Ειδησεογραφικό site

Κωνσταντίνος Κανάρης: Ένας ήρωας, μια επέτειος και πολλές σκέψεις…

Πίνακας Κωνσταντίνου Βολανάκη: Το κάψιμο της τουρκικής ναυαρχίδας
3.839

Της Μαρίας Σπαντιδάκη

Μπουρλοτιέρης Ναύαρχος Πολιτικός και πέντε φορές πρωθυπουργός ο Ψαριανός Ήρωας, άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στην ελληνική ιστορία, στον αγώνα για την απελευθέρωση και στη διακυβέρνηση του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, μετά την επανάσταση του 1821. Γεννήθηκε στα Ψαρά το 1793 και πέθανε στην Αθήνα το 1877. Ο τάφος του, στο Α΄ νεκροταφείο , η καρδιά του – αυτή που τόσο δυνατά χτύπησε για την Ελλάδα – σε ασημένια λήκυθο στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο και η μνήμη του, στις καρδιές μας…

Ως γνωστόν, η ιστορία διδάσκει. Άρα ένα ιστορικό άρθρο, δεν χρειάζεται άλλη αιτιολόγηση για να γραφτεί. Επειδή όμως ζούμε σε καιρούς δύσκολους και αποπροσανατολιστικούς, η ιστορία φαίνεται να μας απασχολεί, μόνον όταν μας προκαλούν οι εκτός συνόρων γείτονες… Στην εποχή μας, που προτεραιότητα είναι η επιβίωση, η ιστορία αντιμετωπίζεται με αδιαφορία ή γίνεται αφορμή αντιπαραθέσεων. Συχνά, είτε από πρόθεση είτε από άγνοια, παραποιείται κιόλας ή χρησιμοποιείται με τρόπο που προκαλεί ή εκθέτει… Παράδειγμα πρόσφατο, η αναφορά από βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ στον Παύλο Μελά, που ενώ σκοτώθηκε το 1904, εκείνος τον ήθελε να πολεμά τους Βούλγαρους κομιτατζήδες το …1913!

 

Όταν στο ελληνικό κοινοβούλιο , οι ταγοί της πολιτικής μας ζωής, αγνοούν την ιστορίας μας, εύκολα καταλαβαίνει κανείς την αναγκαιότητα της υπόμνησής της.. Ωστόσο, υπάρχουν άνθρωποι, που και μόνο στο άκουσμα των λέξεων «πατρίδα» και «ιστορία» ανεβάζουν… διεθνιστικό πυρετό και αβίαστα μοιράζουν απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, του τύπου «εθνίκια».

Κάποιοι άλλοι, κάποτε, στο πλαίσιο της πολιτικής των… ζεϊμπέκικων και της λανθασμένα εννοούμενης ελληνοτουρκικής φιλίας, αποφάσιζαν παρέα με τους ιστορικά εχθρούς μας, την επιλεκτική επανεγγραφή της, σε μια εκδοχή «…πιο εύληπτη, κατανοητή και… αποδεκτή από τους κατοίκους της περιοχής του… Αιγαίου!» . Αυτή ακριβώς ήταν η φράση του αναρτημένου κειμένου και δεν πίστευα στα μάτια μου…

Μια φράση και διατύπωση …ελληνοτουρκικής συνεργασίας που άμεσα και χωρίς κόστος, μετέτρεπε με ό,τι αυτό σημαίνει, τους Έλληνες της νησιωτικής Ελλάδας, από γηγενείς, σε… κατοίκους και τη νησιωτική Ελλάδας, από Χώρα, σε… περιοχή! Τόσο απλά, και τόσο πονηρά. Η… διευκόλυνση στους εξ΄Ανατολών, για τον στόχο τους «Αιγαίο», είχε δοθεί…

Θα χρειαζόμασταν διαστροφική σκέψη μάλλον για να φανταστούμε, ότι χρόνια μετά, θα ερχόταν Έλληνας πρωθυπουργός, που θα τους τόκανε ακόμα πιο εύκολο, καταργώντας με μία φράση – όχι τα μνημόνια ως διαβεβαίωνε- αλλά αυτά τα ίδια τα… θαλάσσια σύνορά μας, ως ανύπαρκτα, αποθρασύνοντάς τους στο έπακρο και μετατρέποντας την Ελλάδα σε αποθήκη ψυχών.

Όλ΄αυτά τα… ωραία, δεν συνέβησαν σε μακρινές εποχές, αλλά στα μέσα του ΄90, στα περίφημα εκείνα συνέδρια στη Σύμη μεταξύ Γιώργου Παπανδρέου υπουργού εξωτερικών τότε, του Τούρκου ομολόγου του Τζέμ, και των… γνωστών και μη επιστημονικών συνεργατών τους. Η κ. Ρεπούση , δεν έκανε μόνη της την τραγωδία στην προκυμαία της Σμύρνης… συνωστισμό. Και η κ. Μπενάκη την ίδια εποχή, δεν μας είπε τυχαία για την αλλαγή των συνόρων μας. Ήξεραν το σενάριο και το σχέδιο που εξυφαίνετο… Και αυτά που γίνονται σήμερα στη θάλασσα και τα νησιά μας, δεν είναι παρά το αποτέλεσμα εκείνων των ενεργειών και ακόμα κι άλλων, που ίσως δεν μάθουμε ποτέ…

Και ύστερα , όχι, δεν ήρθαν οι… μέλισσες, ούτε η …άνοιξη, αλλά το πρώτο μνημόνιο της καταδυνάστευσής μας, από τον ίδιο εκείνον άνθρωπο, ως πρωθυπουργό, για το οποίο, ο γνωστός ευτραφής πολικός της ιδίας περιόδου, μας είπε ότι είναι και… ευτυχία!

Το έδαφος είχε προ πολλού ετοιμαστεί γι αυτά που τώρα ζούμε . Ο Έλληνας, ως «τζάμπα μάγκας», μακάριος στην καλοπέρασή του με δανεικά, χαμπάρι δεν έπαιρνε για την υποθήκευση της ζωής του, αλλά αφημένος στις πρωθυπουργικές διαβεβαιώσεις Σημίτη περί ευημερίας, και των… άλλων γνωστών επί τω έργω του αποπροσανατολισμού, συνέχιζε τη ζωούλα του με το τζόγο στο… χρηματιστήριο και το life style, που εντέχνως του καλλιεργούσαν οι… διαμορφωτές καναλάρχες, πιστοί στις κυβερνητικές επιταγές και στο μπόλικο δημόσιο χρήμα που τους συντηρούσε… Που να

φανταζόμασταν τότε, ότι για την αποχαύνωσή μας, πληρώναμε κιόλας… (καλεσμένη κάποτε, σε εκπομπή του Μega,αναφέρθηκα στην κοινωνική ευθύνη των καναλαρχών και δεν ξανάδα ούτε την πόρτα…)

 

ΗΞΕΡΑΝ ΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ

Όλ΄αυτά , μας έχουν σημαδέψει βαθειά . Η κατάσταση που βιώνουμε με την οικονομική δυσπραγία και τον εξευτελισμό μας έναντι των δανειστών, είναι πόνος αβάσταχτος, που αν δεν βρούμε τρόπο να αντιδράσουμε αποτελεσματικά, θα μας εξαφανίσει. Πρέπει να πάρουμε την αξιοπρέπειά μας πίσω. Πρέπει να βρούμε τον τρόπο να το κάνουμε… γιατί η πατρίδα μας, παρά την ζοφερή πραγματικότητά της, είναι και πολλά ακόμα άλλα, όμορφα και μοναδικά, που είναι μόνο δικά μας.

Είναι όλ΄αυτά που βλέπουμε γύρω μας, ο ήλιος και το φως της, το χώμα και η μυρωδιά της, τα βουνά και οι θάλασσές της. Είναι οι άνθρωποί της , οι δικοί μας άνθρωποι, όλοι εμείς, που πρέπει να βρούμε τρόπο να ενισχύσουμε τη συνοχή μας. Είναι οι μύθοι της, οι ποιητές και το θέατρό της, τα ιερά των προγόνων μας, οι εκκλησιές και τα μοναστήρια μας, οι γεύσεις και ο αέρας μας. Είναι η ψυχή μας, που δεν μπορεί κανείς να μας την πάρει.. Είναι οι ήρωες μας, η ιστορία μας, ακόμα και με τους …εφιάλτες της, που κάποιοι θρασύτατα εξακολουθούν να σφετερίζονται και κάποιοι άλλοι, εξ ίσου θρασύτατα …να τους υποβοηθούν.

Στην ιστορία μας θ΄ακουμπίσουμε και πάλι για να πάμε πιο πέρα. Έτσι γινόταν πάντα, έτσι θα γίνει και τώρα, γιατί «Όλα είναι πατρίδα μας, κι αὐτὰ κι ἐκεῖνα καὶ κάτι πού ῾χουμε μὲς τὴν καρδιὰ…….. καὶ κράζει μέσα μας» και σήμερα, μας γυρνά στην αφέγγαρη εκείνη νύχτα στις 7 Ιουνίου του 1822, που ο Κωνσταντίνος Κανάρης, πυρπόλησε στα νερά του Αιγαίου, την τουρκική ναυαρχίδα.

Το ίδιο εκείνο βράδυ, 6 προς 7 Ιουνίου 1822, που ο πυρπολητής Κανάρης ,τον Ανδρέα Πιπίνο και άλλους αγωνιστές, κινούσαν γι΄αυτή την ριψοκίνδυνη αποστολή, ερχόταν στη ζωή ο τρίτος γιος του, ο Μιλτιάδης, όμως εκείνος, δεν έμεινε σπίτι. Πήγε εκεί που τον καλούσε η πατρίδα και ο πόνος της σκλαβιάς της. Προείχε ο αγώνας για την ελευθερία της. Προείχε να χτυπηθεί ο εχθρός, που μόλις δύο μήνες πριν, είχε κατασφάξει και λεηλατήσει τη Χίο. Τριάντα χιλιάδες και πλέον οι σφαγμένοι, άλλοι τόσοι και -περισσότεροι- οι αιχμάλωτοι. Κορίτσια κι΄αγόρια από 3-12 ετών και γυναίκες έως 40, πουλήθηκαν από Εβραίους δουλέμπορους στα σκλαβοπάζαρα. Γέροι, ανήμποροι, και μωρά, σφάχτηκαν… Η τουρκική θηριωδία στο αποκορύφωμά της…

Πίνακας Κωνσταντίνου Βολανάκη: Το κάψιμο της τουρκικής ναυαρχίδας

 

 

 

ΠΗΓΗ ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ

Η σφαγή της Χίου, ενέπνευσε τον Ντελακρουά για τον ομώνυμο πίνακά του, τον Ουγκώ για το «Ελληνόπουλο» του, τον Ανδρέα Κάλβο για την «Ωδή εις Χίον» αλλά πριν απ΄όλους,… ενέπνευσε τον μπουρλοτιέρη Κανάρη, που δεν άργησε να ανατινάξει την τουρκική ναυαρχίδα στα στενά του Τσεσμέ και να στείλει στο θάνατο τον σφαγέα της Χίου, ναύαρχο Καρά Αλή, μαζί με τους αξιωματικούς και τους ναύτες του, που ΄κείνο το βράδυ γλεντοκοπούσαν τη λήξη του ραμαζανιού και τη συμφορά που είχαν προκαλέσει. Περίπου 2.500 Οθωμανοί σφαγείς, μαζί με τα λάφυρα που είχαν αρπάξει, πήραν από τον Έλληνα αγωνιστή, αυτό που τους άξιζε… Και η μέχρι τότε αποστασιοποιημένη Ευρώπη, δικαίωνε επιτέλους , τον αγώνα των Ελλήνων.

Ο Κανάρης, «ο πιο έξοχος εκπρόσωπος του ηρωισμού, που η Ελλάδα όλων των εποχών μπορεί να υπερηφανεύεται» όπως έγραψε ο Άγγλος ιστορικός Γκόρντον, μετά την πυρπόληση της ναυαρχίδας, συνέχισε ακάθεκτος τη δράση του.

Στις 28/10/1822, πυρπολεί μεταξύ Τενέδου και Τουρκίας την υποναυαρχίδα του νέου αρχιναυάρχου Κακλαμάν Μεχμέτ Πασά, που είχε διαδεχθεί τον Καρά Αλή, στέλνοντας στο θάνατο άλλους 800 Οθωμανούς..

5/8/1824, εκδικούμενος την καταστροφή της Κάσου αλλά και της ι-διαίτερης πατρίδας του, των Ψαρών, πυρπολεί κοντά στην Σάμο τουρκική φρεγάτα, με 600 νεκρούς.

23-24/9/1824, πυρπολεί τουρκική κορβέτα στα ανοιχτά της Μυτιλή-νης.

Η τολμηρότερη όμως ενέργειά του, ήταν στις 29/7/1825, όταν απο-πειράθηκε να πυρπολήσει τον αιγυπτιακό στόλο, μέσα στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας. Δυστυχώς, εκεί δεν είχε σύμμαχό του τον άνεμο και απέτυχε. Η απρόοπτη μεταβολή του, δεν του επέτρεψε να συ-νεχίσει.

Μετά την απελευθέρωση το 1827 και έχοντας κερδίσει με τον αγώνα και τη σωφροσύνη του, την εκτίμηση των συναγωνιστών του, αντιπροσώπευσε τα Ψαρά στην Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας. Θερμός υποστηρικτής του Ιωάννη Καποδίστρια συνεργάστηκε μαζί του στην καταστολή διαφόρων ανταρσιών, διορίστηκε γερουσιαστής, αναμίχθηκε στην πολιτική με το Ρωσικό Κόμμα και συμμετείχε στην επαναστατική κίνηση της 3ης του Σεπτέμβρη του 1843 , που ανάγκασε τον Όθωνα να παραχωρήσει Σύνταγμα.

ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ ΤΗΝ ΕΝΤΟΛΗ

Ιανουάριο του 1862, ο Όθωνας κλονίζεται και ο λαός στρέφεται στον γηραιό μπουρλοτιέρη του, τον Κανάρη. Ο βασιλιάς, κάνοντας διπλωματικό ελιγμό, για να αντιμετωπίσει την λαϊκή δυσαρέσκεια, τον κάλεσε να αναλάβει την κυβέρνηση. Ο γερο-ναύαρχος όμως, που δεν ήξερε από…κωλοτούμπες, δεν δίστασε να του επιστρέψει την εντολή, όταν εκείνος δεν ενέκρινε το σύνολο των προτεινόμενων υπουργών του…

Μετά την έξωση του Όθωνα τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς, ορί-στηκε μέλος της τριανδρίας Βούλγαρη, Κανάρη, Ρούφου και το 1863 πήγε στη Δανία ως ένας από τους αντιπροσώπους του Έ-θνους για να προσφέρει το στέμμα στον βασιλιά Γεώργιο Α’.

Στη συνέχεια ανέλαβε υπουργός Ναυτικών στην κυβέρνηση Ρού-φου και δύο φορές πρωθυπουργός (5 Μαρτίου 1864 – 16 Απριλίου 1864, 27 Ιουλίου 1864 – 2 Μαρτίου 1865). Κουρασμένος πια από την συνεχή δράση, αποσύρθηκε στο σπίτι του στην Κυψέλη, όπου καθημερινά δεχόταν θαυμαστές και φίλους . Στις 26 Μαΐου 1877, η πατρίδα τον καλεί ξανα ως πρωθυπουργό, στην οικουμενική κυβέρνηση που σχηματίστηκε, για τις ενδεχόμε-νες συνέπειες του Ρωσοτουρκικού Πολέμου. Ο μπουρλοτιέρης της Επανάστασης, ο αδιάβλητος πολιτικός και ήρωας- ναύαρχος του ελληνικού λαού, αν και 82 ετών, ανταποκρίνεται στο κάλεσμα και επιστρέφει, αλλά τρεις μήνες αργότερα, 2 Σεπτεμβρίου 1877, πε-θαίνει, έχοντας διαγράψει μια μοναδική πορεία αγώνα και προσφο-ράς, με αναγνώριση , αξιώματα και τιμές αλλά και με πολύ πόνο για τα πέντε από τα επτά παιδιά του, που είχε χάσει…

Θλίψη σαν σκέπτεσαι, πόσο λείπει ένας Κανάρης σήμερα…

Τα σχόλια είναι κλειστά.