Ψυχραιμία και περηφάνια…

Γράφει η Μαρία Σπαντιδάκη

«Δεν μπορούμε να κάνουμε τέτοια παρατυπία…». Μια φράση για πολλά γέλια και πολλή αγανάκτηση. Την είπε υπάλληλος από το ΤΕΒΑ (Ταμείο Ευρωπαϊκής Βοήθειας Απόρων) σε άπορο δικαιούχο της Αθήνας, την Παρασκευή 4.3.2016. Έναν από τους χιλιάδες συμπολίτες μας που η κρίση «χτύπησε» και που εδώ και επτά μήνες περιμένει να ωφεληθεί από το πρόγραμμα επισιτισμού. Από πέρσι τον Ιούλιο που συμμετείχε στο εν λόγω πρόγραμμα περιμένει, κάνοντας τηλεφωνήματα σε τακτά διαστήματα και παίρνοντας κάθε φορά μια νέα εξοργιστική απάντηση, με εξοργιστικότερη όλων αυτήν που του έδωσαν προ δεκαημέρου, όταν του είπαν ότι για την πολύμηνη καθυστέρηση διανομής τροφίμων φταίει το… λάδι.

«Όλα τα τρόφιμα τα έχουμε μαζέψει αλλά δεν τα έχουμε διανείμει, γιατί περιμένουμε το λάδι… Δεν μπορούμε να σας δώσουμε τρόφιμα χωρίς λάδι, δεν μπορούμε να κάνουμε τέτοια παρατυπία…». Μπορούν όμως άλλες… Όπως το να δοκιμάζουν ανθρώπους δοκιμαζόμενους ήδη, κρατώντας τους σε αναμονή και… δίαιτα από τον περασμένο Σεπτέμβριο ή πηγαινοφέρνοντάς τους για λίγα μόλις τρόφιμα. Οποία ευαισθησία!

ΟΙ «ΠΑΡΟΧΕΣ»

Το «πόσα θες να μας τρελάνεις…» εδώ κολλάει… Αρχικά, το πρόγραμμα για κάθε άπορο προέβλεπε τρεις παροχές: Επιδότηση ενοικίου, έκπτωση στη ΔΕΗ και κάρτα σίτισης. Πριν όμως εφαρμοστεί, οι παροχές από τρεις, έγιναν… μία. Έτσι, τα… τζάμια στο ΚΕΠ Αγίας Λαύρας… έσπασαν από τους διαψευσμένους άπορους, και το πρόσωπο του οποίου την εμπειρία γνωρίζω έτυχε της παροχής των 10 ευρώ έκπτωσης από τον λογαριασμό ΔΕΗ. Αυτή είναι η βοήθεια που απολαμβάνει ως άπορος, αναμένοντας επί 7μηνο και τη σίτιση από το ΤΕΒΑ… Tο πρόγραμμα αυτό, που συχνά-πυκνά προβάλλεται ως κυβερνητικό επίτευγμα, χρηματοδοτείται από ευρωπαϊκά κονδύλια και παρέχει επισιτιστική βοήθεια, βασική υλική συνδρομή και δραστηριότητες κοινωνικής ενσωμάτωσης των απόρων σε ολόκληρη τη χώρα. Ο χρόνος εφαρμογής του άρχισε τον Ιανουάριο του 2014 και λήγει τον Δεκέμβριο του 2020. Στόχος του, η αντιμετώπιση της φτώχειας και η διατήρηση της κοινωνικής συνοχής.

Πέρσι, αρχές καλοκαιριού, η αρμόδια υπουργός, εμπνεύστρια των… γεμιστών διά νεοπτωχεύσαντες, αστέγους και λοιπούς απόρους, περιχαρής παρουσίαζε το εν λόγω πρόγραμμα, καλώντας τους οικονομικά αδύναμους συμπολίτες μας να συμμετάσχουν προκειμένου να τύχουν τροφής, ρουχισμού… απορρυπαντικών και λοιπών… ευεργεσιών και να απορροφηθούν, φυσικά, τα ευρωπαϊκά κονδύλια εντός του προβλεπόμενου χρόνου. Φέτος, άνοιξη πια, άνθρωποι από εκείνους που ανταποκρίθηκαν ακόμα περιμένουν, ενώ άλλοι, σε πόλεις της Περιφέρειας όπου έγινε προ ημερών διανομή, περίμεναν στην ουρά επί τρίωρο και πλέον για ένα κοτόπουλο, μισό κιλό όσπρια και ένα απορρυπαντικό… Και αυτό, χωρίς αιδώ, το λένε επισιτισμό. Ας σημειωθεί ότι το ένα κοτόπουλο αφορούσε ποσότητα για οικογένεια. Για τον μονήρη, πιθανότατα να αναλογούσε… φτερούγα. Πολλοί δικαιούχοι αρνήθηκαν να προσέλθουν και να παραλάβουν τα τρόφιμα που τους αναλογούσαν, ενοχλημένοι από την έλλειψη διακριτικότητας, την αμελητέα ποσότητα και την πολύωρη ορθοστασία.

ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΙ «ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ»

Αναξιοπρέπεια, εξευτελισμό, ασπιρίνη στην εξαθλίωση και θλιβερή πραγματικότητα χαρακτήρισαν τοπικά ΜΜΕ την εικόνα με τις ουρές για τρόφιμα των αναξιοπαθούντων Ελλήνων. Μόνο που αυτή «σκεπάστηκε» από την απελπισία της Ειδομένης… Προτεραιότητα τώρα έχουν οι πρόσφυγες και μετανάστες των εβδομήντα χωρών που κατέκλυσαν την Ελλάδα, εκμεταλλευόμενοι την πολιτική των ανοιχτών συνόρων. Οι Έλληνες απελπισμένοι, «πρόσφυγες» στους δρόμους της Αθήνας, θα περιμένουν κι άλλο. Ανεπίτρεπτο και θλιβερό ασφαλώς αυτό που συμβαίνει εκεί πέρα πάνω και αλλού. Ανεπίτρεπτη και θλιβερή η εικόνα ανθρώπων που η ελπίδα τούς κρατά στις λάσπες, του μωρού που το πλένουν στο κρύο, ή του άλλου, που κοιμάται στο χαρτόκουτο. Ανεπίτρεπτο όμως να κάνουμε πως το βλέπουμε και πρώτη φορά, όταν στο κέντρο της Αθήνας συμπολίτες μας που χάσανε τις δουλειές τους κοιμούνται σε χαρτόκουτα χρόνια, χωρίς καν την στοιχειώδη κάλυψη μιας σκηνής. Ας είμαστε δίκαιοι λοιπόν και ας μην επικεντρωνόμαστε στο ένα πρόβλημα υποτιμώντας το άλλο. Και ας σταματήσουμε να υπαγορεύουμε συναίσθημα και συγκίνηση γι’ αυτό που συμβαίνει, υποδυόμενοι τους πρόσφυγες, είτε με σωσίβια στη Λέσβο κάποιοι πολιτικοί, είτε ποζάροντας σε εξώφυλλα, τεθλιμμένοι με σωσίβια και μαντίλες κάποιοι άλλοι. Είναι το, λιγότερο, υποκριτικό, γιατί εκείνοι το βιώνουν, εμείς απλώς το υποδυόμαστε. Και αυτό είναι προσβολή, δεν είναι ταύτιση. Ταύτιση τέτοια δεν υπάρχει. Οι Έλληνες άλλωστε δεν χρειάζονται παροτρύνσεις του είδους για να εκφράσουν τον ανθρωπισμό τους. Επιβεβλημένο όμως είναι, παράλληλα με τις συναισθηματικές προσεγγίσεις, να σταθούμε στο θέμα εμβαθύνοντας με σκέψη καθαρή, γιατί το θέμα αυτό είναι πρόβλημα σοβαρό. Δεν αρκεί να σταματάμε σε παιδικά πρόσωπα και λάσπες…

Ως υπουργός Κοινωνικής Αλληλεγγύης, η κ. Φωτίου μάς λέει για το μεταναστευτικό ότι δεν χρειάζεται να πανικοβληθούμε. «Μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα με ψυχραιμία και ηρεμία. Να συνεχίσουμε στον δρόμο που δείχνει ο λαός μας, με υπερηφάνεια, αλληλεγγύη και αγάπη απέναντι στο ανθρώπινο δράμα των προσφύγων». Η κ. Φωτίου, με άλλα λόγια, επιχειρώντας ψυχολογική χειραγώγηση, πετάει την ευθύνη για το πρόβλημα που εκείνοι δημιούργησαν στον λαό, «χτυπώντας» κατευθείαν στο φιλότιμο, στην ευαισθησία και στις μνήμες του Έλληνα. Απλά μαθήματα Συριζαϊκής πολιτικής και όχι μόνον…

 Δεν υπάρχει λοιπόν θέμα προβληματισμού και ανησυχίας για την αναπληρώτρια υπουργό, αφού υπάρχει λαός με ευαισθησία… Για την κ. Φωτίου, η αποδοχή του πλήθους που καθημερινά εισβάλλει στη χώρα είναι θέμα της περηφάνιας του ελληνικού λαού. Πρόκληση και αφέλεια μαζί. Από περηφάνια θα αντέξουμε και ό,τι, στη συνέχεια, μας προκύψει. Να μην πανικοβληθούμε μάς είπε και ο κ. Κουρουμπλής για τους Τούρκους αξιωματούχους που καταφθάνουν οσονούπω στα νησιά μας, «διεθνής πρακτική» μάς επισήμανε και ο κ. Μουζάλας που, στη συνέχεια, είπε τα Σκόπια… Μακεδονία! Μόνο ο κ. Βίτσας μοιάζει να είπε την αλήθεια. «Κάποιοι δεν θα φύγουν ποτέ…». Κι εσύ, κακόμοιρε Έλληνα, ετοιμάσου να αντέξεις κι άλλα… από περηφάνια! Σε λίγο, όπως στη Σουηδία, ίσως να μην μπορείς να βγεις από το σπίτι σου, αλλά θα το αντέξεις από περηφάνια – ήδη η Αστυνομία άρχισε συστάσεις. Σε λίγο, μπορεί να στερηθείς και αυτά τα ολίγα που τρως, αλλά δεν θα το λες, από περηφάνια. Εκείνοι, θα μπορούν να σου την κουρελιάζουν κάθε μέρα, αλλά εσύ θα καλείσαι να την αποδεικνύεις με υπαγορεύσεις που θα νομίζεις ότι επέλεξες. Και θα είσαι και ψύχραιμος, γιατί θα στο έχουν υποδείξει εκείνοι που τους εμπιστεύτηκες τη ζωή σου. Αυτήν που σου ανατρέπουν καθημερινά και ύστερα, αναιδέστατα, σου συστήνουν… ψυχραιμία, ηρεμία και περηφάνια. Αλήθεια, πόσα αποθέματα αντοχής πρέπει να έχει ένας λαός για να το αντέχει αυτό αδιαμαρτύρητα; Τι πρέπει να του έχει συμβεί για να έχει τόση απάθεια σε τόση διάψευση και προσβολή; Τι πρέπει ακόμα να μας συμβεί για να συνειδητοποιήσουμε πως βρισκόμαστε ήδη σε μιαν άλλη «Ειδομένη», πολύ πιο οδυνηρή από αυτήν των βορείων συνόρων μας;