Στο πέταλο 27 Φεβρουαρίου 2016

Πολλά ειπώθηκαν για τη συμμετοχή του ΝΑΤΟ στις περιπολίες στο Αιγαίο, για την ανάσχεση των μεταναστευτικών ροών και, ασφαλώς, στο μέλλον θα ειπωθούν ακόμα περισσότερα, από ειδικούς και αδαείς, από ψεκασμένους και υποψιασμένους. Μια, όμως, πολύ ενδιαφέρουσα διάσταση της συμφωνίας Μέρκελ – Ερντογάν δίνει ένας παλαίμαχος Τούρκος δημοσιογράφος, ο Μουράτ Γιετκίν, σ’ ένα άρθρο του στην εφημερίδα «Radikal».

Ο Γιετκίν αναλύει πώς η Μέρκελ πείστηκε από τον Ερντογάν στη νατοποίηση του Αιγαίου και στην παράδοση της ελληνικής κυριαρχίας σε μια γερμανοτουρκική επικυριαρχία, χωρίς να ερωτηθεί κανένας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και με μια πρωτοφανή περιφρόνηση των περιορισμένων -έστω- απόψεων που ψέλλισε η ελληνική πλευρά.

Ο Τούρκος αρθρογράφος κάνει και μια άλλη συγκλονιστική αποκάλυψη. Η γερμανοτουρκική «συμμαχία» δεν έχει μόνο στόχο την εξουδετέρωση της ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο, αλλά -προσέξτε- να ελέγχεται πλήρως η κάθοδος του Ρωσικού Στόλου της Μαύρης Θάλασσας στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο. Χώρια που τη διοίκηση της «νατοϊκής δύναμης» θα την έχει ουσιαστικά Τούρκος διοικητής. Τα άλλα περί Γερμανού ναυάρχου ή Αμερικανού είναι απλώς… φερετζές.

Έτσι ο τσαμπουκάς του Ερντογάν «πέρασε» στην κυρία Άνγκελα Μέρκελ, η οποία, την ώρα που κάνει γλυκά μάτια στον Τσίπρα, αποδέχεται τα «θέλω» του σουλτάνου. Άφεριμ. Και η Ελλάδα στα… τέσσερα, όπως θα έλεγε κάποιες άλλες εποχές ένας σημερινός υπουργός, που έχει αρμοδιότητα να φυλάει Θερμοπύλες, υπό νατοϊκή διοίκηση, βεβαίως, βεβαίως. Δυστυχώς, αυτή είναι η αλήθεια.

Σε ό,τι αφορά, τώρα, τις μεταναστευτικές ροές, η Ελλάδα, από μόνη της, πρέπει να αναζητήσει τη λύση, γιατί από την Ευρώπη ας μην περιμένουμε τίποτα απολύτως. Όσοι τρέφουν ελπίδες για χείρα βοηθείας από την Εσπερία είναι βαθιά νυχτωμένοι. Στην ΕΕ δεν υπάρχει κοινή εξωτερική πολιτική, ούτε κοινή πολιτική, ούτε κοινή πολιτική άμυνας και ασφαλείας.

Άρα τι πρέπει να γίνει για να μειωθούν, τουλάχιστον στο μισό, οι σημερινές αποβάσεις στα νησιά χιλιάδων ανθρώπων και η εν συνεχεία προώθησή τους στην ενδοχώρα; Η λύση είναι μία και μοναδική, από τη στιγμή που οι ευρωπαϊκές χώρες κλείνουν τα σύνορά τους ή σφυρίζουν αδιάφορα.

Πρέπει η Ελλάδα να δημιουργήσει μεγάλους χώρους υποδοχής, ενδεχομένως σε παλαιά στρατόπεδα (και όχι αυτά τα μικροσκοπικά hot spots των 1.000-1.500 ατόμων), μακριά από μεγάλα αστικά κέντρα και τουριστικές περιοχές. Με τον τρόπο αυτό θα περάσει το αντίστροφο μήνυμα που είχε εκπέμψει η κυρία Τασία (όποιος θέλει έρχεται για να λιάζεται), ότι δηλαδή όποιος μπαίνει στην Ελλάδα δεν θα προωθείται αυτόματα σε Γερμανία, Αυστρία, Σουηδία και αλλού.

Το εγχείρημα αυτό είναι δύσκολο, αλλά είναι το μόνο αποτελεσματικό για να αντιληφθούν οι μετανάστες ότι η Ελλάδα εφαρμόζει μια περιοριστική πολιτική. Έτσι πάρα πολλοί μετανάστες θα αποθαρρυνθούν να έρχονται στη χώρα μας. Αυτή, όμως, η πρακτική θέλει αμέσως αποφάσεις, κύριε Μουζάλα, και όχι άλλο χαμένο χρόνο.

Και μέσα σ’ όλη τη ζοφερή κατάσταση που βιώνουμε με το μεταναστευτικό, έρχεται ένα ακόμα μαντάτο από την Κομισιόν για να μας… αποτελειώσει. Ο επίτροπος Οικονομικών Πιερ Μοσκοβισί ανακοίνωσε (ύστερα από ερώτηση του ευρωβουλευτή Νίκου Χουντή) ότι ο δείκτης χρέους ΑΕΠ θα φτάσει το 2020 στο 175%. Τώρα πώς έγινε αυτό το… άλμα, πάσα ερμηνεία δεκτή. Γιατί η Κομισιόν προέβλεπε από το 2012 ότι το δημόσιο χρέος της Ελλάδας θα ήταν στο 120% το 2020 και αρκετά κάτω από το 110% το 2022. Κι όλες αυτές οι θυσίες μέχρι σήμερα πήγαν στράφι; Σαν να μη μας τα λέει καλά ο Πιερ.

ΝΙΚΟΣ ΤΟΣΚΑΣ: Ο ΜΑΥΡΟΣΚΟΥΦΗΣ ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΣΕ ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ

Στ’ άρματα, στ’ άρματα εμπρός στον ανένδοτο αγώνα που κήρυξε ο αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη Νίκος Τόσκας κατά των δημοσίων σχέσεων γενικώς και κατά των δημοσιοσχεσιτών ειδικώς, όπως τον Μανώλη Σφακιανάκη. Παρ’ ότι ως παλαιός Πασόκος θα περίμενε κανείς να είναι υπέρ των δημοσίων σχέσεων και γενικά του «πάρε δώσε» της επικοινωνιακής τακτικής, όπως ο κ. Τόσκας είναι στρατιωτικός, παθιάζεται και τα λέει… τσεκουράτα. Όπου τον συμφέρει, βέβαια, γιατί σε ό,τι αφορά τους διορισμούς των δημοσιοσχεσιτών του ΣΥΡΙΖΑ το παίζει όπως όλοι οι υπουργοί και τα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος, λούφα και παραλλαγή.

Το ότι ένας υπουργός μιας κυβέρνησης «αδειάζεται» από τον ίδιο τον πρωθυπουργό του δεν είναι πρωτάκουστο για την Ελλάδα. Είναι, πάντως, πρωτάκουστο ένας υπουργός να ανοίγει πόλεμο με τον πολιτικά ένστολο υφιστάμενό του αξιωματικό Αστυνομίας και να τον νικάει όχι μόνο ο υφιστάμενός του, αλλά και η ίδια η κοινωνία. Είναι επίσης πρωτάκουστο την ώρα που η κυβέρνηση χάρη στην οποία είναι υπουργός έχει όλη την κοινωνία απέναντί της, αυτός να ρίχνει λάδι στη φωτιά ξεσηκώνοντας την κοινή γνώμη πετώντας από το Σώμα τον άνθρωπο που παραδέχεται όχι μόνο ολόκληρη η ελληνική κοινωνία, αλλά και η Ευρώπη και το FBI!

Στον Νίκο Τόσκα, τον «μαυροσκούφη» του ΣΥΡΙΖΑ -λόγω της θητείας του στα τεθωρακισμένα- δεν αρέσουν τα παραγοντιλίκια και οι δημόσιες σχέσεις. Θα μου πεις, η πολιτική τι είναι; Αν δεν του αρέσουν του υπουργού τα παραγοντιλίκια και οι δημόσιες σχέσεις πώς είναι πολιτικός; Είναι αυτό το χούι που του έμεινε από το ΠΑΣΟΚ. Μετά την αποστρατεία του ο Ν. Τόσκας «στεγάστηκε» πολιτικά στο ΠΑΣΟΚ, δραστηριοποιούμενος όμως πάντα στον τομέα της Άμυνας ανέβηκε στο ΥΕΘΑ, ως διευθυντής του Π. Μπεγλίτη. Αν και πολιτικοποιημένος δεν ήταν πολιτικός για να καταλάβει γρήγορα ότι τα προγράμματα των κομμάτων ισχύουν μόνο για την προεκλογική περίοδο.

Πάντως, μπορεί ο Σφακιανάκης να ανακοινώθηκε ότι μένει στην υπηρεσία του με επιτήρηση, όμως και ο Τόσκας λόγω της κακής διαχείρισης των κρίσεων… έτσι αποδείχθηκε κι όχι μόνο αναφορικά με την Αστυνομία, μπαίνει σε περίοδο εποπτείας από το Μαξίμου. Ο ανασχηματισμός έστω και μίνι έρχεται και ο Νίκος Τόσκας ήδη έχει μπει στη λίστα και μάλιστα αυτοπροτάθηκε. Για να δούμε τώρα πόσο θα απαρνηθεί τις δημόσιες σχέσεις του ο υπουργός προκειμένου να μην ξηλωθούν τα πολιτικά του γαλόνια; Και δεν είναι η πρώτη φορά που απειλήθηκε με… ξήλωμα.

Πάντως, για άλλη μια φορά ο «στρατηγός» όπως αποκαλούν τον κ. Τόσκα αποδείχθηκε ότι επέλεξε λάθος «εχθρό». Έτσι η οπισθοχώρηση όχι μόνο ήταν αναγκαία, αλλά ήδη είχε βιαστεί να βάλει το ποδαράκι του στη διακεκαυμένη ζώνη και να καεί εκθέτοντας τον ίδιο και την κυβέρνηση.