Ειδησεογραφικό site

Φτάνει πια! – Το «Καρφί» τολμάει και γράφει όλη την αλήθεια – Γιατί η Ελλάδα δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι

77

Του Γιάννη Κωνσταντόπουλου

Όπως το θηριώδες πλαστικό χριστουγεννιάτικο δέντρο της πλατείας Συντάγματος αποτελούσε το σήμα κατατεθέν της τεχνητής ευμάρειας, έτσι και η κουρελαρία της κατασκήνωσης των Σύρων στην ίδια πλατεία συμβολίζει τη μιζέρια και την κατάθλιψη από την παρατεινόμενη κρίση. Τότε, δηλαδή πριν από λίγα χρόνια, οι περισσότεροι δεν ήξεραν ότι οι μέρες της αφθονίας μας ήταν μετρημένες, τώρα κανείς δεν ξέρει πότε θα φανεί το πρώτο αχνό φως στο βάθος του ερεβώδους τούνελ.

Το χειρότερο είναι ότι, παρά τις ενθουσιώδεις διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης και τις γενναιόδωρες υποσχέσεις της αντιπολίτευσης, ο μέσος πολίτης δεν πιστεύει πως τα χειρότερα πέρασαν.

 

Τις τελευταίες δεκαετίες δεν υπήρξε θλιβερότερη εορταστική περίοδος από αυτή που διανύουμε φέτος. Μια κυβέρνηση που «δεν ξέρει πού πατάει και πού πηγαίνει», μια αντιπολίτευση που θυμίζει ερασιτεχνικό θίασο ποικιλιών, μια κοινωνία παραζαλισμένη, κατακερματισμένη και απογοητευμένη και μια οικονομία που παραπέμπει σε παγωμένη λίμνη συνθέτουν την εικόνα μιας χώρας στην οποία η ευχή «καλή χρονιά» θα ακούγεται σαν κακόβουλη ειρωνεία. Κι ενώ ο κόσμος χάνεται, αρμενίζουν παράτολμα οι βαρκούλες των ψήφων που απαιτούνται για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.

Από τα 10 εκατομμύρια των Νεοελλήνων, δεν βρίσκεται ένα πρόσωπο που να πείσει το ετερόκλητο αντιμνημονιακό μπλοκ ότι συγκεντρώνει τα προσόντα για ν’ αναλάβει ένα διακοσμητικό αξίωμα, εξίσου άχρηστο με τον προστάτη αδένα στον άνδρα.

 TI ΞΕΧΑΣΕ Ο ΣΑΜΑΡΑΣ

antonis-samarassΟ Αντώνης Σαμαράς, απασχολημένος με τη χάραξη κόκκινων γραμμών που θα γίνουν ροζ κορδέλες αν δεν μαλακώσει η τρόικα, κατηγορεί την αντιπολίτευση ότι εκμεταλλεύεται την προεδρική εκλογή για να προκαλέσει πρόωρες εκλογές και να φρενάρει το… μεταρρυθμιστικό έργο της κυβέρνησής του. Ξέχασε την αντιμνημονιακή του υστερία (που γιγάντωσε τον ΣΥΡΙΖΑ κι έδωσε το φιλί της ζωής στη φασίζουσα Δεξιά) και τη νοσταλγική ανάμνηση των «Ζαππείων» (όπου έλυνε διά μαγείας τα οικονομικά προβλήματα) κι έχει διαγράψει από τη μνήμη του την αδημονία του να κατοικοεδρεύσει στο Μέγαρο Μαξίμου, προκαλώντας δύο εκλογικές αναμετρήσεις με πλήρη αδιαφορία για τις συνέπειες των πράξεών του. Αλλά, ακόμη κι αν παραβλέψουμε τις ανακολουθίες, ποιο είναι το σωτήριο έργο που θα μείνει ανολοκλήρωτο; Κρίνοντας από την επιστολή της κυβέρνησης προς την τρόικα και χωρίς να μπούμε σε λεπτομέρειες, μας ζητούν να τους δώσουμε την ευκαιρία να «παγώσουν» για δύο χρόνια συντάξεις που έχουν… κλαδευτεί τέσσερις φορές μέχρι σήμερα, να απελευθερώσουν εντελώς τις απολύσεις, να εκτινάξουν σε ιλιγγιώδη ύψη την ανεργία – κι όλα αυτά για να μην ενοχλήσουν το πελατειακό κράτος που εξέθρεψαν και να μη δυσαρεστήσουν το «σκληρό» πυρήνα του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ Η ΑΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΝΗΦΑΛΙΟΥ ΠΟΛΙΤΗ

Λένε ότι η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Ίσως, αν μιλάμε για κανονική δημοκρατία κι όχι για κάποια παραλλαγή της. Διότι εδώ, σε μια χώρα ευλογημένη από τη φύση και την ιστορία, το αδιέξοδο βρίσκεται μπροστά μας. Υπό άλλες συνθήκες, μια κυβέρνηση αποδοκιμάζεται από τους ψηφοφόρους, οι οποίοι δίνουν εντολή σε κάποιο άλλο κόμμα να πάρει την εξουσία. Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, τη λαϊκή εντολή να κυβερνήσει, είτε αυτοδύναμος είτε με συνεργασίες, θα την πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ. Το ενδεχόμενο αυτό προκαλεί αληθινή αγωνία σε πολίτες που σκέφτονται νηφάλια, πέρα και πάνω από κομματικά σχήματα, και έχει σημάνει συναγερμό στις διεθνείς αγορές και στους επενδυτικούς κύκλους. Διότι ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ένα ανεύθυνο πολυσυλλεκτικό σχήμα που επιδίδεται σε αγοραίο λαϊκισμό και επικοινωνιακό ακτιβισμό. Το διαπίστωσαν από πρώτο χέρι οι οικονομικοί παράγοντες του Σίτι του Λονδίνου, που είχαν την αξέχαστη εμπειρία να ενημερωθούν διά ζώσης για τα ανεδαφικά οράματα κορυφαίων στελεχών του. Αν παρακολουθούσαν συστηματικότερα τις αλλοπρόσαλλες δηλώσεις εκπροσώπων της Κουμουνδούρου, θα είχαν ήδη πραγματοποιήσει την απειλή τους να τα μαζέψουν και να φύγουν από το βασίλειο του παραλογισμού.

Κι ο Αλέξης Τσίπρας, που με δυσκολία κρύβει την αλαζονεία του «πρωθυπουργού σε αναμονή», χαρακτηρίζει εκ των προτέρων «αποστάτες» όποιους ψηφίσουν για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας – έχει μείνει στο 1965, αλλά και πάλι είναι πιο μπροστά από τους «συντρόφους» του που έχουν κολλήσει στο 1917.

 ΜΠΡΟΣ ΓΚΡΕΜΟΣ ΚΑΙ ΠΙΣΩ ΡΕΜΑ

Χωρίς υπερβολές, διαγράφεται μια κατάσταση για την οποία ισχύει το «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Η κυβέρνηση δεν έχει plan Α, η αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχει plan Β (αν δεχτούμε ότι οι ονειροφαντασίες για μονομερή μείωση του χρέους αποτελούν εφαρμόσιμο σχέδιο) και η κοινωνία παρακολουθεί υπνωτισμένη δυναμικές μειοψηφίες να διαδηλώνουν υπέρ του Ρωμανού, να κάνουν ανεμπόδιστα καταλήψεις σε πανεπιστημιακά κτήρια, να βανδαλίζουν στο κατ’ έτος «μνημόσυνο» του αδικοχαμένου Γρηγορόπουλου και να γράφουν εκεί που δεν πιάνει μελάνι τους νόμους της πολιτείας και τα δημοκρατικά δικαιώματα των συμπολιτών τους.

 ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΠΑΞΙΩΜΕΝΑ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ

Αυτή την τόσο κρίσιμη στιγμή τα κόμματα δεν θέλουν να παραδεχτούν πως έχουν απαξιωθεί στα μάτια των πολιτών. Εξακολουθούν να πολιτεύονται με φτηνά κόλπα, μοναδικός σκοπός είναι η επιβίωσή τους σε ένα σκηνικό καταστροφής, αδυνατούν να συμφωνήσουν σε ένα μίνιμουμ κοινών θέσεων που θα ελαττώσει τον κίνδυνο της άτακτης χρεοκοπίας, μετατρέπουν σε κορυφαίο διακύβευμα την ανούσια προεδρική εκλογή και, αντί στοιχειώδους συνεννόησης, καλλιεργούν την πόλωση και τον τυφλό φανατισμό. Οι πολιτικοί μας ηγέτες με την έως τώρα στάση τους, είτε ενσυνείδητα είτε ανεπαίσθητα, βλάπτουν εξίσου τη δημοκρατία μας. Ας μην εφησυχάζουν με την εντύπωση ότι οι πολίτες θα μείνουν για πάντα στο περιθώριο. Βρίσκονται εκεί από καθαρή αηδία κι όχι από φόβο ή αμηχανία. Όταν ο κόσμος πάψει να ελπίζει, θα είναι θέμα χρόνου να πυροδοτήσει η συσσωρευμένη απογοήτευση μια κοινωνική έκρηξη με σύνθημα την οργισμένη κραυγή «ως εδώ!» Πρέπει να καταλάβουν επιτέλους ότι δεν πάει άλλο. Για το καλό τους και κυρίως για το καλό της χώρας και του λαού, υπέρ του οποίου υποκριτικά κόπτονται…

Τα σχόλια είναι κλειστά.