25 χρόνια Καρφί, παραμένουμε πιστοί στο όραμα του Νίκου Κακαουνάκη

Το «Καρφί» έκλεισε 25 χρόνια κυκλοφορίας(στις 29 Νοεμβρίου 1999 κυκλοφόρησε το πρώτο φύλλο) και το ταξίδι συνεχίζεται. Το «Καρφί» ως εφημερίδα ήταν κάτι νέο σε έναν χώρο κορεσμένο από επιτυχημένες και αποτυχημένες εκδόσεις που, παρά τη μοντέρνα εμφάνισή τους, έμοιαζαν μεταξύ τους περισσότερο από όσο διέφεραν. Δεν επρόκειτο για μια επανάσταση στον Τύπο αλλά για μια εφαρμογή των στοιχειωδών κανόνων της κοινής δημοσιογραφικής λογικής. Ο Κακαουνάκης δεν έριξε όλο το βάρος της προσοχής του στο lay out (δηλαδή τη σελιδοποίηση) αλλά στο περιεχόμενο και ιδίως στην παρουσίαση του περιεχομένου. Ζήτησε, και επέμενε σ’ αυτό, να αποφεύγονται τα μακροσκελή κείμενα (οι «σεντονιάδες» στη δημοσιογραφική γλώσσα). Τα κομμάτια να είναι στακάτα χωρίς πλατειασμούς και άχρηστες λεπτομέρειες. Κι όπου αυτό δεν ήταν εφικτό, το στήσιμο της σελίδας να γίνεται με τέτοιον τρόπο ώστε ο αναγνώστης να παραλείπει το απόσπασμα που δεν τον ενδιαφέρει και να επικεντρώνεται σε ό,τι θέλει να διαβάσει. Δύσκολο πείραμα που όμως πέτυχε .

Ο θεός της δημοσιογραφίας θα ήταν αγνώμων αν δεν βοηθούσε το «Καρφί» που του πρόσφερε πλούσιες θυσίες στον βωμό του, με τη μορφή μεγάλων δημοσιογραφικών επιτυχιών.

Παράλληλα, η εφημερίδα έμεινε πιστή στη γραμμή υποστήριξης της Κεντροαριστεράς, που την εκπροσωπούσε και εκπροσωπεί το ΠΑΣΟΚ, ανεξάρτητα από την εκάστοτε ηγεσία του. Και δεν υπήρξε ποτέ δισταγμός στην αυστηρή κριτική πράξεων, δηλώσεων ή παραλείψεων που δεν βοηθούσαν την παράταξη. Γι’ αυτό, εκτός από πιστούς φίλους το «Καρφί» είχε και δεδηλωμένους εχθρούς. Η δύναμή του όμως ήταν οι αναγνώστες του. Δεν είχαμε βοήθεια από κρατικές διαφημίσεις (αλλού διοχετεύονταν τα μεγάλα ποσά), ήμαστε οι τελευταίοι που υποκύψαμε στον πειρασμό των δώρων, αλλά αποκτήσαμε ένα συμπαγές αναγνωστικό κοινό που μας ακολουθούσε και μας ακολουθεί πιστά .

Όλοι πίστευαν ότι με τον άδικο και απροσδόκητο θάνατο του Νίκου Κακαουνάκη, το «Καρφί» θα αποχαιρετούσε τους πιστούς φίλους του. Έπεσαν έξω.  Το «Καρφί» επέζησε και συμπλήρωσε 25 χρόνια κυκλοφορίας. Ένα όραμα του ανήσυχου Κακαουνάκη παραμένει ζωντανό να τον θυμίζει. Και τίτλος τιμής είναι τα τηλεφωνήματα που δεχόμαστε ακόμη και σήμερα από αναγνώστες – τακτικούς «θαμώνες» του «Ό,τι πεις»- οι οποίοι θέλουν απλώς να δώσουν χαιρετίσματα και να θυμηθούν κάποιες ξεχωριστές στιγμές.