Τα σιγανά ποτάμια να φοβάσαι

Μετά την ιλαροτραγωδία που βιώνουμε κάθε μέρα παρακολουθώντας τα άθλια πολιτικά παιχνίδια επιβίωσης ανάμεσα στον Αλέξη Τσίπρα και τον Πάνο Καμμένο, βγήκε από το κάδρο της επικαιρότητας ένας αρχηγός κόμματος ο οποίος με κάτι μισόλογα που εκστομίζει, πολλές αοριστολογίες, πολλά υπονοούμενα και ήξεις αφίξεις, έχει τεράστιο μερίδιο ευθύνης για τον ευτελισμό των ηθικών αρχών και αξιών που συντελείται στη χώρα μας. Πρόκειται για τον αρχηγό του Ποταμιού, Σταύρο Θεοδωράκη, ο οποίος ενώ στην αρχή της πολιτικής του καριέρας έδωσε την εντύπωση ότι κομίζει κάτι νέο και ρηξικέλευθο, δυστυχώς όμως, από τα πρώτα του βήματα έδειξε ότι ακροβατεί μονίμως μεταξύ σφύρας και άκμονος.
Ο Σταύρος εμετρήθη, εζυγίσθη και εβρέθη ελλιπής γιατί τελικά αποδεικνύεται ότι η πολιτική του ανεπάρκεια είναι παροιμιώδης και οι πλάτες του αδύναμες για να επωμιστούν ένα φορτίο ειδικών συνθηκών. Ο Σταύρος πίστεψε ότι όπως και στην τηλεόραση μπορούσε να γίνει «Πρωταγωνιστής» έτσι και στον δημόσιο βίο αλλά δεν γνώριζε ότι είναι βαριά η καλογερική!
Η πολιτική δεν είναι τηλεοπτικό θέαμα για να γίνεται εύπεπτο έδεσμα από τον λαό. Απεναντίας, ο αρχηγός κόμματος πρέπει να έχει ευρύτητα γνώσεων, οι οποίες αποκτώνται σε πανεπιστημιακά ιδρύματα, να έχει σταθερές θέσεις, να μην κάνει πολιτικάντικους ακροβατισμούς και να σέβεται τους πολίτες και την πολιτική που υπηρετεί. Δυστυχώς, αυτούς τους κανόνες ο Θεοδωράκης τους απεμπόλησε τα τελευταία χρόνια για αυτό και πληρώνει τώρα τα επίχειρα των ενεργειών του.
Το Ποτάμι όταν πρωτοεμφανίστηκε στο πολιτικό στερέωμα έδωσε την εντύπωση ότι μπορεί πράγματι να αποτελέσει πόλο έλξης στον κεντρώο (δημοκρατικό ή σοσιαλδημοκρατικό ή όπως αλλιώς θέλει να το ονομάζει ο καθένας) χώρο.
Σύντομα όμως η κοίτη του Ποταμιού στέρεψε και τα ορμητικά νερά έγιναν ρυάκια. Και για κάποιες ανάλογες περιπτώσεις η λαϊκή σοφία έχει απαντήσεις με την ακόλουθη παροιμία: «Τα σιγανά ποτάμια να φοβάσαι», φράση που ερμηνεύεται ως εξής: Να είσαι επιφυλακτικός απέναντι σε ανθρώπους που κρύβουν τις σκέψεις τους, που παριστάνουν τους αθώους και τους απονήρευτους. Εάν διαβάσει αυτές τις λέξεις ίσως βρει απαντήσεις ο Σταύρος στη δημοσκοπική απαξίωση του κόμματος που ηγείται. Πληρώνει ακριβά τη συμπεριφορά σαλτιμπάγκου που επιδεικνύει όταν μετακινείται από κόμμα σε κόμμα αλλά και τις αμετροεπείς δηλώσεις του, ότι θα ψηφίσει μια επαίσχυντη συμφωνία η οποία συνομολογήθηκε ανάμεσα στον Τσίπρα και τον Ζάεφ για να εκχωρηθεί το όνομα της Μακεδονίας στα Σκόπια.
Επειδή ο Σταύρος (όπως άλλωστε και Αλέξης) είναι αδαής και αμόρφωτος για τα εθνικά θέματα, τον προτρέπω να διαβάσει μία συνέντευξη του Αμερικανού αρχαιολόγου Στίβεν Μίλλερ στο «Βήμα» και στη Μαλένα Παππά, ο οποίος αποδομεί πλήρως τα επιχειρήματα των ανιστόρητων πολιτικάντηδων που πιστεύουν ότι η Συμφωνία αυτή του ποδαριού είναι επωφελής για την Ελλάδα.
Τελικά, ο Θεοδωράκης πέτυχε το ακατόρθωτο αλλοιώνοντας ακόμα και ένα επικό σύνθημα του Ανδρέα Παπανδρέου της δεκαετίας του ’80, που έλεγε «το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω».
Το πισωγύρισμα φαίνεται από την απόφασή του, την οποία στηρίζει και ο βουλευτής Γιώργος Μαυρωτάς (για τους Δανέλλη, Λυκούδη δεν γίνεται λόγος) να ψηφίσουν τη Συμφωνία των Πρεσπών αλλά να καταψηφίσουν σε ενδεχόμενη «ψήφο εμπιστοσύνης» στην κυβέρνηση. Τρέχα γύρευε, δηλαδή. Για τον Μαυρωτά υπάρχει και ένας άλλος λόγος για να μην πει «ναι» στην εκχώρηση του ονόματος «Μακεδονία». Ως διεθνής αθλητής του πόλο έχει φορέσει το εθνόσημο στο οποίο σαφώς περιλαμβανόταν και η περιοχή της ελληνικής Μακεδονίας. Προφανώς, αν το ξαναφορούσε, έπρεπε να διευκρινίζει ότι εκπροσωπεί σήμερα τη Νότια Μακεδονία. Οποία καταισχύνη.
Πάντως, ο Θεοδωράκης πριν κλείσει τα πολιτικά του τεφτέρια ας αναλογιστεί στίχους από ένα ποίημα που ακούσαμε στην ταινία «Τύφλα να ‘χει ο Mάρλον Μπράντο» με τον Θανάση Βέγγο που έλεγε: «Ήσυχο, ήσυχο το ποταμάκι/ αργοκυλάει το γαλάζιο του νεράκι/ και τραγουδάει την αγάπη τη χρυσή,/ μια κι ήρθες αγαπούλα μου εσύ…».
«Ουφ, λίγο νεράκι, γείτονες!», που έλεγε ο φοβερός Θανάσης!