Γιώργος Πετρουλάκης: 15 χρόνια μετά Κίνημα ξανά
Όταν θέλω να κρατάω δυνατή την ελπίδα για την Παράταξή στο μυαλό μου, θυμάμαι εκείνο το
βράδυ της 4 ης Οκτωβρίου 2009. Το μεγαλύτερο comeback στην ιστορία του ΠΑΣΟΚ – μέχρι, το
επόμενο.
Ήταν απίστευτα δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι η διαφορά με τη Νέα Δημοκρατία θα φτάσει σε
τέτοια δυσθεώρητα ύψη, ακόμα κι αν υπήρχαν στατιστικά στοιχεία που οδηγούσαν σε αυτό το
συμπέρασμα. Ιδιαίτερα όσοι είχαμε ζήσει, στη Χαριλάου Τρικούπη και στην Ιπποκράτους, τα
χρόνια της ακλόνητης πολιτικής επικυριαρχίας και απόλυτης επικοινωνιακής παντοκρατορίας
του συστήματος Καραμανλή.
Το σύστημα όμως του «καταλληλότερου» έδειχνε σημάδια πλήρους αποδιοργάνωσης. Ενώ το
ΠΑΣΟΚ είχε ξεπεράσει την εσωκομματική θύελλα μετά την ήττα στις εκλογές του Σεπτεμβρίου
του 2007. Υπό την διεύθυνση ενός Γιώργου Παπανδρέου όσο ποτέ άλλοτε σίγουρου στα
πόδια του, το Κίνημα είχε αποκτήσει στρατηγική και αντί να ασχολείται με τον Καραμανλή έδινε
το μεγαλύτερο μέρος της προσοχής του στην παρουσίαση θέσεων, γιατί, όπως έλεγε τότε το
motto του κόμματος και όλη η επεξεργασία που είχε κάνει ο Τομέας Επικοινωνίας του με
επικεφαλής τον Παύλο Γερουλάνο, «Πρώτα ο Πολίτης».
Οι περισσότερες οργανώσεις στην Ελλάδα λειτουργούσαν όπως δεν είχαν λειτουργήσει για
χρόνια, Το οργανωτικό έτρεχε με χίλια, στα γραφεία του κόμματος κατέφθαναν συνεχώς νέοι
εθελοντές. Όλοι και όλες, κεντρικά και περιφερειακά, είχαν βρει το ρόλο τους. Τίποτα δεν
αφέθηκε στην τύχη. Η δε εκλογική καμπάνια άφησε εποχή με την ποιότητά της. Κορωνίδα της;
Το «Πάμε!», που ακόμα μνημονεύεται ως το καλύτερο πολιτικό σποτ των τελευταίων ετών.
«Τίποτα στην τύχη» ήταν λοιπόν το σύνθημα εργασίας της Ιπποκράτους στην πορεία που
οδήγησε σε εκείνη την Κυριακή, 4 Οκτωβρίου.
Γύρω στις 7:30 δημοσκόποι επικοινωνούν με τα κομματικά επιτελεία και λίγο μετά το
ανακοινώνουν και στους τηλεοπτικούς δέκτες: η διαφορά θα αγγίζει τις 10 μονάδες. Το τι
επικρατεί στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ εκείνη την στιγμή δεν μπορεί να περιγραφεί. Πολιτικά
στελέχη, εργαζόμενοι, εθελοντές, ακόμα και άνθρωποι που μέχρι πριν μερικούς μήνες δεν
αντάλλασσαν ούτε καλημέρα για εσωκομματικές έριδες, αγκαλιάζονται, τραγουδάνε, κλαίνε.
Μαζί.
Στο οργανωτικό, στις κινητοποιήσεις, στο Γραφείο Τύπου και στον Τομέα Επικοινωνίας
επικρατεί πανδαιμόνιο. Αλλά σκάει το απρόοπτο: Οι ψυχραιμότεροι αντιλαμβάνονται ότι ο
κόσμος που έχει ήδη συρρεύσει και αποκλείσει την Ιπποκράτους δεν υπάρχει περίπτωση να
περιμένει τον Γιώργο Παπανδρέου για δηλώσεις στο Ζάππειο αργά το βράδυ: ο ενθουσιασμός
είναι τέτοιος που πρέπει κάτι να στηθεί εκείνη την στιγμή. Πού όμως; Όλοι θυμούνται τον
Παύλο Γερουλάνο ανήσυχο να κατέρχεται στον Τομέα Επικοινωνίας για να θέσει το πρόβλημα.
Η απάντηση των συνεργατών; «Παύλο, κοίτα κάτω από το παράθυρο».
Η οργάνωση είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο που είχε στηθεί σε χρόνο μηδέν μικρή κυκλική σκηνή
στο κέντρο της Ιπποκράτους. Τίποτα στην τύχη…Σε λίγο, ο Γιώργος Παπανδρέου αρχίζει να
κατεβαίνει τους ορόφους του κτηρίου της Ιπποκράτους με τις σκάλες, όπως συνήθιζε.
Υπολογίζεται ότι χρειάστηκε μισή ώρα περίπου. Το αυτοσχέδιο σύνθημα της στιγμής «Γιώργο,
Πάμε, μαζί σου προχωράμε!» γίνεται κραυγή στο στόμα κάθε ανθρώπου που του σφίγγει το
χέρι στα σκαλοπάτια. Κάτω στο δρόμο γίνεται σεισμός από χιλιάδες κόσμου. Ο Γιώργος
Παπανδρέου χάνεται μέσα στις αγκαλιές τους.
Ήταν 4 Οκτωβρίου 2009.
Αυτό το αίσθημα ανάτασης, ελπίδας, ομαδικότητας, Παράταξης θέλω να το ξαναζήσω. Με τον
Παύλο Γερουλάνο μπορούμε.
- Διεθνολόγος, πρώην Γ.Γ. Επικοινωνίας κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου
Τα σχόλια είναι κλειστά.