Μπάμπης Τσέρτος: Στις κρίσεις απαιτείται συνεργασία και κατανόηση, όχι διχασμός

Tο ρεμπέτικο ήταν για τον Μπάμπη τον Τσέρτο η αποκάλυψη ενός νέου μουσικού κόσμου, στα πρώτα βήματά του στην Αθήνα της μεταπολίτευσης. Μαγεύτηκε και σχεδόν αμέσως αφοσιώθηκε σε αυτό το επίτευγμα του Νεοελληνικού Πολιτισμού, όπως το αποκαλεί στην αποκαλυπτική συνέντευξή του στο «Καρφί». Για την κρίση της πανδημίας που έπληξε και τον καλλιτεχνικό κόσμο και τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν, είναι ξεκάθαρος. «Τους Δημιουργούς και τα μάτια μας…»

Στον Κώστα Τσαγκαράκη

-Πώς βιώσατε την πρωτόγνωρη κατάσταση καραντίνας ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης;
Ήταν μια βίαιη αλλαγή του τρόπου ζωής μας, όμως απολύτως αναγκαία, αφού η ζωή είναι το ύψιστο αγαθό. Συνειδητοποιώντας αυτή την αναγκαιότητα, προσαρμόστηκα και χρησιμοποίησα όσο το δυνατόν δημιουργικά και με διάφορους τρόπους τον απεριόριστο χρόνο εντός του σπιτιού. Η ταχτική επαφή με συγγενείς, φίλους και συνεργάτες ήταν βάλσαμο στη μοναξιά του εγκλεισμού και όταν, δε, υπήρχε η ανάγκη για την οποιαδήποτε βοήθεια, ένιωθα πιο άνθρωπος και γεμάτος συναισθηματικά.

-Τα συναισθήματα και οι σκέψεις για την μετά κορωνοϊό εποχή;
Δυστυχώς, δεν έχει τελειώσει ακόμη η πανδημία. Αναμένοντας φάρμακο ή εμβόλιο και με τον φόβο του δεύτερου κύματος, οι σκέψεις μου είναι πρώτα απ’ όλα στις ζωές των ανθρώπων. Το κράτος θα πρέπει να ενισχύσει περαιτέρω το ΕΣΥ, κάτι που ευτυχώς γίνεται σε κάποιο βαθμό. Η ανθρωπότητα και η χώρα μας θα πρέπει να αλλάξουν πολλά με την οργάνωση της οικονομίας, την επαναφορά του ανθρωπισμού και να μπει ένα τέλος στο αχαλίνωτο κέρδος και την ματαιοδοξία κάποιων. Η ζωή είναι όμορφη και με λιγότερα, αρκεί να υπάρχουν τα απολύτως αναγκαία. Η Πολιτεία πρέπει τώρα να λειτουργήσει με κανόνες τέτοιους, ώστε να βοηθηθούν οι βαριά πληττόμενοι από την κρίση και οι οικονομικά ισχυροί να δείξουν την αλληλεγγύη τους σε αυτές τις δύσκολες ώρες. Έχοντας νωπή την οδυνηρή εμπειρία του αντιμνημονιακού λαϊκισμού και των… έξαλλων εκπροσώπων του, ελπίζω το πολιτικό σύστημα και ο λαός να αποδειχτούν σοφότεροι και να λειτουργήσουν με μέτρο και σύνεση.

-Το κίνημα #supportartworkers ζητά στήριξη από το κράτος, καθώς ο κλάδος της τέχνης έχει πληγεί πολύ λόγω της παρούσας κατάστασης. Πώς κρίνετε τις αποφάσεις που πάρθηκαν;
Από τον κορωνοϊό έχουν πληγεί πολλές κατηγορίες πολιτών και κάποιες που απαιτείται συνάθροιση κόσμου για να λειτουργήσουν. Σε αυτές είναι και οι καλλιτέχνες. Στην πρώτη φάση, όσοι φαίνονταν στην ΕΡΓΑΝΗ πήραν το επίδομα των 800 ευρώ, όμως υπήρξαν πολλές περιπτώσεις που έμειναν απ’ έξω. Το πρόβλημα με μας έγινε έντονο, με κάποιες υπερβολές θα έλεγα, επειδή δεν λήφθηκαν μέτρα για τον πολιτισμό το καλοκαίρι. Η κυβέρνηση το έθεσε σε δεύτερη μοίρα… Εμείς θα «επιστρέψουμε» τελευταίοι όπως φαίνεται και προφανώς η ενίσχυση από το κράτος είναι αναγκαία και θα πρέπει να θεωρείται αυτονόητη. Ελπίζω, οι όποιες επιχορηγήσεις δοθούν, να γίνουν με κοινωνικά κριτήρια και όχι για τις δημόσιες σχέσεις των εκάστοτε κυβερνώντων! Να πρυτανεύσει στην πράξη η αλληλεγγύη, γιατί από λόγια αυτοί που έχουν πραγματικό πρόβλημα έχουν χορτάσει, τόσο από την πολιτεία, όσο και από τους «μεγάλους» του χώρου μας.
Θέλω να θίξω και το θέμα με τα πνευματικά και συγγενικά δικαιώματα των δημιουργών και των εκτελεστών. Δυστυχώς δεν έχει ληφθεί καμία πρόνοια, ώστε να ενισχυθούν οι ανάλογοι Οργανισμοί. Υπάρχουν πολλοί συνθέτες και στιχουργοί, που από αυτά ζουν, όπως και κάποιοι παλαίμαχοι του χώρου, με μικρές ή και καθόλου συντάξεις. Είναι πολύ ευαίσθητο ζήτημα, που χρήζει της ανάλογης προσοχής. Τους Δημιουργούς και τα μάτια μας! Στις κρίσεις απαιτείται συνεργασία και κατανόηση, όχι διχασμός και πολεμική διάθεση. Ελπίζω σύντομα να εξειδικευτούν τα μέτρα για τον κλάδο μας.

–Πόσο ρόλο έπαιξε το μουσικό οικογενειακό περιβάλλον στην πορεία σας;
Σημαντικό θα έλεγα, αφού τόσο εγώ, όσο και η αδελφή μου, η Νάντια Καραγιάννη – Τσέρτου, μεγαλώσαμε σε μια οικογένεια με έφεση και αγάπη στα γράμματα και τη μουσική.
-Από τα Τρόπαια Αρκαδίας, στη μεταπολιτευτική Αθήνα…
Ήρθα στην Αθήνα Μάρτιο του 1973, μαθητής της 5ης Γυμνασίου, συμμετέχοντας – αυθορμήτως και όχι μέσω κάποιας ιδιαίτερης πολιτικοποίησης – στο Πολυτεχνείο. Στην αρχή χάθηκα στο πλήθος, ήμουν πάντα με την οικογένεια ή σε στέκια συγχωριανών μου. Η σχετική «απελευθέρωση» ήρθε σιγά – σιγά, ως φοιτητής πλέον, από το φθινόπωρο του 74. Έζησα όλη την έντονη φορτισμένη πολιτικά ατμόσφαιρα των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης.
–To ρεμπέτικο τότε και τώρα…
Εκείνη την εποχή το ρεμπέτικο ήταν η αποκάλυψη ενός νέου μουσικού κόσμου. Πρώτη φορά ακούγαμε τις αυθεντικές εκτελέσεις, κυρίως προπολεμικές. Γοητεύτηκα και σχεδόν αμέσως αφοσιώθηκα σε αυτό. Τώρα απολαμβάνω αυτό το επίτευγμα του Νεοελληνικού Πολιτισμού, το υπηρετώ ακόμη μαζί με παλαιότερα και νεότερα είδη του ελληνικού τραγουδιού.

– Αν έπρεπε να επιλέξετε: Τραγούδι ή μπουζούκι;
Προφανώς τραγούδι. Μπουζούκι παίζω λίγο, έτσι για να συνοδεύω τον εαυτό μου στο τραγούδι και κυρίως στα ρεμπέτικα.

-Έντεχνα, λαϊκά, ρεμπέτικα ή δημοτικά τραγούδια;
Θεωρώ ενιαίο το ελληνικό τραγούδι. Οι κατηγορίες του δεν είναι τείχη, αλλά γέφυρες επικοινωνίας και συναισθημάτων. Αγαπώ όλα τα ωραία, κατ’ εμέ, τραγούδια.

–Το τραγούδι είναι έκφραση, εκτόνωση, τρόπος ζωής…
Είναι χιλιάδες χρόνια τρόπος έκφρασης συναισθημάτων. Σε καμιά περίπτωση εκτόνωση, αν και συμβαίνει σε μερικούς χώρους. Ο τρόπος ζωής είναι κάτι ευρύτερο…

-Στιγμές και συνεργασίες που μένουν ανεξίτηλες στο μυαλό σας;
Έχω συνεργαστεί με πολλούς σπουδαίους δημιουργούς και τραγουδιστές όλα αυτά τα όμορφα χρόνια. Ανεξίτηλες όμως μένουν οι εξής:
-Συνεργασία με τον Μπάμπη Γκολέ το 1984, πολύ νέος… ούτε δύο χρόνια.
-Συνάντηση και συνεργασία με τον Αριστείδη Μόσχο το 1991, έτσι προκύπτει και το «ΠΙΝΩ ΚΑΙ ΜΕΘΩ»
-Συνεργασία με τη Σωτηρία Μπέλλου στο «ΡΕΠΟΡΤΑΖ» το 1993 και
-Μια βραδιά στο «ΠΕΡΙΒΟΛΙ Τ’ ΟΥΡΑΝΟΥ» το 2005 για τα 80 χρόνια του Μίκη, την οποία προετοίμασα ο ίδιος και μάλιστα στάθηκα δίπλα στον μεγάλο Θεοδωράκη στο πάλκο. Συμμετείχε και ο αείμνηστος Χρήστος Κωνσταντίνου, εξαίρετος μπουζουξής και φίλος. Από την ένταση και την ευχαρίστηση κοιμήθηκα μετά από δύο μέρες.

-Τι να περιμένουμε από τον Μπάμπη Τσέρτο στο άμεσο μέλλον;
Μέσα στην περίοδο του εγκλεισμού τελείωσα δύο δίσκους, ο ένας αφιερωμένος στον μεγάλο τραγουδιστή του ρεμπέτικου, Γιώργο Κάβουρα και ο άλλος ακόμη ένα αφιέρωμα στον μέγιστο συνθέτη του «ελαφρού» τραγουδιού, τον Μιχάλη Σουγιούλ. Επίσης ξεκίνησα την ηχογράφηση ενός δίσκου σε νέες συνθέσεις του Νικήτα Βοστάνη, ελπίζοντας να τελειώσει μέσα στον Ιούνιο. Τραγούδησα επίσης κάποια μεμονωμένα τραγούδια φίλων.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «στο Καρφί»