Νίκος Καλιακούδας: Διαφορετικές απόψεις ή διαφορά δύο κόσμων;

Σφοδρή αντιπαράθεση Κυβέρνησης και της νέας αξιωματικής αντιπολίτευσης
το τελευταίο διάστημα με αφορμή το διάλογο της ηγετικής ομάδας του
ΠΑΣΟΚ με τους κοινωνικούς εταίρους (εργαζόμενοι/ ΓΣΕΕ και εργοδότες
των κλάδων της βιομηχανίας, βιοτεχνίας, εμπορίου, τουρισμού, υπηρεσιών
κλπ.) για τη καθιέρωση του ύψους του κατώτατου μισθού μέσω της επαναφοράς
των συλλογικών διαπραγματεύσεων, διαδικασία η οποία ανακόπηκε τη
μνημονιακή περίοδο. Η αιτία αφορά την πρόσφατη κοινοτική Οδηγία, για τον
επαρκή κατώτατο μισθό και τις συλλογικές συμβάσεις, η οποία πρέπει να
ενσωματωθεί στα καθ’ ημάς.

Του Νικ.Καλιακούδα, Οικονομολόγου

Είναι φανερό ότι η ρύθμιση των εργασιακών σχέσεων μέσω των συλλογικών
διαπραγματεύσεων μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών, όπως ισχύει σχεδόν σε
όλη την Ευρώπη, αφορά τους κοινωνικούς εταίρους και την εκάστοτε
κυβέρνηση φυσικά, η οποία είναι επιφορτισμένη να διευκολύνει τον διάλογο
αυτό, διασφαλίζοντας με θετικό τρόπο την αποτελεσματικότητά του.
Ο μαθηματικός τύπος/αλγόριθμος που προωθεί η κυβέρνηση για την ρύθμιση
των αμοιβών των εργαζομένων, κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση και δεν
λαμβάνει υπόψη σημαντικές παραμέτρους που καθορίζουν τις αμοιβές των
εργαζομένων από κλάδο σε κλάδο, με διαφορετικά αντικείμενα παροχής
εργασίας. Είναι εντελώς διαφορετική η απασχόληση π.χ. στην εστίαση από το
αντικείμενο απασχόλησης στη γραμμή παραγωγής και συσκευασίας ενός
εργοστασίου τοματοπολτού. Όταν αυτά καθορίζονται από αλγορίθμους, δεν
είναι δυνατό να διασφαλίσουν επαρκείς και δίκαιες απολαβές, πολύ
περισσότερο όταν πρέπει να λαμβάνονται υπόψη και άλλοι βασικοί
παράμετροι, που έχουν σχέση με το περιβάλλον και τις συνθήκες εργασίας, την
υγιεινή και ασφάλεια των εργαζομένων, ακόμη-ακόμη και κριτήρια που
αφορούν τη φορολόγηση και την αγοραστική δύναμη του εργαζομένου, ως
φορολογούμενου και καταναλωτή πλέον, σε σχέση με τον πληθωρισμό των
τροφίμων και των βασικών αγαθών. Δεν χρειάζεται κανείς να κατέχει
οικονομικά για να αντιληφθεί ότι η χρησιμοποίηση ενός μαθηματικού τύπου, ο
οποίος σχετίζεται γενικώς με τον πληθωρισμό και τη παραγωγικότητα, δεν
δίνει διέξοδο στον εργαζόμενο και παράλληλα αγοραστή των βασικών αγαθών,
ο οποίος προσπαθεί να ανταπεξέλθει στοιχειωδώς στο αυξημένο κόστος ζωής
(στέγαση, ενέργεια, τροφή, ένδυση-υπόδηση) και στη σωρεία επιπλέον
ατομικών και οικογενειακών υποχρεώσεων.

Σύμφωνα με τα στοιχεία τα ισχύοντα σε πολλές της Ε.Ε, αποδεικνύουν ότι εκεί
που εφαρμόζονται διαδικασίες συλλογικών διαπραγματεύσεων, επιτυγχάνεται
κατά 80% περίπου, επαρκής κατώτατος μισθός, ενώ στις χώρες όπως η
Ελλάδα, που δεν ακολουθούνται ανάλογες διαπραγματεύσεις περιορίζεται στο
29% περίπου.
Συμπερασματικά, όλη αυτή η «φασαρία» δεν αφορά δύο διαφορετικές απόψεις,
αλλά δύο διαφορετικούς κόσμους. Πρέπει να αντιληφθούν οι κυβερνώντες, ότι
ο ανοικτός διάλογος και οι ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις,
σφυρηλατούν τη σχέση των επιχειρηματιών και των εργαζομένων, συναινούν
στην αύξηση της παραγωγικότητας, συμβάλουν στην ανταγωνιστικότητα των
προϊόντων, προωθούν την υγιή επιχειρηματικότητα, αυξάνουν τις δεξιότητες
των εργαζομένων, χαλιναγωγούν σε σημαντικό βαθμό την ανεργία, και
δημιουργούν τις προϋποθέσεις για το νέο παραγωγικό μοντέλο, που έχει
ανάγκη η χώρα.

Δημοσιεύθηκε στο Καρφί το Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2024