Η μέρα που έκλαψε όλη η Ελλάδα – 29 χρόνια από το θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου
Ξημερώματα Κυριακής 23 Ιουνίου 1996. Τη ραστώνη του καλοκαιρινού Σαββατοκύριακου διαταράσσει το τρομερό νέο. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο ηγέτης της δημοκρατικής παράταξης, ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, ο άνθρωπος που σφράγισε την ιστορία της μεταπολίτευσης, πέρασε στην αθανασία.
Όσο και αν οι περιπέτειες με την υγεία του τα προηγούμενα οκτώ χρόνια, ιδιαίτερα δε η δραματική επιδείνωση από τον Νοέμβριο του 1995 με την εισαγωγή του στο «Ωνάσειο», μας είχαν προετοιμάσει για το μοιραίο, η είδηση έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία μες στο καλοκαίρι.
Αποδείχθηκε ότι κανείς δεν ήταν έτοιμος να συμφιλιωθεί με την ιδέα της απουσίας. Ειδικά στο ΠΑΣΟΚ, η «έξοδος» του «καπετάνιου», όπως τον αποκαλούσε ο Γιάννης Αλευράς, δημιουργούσε ένα αίσθημα «ορφάνιας». Όπως γλαφυρά το αποτύπωσε ο Κώστας Λαλιώτης στον «αποχαιρετισμό του», στην έναρξη του ου του Κινήματος, λίγες μέρες αργότερα.
Έμοιαζε με παιχνίδι της μοίρας το ότι ο θάνατος του Ανδρέα Παπανδρέου συνέβη λίγες μέρες πριν από την εκκίνηση του 3ου συνεδρίου του Κινήματος που εκείνος ίδρυσε, σε μια στιγμή που η διάδοχη κατάσταση είχε εξελιχθεί σε ανεπίλυτο γρίφο.
Ημέρα Σάββατο, 22 Ιουνίου 1996, συνερχόταν η Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ, απόντος φυσικά του ιδρυτή του, προκειμένου να λύσει το γόρδιο δεσμό που είχε δημιουργήσει η φυσική αδυναμία του Ανδρέα Παπανδρέου.
Η συνεδρίαση έληξε χωρίς να έχει ληφθεί καμία απόφαση, με τους συμμετέχοντες πιο προβληματισμένους από πριν.
Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πως τη λύση θα έδινε ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου, καθώς ο θάνατός του έθετε πλέον εκ των πραγμάτων ζήτημα διαδοχής, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα τα υπόλοιπα.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου παρέμεινε μέχρι τέλους πιστός στη «μεγάλη αγάπη του», την πολιτική, που αποτελούσε το «βιότοπό» του.
Παρέμεινε ενεργός και γιατί δεν ήθελε να εγκαταλείψει το δημιούργημά του, το ΠΑΣΟΚ. Τον απασχολούσε έντονα η προοπτική του κόμματος, η συνέχιση της νικηφόρας πορείας του και ύστερα από αυτόν. Γι’ αυτό και έδινε μεγάλη σημασία στη διατήρηση της ενότητάς του. Η περίφημη φράση του «το ΠΑΣΟΚ δεν χαρίζεται, δεν κληρονομείται, δεν τεμαχίζεται σε τιμάρια» απεικονίζει αυτή ακριβώς την αγωνία του.
Όμως, το βράδυ της 22ας Ιουνίου έμελλε να είναι το τελευταίο του στο σπίτι της οδού Αγράμπελης, συντροφιά με πρόσωπα του στενού οικογενειακού του περιβάλλοντος.
Το μοιραίο συνέβη στη μιάμιση τα ξημερώματα της Κυριακής 23 Ιανουαρίου, με τους στενούς του συνεργάτες Τηλέμαχο Χυτήρη και Νίκο Αθανασάκη να του κλείνουν τα μάτια.
Είχαν παραμείνει για να επιμεληθούν το κείμενο παρέμβασης του Ανδρέα Παπανδρέου στο συνέδριο, το περιεχόμενο του οποίου δεν αποκάλυψαν ποτέ.
Τα σχόλια είναι κλειστά.