Συνέντευξη στο “Καρφί”:Οι ιδέες πέρασαν στα χέρια των τοκογλύφων

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΝΙΩΤΗΣ – ΝΙΚΟΣ ΜΑΓΔΑΛΗΝΟΣ

Ο θεατρικός συγγραφέας και ο ηθοποιός μιλούν για τον επίκαιρο και καυστικό μονόλογο «Το Δέντρο», που παίζεται στο θέατρο «Ελεύθερη Έκφραση»

Της Πέννυς Κροντηρά

«Δεν θέλω αυτή την Ευρώπη, προτιμώ την Ελλαδίτσα μας», δηλώνει στο «Κ» ο ηθοποιός Νίκος Μαγδαληνός, που πρωταγωνιστεί στον επίκαιρο μονόλογο «Το Δέντρο», του μεγάλου θεατρικού συγγραφέα Γιώργου Μανιώτη στο θέατρο «Ελεύθερη Έκφραση». «Όλες οι ιδέες που παλιά κινούσαν τον κόσμο, αποδεικνύονται αυταπάτες σε                 χέρια                 εμπόρων και τοκογλύφων…» συμπληρώνει ο Γιώργος Μανιώτης, αναλύοντας στο «Κ» το θεατρικό έργο του που πραγματεύεται τη ζωή και τα αδιέξοδα της εποχής μας.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΝΙΩΤΗΣ:

«Έχουμε πολύχρωμους λευκοπλάστες στα μάτια μας»

 

Με ποια αφορμή εμπνευστήκατε αυτό το θεατρικό έργο;

Μα από αυτά που ζούμε! Και όσα ζήσανε οι γονείς μας και όλες οι μεταπολεμικές γενιές που ρίχτηκαν στο ναρκοπέδιο της καταναλωτικής ειρήνης.

Τι μηνύματα προκύπτουν από τη θεατρική παράσταση;

Επειδή σίγουρα στις μέρες μας ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι, πρέπει νομίζω να ξεκολλήσουμε επιτέλους τους πολύχρωμους λευκοπλάστες από τα μάτια μας και να κοιτάξουμε, επιτέλους, κατάματα την αλήθεια. Για να γιατρευτούμε από την αρρώστια πρέπει πρώτα να αναγνωρίσουμε την αρρώστια σαν αρρώστια.

Τι είδατε στο πρόσωπο του Νίκου Μαγδαληνού και τον επιλέξατε για να ενσαρκώσει αυτόν τον ρόλο;

Έχει τριακονταετή πείρα στο θέατρο, με επιτυχημένες εμφανίσεις στο ενεργητικό του.
Κατανοεί πλήρως τον ρόλο και θέλει να τον υπερασπιστεί μέχρι αυτοθυσίας, διαθέτει τη σωματική δύναμη για να τον φέρει εις πέρας και το ηχείο του ταλέντου του ταιριάζει απόλυτα στον χαρακτήρα του ρόλου.

Πώς βλέπετε σήμερα την κοινωνία που ζούμε;

Όλα αποκαλύπτονται. Τα άλλοθι του ανθρωπισμού. Το ένα πίσω από το άλλο. Όλοι κατανοούμε ότι τόσους αιώνες τίποτα δεν έχει κατακτηθεί και γυρίζουμε στην αγριότητα της αρχής. Όλες οι ιδέες που παλιά κινούσαν τον κόσμο, αποδεικνύονται αυταπάτες σε χέρια εμπόρων και τοκογλύφων… Και άντε να ζήσεις τώρα εσύ και να σχεδιάσεις κάποιο μέλλον.

Ποιο το «Δέντρο της ζωής» σας;

Το «Δέντρο της ζωής» είναι το ένστικτο της αυτοσυντηρήσεώς μας, αλλά το δάσος γύρω μας           έχει αρπάξει φωτιά! Και εξακολουθούμε να ελπίζουμε για μια ευεργετική βροχή.

Οι μνήμες είναι δεσμώτες;

Οι μνήμες είμαστε εμείς. Χωρίς τις μνήμες μας, που πολύ συχνά μας βασανίζουν, θα χανόμασταν στην απέραντη άγνοια και ελευθερία όσων δυστυχισμένων συνανθρώπων μας πάσχουν από άνοια.

Τι πιστεύετε ότι θα απελευθερώσει την ψυχή του ανθρώπου σε περίοδο κρίσης;

Η γνώση και η διαρκής γενναία ανάγνωση της εποχής μας, για να κατανοήσει πέρα ως πέρα, χωρίς φόβο και πάθος, τι ακριβώς είναι αυτό που του συμβαίνει και γιατί του συμβαίνει και αν υπάρχουν βεβαίως και ποιες πιθανότητες να πάψουν να του συμβαίνουν όλα όσα του συμβαίνουν. Το θέμα, θεέ μου, παραμένει απλά ανοιχτό και αυτό είναι αισιόδοξο.

ΝΙΚΟΣ ΜΑΓΔΑΛΗΝΟΣ:

«Έχει χαθεί η δημοκρατία σ’ αυτή τη χώρα»

 

Πώς νιώθετε που ενσαρκώνετε τον συγκεκριμένο ήρωα;

Πολύ αγχωμένος και ευτυχισμένος. Ίσως είναι το πιο μεγάλο κείμενο που έχει γραφτεί για να παίξει ένας ηθοποιός μόνος του. Είναι ένα πολύ μεγάλο φορτίο αυτό. Διπλασιάζει το άγχος και τους κινδύνους. Είναι πολύπλοκο γιατί έχει σταδιακή άνοδο, δεν είναι ένας μονόλογος, είναι έργο κανονικό, του οποίου η δράση εξελίσσεται εικαστικά με τα χρώματα και τα διάφορα πράγματα που μπαίνουν επί σκηνής και αποτελούν το σκηνικό του. Μεγάλο στοίχημα.

Πώς είναι να σας σκηνοθετεί ο Γιώργος Μανιώτης;

Δουλεύεις με την ιστορία. Είναι ένας άνθρωπος που έχει μια απίστευτα τεράστια πείρα και έχει ζήσει με όλους τους μεγάλους ανθρώπους μαζί, όπως με τον Τσαρούχη, τον Βολανάκη, τον Χατζιδάκι. Με όλη την πραγματική κουλτούρα που είχαμε σε αυτή την χώρα κάποτε. Η πείρα του και η ματιά του είναι κοφτερή σαν λεπίδι.

Έχετε νιώσει ποτέ ότι φθάσατε στο χείλος της κατάθλιψης λόγω των καταστάσεων που βιώνουμε ως πολίτες;

Πολλές φορές… Θλίβομαι απίστευτα πολύ για αυτά που μας συμβαίνουν όλο αυτό το χρονικό διάστημα. Είναι λυπηρό ότι εδώ και αρκετά χρόνια έχει χαθεί η δημοκρατία σε αυτή τη χώρα και βαδίζουμε μέσα σε ένα πέλαγος με μια απίστευτη μουντάδα, χωρίς να μπορούμε ούτε από τα άστρα να κατευθυνθούμε να πάμε στη στεριά. Πιο πιθανό είναι είτε να βρεθούμε στα βράχια είτε σε κάποια παραλία σε ένα ερημονήσι. Είναι τραγικό αυτό που συμβαίνει. Αυτή η Ευρώπη που φτιάχτηκε αυτό το χρονικό διάστημα εμένα προσωπικά σαν άνθρωπο και σαν υπόσταση με αφήνει παγερά αδιάφορο. Δεν θέλω αυτή την Ευρώπη, προτιμώ την Ελλαδίτσα μας. Καθαρά και ξάστερα.

Σας φόβισε καθόλου ότι θα είσαστε μόνος επί σκηνής, προσπαθώντας να μη χαθεί ούτε λεπτό το ενδιαφέρον του κοινού;

Ναι, με φοβίζει, αλλά έχω στη φαρέτρα μου φαρμακερά βέλη. Κρύβει εκπλήξεις μεγάλες το έργο. Είναι σαν ένα vetex που καθαρίζει τα πολύ βρόμικα γυαλιά μας από τα λάδια – λίπη χρόνων. Είναι ένα συμπυκνωμένο και πεντακάθαρο έργο, δείχνοντας τι συμβαίνει σε αυτή τη χώρα και ρίχνοντας καθαρά τις ευθύνες εκεί που πρέπει.

Ποια είναι η στιγμή της «κάθαρσης» του έργου;

Ο στολισμός του χριστουγεννιάτικου δέντρου από τα σκουπίδια. Ο στολισμός του πραγματικού επιτάφιου της σύγχρονης Ελλάδας.

Σε ποια μέρη θα πάει περιοδεία η παράσταση;

Προς το παρόν στη Γερμανία, σε 10 πόλεις.

Τι σας κάνει να χαμογελάτε;

Το ότι ξεγέλασα τον χάρο για άλλη μία μέρα.

Τελικά η μοναξιά σε σφυρηλατεί ή σε διαλύει;

Πρώτον, μου αρέσει η ζωή και στη ζωή χωρίς τους άλλους δεν πίνεις χυμούς… Ναι, η μοναξιά σε σαπίζει.

Οι συμβιβασμοί στις σχέσεις των ανθρώπων, αλλά και στις καταστάσεις της ζωής, τι αποτέλεσμα φέρουν;

Την απόλυτη καταστροφή. Το τέλος. Το γήρας. Οι συμβιβασμοί είναι αναγκαίοι όταν υπάρχει κοινός στόχος. Εγώ δεν πιστεύω ότι έχουμε μία κοινή ζωή ακόμη και ως ζευγάρι σε αυτό τον κόσμο. Έχουμε παράλληλες ζωές ασχέτως αν μένουμε μαζί. Εγώ μπορεί να φύγω με άλλες ταχύτητες μπροστά και εσύ μπορεί να φύγεις με μικρότερες. Γιατί να συμβιβαστώ να ρίξω εγώ ταχύτητες ή να αυξήσεις εσύ, που ούτως ή άλλως δεν μπορείς. Άρα αυτός που έχει τις μεγάλες ταχύτητες πρέπει να γυρίζει συνεχώς πίσω. Αυτό είναι κουραστικό. Συνυπάρχεις όταν υπάρχει κατανόηση. Άλλο είναι η κατανόηση και άλλο ο συμβιβασμός.