Το πραξικόπημα που δεν έγινε…

Του Κώστα Στούπα 

Τελικά ο κ. Βαρουφάκης αποδείχθηκε περισσότερο ανόητος και απ’ όσο φαινόταν τα τελευταία χρόνια της κρίσης που εμφανίστηκε στο προσκήνιο της πολιτικής μας αντιπαράθεσης.

Εν αγνοία των επιπτώσεων και των κινδύνων που είναι δυνατόν να επιφέρει κάθε προσπάθεια εκτροπής του δημοκρατικού πολιτεύματος φαίνεται πως σαν υπουργός οικονομικών είχε συστήσει μηχανισμό υλοποίησης στρατηγικών αποφάσεων για τη χώρα που δεν είχαν αποφασισθεί από κανένα νομίμως εξουσιοδοτημένο θεσμό ή όργανο της πολιτείας.

Μπορεί διάφοροι κυβερνητικοί παράγοντες ή στελέχη του κυβερνώντος κόμματος να άφηναν να εννοηθεί πως έχουν και δεύτερα σχέδια στο μυαλό τους, αλλά δεν υπάρχουν πολλοί που θα μπορούσαν να κατηγορηθούν με στοιχεία, για κάποιο μηχανισμό ή σχέδιο που είχε σαν στόχο το πραξικόπημα.

Ο εκ των συνεργατών του κ. Βαρουφάκη, Τζεϊμς Γκαλμπρέιθ, υιός του διάσημου οικονομολόγου, με την άγνοια κινδύνου που χαρακτηρίζει τα πλουσιόπαιδα που σχεδιάζουν επαναστάσεις για να καταπολεμήσουν την ανία της εξασφαλισμένης ζωής τους, περιγράφει τα στάδια του περίφημου σχεδίου Β σε βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα.

«Κατά τη διαδικασία μετάβασης στο νέο νόμισμα, υπεύθυνοι για τη δημόσια τάξη, την ασφάλεια και τις προμήθειες θα ήταν οι υπουργοί Άμυνας και Εσωτερικών. Θα ήταν αναγκαίο να υπάρξει έλεγχος και εξοικονόμηση στις προμήθειες καυσίμων, ενώ οι υπάλληλοι που στελεχώνουν σημαντικούς δημόσιους οργανισμούς (σχολεία, νοσοκομεία, αστυνομία), θα έπρεπε να επιστρατευθούν. Κατόπιν θα έπρεπε να ακολουθήσει διάγγελμα του πρωθυπουργού που θα ανακοίνωνε τη μετάβαση στο νέο νόμισμα και εντολή για εκτύπωση νέων χαρτονομισμάτων.»

Ποιος είχε αποφασίσει και πότε για μετάβαση σε νέο νόμισμα, αφού και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά είχε δεσμευτεί πως το ευρώ είναι μονόδρομος;

Πολλές φορές κατά τη διάρκεια του 2015 αλλά και νωρίτερα η στήλη αναλύοντας τα δεδομένα είχε καταλήξει στο συμπέρασμα πως ακόμη και να ήθελε κάποιος να ανατρέψει το πολίτευμα με κάποιου είδους πραξικόπημα, θα ήταν δύσκολο να μακροημερεύσει.

Το βασικό επιχείρημα ήταν και είναι πως η Ελλάδα δεν είναι μια αυτάρκης χώρα, έτσι ώστε κάποιος να ελέγξει την εξουσία, ελέγχοντας τη διανομή των οικονομικών της πόρων. Αν η χώρα είχε πετρέλαιο, χρυσό ή άλλους «σκληρούς» φυσικούς  πόρους σε επαρκείς ποσότητες, κάποιος που αποκτούσε τον έλεγχό τους, θα μπορούσε να επιβάλει την εξουσία του και κατ΄ αυθαίρετο τρόπο.

Τόσο η ίδρυση μετά την επανάσταση όσο και η επιβίωση του ελληνικού κράτους τα τελευταία 200 χρόνια εξαρτήθηκε σε σημαντικό βαθμό από τις παρεμβάσεις των ξένων, προστάτιδων δυνάμεων αρχικά και συμμάχων στη συνέχεια όταν τα διεθνή ήθη εκδημοκρατίστηκαν, σύμφωνα με το ρεύμα της εποχής.

Η Ελλάδα είναι μια χώρα εξαρτημένη οικονομικά, πολιτικά και αμυντικά. Κατά συνέπεια οι δημοκρατικές κυβερνήσεις και οι  δικτατορίες πρώτα ελάμβαναν το πράσινο φως έξωθεν και μετά κυβερνούσαν.

Όσες φορές υπήρξαν διχασμοί και εμφύλιοι στη χώρα γενικεύθηκαν μόνο όταν αμφότερες οι αντιμαχόμενες μερίδες εξασφάλισαν στήριξη από το εξωτερικό.

Αν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είχε βρει στήριξη από μεγάλη δύναμη του εξωτερικού θα είχε υλοποιήσει τα σχέδια που υπήρχαν, όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά για να εξασφαλίσει την επ’ αόριστον παραμονή στην εξουσία, αν κατάφερνε να επικρατήσει.

Η αναζήτηση υποστήριξης σε ξένη δύναμη επιχειρήθηκε στη Ρωσία του κ. Πούτιν. Και αυτό ήταν εμφανές κατά τη διάρκεια του α’ εξαμήνου του 2015 τόσο από τις δημόσιες υποκλίσεις του κ. Λαφαζάνη στον κ. Μίλερ της Γκαζπρομ, όσο και από τις αναφορές του κ. Τσίπρα για νέα ασφαλή λιμάνια για τη χώρα κατά την επίσκεψή τους στη Ρωσία.

Όπως και για το θέμα αυτό ανέλυε τα δεδομένα η στήλη εκείνη την περίοδο, η Ρωσία ήταν αδύνατο να αποδεχτεί την εκχώρηση της Ελλάδας. Ένας  βασικός οικονομικός πόρος της Ρωσίας είναι οι εξαγωγές φυσικού αερίου στην Ευρώπη με την οποία ήδη λόγω Ουκρανίας βρισκόταν σε ένταση. Αν άπλωνε το χέρι στην Ελλάδα που γεωπολιτικά για τη Δύση παίζει σημαντικό ρόλο γιατί ελέγχει τη βασική δίοδο μεταφοράς υδρογονανθράκων από τον Περσικό Κόλπο στη Δύση μέσω Σουέζ, θα ήταν σαν να κράταγε τον αναπνευστήρα της Ευρώπης.

Κανείς δεν θα του επέτρεπε και όχι μόνο την Ελλάδα δεν θα αποκτούσε αλλά θα δεχόταν ισχυρά πλήγματα σε ζώνες επιρροής που ήδη του έχουν εκχωρηθεί. Ιστορικά έχει αποδειχτεί πως η Ελλάδα, παρά την επιθυμία σημαντικής μερίδας ρωσόφιλων, είναι πολύ μακριά από τη Ρωσία. Η Ελλάδα για τη Ρωσία μόνο σαν πεδίο αντιπερισπασμού είναι χρήσιμη για να πετύχει άλλα ανταλλάγματα σε άλλα πεδία.

Ενώ όλα αυτά είναι καθαρά και ευανάγνωστα για όποιον μπορεί στοιχειωδώς να εκτιμήσει τα δεδομένα πέρυσι οργανώθηκε ένα από τα μεγαλύτερα φιάσκα μετά τον εμφύλιο.

Υπάρχουν σαφείς πληροφορίες πλέον ότι ο Βλαδίμηρος Πούτιν σύστησε στον κ. Τσίπρα να τα βρει και να παραμείνει στην Ε.Ε.

Μοιραία οι τσαμπουκάδες του πρώτου εξαμήνου που φόρτωσαν τη χώρα με ζημιές περί τα 100 δισ. ευρώ οδήγησαν σε ένα ανόητο δημοψήφισμα όπου το 61% ΟΧΙ εκποιήθηκε αντί του πινακίου φακής των δόσεων του τρίτου μνημονίου.

Η δε σχέση της κυβέρνησης απέναντι στην Τρόικα, την κ. Μέρκελ, τον κ. Σόιμπλε από μετωπική και εχθρική θυμίζει πλέον τη σχέση του Θήον Γκρέιτζοϋ  με το  Ράμσεϊ Μπόλτον στη δημοφιλή σειρά Game of Thrones μετά την αιχμαλωσία και τον ευνουχισμό του πρώτου.

Στην κυβέρνηση και επί Βαρουφάκη και μετά Βαρουφάκη δεν διάβαζαν σωστά τα δεδομένα τόσο στο εσωτερικό όσο και τα διεθνή. Η προσδοκία πως η θετική αξιολόγηση θα φέρει βελτίωση του κλίματος είναι ένα στοιχείο αυτού του…αναλφαβητισμού. Σε αντίθεση με πέρυσι που η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα απολάμβανε την αποδοχή των δυο τρίτων της κοινής γνώμης, φέτος μετά βίας η ανοχή δείχνει το 20%…

Η κυβέρνηση δύσκολα μπορεί να βγάλει το χρόνο καθώς τα σημάδια της έκρηξης στην οικονομία είναι πλέον ορατά και κάθε μέρα που περνά πολλαπλασιάζονται με εκθετικό ρυθμό.

Μπορεί η δικαιοσύνη τώρα να μην επιλαμβάνεται της υπόθεσης εκτροπής του πολιτεύματος, αλλά είναι θέμα χρόνου να το πράξει, όταν πάψει ο ασφυκτικός της έλεγχος και ο εκφοβισμός.

Με τα πραξικοπήματα ισχύει ό,τι και με τις επαναστάσεις. Όποιος κάνει μισές επαναστάσεις σκάβει το λάκκο του…