Παναγιώτης Πετράκης: Πάω πάντα με τον σταυρό στο χέρι

«Έχω αρκετές ευαισθησίες και ηθικούς φραγμούς, στοιχεία τα οποία ενδεχομένως να γίνονται εμπόδια τόσο στη ζωή μου όσο και στα επαγγελματικά μου», εκμυστηρεύεται στο «Κ» ο αγαπημένος ηθοποιός και τραγουδιστής Παναγιώτης Πετράκης. Δεν ξέρω αν αυτό που τελικά σε μαγνητίζει όταν συναντάς για πρώτη φορά (αλλά και για τις επόμενες!) τον Παναγιώτη Πετράκη είναι η βαθειά ευγένειά του, το ζεστό χαμόγελό του ή το ομολογουμένως φωτεινό ταλέντο του! Ένας πολυμορφικός καλλιτέχνης με πολυσχιδή δράση στα καλλιτεχνικά δρώμενα που τον απολαμβάνεις σε κάθε ερμηνεία του.
στην Πέννυ Κροντηρά

Ποια στιγμή πάνω στη σκηνή έχει μείνει χαραγμένη στην καρδιά – το μυαλό και τη φέρεις μαζί σου;
Αισθάνομαι ότι ο ρόλος του Ντάνιελ στους “Δαίμονες” του Νίκου Καρβελά ήταν μια πολύ δυνατή στιγμή μου, κυρίως συναισθηματικά. Γιατί νομίζω ότι το μικρόβιο που με “μόλυνε” με την αγάπη για το μιούζικαλ μπήκε όταν παρακολούθησα (για πάνω από 15 φορές) το πρώτο ανέβασμα του έργου αυτού το 1991 και έτσι το να αποτελώ κομμάτι του 20 κάτι χρόνια μετά είχε μεγάλη συναισθηματική αξία για μένα.
Μια άλλη τεράστια στιγμή ήταν πριν από 10 χρόνια περίπου όταν πρώτο-συνεργάστηκα με τη Λαϊκή Ορχήστρα Μίκης Θεοδωράκης και σε μια συναυλία μας στο Βεάκειο Θέατρο του Πειραιά ήταν παρών ο μέγιστος αυτός συνθέτης μας, να χαμογελάει και να επιδοκιμάζει. Απερίγραπτα συναισθήματα…
Ποιον θεωρείς «δάσκαλο» στην πορεία σου από το χώρο της τέχνης;
Είμαι ένας καταδικασμένος δια βίου μαθητής… Ουσιαστικά δάσκαλό μου πάνω-κάτω αποτελεί κάθε συνεργάτης / συνάδελφος ασχέτως ηλικίας ή πείρας, στον οποίο βλέπω κάτι που θαυμάζω. Τα πρώτα, όμως, πολύτιμα ψήγματα υποκριτικής τα πήρα από μια γυναίκα, της οποίας η γοητεία είχε καταλυτική επίδραση πάνω μου τόσο ως ηθοποιός όσο και ως δασκάλα, την Άννα Μακράκη.

Έχεις δεχθεί άσχημες συμπεριφορές από ανθρώπους του χώρου;
Πάνε πάρα πολλά χρόνια από τότε που μπορώ να θυμηθώ κάποια άσχημη ή ανάρμοστη συμπεριφορά απέναντί μου. Πιστεύω ότι ο επαγγελματισμός και η προσωπικότητά μου δεν αφήνουν περιθώρια για κάτι τέτοιο. Έχω, όμως υποστεί ανήθικες συμπεριφορές επί σκηνής, όπου συνάδελφος, προκειμένου να βγάλει περισσότερο γέλιο αδιαφορούσε για την σκηνοθεσία κάνοντας δικά του τερτίπια και φέρνοντάς με σε αμηχανία.
Αν σου ζητούσαν να επιλέξεις ανάμεσα στο τραγούδι και την υποκριτική τι θα απαντούσες;
Ότι δεν θα ήθελα να επιλέξω. Αποτελούν και τα δύο αγαπημένους δρόμους έκφρασης, πολλές φορές συνυφασμένους μεταξύ τους.

Θεωρείς ότι τα «φλας» τυφλώνουν και δίνουν άλλες διαστάσεις στους ανθρώπους;
Πιστεύω ότι τα φλας ενέχουν τον κίνδυνο να μας επιβάλλουν ένα προσωπείο, να πέσουμε δηλαδή στην παγίδα να «φορέσουμε τα καλά μας» αφήνοντας στην άκρη την πραγματική προσωπικότητά μας ή να μας κάνουν να αισθανθούμε πιο σημαντικοί από τους συνανθρώπους μας. Στην πρώτη παγίδα είχα πέσει κι εγώ, όταν άρχισα να απασχολώ λίγο περισσότερο τα φλας, στην προσπάθειά μου να είμαι όσο το δυνατόν αρεστός. Ευτυχώς, με τον καιρό βγήκα από αυτό το τριπάκι. Δόξα τω Θεώ, όμως, ποτέ δεν έπεσα στη δεύτερη και πιο επικίνδυνη παγίδα!
Έχεις δηλώσει ότι πιστεύεις στο Θεό… πες μου πως αντιδράς ως άνθρωπος αλλά και πολίτης της Ελλάδας στις προσφυγικές ροές;
Δεν βλέπω κάποια σύνδεση μεταξύ της πίστης μου και τις άποψής μου περί του προσφυγικού. Πέρα από Έλληνας, είμαι άνθρωπος και αυτοί είναι συνάνθρωποί μου, οι οποίοι έχουν βασανιστεί, ξεριζωθεί από οτιδήποτε οικείο τους και αναζητούν νέες ρίζες για να μπορέσουν να βλαστήσουν ξανά, να επιβιώσουν. Από την άλλη, βλέπω να έχει δυσκολέψει πολύ η ζωή συμπατριωτών μου λόγω αυτής της εισροής στα μέρη τους. Και οι δύο πλευρές έχουν τα δίκια τους. Ως άνθρωπος και χριστιανός συμπάσχω και με τους δύο.
Ρεαλιστής ή ευαίσθητος; Πως λειτουργείς στη ζωή και τον επαγγελματικό σου χώρο;
Έχω αρκετές ευαισθησίες και ηθικούς φραγμούς, στοιχεία τα οποία ενδεχομένως να γίνονται εμπόδια τόσο στη ζωή μου όσο και στα επαγγελματικά μου. Πάω δηλαδή πάντα «με τον σταυρό στο χέρι» που λέμε… Ενδεχομένως να είχα επιτύχει περισσότερα αν ήμουν πιο ρεαλιστής, ίσως και λίγο αδίστακτος. Σε αυτή την περίπτωση όμως δεν θα τα είχα καλά με τον εαυτό μου, οπότε τον αντίτιμο θα ήταν ασύμφορο. Δεν έχω κανένα παράπονο. Ο Θεός μου τα έχει φέρει όλα όπως πρέπει.

Με ποιον άξονα επιλέγεις τους ανθρώπους της ζωής σου (οικογένεια, φίλοι, σχέσεις);
Νομίζω με γνώμονα τη συμβατότητα, τα κοινά σημεία και πολύ περισσότερο την αγάπη. Χρειάζομαι χείμαρρους αγάπης από το κοινωνικό μου περιβάλλον για να είμαι χαρούμενος.
Πρωταγωνιστείς στην παράσταση «Hairspray». Μίλησέ μας για το ρόλο σου και τους συναδέλφους σου.
Κυρίως θα σου πω για τους συναδέλφους μου γιατί είναι η βασική αιτία που αισθάνομαι τόσο υπερήφανος και τόσο ευλογημένος που βρίσκομαι σε αυτή τη δουλειά. Είναι όλοι ΤΟΠ, υπέρ-ταλαντούχοι! Τους θαυμάζω όλους και προσευχόμουν ήδη από τις πρόβες να μπορέσω να ανταποκριθώ και εγώ στο υψηλό στάνταρ που έχει τεθεί. Νομίζω ότι αυτό το μιούζικαλ έχει ανέβει με τις καλύτερες προδιαγραφές και δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα αντίστοιχα ανεβάσματα του εξωτερικού. Ο ρόλος μου είναι ο Corny Collins, ο παρουσιαστής μιας δημοφιλούς μουσικοχορευτικής εκπομπής για teenagers στην Βαλτιμόρη της δεκαετίας του 60. Βοηθάω την πρωταγωνίστρια του έργου, Tracy (που υποδύεται αριστοτεχνικά η Κατερίνα Σούσουλα) στα σχέδιά της να καταργηθεί η ρατσιστική πρακτική της εκπομπής που θέλει τα μαύρα παιδιά να χορεύουν σε αυτήν μόνο μια φορά τον μήνα, ξεχωριστά από τα λευκά παιδιά.

Πάνω στη σκηνή δείχνεις ότι έχεις τον απόλυτο έλεγχο, είσαι ακριβής στην ερμηνεία σου (λόγος και τραγούδι) και εξαιρετικός στα χορευτικά. Είναι το μιούζικαλ τόσο εύκολο όσο το κάνεις να φαίνεται;
(γέλια)… Το μιούζικαλ είναι από τα πιο απαιτητικά και δύσκολα θεατρικά είδη. Απαιτεί αυτό ακριβώς που λες, να έχεις τον απόλυτο έλεγχο στα εκφραστικά σου μέσα, στο κορμί, την φωνή, την υπόκριση… να χορεύεις, να τραγουδάς, να εναλλάσσεις συναισθήματα και όλα αυτά να φαίνονται ότι γίνονται με την απλότητα και την φυσικότητα που αναπνέεις. Φυσικά όλα αυτά είναι αποτέλεσμα εξειδικευμένης εκπαίδευσης και συνεχούς εξάσκησης και εκγύμνασης για να υπάρχει και η απαραίτητη καλή φυσική κατάσταση συν τοις άλλοις.

Επίσης, βρίσκεσαι στη μουσική Σφίγγα σε μία παράσταση μουσικής και λόγου «Αναμνήσεις ενός κοριτσιού» με τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη. Γνωρίζω ότι συμμετέχεις σε πολλά αφιερώματα του σπουδαίου μουσουργού μας. Τι το διαφορετικό θα δούμε αυτή τη φορά;
Πρόκειται για μία πολύ ιδιαίτερη παράσταση λόγου και μουσικής. Η ιδιαιτερότητά της έγκειται στο ότι φωτίζεται μια άλλη πλευρά της προσωπικότητας του συνθέτη μέσα από τις διηγήσεις τις κόρης του, Μαργαρίτας. Τα στιγμιότυπα αυτά της ζωής της με την οικογένειά της, κυρίως από τα χρόνια της εξορίας, αποκαλύπτουν τον τρυφερό πατέρα και σύζυγο Μίκη, το αδάμαστο λιοντάρι που δεν υποκύπτει σε κανέναν βασανισμό των χουντικών και φτάνει να έχει μέχρι και συμπόνια για τους βασανιστές του… Ανακαλύπτουμε με άλλα λόγια τον άνθρωπο πίσω από το μεγαλειώδες μουσικό του έργο και την επαναστατική του εικόνα. Και ο άμεσος, διεισδυτικός λόγος της Μαργαρίτας διανθίζεται με κάποια από τα πιο εμβληματικά τραγούδια του συνθέτη σε λιτές, εύστοχες ενορχηστρώσεις από το μουσικό σύνολο «Λιποτάκτες».
Πως είναι να συνομιλείς από κοντά με τον Μίκη Θεοδωράκη; Τι κρατάς σαν πολύτιμο φυλαχτό από την επαφή σου μαζί του;
Καταρχάς, την αίσθηση της αποδοχής του στον τρόπο με τον οποίο ερμηνεύω τη μουσική του. Αυτό είναι από τα σημαντικότερα εύσημα της καριέρας μου. Μία φορά είχα την τεράστια τιμή να καθίσω μαζί του στο σαλόνι του, οι δυο μας, και να απολαύσω τη σοφία του λόγου του ή την πυκνή σιωπή του όταν ακούγαμε αποσπάσματα από συναυλίες με έργα του στο εξωτερικό. Ανεκτίμητες στιγμές, χαραγμένες ανεξίτηλα στην μνήμη μου!
Σου λείπει η τηλεόραση και ποια σειρά φέτος έχεις ξεχωρίσει;
Μου αρέσει η τηλεόραση και ναι μου λείπει λίγο. Δεν μπόρεσα να τη χαρώ και να τη χορτάσω πέρυσι με τον «Πρίγκιπα της Φωτιάς», καθώς τερματίστηκε τόσο άδοξα. Δεν παρακολουθώ κάποια ελληνική σειρά είναι η αλήθεια, αλλά σκηνές που έχω δει από τις «Άγριες Μέλισσες» και το «Κόκκινο Ποτάμι» μου δίνουν την αισιοδοξία ότι είναι και πάλι εφικτή η καλή μυθοπλασία στην ελληνική τηλεόραση.
Επόμενα επαγγελματικά σχέδια;
Αρκετές παραστάσεις με τις «Αναμνήσεις ενός κοριτσιού» και ενασχόληση με δικές μου μουσικές απόπειρες.
Νιώθεις καλλιτεχνικά «πλούσιος»;
Πλούσιος όχι, δεν θα το έλεγα. Ικανοποιημένος με τις ως τώρα συνεργασίες και εγχειρήματά μου; πολύ! Αλλά είμαι και αχόρταγος… είναι πολλές ακόμα οι συνεργασίες που θα ήθελα να αξιωθώ. Εμπιστεύομαι, όμως, απόλυτα τη ροή των πραγμάτων όπως την έχει ορίσει ο Θεός.
Αν σου ζητούσαν να δώσεις «στοιχεία ταυτότητας» ποια θα επέλεγες να αποκαλύψεις για σένα;
Work in progress… (γέλια)! Ένας άνθρωπος σε διαρκή αναζήτηση αυτογνωσίας και αγώνα να γίνει καλύτερος και χρησιμότερος στους συνανθρώπους του.