Περσεφόνη Πιστιόλη: Η Παιδεία στο απόσπασμα υπό νεοφιλελεύθερα και συντηρητικά πυρά

Τα τελευταία χρόνια δυστυχώς η κατάσταση της εκπαίδευσης βαίνει διαρκώς
επιδεινούμενη και βρίσκεται σε ένα τούνελ από το οποίο δεν φαίνεται φως. Αν μάλιστα
αναλογιστεί κανείς το πόσες φρούδες και μεγαλεπήβολες υποσχέσεις έχουμε ακούσει
από επίσημα κυβερνητικά χείλη από το 2019 και μέχρι σήμερα για όσα θα γίνουν στην
εκπαίδευση και τι πραγματικά έχει γίνει, πολύ εύκολα θα αντιλαμβανόταν κανείς την
πλήρη ανικανότητα και επικινδυνότητα των δεξιών κυβερνώντων σε θέματα παιδείας.
Οι προεκλογικές εξαγγελίες που ευαγγελίζονταν ένα λαμπρό μέλλον για τα
ελληνόπουλα σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης όχι μόνο έμειναν στα σκαριά αλλά η
καθημερινότητα και οι δείκτες αποδεικνύουν περίτρανα την τραγική αλήθεια. Πέρα
από αυτό, η αλλαγή υπουργών Παιδείας σε κάθε ανασχηματισμό, αποδεικνύει την
έλλειψη ενιαίου οργανωμένου εθνικού σχεδίου. Κάθε νέος υπουργός έρχεται με
προσωπικές ιδέες και εμπνεύσεις σε σχέση με τον προηγούμενο που όμως δεν
αντιμετωπίζουν την καυτή πατάτα των προβλημάτων.
Το χειρότερο όλων όμως είναι ότι δεν δίνεται κανένας λόγος για το πώς κατανέμονται
και πού πάνε τα ευρωπαϊκά κονδύλια που προορίζονται για την παιδεία. Ή εντέλει τα
χρήματα από το Ταμείο Ανάκαμψης πώς και πού κατανεμήθηκαν, αν φυσικά δεν
μοιράστηκαν σε εκλεκτούς «φίλους» με απευθείας αναθέσεις. Ένα τέτοιο τρανταχτό
παράδειγμα είναι οι πολυδιαφημισμένοι διαδραστικοί πίνακες που μπήκαν σε
σχολεία ως μεγάλη επιτυχία κι έχουν καταλήξει είτε να αποσύρονται είτε να υπάρχουν
απλά ως διακοσμητικοί αφού θα έπρεπε το λογισμικό τους να είναι προσαρμοσμένο
στις ανάγκες της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Σαν να μην έφτανε αυτό, οι εκπαιδευτικοί
βιώνουν την κοινωνική και οικονομική απαξίωση αρκετά χρόνια τώρα και ειδικά στα
χρόνια της κρίσης. Με μισθούς πείνας αναγκάζονται να αλλάζουν κάθε χρόνο τόπο
κατοικίας ως αναπληρωτές επωμιζόμενοι το αυξημένο κόστος διαβίωσης και ειδικά στα
νησιά, όπου οι ντόπιοι αρνούνται να τους παραχωρήσουν κατοικίες με αποτέλεσμα τις
θλιβερές εικόνες είτε να κοιμούνται στα αυτοκίνητα είτε να αποχωρούν εντέλει
παραιτούμενοι αφήνοντας κενή τη θέση και τους μαθητές στην επαρχία να θεωρούνται
β’ κατηγορίας. Και οι γονείς αναγκάζονται μέσω της υπερβολικά ακριβής παραπαιδείας
να αντιμετωπίσουν τις εκπαιδευτικές ανάγκες των παιδιών τους.
Έτσι αποδεικνύεται περίτρανα ότι αυτό που ενδιέφερε τελικά την κυβέρνηση ήταν να
«ξηλώσει» και να αποδομήσει πλήρως, όπως και στην υγεία, το σπουδαίο και
προοδευτικό έργο που με τόσο κόπο είχαν πετύχει οι σοσιαλιστικές κυβερνήσεις του
ΠΑΣΟΚ. Η δωρεάν παιδεία κατακρημνίστηκε και η εκπαίδευση έγινε πεδίο ταξικού
διαχωρισμού. Κατάφερε η άκρως συντηρητική κυβέρνηση η πλειοψηφία των Ελλήνων
να έχει αποκλειστεί από την Τριτοβάθμια εκπαίδευση λόγω του δυσβάστακτου
κόστους ζωής που δεν αντέχεται από τους γονείς. Τα παιδιά εργάζονται μόλις
τελειώσουν το σχολείο. Η κατά μέτωπον επίθεση κατά της κοινωνίας και των
χαμηλότερων οικονομικά τάξεων, που αποτελούν και την πλειοψηφία πια του
ελληνικού πληθυσμού, προς εξυπηρέτηση του κεφαλαίου, δεν περιλαμβάνει την
πολυτέλεια των σπουδών για τα ελληνόπουλα. Το όνειρο της πανεπιστημιακής γνώσης
που αποτέλεσε κατάκτηση, έχει γίνει εφιάλτης όσον αφορά την πραγμάτωσή του.

Για να αποτελέσει η παιδεία πεδίο προόδου μέσω της οποίας θα επέλθει κοινωνική
ανάπτυξη, απαιτείται μια ηγετική ομάδα με κύρος, όραμα, σεβασμό στο δικαίωμα της
εκπαίδευσης, ικανότητα διαχείρισης κρίσεων και όχι ανάθεσης στην ιδιωτική
πρωτοβουλία των εκλεκτών φίλων. Ο προσανατολισμός οφείλει και μέσω της
αξιολόγησης να είναι ευρωπαϊκός αναδεικνύοντας παράλληλα την ανεξάντλητη
παιδευτική μας κληρονομιά. Οφείλει η ομάδα αυτή εξίσου να καλύψει τις ελλείψεις
υποδομών και προσωπικού με νέες γνώσεις και μεθόδους.
Για να ελπίζουμε και να ονειρευόμαστε!