19η Μαΐου ημέρα μνήμης: H αλήθεια και η σφαγή ΠΟΤΕ δεν παραγράφονται

Να θωρακίσουμε τις ψυχές των σύγχρονων Ελλήνων ώστε να μη θρηνήσουμε ποτέ άλλες Γενοκτονίες, να μη ζήσουμε άλλη προσφυγιά, να μην υπάρχουν και άλλες αλησμόνητες πατρίδες

 

 Στέφανου Τανιμανίδη -Ιστορικού-συγγραφέα –  Επίτιμου Πρόεδρου Π.Ο.Π.Σ.

 

 

           Έχω την τύχη, αλλά και την ατυχία, να ανήκω στη γενιά εκείνη των νεοελλήνων που οι γονείς τους γεννήθηκαν στον ιστορικό Πόντο.

Οι ίδιοι όσο και οι συντοπίτες τους, εκτός από τους βίαιους εξισλαμισμούς ομοθρήσκων τους, από το 1908 μέχρι το 1923 έζησαν τις βιαιότητες, τις εξορίες και τις πορείες θανάτου στα τάγματα εργασίας, που κορύφωση τους είχαν τη Γενοκτονία 353.000 συμπατριωτών τους.

Όπως μάλιστα τεκμηριώνεται μέσα από  χιλιάδες ντοκουμέντα που βρίσκονται στα αρχεία  υπουργείων Εξωτερικών και Πρεσβειών δεκάδων χωρών και έχουν δει το φως της δημοσιότητας από ιστορικούς και ερευνητές, ήταν μια καλά μεθοδευμένα εξόντωση χριστιανικών πληθυσμών, που άρχισε από τους σοσιαλιστές Νεότουρκους το 1908  μέχρι το 1918 και ολοκληρώθηκε από τους στρατοκράτες και εθνικιστές του Κεμάλ Μουσταφά Πασά, από το 1919 μέχρι το 1922  και είχε στόχο τη φυσική  αλλά και την πολιτιστική τους εξόντωση.

Όσοι από αυτούς επέζησαν, εγκατέλειψαν χωρίς τη θέλησή τους μαζικά τα μέρη τους για να σωθούν και εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες στη μητροπολιτική Ελλάδα, αλλά και στη γειτονική και ομόθρησκη Ρωσία, εγκαταλείποντας πίσω τους βιος και μεγάλες περιουσίες που είχαν δημιουργήσει, που σύμφωνα και με τον Τούρκο ιστορικό Αλί Σαΐτ Τσετίνογλου, με ευκολία και χωρίς κόπο καρπώθηκαν επιτήδειοι Τούρκοι πολίτες.

Στη συνέχεια ελληνιστικά, βυζαντινά και χριστιανικά μνημεία έπεσαν θύματα φανατισμένων εθνικιστών Τούρκων, οι οποίοι αφού τα σύλησαν, τα κατέστρεψαν, γκρεμίζοντας ακόμα και τις στέγες και τα πατώματα και  στη συνέχεια πυρπόλησαν, για να εξαφανίσουν κάθε ίχνος της παρουσίας του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού σε αυτές τις περιοχές. Μετά τη δημιουργία του σύγχρονου τουρκικού κράτους, στερήθηκε το δικαίωμα σε χιλιάδες ποντιόφωνους μουσουλμάνους, που λόγω του θρησκεύματός τους δεν συμπεριλήφθηκαν στη συνθήκη ανταλλαγής των πληθυσμών της Λοζάνης και συνέχισαν να ζουν στις ιστορικές περιοχές του Πόντου, στην εκμάθηση της μητρικής τους γλώσσας, αλλά και την προβολή της πολιτιστικής τους ιδιαιτερότητας.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, οι πρόσφυγες, στην αγωνιώδη προσπάθειά τους να επιβιώσουν, δεν πρόσεξαν ότι συστηματικά και μεθοδευμένα το επίσημο ελληνικό κράτος, με την ένοχη σιωπή του για τα τραγικά εκείνα γεγονότα του Πόντου και της Μικράς Ασίας, την προσκόλληση του στο νατοϊκό δόγμα της ακεραιότητας της Τουρκίας και την πολιτική προσέγγισης της, μέσω δήθεν της «ελληνοτουρκικής φιλίας», διέπραττε ακόμα ένα έγκλημα σε βάρος του.

Το έγκλημα της παραχάραξης της ιστορίας, της σιωπής, της λήθης,  αλλά και της συγκάλυψης της αλήθειας.

 

ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ

Χρειάστηκαν όμως 72 χρόνια, ώσπου το ελληνικό Κοινοβούλιο το 1994, να αποδεχθεί την πρόταση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ποντιακών Σωματείων και με νόμο να ορίσει τη 19η Μαΐου κάθε χρόνου σαν ημέρα μνήμης της Ποντιακής Γενοκτονίας. Η σύγχρονη Τουρκία, όπως και τότε έτσι και σήμερα, αρνείται να κάνει το αυτονόητο που έκανε και η Γερμανία για το ολοκαύτωμα των Εβραίων, να αναγνωρίσει δηλαδή τα όσα έκαναν σε βάρος μας οι πρόγονοί της και να ζητήσει συγνώμη, για να μας πείσει ότι σέβεται την ιστορία και δεν θα τα επαναλάβει σε βάρος και άλλων λαών.

Αντίθετα συνεχίζει τις μέχρι σήμερα παράλογες διεκδικήσεις της από την Ελλάδα, τη συμπεριφορά της απέναντι στον αγωνιζόμενο κουρδικό λαό, την παράνομη εισβολή και κατοχή στην Κύπρο, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, τη δολοφονία πολιτών της που διεκδικούν την εθνική και θρησκευτική διαφορετικότητα τους, όπως του Αρμένιου δημοσιογράφου Χραντ  Ντικ, του καθολικού ιερέα Father Santoro, του προέδρου του Δικηγορικού συλλόγου του Ντιαρμπακίρ, Ταχίρ Ελτσί, το κλείσιμο φιλοπροοδευτικών  ΜΜΕ και τη φυλάκιση δημοσιογράφων που δεν ακολουθούν πιστά την γραμμή του σουλτάνου Ντ. Ερτογάν, αλλά και τη συνεχιζόμενη αλλοίωση της φυσιογνωμίας ιστορικών μας μνημείων.

Αλλά και με τις πρόσφατες προκλητικές δηλώσεις τους σε βάρος προσώπων και κρατών, για αναγνωρίσεις  που έγιναν, όπως αυτές από τον Πάπα Φραγκίσκο τον Α΄, της γενοκτονίας των Αρμενίων, από τον Γερμανό Πρόεδρο κ. Γιόχαμ  Γκάουκ, που δημόσια ομολόγησε τη συνενοχή της Γερμανίας στο σχεδιασμό της πολιτικής της Γενοκτονίας σε βάρος των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής, δεν διαφαίνεται από πουθενά ότι τουλάχιστον οι «νεοοθωμανοί Σουλτάνοι» να έχουν την πρόθεση να αλλάξουν την πολιτική τους, στα παραπάνω θέματα.

Η μνήμη της μεγάλης θυσίας των 353.000 προγόνων μας, για τα 2.000.000 όπου γης Ελλήνων ποντιακής καταγωγής εξακολουθεί και παραμένει και σήμερα άσβεστη.

Η ηθική αυτή διάσταση της ατομικής και συλλογικής μνήμης, για όλους εμάς που αγωνιζόμαστε για την αναγνώριση της Γενοκτονίας έχει ουσιαστικό περιεχόμενο, αφού λόγω της διαφορετικότητάς μας, έχουμε νοιώσει στο πετσί μας το ρατσισμό και την πολιτική  της Γενοκτονίας, με την άδικη απώλεια χιλιάδων συμπατριωτών μας και την εγκατάλειψη χωρίς τη θέλησή μας ιστορικών μας εδαφών, όπου οι πρόγονοί μας έζησαν ειρηνικά και δημιουργικά, για 3.000 χιλιάδες χρόνια.

Όχι για να καλλιεργήσουμε το μίσος ανάμεσα στους λαούς μας, αφού οι πανανθρώπινες αξίες της ειρήνης και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας παραμένουν ισχυρές στη συνείδηση και την ψυχή μας.

Αλλά για να πληροφορήσουμε τους σύγχρονους Τούρκους πολίτες και τον πολιτισμένο κόσμο για τα τραγικά αποτελέσματα της πολιτικής της Γενοκτονίας, που έναν αιώνα πριν εφαρμόστηκε σε βάρος μας.

Για να θωρακίσουμε τις ψυχές των σύγχρονων Ελλήνων ώστε να μη θρηνήσουμε ποτέ άλλες Γενοκτονίες, να μην ζήσουμε άλλη προσφυγιά, να μην υπάρχουν και άλλες αλησμόνητες πατρίδες.

Όχι για να πάρουμε εκδίκηση για τα όσα σε βάρος των προγόνων μας έκαναν οι Νεότουρκοι και οι Κεμαλιστές. Αλλά για να σπάσουμε το απόστημα της λήθης που δημιουργήθηκε από τη σιωπή που προσπάθησαν να μας επιβάλλουν. Για να υπηρετήσουμε την αλήθεια και τη δικαιοσύνη και να φωτίσουμε αυτές τις μαύρες σελίδες της ιστορίας.

Για να δώσουμε την ευκαιρία στις σύγχρονες τουρκικές ηγεσίες, αντί να συνεχίζουν τον αφανισμό των αγωνιζόμενων για την ανεξαρτησία τους Κούρδων, να συνεργάζονται με την ηγεσία της εγκληματικής συμμορίας του Ισλαμικού χαλιφάτου και να υποστηρίζουν τις επιθέσεις του Αζερμπαϊτζάν σε βάρος της Αρμενικής Δημοκρατίας στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, να ζητήσουν συγνώμη για τα όσα σε βάρος μας έκαναν στο παρελθόν οι προγονοί τους και να ελευθερωθούν επιτέλους και οι ίδιοι από τις ενοχές που χρόνια τους ακολουθούν.

 

ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ ΟΣΟ ΠΟΤΕ Ο ΑΓΩΝΑΣ

Σήμερα, μάλιστα, ο αγώνας αυτός της διατήρησης της ιστορικής μνήμης, αλλά και της αναζήτησης της αλήθειας αποκτά ξεχωριστή σημασία. Αφού η χώρα μας και ο ελληνικός λαός που διεκδικεί να έχει το ρόλο του υποκειμένου και όχι του αντικειμένου της ιστορίας, δέχεται έναν ολοκληρωτικό πόλεμο από την πάλαι ποτέ Ευρώπη των αξιών, της αλληλεγγύης, της ανοχής στη διαφορετικότητα, αυτής των αγορών, της αριστοκρατίας του χρήματος και των δανειστών μας, της νέας τάξης πραγμάτων, αλλά και από αυτούς που σχεδίασαν την πολιτική της Γενοκτονίας σε βάρος των χριστιανικών πληθυσμών για λογαριασμό των Νεοτούρκων και των Κεμαλιστών και στη συνέχεια εφάρμοσαν οι ίδιοι σε βάρος των Εβραίων.

Η ελληνική κυβέρνηση, τα κόμματα και τα στελέχη τους οφείλουν ύστερα από την απόφαση του ελληνικού Κοινοβουλίου της 24.02.1994 και τα όσα δηλώνουν χρόνια τώρα για την ευθύνη και την καταδίκη της Τουρκίας για την Ποντιακή Γενοκτονία, να φέρουν το θέμα της αναγνώρισής της σε διεθνές επίπεδο, σε όλα τα παγκόσμια Forum.

Να τολμήσουν να θέσουν επίσης, ως προϋπόθεση συνέχισης των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση, την αναγνώριση από μέρους της, όσων σε βάρος μας έκαναν οι πρόγονοί της. Τότε μόνο είναι βέβαιο ότι οι πληγωμένες ψυχές των χιλιάδων συμπατριωτών μας θα βρουν ηθική  δικαίωση και ανάπαυση.

Έτσι μόνον είναι βέβαιο ότι οι σχέσεις ανάμεσα στους γειτονικούς λαούς Τουρκίας και Ελλάδας θα μπορούν να βασίζονται πάνω σε στέρεες βάσεις, προς όφελος και των δύο.

 

 

 

 

 

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ  

 

*Απρίλιος 1916- Φεβρουάριος 1918: Συμβίωση Ελλήνων και μουσουλμάνων στον υπό ρωσική κατοχή Πόντο, με ουσιαστικό κυβερνήτη τον μητροπολίτη Τραπεζούντας Χρύσανθο.

 

*1917:

-Ιούλιος. Το Α’ Πανελλήνιο Συνέδριο των Ελλήνων της Ρωσίας στο Ταϊγκανόρ συγκροτεί Κεντρικό Συμβούλιο για τη δημιουργία ανεξάρτητου Ποντιακού Κράτους.

Οργανώνονται οι Πόντιοι της διασποράς στην Ελλάδα και άλλες χώρες, με την πιο έντονη δραστηριότητα στη Μασσαλία. Χάρτης για την ανεξαρτησία με το μήνυμα: «Πολίτες του Πόντου ξεσηκωθείτε. Θυμίστε στα φιλελεύθερα έθνη τα ύψιστα δικαιώματά σας…»

–Οκτώβριος. Συγκροτείται στο Αικατερινοντάρ Κεντρική Εθνική Επιτροπή των Ποντίων της που ζούσαν στη νότια Ρωσία και την Υπερκαυκασία. Ανάμεσα στους στόχους της η ανεξαρτησία του Πόντου

*1918:

-Φεβρουάριος. Το Α’ Παγκόσμιο Ποντιακό Συνέδριο στη Μασσαλία. Τηλεγράφημα των συνέδρων προς τη Ρωσία του Λένιν: «Επιθυμία μας είναι να σχηματίσωμεν ανεξάρτητον Δημοκρατίαν από των ρωσικών συνόρων μέχρι και πέραν της Σινώπης…»

-Ιούλιος. Συνέδριο αντιπροσώπων του Ελληνισμού νότιας Ρωσίας, Υπερκαυκασίας και Πόντου στο Μπακού διακηρύσσει την ανεξαρτησία του Πόντου και την ευχή για επαναπατρισμό των εξόριστων Ποντίων. Εκλογή επιτροπής για τα «εθνικά θέματα»

-Οκτώβριος. Ίδρυση του «Συλλόγου Ποντίων» με τη στήριξη του Οικουμενικού Πατριαρχείου

–Νοέμβριος. Μείζων Συνδιάσκεψη του Παρισιού γίνεται φορέας της οργάνωσης των Ελλήνων στη Μαύρη Θάλασσα και τη νότια Ρωσία. Υπόμνημα στις συμμαχικές κυβερνήσεις για την ανεξαρτησία «της χώρας που περιλαμβανόταν άλλοτε στην Αυτοκρατορία των Κομνηνών, 170.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων περίπου με ενάμισι εκατομμύριο χριστιανούς ορθοδόξους και 500.000 μουσουλμάνους ελληνικής γλώσσας». Συζητείται και η προοπτική ενός Ποντοαρμενικού κράτους

*1919

Έντονη δραστηριότητα των απανταχού ποντιακών σωματείων μπροστά στη Διάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού για τον τερματισμό της τουρκικής κυριαρχίας στον Εύξεινο Πόντο.

-Φεβρουάριος. Ποντιακό συνέδριο στο Βατούμ ζητά από την ελληνική κυβέρνηση να στείλει στρατεύματα για τα καταλάβει τον Πόντο

-Απρίλιος. Η εκπροσώπηση των ποντιακών διεκδικήσεων ανατίθεται στο μητροπολίτη Χρύσανθο. Επίσημος στόχος η συμβιβαστική λύση του Ελ. Βενιζέλου για ομοσπονδιακό Αρμενικό κράτος με καθεστώς αυτονομίας για τους Έλληνες

-Μάιος. Οι εκπρόσωποι των Ποντίων με υπόμνημά τους στη Συνδιάσκεψη Ειρήνης ζητούν τη δημιουργία ανεξάρτητης ποντιακής δημοκρατίας κάτω από την ελληνική προστασία ή με εντολή (mandat) των ΗΠΑ

-Απρίλιος. Οι Πόντιοι προσανατολίζονται στη δημιουργία εθνικού στρατού για την απόκτηση της ανεξαρτησίας, με πυρήνα τις ανταρτικές ομάδες που υπάρχουν ήδη από το 1914

-Ιούλιος. Διαρκές Γενικό Συμβούλιο των Ποντίων Ελλήνων στο Βατούμ. Αργότερα θα μετονομαστεί σε «Εθνοσυνέλευση των Ελλήνων Ποντίων» – κατά κάποιο τρόπο εξόριστη κυβέρνηση

-Οκτώβριος. Το κέντρο της δραστηριότητας για τη δημιουργία της Δημοκρατίας του Πόντου μεταφέρεται στην Κωνσταντινούπολη από τότε που στον θρόνο ανέρχεται ο Δωρόθεος. Το πλαίσιο που διαμορφώνεται είναι η ένωση του Πόντου με την Ελλάδα ή τουλάχιστον μια «Δημοκρατία του Πόντου»

 

*1920

 

-Ιανουάριος. Συμφωνία Χρύσανθου και Χατισιάν (προέδρος της Αρμενικής Δημοκρατίας που είχε ιδρυθεί από το 1917) για ίδρυση Ποντοαρμενικής ομοσπονδίας

-Δεκέμβριος. Συνθηκολόγηση των Αρμενίων με τον Κεμάλ μετά την ήττα τους στο Ερζερούμ. Ο ποντιακός πληθυσμός στο έλεος των τουρκικών στρατευμάτων

 

*1921-22

Ανεπιτυχείς προσπάθειες για συνεργασία Ποντίων, Αρμενίων, αλλά και Κούρδων εναντίον των κεμαλικών στρατευμάτων. Συνέδρια Ποντίων σε Κωνσταντινούπολη και Αθήνα. Με την κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου σβήνει κάθε ελπίδα…