθούσε τα κονταροχτυπήματα των τιμονιέρηδων του έθνους.

Τρία χρόνια μετά το δημοψήφισμα -τη θλιβερή εκείνη παρωδία εμφυλίου- οι κομματικές αντιπαραθέσεις ουδόλως πλέον συγκινούν τον μέσο Έλληνα. Η πολιτική βρίσκεται εκτός μόδας. Ακόμα και οι πιο κραυγαλέοι εκπρόσωποί της βλέπουν το ακροατήριό τους να φθίνει. Όποιος τούς μνημονεύει στις παρέες γίνεται αυθωρεί βαρετός – «αμάν βρε Πέτρο! Μάς έχεις ζαλίσει με τον Άδωνι και με τον Πολάκη… Είδες καμιά καλή ταινία; πήγες σε καμιά συναυλία, άκουσες έστω κανένα πιπεράτο κουτσομπολιό;» Το μόνο που μάς καίει και μάς ζεματάει είναι πόσο θα μάς ξεπαραδιάσει πάλι η εφορία. Και αν θα κινηθεί επιτέλους η ρημάδα η αγορά σε κάνα μέτωπο πέραν του τουρισμού.

Διανύοντας το τελευταίο έτος της θητείας της, η κυβέρνηση απεγνωσμένα θα πασχίζει να θερμάνει το κλίμα. Να φανατίσει τους εναπομείναντες οπαδούς της. Να ντοπάρει το εκλογικό σώμα με μανιχαϊστικά, ψευδή διλήμματα -«Ή Εμείς ή Αυτοί». Να σοκάρει με αποκαλύψεις σκανδάλων.

Οι απόπειρές της θα πέφτουν, η μιά μετά την άλλη, στο κενό. Όταν η υπόθεση Νοβάρτις -με δύο πρώην πρωθυπουργούς κατηγορούμενους- ξεφούσκωσε μέσα σε λίγες εβδομάδες, πού θα ποντάρει πλέον το επικοινωνιακό επιτελείο του Μαξίμου και οι πρόθυμοι, «έγκριτοι δημοσιογράφοι»; Επιστράτευσε πρόσφατα στον αγώνα της -σκύλευσε δηλαδή- τον Γρηγόρη Λαμπράκη. Ουδείς σχεδόν συγκινήθηκε. Τι έχει σειρά; Θα κατηγορήσει άραγε τη Δεξιά για τη δολοφονία του Οδυσσέα Ανδρούτσου – θα ισχυρισθεί ότι κάποιος φίλος της οικογένειας Μητσοτάκη τον γκρέμισε το 1825 από τον βράχο της Ακρόπολης;

Παρακολουθούμε εν ολίγοις το τέλος της πολιτικής στην Ελλάδα;

Όπως τη βιώσαμε επί μισό σχεδόν αιώνα -σαν μια αλυσίδα άγονων συνήθως αντιπαραθέσεων, όπου το μόνο που αληθινά μετρούσε ήταν ο έλεγχος και η απομύζηση του κράτους από το ένα ή το άλλο κόμμα εξουσίας- θαρρώ πως ναι. Το κράτος χρεοκόπησε προ οκταετίας. Οι μαστοί του ουσιαστικά στέρεψαν. Το λιγοστό γάλα που ακόμα αναβλύζει το διαχειρίζονται οι δανειστές, προφυλάσσοντάς μας -κατά τη γνώμη τους- απ’ τον κακό μας εαυτό. Και η πιό λαϊκίστικη κυβέρνηση, όσο και αν επιμένει να ομνύει στην αθάνατη φράση «Τσοβόλα Δωσ’ τα Όλα», το μόνο που θα βρίσκει να μοιράζει είναι κάτι γλίσχρα επιδόματα, χλωμή παρηγοριά για το ροκάνισμα των συντάξεων.

Από τους πολιτικούς αρχηγούς, καλύτερα μοιάζει να αντιλαμβάνεται τη νέα πραγματικότητα ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Εάν εγκύψει κανείς σε ό,τι λέει, στο κυβερνητικό πρόγραμμα που σταδιακά κοινοποιεί, θα διαπιστώσει ότι είναι εξαιρετικά φειδωλός σε υποσχέσεις.

Όσοι είχαν βρεθεί στη θέση του, από τη δεκαετία του 1980 και εντεύθεν, έταζαν ανενδοίαστα τα πάντα στους πάντες προκειμένου να εκπορθήσουν την εξουσία. Με κορυφαίο ασφαλώς τον Αλέξη Τσίπρα το 2014 στη Θεσσαλονίκη, όπου μονάχα ανάσταση νεκρών δεν επαγγέλθηκε για να δελεάσει τους ψηφοφόρους. Να είχε άραγε από τότε σκαρφιστεί τη δικαιολογία της αυταπάτης;

Αυτό που εξαγγέλλει ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ότι θα διαμορφώσει απλώς το πλαίσιο, μέσα στο οποίο οι δημιουργικές δυνάμεις του τόπου θα ανασυνταχθούν και θα αναπτυχθούν. Όπου οι πολίτες θα προσαρμοσθούν και θα ευδοκιμήσουν στις συνθήκες της επελαύνουσας ψηφιακής επανάστασης. Μέχρι και το κατώτατο εγγυημένο εισόδημα εντάσσεται όχι στη λογική του κράτους-χορηγού αλλά στην αναγκαία πρόνοια για να μην περιθωριοποιηθούν, να μην εξαθλιωθούν οι πιό αδύναμοι.

Δεν ξέρω κατά πόσον τα συγκεκριμένα μέτρα που έχει κατά νου ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα τελεσφορήσουν.

Θα πετύχει στοχευμένες φορολογικές ελαφρύνσεις, ώστε να ξεπαγώσει η αγορά; Κι αν ναι, το φρέσκο χρήμα θα διοχετευθεί σε παραγωγικές δραστηριότητες ή θα ξοδευτεί σε ανώφελη κατανάλωση; Θα απαλλάξει τους πολίτες από τον βρόχο της γραφειοκρατίας; Θα ανεβάσει το επίπεδο της δημόσιας υγείας και παιδείας όχι αυξάνοντας μα εξορθολογίζοντας το κόστος τους; Θα εμπνεύσει νέους εθνικούς στόχους και στρατηγική σε παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον;

Αμφισβητείται ασφαλώς με ποιούς ακριβώς τρόπους θα επιτευχθούν τα παραπάνω. Τεράστιο πεδίο ανοίγεται για ουσιαστική πολιτική συζήτηση και διαμάχη. Μια διαφορετική Αριστερά, ευρέων οριζόντων -η οποία θα αποστρεφόταν τη δημαγωγία και τη τυμβωρυχία- θα είχε πάρα πολλά να συμβάλει. Προκειμένου να διαμορφωθεί ωστόσο μια τέτοια Αριστερά, οφείλει να προηγηθεί η συντριπτική ήττα του Σύριζα…

Εάν οι δημοσκοπήσεις επαληθευτούν και η Νέα Δημοκρατία σαρώσει στις προσεχείς εκλογές, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα είναι ο πρώτος εδώ και δεκαετίες πρωθυπουργός, ο οποίος δεν θα έχει μοιράσει αναρίθμητες ακάλυπτες επιταγές. Η συζήτηση άρα θα φύγει από τα «μάς είπες ψέμματα!», «μάς εξαπάτησες!» και θα επικεντρωθεί στο πρακτέο. Όχι στο εκταίο αλλά στο έφικτο.

Η πολιτική θα ξαναβρεί επιτέλους το ενδιαφέρον της.

* Ο κ. Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας 

 

ΠΗΓΗ: capital.gr