Νίκος Καλιακούδας: Το κυνήγι των εξοπλισμών και η σημασία της συμπαραγωγής

Μεγάλες αναταράξεις σε όλο τον πλανήτη. Γεωπολιτικά ζητήματα, εμπορικοί
πόλεμοι, πολιτικές επαναχάραξης συνόρων, απειλές γεωγραφικών
προσαρτήσεων και εκβιασμοί παραχώρησης γαιών και σπάνιων ορυκτών, είναι
μερικά από τα ζητήματα, που απασχολούν τη παγκόσμια πολιτική τάξη. Οι
κίνδυνοι και η οικονομική αστάθεια, με βάση το ειδησεογραφικό δελτίο, με τις
συγκρούσεις, τους πολέμους, τις τρομοκρατικές επιθέσεις, τις στρατιωτικές
δαπάνες και τους εμπορικούς και δασμολογικούς περιορισμούς, δεν σε κάνουν
να νοιώθεις και πολύ άνετα.

του Νικ.Καλιακούδα, Οικονομολόγου

Η πολιτική ηγεσία της κάθε χώρας, προσπαθεί να προστατεύσει τα
συμφέροντά της, στο βαθμό που απειλούνται τα σύνορα των χωρών τους και
στο βαθμό που το ελεύθερο εμπόριο και η οικονομική τους ανάπτυξη
απειλείται. Η λογική του Trump-ισμού, σε αγαστή συνεργασία επίσης, με τον
απολυταρχισμό του Πούτιν, και σε πλήρη αρμονία με τον Ερτογανισμό και
τον ακροδεξιό «δημοκρατικό» αυταρχισμό, βρίσκουν πρόσφορο έδαφος να
διαμορφώσουν τις νέες γεωπολιτικές ισορροπίες.
Οι άλλοτε σταθερές του ψυχρού πολέμου, που καθόριζαν τις παγκόσμιες
ισορροπίες, παρέδωσαν τη θέση τους, στην δημοκρατία του ισχυρού,
καταπατώντας κάθε έννοια διεθνούς δικαίου και αυτοδιάθεσης των λαών.
Και η Ευρώπη; Έχει ενεργό ρόλο; Πως αντιδρά σε αυτό τον ταραγμένο
κόσμο; Η αλήθεια είναι ότι τα αντανακλαστικά της δεν είναι και τόσο ισχυρά.
Αυτό βέβαια είναι μεγάλο μειονέκτημα, όμως ο εσωτερικός διάλογος μεταξύ
των κρατών-μελών, και η συναπόφαση, είναι το μεγάλο της πλεονέκτημα.
Μόλις πρόσφατα αποφάσισε την ενίσχυση της πολεμικής της βιομηχανίας με
800 δις ευρώ, απέναντι στις βουλές του Trump, ο οποίος δεν θα συνδράμει
πλέον, στην ασφάλεια των ευρωπαίων. Λίγο περίεργο βέβαια για μια χώρα, σαν
τις ΗΠΑ που έπαιζε μέχρι πρότινος, το ρόλο του «χωροφύλακα» του πλανήτη,
και μια χώρα που η οικονομία της στηρίζεται, κατά μεγάλο ποσοστό στη
πολεμική της βιομηχανία.
Η Ελλάδα, με τις υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες, λόγω του δύστροπου και
επεκτατικού γείτονα, καλείται να ακολουθήσει για άλλη μια φορά το κυνήγι των
εξοπλισμών, με σημαντικές επιπτώσεις για την οικονομική και κοινωνική της
επιβίωση. Πρόσφατα η κυβέρνηση παρουσίασε στο Κοινοβούλιο ένα
πρόγραμμα-μαμούθ εξοπλιστικών 12ετίας, ύψους 19 δις ευρώ, με τεράστιες
δημοσιονομικές επιπτώσεις, και σημαντική επιβάρυνση στους πολίτες. Ένα
πρόγραμμα που καλείται να συνυφανθεί με το αντίστοιχο ευρωπαϊκό. Έχει να
κερδίσει η Ελλάδα από αυτό το ράλι των εξοπλισμών? Δεν θα κερδίσει όταν
λειτουργεί όπως τώρα, ως πολύφερνος πελάτης και αν στις διακρατικές
συμφωνίες δεν πετύχει συμπαραγωγές, όπως αναφέρεται συχνά-πυκνά η
υπεύθυνη Πολιτικού Σχεδιασμού του ΠΑΣΟΚ, Άννα Διαμαντοπούλου. Η
συμπαραγωγή μέρους του στρατιωτικού υλικού, προσφέρει πολλαπλά οφέλη,
στην εθνική οικονομία, στην εξωτερική πολιτική, στην εμπορική και οικονομική διπλωματία.

Η Τουρκία, τα τελευταία χρόνια με τις συμφωνίες
συμπαραγωγής στρατιωτικού υλικού κατόρθωσε να καταταχθεί 10 η στη
παγκόσμια κατάταξη παραγωγής στρατιωτικού υλικού, και αυτό το πέτυχε
μέσα από τις συμφωνίες συμπαραγωγής οι οποίες φτάνουν σε ποσοστό 40%.
Και εμείς τι κάνουμε?
Πολύ πρόσφατα ο Υπουργός Άμυνας της χώρας ανακοίνωσε, την αγορά και 4 ης
φρεγάτας Belharra από τους Γάλλους, χωρίς καμμιά συζήτηση για το
συγκεκριμένο θέμα, στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής.
Όσο για τις εξαγγελίες της Κυβέρνησης για συμμετοχή 25% της εγχώριας
αμυντικής βιομηχανίας στα εξοπλιστικά προγράμματα, αποτελούν “έπεα
πτερόεντα” και δεν συνιστούν “realpolitik”.

Δημοσιεύθηκε στο Καρφί το Σάββατο 26 Απριλίου 2025