Το ΠΑΣΟΚ επιστρέφει στις ιδρυτικές αρχές του

Δεν είναι μια πρόταση στον αέρα, αντιθέτως πατάει στις μεγάλες κοινωνικές ανάγκες που υπάρχουν αλλά και στην αδικία που επικρατεί για τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα. Δεν γίνεται να υπάρχουν στη χώρα μας εργαζόμενοι δυο ταχυτήτων!

Η πρόταση αυτή, ωστόσο, του Νίκου Ανδρουλάκη έχει σημασία και για την ίδια την υπόσταση του ΠΑΣΟΚ. Να γυρίσουμε το ρολόι του χρόνου πίσω στο ταραγμένο 2010 και την υπογραφή του πρώτου μνημονίου. Η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες αλλά και την κυνική πίεση της τρόικας  αναγκάστηκε να περικόψει μισθούς και συντάξεις προκειμένου να σώσει τη χώρα από την χρεοκοπία.  Δεν ήταν σε καμία περίπτωση προσωπική επιλογή του Γιώργου Παπανδρέου, ήταν δυστυχώς αναγκαιότητα. Εν γνώσει των συνεπειών που θα είχε, ο τότε πρωθυπουργός έκανε το εθνικό του καθήκον. Και το πλήρωσε προσωπικά ο ίδιος αλλά και το ΠΑΣΟΚ.

Και κατά πολλούς το πληρώνει ακόμα και σήμερα. Διότι οι επιλογές που έγιναν τότε πλήγωσαν το σώμα του κόμματος, το έκαναν να διαρρήξει τη σχέση του με παραδοσιακά στρώματα που το στήριζαν από την ίδρυσή του. Με αποτέλεσμα χιλιάδες ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ να μετακομίσουν μαζικά σε άλλα κόμματα και να είναι δύσπιστοι απέναντι στην δημοκρατική παράταξη.

Για αυτό, συνεπώς, είναι μια ιστορική στιγμή για το ΠΑΣΟΚ το γεγονός ότι ο πρόεδρός του βάζει στο τραπέζι των συζητήσεων την επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού για το δημόσιο, ενώ είναι θέμα χρόνου η αντίστοιχη πρωτοβουλία να αφορά στους συνταξιούχους. Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι κόμμα χωρίς ιδεολογική ταυτότητα, αντιθέτως είναι Παράταξη με σαφείς κοινωνικές αναφορές και με συγκεκριμένα ταξικά χαρακτηριστικά. Προφανώς και απευθύνεται σε όλους τους Έλληνες και τις Ελληνίδες, όμως είναι στο DNA της παράταξης η ιστορική φράση του Ανδρέα Παπανδρέου πως το ΠΑΣΟΚ είναι το κόμμα των μη προνομιούχων.